พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

9.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.

  30 chapter
  486 วิจารณ์
  40.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

11) ความจริงที่สุดของหัวใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เว็บขีดเขียน

                ตอนนี้บรรยากาศในห้องเงียบสงัดเสียงตะวันเริ่มสาดแสงเข้ามาในห้องพักคนป่วย จู่ๆก็มีเสียงดังแกร๊กขึ้นที่หน้าประตูทำให้คนที่กึ่งนอนกึ่งนั่งที่ข้างเตียงผู้ป่วยหลับตาตื่นจากห้วงนิทรา

“ตาพอร์ช!! ตายแล้วทำไมเป็นแบบนี้ละเนี่ย!!” เสียงนี้เป็นของผู้หญิงหน้าตาน่ารักมากมองจากหน้าตาแล้วลูกครึ่งแน่ๆ

“คุณคือ?”

“ฉันเป็นพี่สาวของไอ้ตัวแสบนี้เองจ้า!! หนูละ” ผู้หญิงคนนั้นถามกลับมา

“หนูชื่อฐิสาค่ะ เป็น เอ่อ เป็นเพื่อนของพอร์ชค่ะ ^^” สาวน้อยตอบคนตรงหน้า แต่จริงๆแล้วเธอเองต่างหากไม่ได้เป็นคนกับคนที่เธอเฝ้าอยู่สักนิดใช่สิคนที่น่าจะเฝ้าเขาเมื่อคนควรจะเป็นแนทแฟนเขามากกว่า

“อ่อหนูนี้เอง ^^ น้องแนทโทรมาบอกพี่แล้วละ ว่าแต่เอ๊ะหนูหน้าตาคุ้นๆน๊า”

“อื้ออ ยัยผีดิบ!”

“โฮะ ปากยังดีเหมือนเดิมสินะคงไม่ตายแล้วนะ พี่ค่ะหนูขอตัวกลับเลยแล้วกันค่ะ ^^”

“เออะ จ๊ะ^^ เหมือนใครนะ”

“เจ๊! เจ๊!!!!”

“จะตะโกนทำสวรรค์อะไรเนี่ย!”

“แต่ผมเรียกเจ๊ตั้งนานแล้วนะ เป็นอ่ะใครเหมือนใครอ่ะ!!”

“ไม่มีอะไรหรอก! ว่าแต่แกอ่ะกลับบ้านได้วันนี้เลยนะฉันไปคุยกับหมอมาละ”

“อื้ม!”

 

….

..

.

“คุณแก้วจะไปไหนเหรอค่ะ” เกลผู้ติดตามของฉันถามขึ้น

“นี่เธอเป็นแม่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่??” ฉันถามกลับไป

“ขอโทษค่ะ”

“ฉันมีนัดทานข้าวเที่ยงนะ ^^ ไปนะ”

 

                ตอนนี้ฉันนั่งรอคนที่ฉันนัดไว้อยู่ในร้านนานแล้วละ นั้นไงเขามาพอดีเลย

“สวัสดีค่ะ คุณเควิน^^”

“สวัสดีครับคุณแก้ว รอนานไหม ^^” นานมากอ่ะ

“ไม่เลยค่ะ ^^ ขอเมนูด้วยค่ะ” ฉันเรียกพนักงานร้านให้นำเมนูอาหารมาให้ แต่ระหว่างที่ฉันกำลังจะสั่งอาหารสายตาก็เหลือบไปเห็นคน 2 คนที่กำลังจะเดินเข้ามาในร้าน แต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรเท่าไหร่หรอกแต่ว่า ทั้งคู่เดินตรงมาที่โต๊ะฉันนะสิ

“สวัสดีค่ะคุณชาย ^^”

“สวัสดีครับ คุณแบม ^^ เชิญนั่งด้วยกันก็ได้นะครับ ^^”

“ขอบคุณค่ะ โมะค่ะเรานั่งโต๊ะนี้กันนะค่ะ ^^”

“แต่คนบางคนอาจไม่อยากให้นั่งก็ได้นะครับ” ฉันหันไปมองหน้าคนพูดและทำสายตามองขวางอย่าสุดๆ

“คุณแก้วครับเป็นอะไรหรือป่าว! ถ้าลำบากใจเราไปร้านอื่นก็ได้นะ”

“อ่อไม่เลย ไม่เลยค่ะ!! อิอินั่งค่ะนั่งค่ะคุณโทโมะ ^-^” จากนั่นฉันก็หันเข้าหน้าต่างหน้าทำท่าล้อเลียนไอ้บ้านี้สุดๆ

                หลังจากนั้นผ่านไปเกือบ 20 นาทีอาหารก็เสิร์ฟบนโต๊ะจนครบ

“โมะค่ะ ไอ้นี้ก็อร่อยนะ ลองดูสิ ^^” โหะเล่นงี้เลยเหรอ

“คุณเควินค่ะอันนี้นะอร่อยมากเลยละค่ะ ลองชิมดูนะ” ฉันกำลังยื่นอาหารที่ฉันตักใส่จานของเควินแต่ทว่าก็มีจานอีกจานนึงยื่นมาลองอาหารของฉันแทนจานของเควิน

“นี่นาย!” ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโทโมะ

“อันเนี่ยผมช๊อบๆ คุณเควินคงไม่ชอบหรอกเนอะ ^^ ผมขอนะ อร่อยมากๆเลยอ่า ^-^” หน้าด้านสุดๆๆ

 

....

...

.

“สาๆ ไปเที่ยวกันนะช่วงบ่าย ^^” แนทวิ่งมาช่วยฉันไปเที่ยว อย่าว่าโดนเรียนนะช่วงบ่ายอาจารย์มีประชุมกันนะค่ะ ^^

“ได้สิ ^^”

“แกตกลงแล้วนะห้ามเบี้ยวด้วยไปละ ^^”

 

                และแล้วก็บ่ายโมง ไวเหมือนโกหก

“จะไปยังอ่ะ??” ฉันถามแนทที่นั่งเก็บของอยู่

“ไปสิป่ะๆ ^^” ยิ้มอีกละแปลกๆแหะ

“น้องแนทครับ ^^ ไปกันครับ น้องสาเชิญขึ้นรถเลย” นั้นไงพากิ๊กไปด้วยนี้เอง!!

“ค่ะ/เออะ ค่ะ ^^”

                ตอนนี้พวกเราอยู่ที่สวนสนุกแห่งหนึ่งละค่ะ

“อ้าวพอร์ช บังเอิญจังนะ ^^” ฉันว่าไม่เลย

“อ้าวแนท ^^ มาเหมือนกันเหรอ??”

“อื้ม ว่าแต่มาคนเดียวเหรอ ต้องการคู่เดทไหม?” นี้ๆ อย่าบอกนะว่า

“ถ้าได้ก็ดีนะ^^ แต่ยัยนี้คงไม่หรอกกัดกันตาย!!” ปากเหรอนั้น

“สาจ๋า” นั้นไงซวยกันแล้ว

“เห้ยๆ ฉันไม่นะ”

“ไม่นะไม่เนอะอะไรละ เธอนั้นละวันนี้ต้องเป็นคู่เดทของพอร์ช”

“ตะ”

“ไม่มีแต่จ๊ะ พี่ธันวาไปกันค่ะ ^^” โหะทิ้งแฟนไปเดทกับกิ๊กเนี่ยนะให้ตายเถอะเพื่อนฉัน!!

“เดี๋ยวสิแนท แนท!” ฉันตะโกนเรียกเพื่อนที่เดินไปโดยไม่สนใจฉันสักนิด แต่ก็ไม่ทันที่ 2 คนนั้นก็เดินไปพอร์ชก็คว้ามือฉันและวิ่งตามไปทันที

“เล่นอะไรกันดี!” ฉันจะรู้ไหมเนี่ย! แต่ฉันไม่ชอบที่มันเสี่ยวๆนะ ไม่ชอบที่สุดเลย!!

“พี่ว่าไอ้อันก็น่าสนุกนะ!” พี่ธันวาว่าพลางชี้ไปที่เครื่องเล่นนั้นทันที

เว็บขีดเขียน

“ค่ะ ^^” โอ้ววววไม่!!

“แต่ฉันว่า....”

“เธอกลัวเหรอ? ฉันอยู่ด้วยไม่ต้องกลัวหรอกปะๆ” ฉันถูกดึงมือไปหยุดอยู่หน้าเครื่องเล่นนั้นรอคิวขึ้นอยู่

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!! หมดรอบนี้ก็ถึงคิวฉันแล้วแต่ฉันยังไม่พร้อมเลยเนี่ยสิทำไงดี

“ฉันๆไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันที่กำลังจะเดินออกห่างเครื่องเล่นก็ถูกดึงจนเสียหลักแต่โชคดีที่พอร์ชรับฉันไว้ได้ทัน

“ฉันบอกว่าฉันจะอยู่ข้างๆเธอเองไม่ต้องกลัวไง” เอ่อ...

                แล้วฉันก็ขึ้นเครื่องเล่นนั้น หัวใจจะวายค่ะ แล้วก็เล่นต่อไปอีกหลายเครื่องเล่นเลยนะพอร์ชก็อยู่ข้างๆฉันตลอดอย่างที่เขาบอกจริงๆ และสายตาเวลาที่เขามองฉันก็แปลกๆไปจากทุกทีมากเลยละ สายตาแบบนั้นมันอะไรกันนะ

“นี้ก็เย็นแล้วนะกลับกันเถอะ!” ฉันเอ่ยปากบอกทุกคน

“ฉันไปส่งนะ” นั้นไงอีกแล้ว

“นะสาให้พอร์ชไปส่งสานะ ^^” อ้อนอีกแล้วแนท

“ฉันกลับเองก็ได้ไม่เป็นไร ฉันนะเก่งอยู่แล้วเธอก็รู้ไม่ใช่เหรอแนท”

“แต่เธอเป็นผู้หญิง ไปกลับฉัน ไปๆ!” ไม่ทันที่ฉันจะปฏิเสธพอร์ชก็เอาแต่ใจลากฉันไปขึ้นรถทันที!!


วันนี้เค้ามาอัพเร็วนะ ^^ ตอนเย็นถ้าไม่อัพอย่าว่านะอิอิ

ฝากติดตามด้วยนะจ้ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา