Masquerade Cafe

Masquerade Cafe Special Part.4 [Kyuhyun's Part. NC]
 
 
 
      แต่ทว่า...
 
      ผมก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากหลับไปไม่ถึงสามชั่วโมง
      เสียงละเมอจากคนข้างกายทำให้ผมสะดุ้งตื่นอย่างงัวเงีย
      “ค คยู...”
      ผมลืมตามองคนตัวเล็กผ่านความมืด ทว่าแสงที่ลอดผ่านทางหน้าต่างทำให้ผมเห็นใบหน้าหวานไม่ชัด ผมได้ยินแค่เสียงของเขา และเสียงนั้นก็ทำให้ผมขยับกายลุกขึ้นนั่ง
      “ละเมออีกแล้วหรอครับ”
      “อือ...คยู...อือ” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือราวกับกำลังฝันร้าย ผมเอื้อมมือไปจับไหล่เล็กเบาๆเพื่อปลอบประโลม
      “ไม่เป็นไรนะครับ คนดีของผม” ผมปลอบเขา แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่หยุดสั่น พี่ซองมินขยับตัวมาใกล้ผมเหมือนกับต้องการความอบอุ่น
      “คยู อือ อือ”
ผมชะงักไปเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายพยายามเบียดผมมากเกินจนผิดสังเกต เนื้อนุ่มนิ่มกระแซะแนบชิดจนผมรู้สึกใจเต้น แถมมือเล็กยังเอื้อมมาดึงแขนของผมไปกอดก่ายอีก ผมว่ามันชักจะแปลกๆแล้วนะ
     “พี่ซองมิน...พี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ผมตัดสินใจเปิดไฟบนหัวเตียง และวินาทีนั้นเอง ผมจึงได้เห็นใบหน้าของเขาเด่นชัด
     “.......”
     สิ่งที่ผมเห็น คือใบหน้าแดงก่ำอย่างทรมาน หนำซ้ำพี่ซองมินก็ไม่ได้หลับอยู่ เขาลืมตามองผม แววตาหวานเยิ้มอย่างยั่วยวน พอเขาเห็นผมอึ้ง พี่ซองมินก็กัดริมฝีปาก แล้วกระซิบเสียงพร่า
     “ค..คยู...” พี่ซองมินกระตุกแขนเสื้อผมเบาๆ ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความคิด
     “พี่นอนไม่หลับหรอครับ”
     พี่ซองมินพยักหน้าหงึกๆ แล้วถูไถใบหน้ากับแขนของผม “ค..คยู...ฉันอึดอัด...”
     ผมได้แต่นั่งสะกดกลั้นลมหายใจ ไม่อยากจะตีความ คำว่า อึดอัด ของเขาไปในทางไม่ดี เขาอาจจะอึดอัดเพราะร้อนหรือเปล่า?...หรือว่าผมนอนเบียดเขามากเกินไป
     “ผมทำให้พี่อึดอัดหรอครับ?” ผมถาม แล้วพี่ซองมินก็พยักหน้าอีกรอบ “ถ้างั้น ผมออกไปนอนข้างนอกก็ได้นะครับ พี่จะได้หลับสบายขึ้น”
     ผมตั้งท่าจะลุกจากเตียง ทว่าพี่ซองมินก็ยื่นมือมากอดเอวผมแน่น “คยู...”   ผมมองใบหน้าแดงก่ำของเขา พี่ซองมินเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า “ท...ทำต่อได้มั้ย”
     “อะไรนะครับ?” ผมถามเสียงตื่น “พี่จะให้ผมทำอะไรครับ?”
     “ทำยังไงก็ได้ให้ฉันหายอึดอัด...ฉ...ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว” เขาบอกเสียงแหบพร่า ผมได้แต่นิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ แล้วมือนุ่มๆก็เอื้อมมาสะกิดเรียกผมเสียงหวาน
     “คยู...”
 
     ให้ตายเถอะ ยังไม่ทันไร พี่ซองมินก็สะกิดผมแล้วหรอ?!
 
     ผมจับพี่ซองมินพลิกตัวนอนหงาย ก่อนจะดึงผ้าห่มออก แล้วผมก็ได้เห็นเต็มสองตาว่าสิ่งที่โปร่งนูนอยู่กลางกายเล็กพยายามจะดันเนื้อผ้าออกมาทักทาย ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วเอื้อมมือไปจับพิสูจน์
     “อื้ออ...คยู...เอามันออก...เอากางเกงออกให้หน่อย” พี่ซองมินสั่งเสียงยั่ว ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงมีสภาพแบบนี้ แต่สิ่งที่เขาทำอยู่ มันกำลังทำให้ลูกชายของผมตื่นขึ้นมาด้วย
     ไม่รอช้า ผมก็ดึงกางเกงนอนของคนตัวเล็กออก ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่พี่ซองมินไม่ได้ใส่กางเกงในไว้ ผมจึงไม่ต้องเสียเวลาจัดการกางเกงในของเขา แท่งเนื้อร้อนเด้งขึ้นมาปรากฏอยู่ตรงหน้าผมทันที หัวใจของผมสั่นไปหมดแล้ว พี่ซองมินช้อนสายตามองอย่างเว้าวอน เหมือนกำลังขอร้องให้ผมจัดการกับมันที
     แล้วผมจะช้าทำไมล่ะ...
     ขยันยั่วกันแบบนี้ ใครมันจะไปห้ามใจไหว
     “อ๊ะ...อื้อ” พี่ซองมินร้องเสียงหลงเมื่อริมฝีปากของผมทักทายเจ้าสิ่งนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาต้องการให้ผมทำอะไร ผมจัดการครอบครองตัวตนของเขาโดยไม่รีรอ ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะพอใจกับสิ่งที่ผมทำ เขาแยกขาออกให้ผมดูดกลืนแก่นกายน่ารักอย่างเต็มที่ แถมยังยกสะโพกรับอีกต่างหาก
     “คยู เอาอีก...อา...ดูดอีก” เสียงหวานปนเซ็กซี่สั่งออกมาโดยไม่รู้ตัว มือนิ่มเอื้อมมากดศีรษะผมให้แนบชิด ยอมให้ผมปรนเปรอตามใจชอบ แล้วผมก็ทำให้เขากระตุกเกร็งได้อีกครั้ง ก่อนจะปลดปล่อยออกมา
     “รู้สึกดีขึ้นรึยังครับ” ผมยืดตัวไปกระซิบข้างหู ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มให้ผม ก่อนจะดึงใบหน้าผมเข้ามาจูบขอบคุณ จูบหวานละมุนค่อยๆกลายเป็นจูบเร่าร้อนในเวลาถัดมา ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมต้องการเขามากกว่าจูบ และดูเหมือนว่าพี่ซองมินจะยังไม่พอใจเช่นกัน สังเกตได้จากมือเล็กๆ มันกำลังซุกซนลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าของผมอยู่
     “พี่ซองมินที่แสนขี้อายของผมหายไปไหนกันครับ” ผมผละริมฝีปากถาม
     “ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆมันก็อึดอัด” พี่ซองมินเบะปากน้อยๆอย่างน่ารัก “นายไม่ชอบใช่มั้ยที่ฉันเป็นแบบนี้”
     ผมได้แต่ยิ้มขำ...ผมน่ะหรอไม่ชอบ ไม่ว่าพี่ซองมินจะมาโหมดหนุ่มน้อยขี้อาย หรือเซ็กซี่ยั่วสวาท ผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ
     “ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
     “ก็...ฉันดูเหมือนเป็นพวกตาแก่หื่นกามเลยนี่” เขายกมือปิดหน้าอย่างเขินอาย แล้วพูดเบาๆ “แต่มัน..อึดอัดจริงๆนะ”
     ท่าทางน่ารักทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ “แล้วตอนนี้ยังอึดอัดอยู่รึเปล่าครับ”
     “อื้อ” พี่ซองมินพยักหน้าอย่างอายๆ
     “ดีแล้วล่ะครับที่พี่บอกผมตามตรง...ว่าแต่ พี่อยากให้ผมต่อยังไงดีล่ะครับ” ผมได้แต่มองกระทำนั้นอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะดึงมือเล็กออกจากใบหน้าหวาน
     “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
     “งั้นเริ่มจาก...เล้าโลมดีมั้ยครับ” ผมยิ้ม ทว่าพี่ซองมินก็ไม่ตอบ ผมจึงเริ่มจากการจูบริมฝีปากแดงเรื่อ
     “อืม คยู” ปากนิ่มจูบตอบกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ผมขบเม้มสลับกับกัดกลีบปากอิ่มเบาๆเรียกเสียงครางเป็นระยะ เราแลกลิ้นกันภายใต้แสงไฟสลัว พี่ซองมินหลับตาพริ้ม รู้สึกได้ว่ามือคู่เล็กพยายามจะดึงชายเสื้อผมขึ้น
     ผมละริมฝีปากออก แล้วปล่อยให้พี่ซองมินถอดเสื้อของผมออกจากร่าง เขาโยนเสื้อไปข้างเตียง แล้วมองผมตาเยิ้มเพื่อรอให้ผมก้มไปจูบเขาต่อ
     ริมฝีปากลากไซ้ไปตามกระดูกไหปลาร้าลงมาถึงเนินอก ผมจัดการถอดเสื้อของเขาออกบ้าง ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาจึงเหลือเพียงผิวกายเปลือยเปล่าอวดสายตา ผมซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย กลิ่นสบู่หอมชวนหลงใหลจนต้องระดมจูบซ้ำ ผมไม่รู้ว่าผมฝากร่องรอยบนตัวของเขาไปมากเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงมากมายจนนับไม่ถ้วน
     ดูเหมือนว่าฝีมือการเล้าโลมของผมจะได้ผลดีเกินคาด ผมหยุดสายตามองแก่นกายนั่นอีกครั้ง มันกำลังตื่นตัวอวดความน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวต้องก้มลงซุกไซ้มันอีกรอบ
     “อาาา...” พี่ซองมินครางเสียงดัง แต่ก่อนที่ผมจะใช้ปากครอบครองกระต่ายตัวเล็ก เจ้าของร่างก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเสียก่อน
     ดวงตากลมโตมองหน้าผม แล้วยื่นมือมากระตุกกางเกงนอนที่เหลืออยู่บนตัวผม ผมรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ผมก็อยากเล่นตัวนิดหน่อย
     “พี่ถอดให้ผมทีสิครับ” ผมบอกเขา พี่ซองมินถึงกับเม้มปากแน่น หน้าแดงก่ำ แต่สักพัก เขาก็ผลักผมนอนราบกับเตียง แล้วค่อยๆดึงกางเกงขายาวออกจากร่างของผม
     สายตาสั่นไหวมองส่วนกลางกายของผมอย่างไม่ปิดบัง ผมเห็นเขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วหายใจถี่ขึ้น แม้จะไม่มั่นใจว่าเขาตื่นเต้นเพราะ ความใหญ่โตของผม หรือเพราะเขากำลังอายอยู่กันแน่ แต่ที่รู้ๆตอนนี้ลูกชายของผมมันชักอยากจะให้พี่ซองมินสัมผัสแล้วสิ
     “พี่ครับ...ช่วยผมหน่อยสิ” ผมพูด พี่ซองมินดูไม่มั่นใจ แต่เขาก็ทำตามที่ผมขอโดยการยื่นมือมาช่วยผม มืออุ่นนุ่มของเขาทำเอาผมแทบคลั่ง ผมชอบทั้งมือ แล้วก็ปากของเขา จะเหลืออยู่แค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมยังไม่ได้พิสูจน์ แต่ผมก็คิดว่า ในตัวของพี่ซองมิน คงจะอุ่นน่าดู
     อา...แค่คิด ผมก็อยากเข้าไปในตัวเขาเร็วๆแล้วสิ
     “คยู”
     ขณะที่ผมกำลังเคลิบเคลิ้ม เสียงหวานก็เอ่ยเรียก พี่ซองมินหยุดฝ่ามือของตัวเอง แล้วกัดริมฝีปากเหมือนไม่กล้าพูด
     “มีอะไรหรอครับ” พอได้ยินผมถาม พี่ซองมินก็หลุบตาลง ก่อนจะพูดเบาๆอย่างเขินอาย
     “ฉันอยากให้นาย...มาตรงนี้หน่อย” เสียงพี่ซองมินขาดๆหายๆจนผมฟังไม่รู้เรื่อง
     “อะไรนะครับ?”
     พี่ซองมินนั่งแบะขาออก แล้วก้มหน้ามองต่ำ “อ...เอาของนายมาตรงนี้หน่อย” ผมเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พี่ซองมินเลยต้องเอามือจิ้มลงบนเตียงกลางหว่างขา
     เดี๋ยวนะ ไอ้ตรงนั้นมัน...
     “ตรงไหนนะครับ?” ผมถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง พี่ซองมินส่งเสียงครางอย่างอับอายก่อนจะยืดตัวคุกเข่า
     เขาหันหลังให้ผม ยกสะโพกขึ้น แล้วกดนิ้วลงไปตรงกลางก้นกลมๆเพื่อชี้ให้ดู “ต...ตรงนี้”
     โอ้ แม่เจ้า! ผมไม่เคยเห็นใครยั่วได้น่ากดขนาดนี้มาก่อน สิ่งที่เขาทำ มันสามารถทำให้ผมกระโจนใส่ได้อย่างง่ายดาย แต่ผมก็พยายามยับยั้งชั่งใจ
     “พี่รู้ตัวรึเปล่าครับว่าพี่พูดอะไรออกมา” ผมกัดฟันข่มอารมณ์ที่มันกำลังพุ่งพล่าน
     คนตัวเล็กหันมามองหน้าผมพลางเอ่ยเสียงอ้อนๆ “ก็ฉัน...อึดอัดตรงนี้นี่นา”
     ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นการกระทำของเขา สติของผมกระเจิงไปหมดแล้ว ผมดึงสะโพกเขาเข้ามาใกล้ๆก่อนจะกดจูบบนเนินเนื้อนุ่มนิ่ม แล้วตวัดลิ้นเลีย ทว่าพี่ซองมินก็ส่ายหน้ารัว “อือออ ไม่เอาลิ้น”
     ไม่เอาลิ้นด้วย...
     ผมอึ้งกิมกี่ไปอีกรอบ “แล้วพี่อยากได้อะไรล่ะครับ”
     “ไอ้นั่น”
     “ไอ้นั่น ของพี่น่ะ มันคืออะไร” ผมถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอก แต่ผมอยากให้พี่ซองมินบอกให้ชัดเจน ผมจะได้รู้ว่าเขาต้องการผมจริงๆ
     “อืออ คยู” พี่ซองมินร้องอย่างขัดใจ เขาคงอายเกินกว่าจะพูด แต่พอผมทำท่าไม่รู้ไม่รู้ เขาก็ยื่นสะโพกมาจ่อตรงแก่นกายของผม แล้วใช้ก้นนิ่มสะกิดมันเบาๆ “อ...เอามันเข้ามานะคยู”
     “พี่พูดจริงๆหรอครับ ถ้าผมดันมันเข้าไป พี่จะเจ็บนะ”
     “.......” พี่ซองมินชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าบ่งบอกว่าไม่มั่นใจ ลึกๆในใจก็คงกลัวอยู่เหมือนกัน
     “ผมไม่อยากทำให้พี่ร้องไห้นะครับ”
     “แต่....”
     “ผมอยากให้พี่ตัดสินใจดีๆอีกรอบ” ผมเตือนโดยการจับมือข้างเล็กมากุมแก่นกายของผมไว้ “พี่คิดว่ามันจะเข้าไปได้รึเปล่าล่ะครับ”
     พี่ซองมินนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเหลือบมองแก่นกายของผม สลับกับช่องเล็กๆด้านหลังของตัวเอง เหมือนเขากำลังชั่งใจว่ารูเล็กๆนั่นจะยัดไดโนเสาร์ของผมได้ยังไง แล้วเขาก็พูดในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด
     “นายทำให้มันเล็กลงหน่อยไม่ได้หรอ”
     ผมแทบระเบิดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำขอของคนตัวเล็ก “จะทำยังไงล่ะครับ มีแต่มันจะใหญ่ขึ้นอีกถ้ามันเข้าไปอยู่ในตัวพี่”
     พี่ซองมินทำปากเป็นรูปตัวโอเหมือนตกใจ “ห..ใหญ่กว่านี้อีกหรอ”
     เขาพึมพำเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี “สรุปว่าพี่ยังอยากให้ผมเข้าไปในตัวพี่อีกหรือเปล่าครับ”
     ผมโยนคำถามที่ทำให้เขาลำบากใจมาก คนตัวเล็กมองผมตาละห้อย แล้วเบะปากทำหน้าจะร้องไห้
     “ถ..ถึงนายจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็ยังอยากให้นายเข้ามาอยู่ดี...แล้วฉันก็เชื่อว่า นายคงไม่ทำให้ฉันเจ็บมากหรอก ใช่มั้ย” ดวงตากลมใสจ้องผมราวกับรอคำตอบ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในเมื่อพูดถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็คงไม่ทนอีกต่อไป
     “งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ ผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ขีดความอดทนของผมหมดลงตั้งแต่พี่ซองมินขยับสะโพกมาหาผมแล้วด้วยซ้ำ กว่าผมจะอดกลั้นมาขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย “ถ้าเจ็บก็บอกผมนะครับ”
     พี่ซองมินพยักหน้า ผมจับเขานอนราบไปบนเตียง แล้วแยกขาทั้งสองข้างออกจากกัน ลมหายใจของเราดังประสานภายในห้องสี่เหลี่ยม ผมยอมรับว่าผมตื่นเต้นจนใจสั่นไปหมด ยิ่งเห็นร่างกายขาวเนียนอวดโฉมอยู่ตรงหน้าก็ยิ่งห้ามใจไม่อยู่ ผมโน้มตัวประกบปากเขาเพื่อสร้างความผ่อนคลาย ก่อนจะค่อยๆแทรกนิ้วเข้าไปตรงปากทางที่กำลังเต้นตุบๆอย่างเชิญชวน
     ทันทีที่นิ้วเย็นเชียบของผมเข้าไปด้านใน พี่ซองมินก็สะดุ้งเฮือก “อือ...อ”
     ผมค่อยๆขยับนิ้วช้าๆ ข้างในตัวของพี่ซองมินอุ่นกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก ลำพังแค่นิ้ว ผมก็แทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว รอสักพัก ร่างกายของเขาก็เริ่มคุ้นชิน ผมชักนิ้วออก แล้วจ่อแท่งเนื้อของผมตามไปทันที
     “อ๊าาา คยู...อื้ออ..อ” พี่ซองมินหวีดร้องลั่น ก่อนจะจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของผมจนแสบระบม
     “เจ็บมากมั้ยครับ”
     เขาพยักหน้ารัว ดวงตาคู่สวยหลั่งน้ำตาออกมาอย่างน่าสงสาร แต่พอผมทำหน้ารู้สึกผิด เขาก็กอดผมแน่นเพราะกลัวผมจะผละออก “คยู..ข..เข้ามาอีก..อื้อ...”
     “อดทนหน่อยนะครับ” ผมจูบซับน้ำตาอย่างแผ่วเบา แล้วดันสะโพกเข้าหาช้าๆ จนในที่สุด ไดโนเสาร์ยักษ์ของผมก็เข้ามาในถ้ำจนสำเร็จ
     “อื้ออ..คยู...ฉันอึดอัด”
     “ใจเย็นๆนะครับ ผมก็อึดอัดเหมือนกัน ข้างในตัวพี่ร้อนชะมัดเลย” ผมพึมพำบ่น แต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอให้พี่ซองมินปรับตัวเสียก่อน เพียงไม่นาน ร่างกายของเขาก็เริ่มปรับตัวได้ดี ผมจึงค่อยๆขยับสะโพกอย่างเนิบช้า
     ให้ตายเถอะ ข้างในตัวเขาร้อนระอุเหมือนจะหลอมแท่งเนื้อของผมให้กลายเป็นส่วนเดียวกัน ปากทางสีสวยเต้นตุบๆอย่างยั่วยวน แล้วไหนจะเสียงครางหวานนั่นอีก โอ้ คืนนี้ผมจะขาดใจตายคาอกของเขารึเปล่า?
     “พี่ซองมิน...อืม”
     “คยู...อาาา” ผมขยับสะโพกถี่ขึ้นจนพี่ซองมินครางลั่น เขาโผกอดผมแน่น ดูเหมือนจะชอบใจไดโนเสาร์ของผมอยู่ไม่น้อย
     “พี่รู้สึกยังไงบอกผมได้มั้ย?”
     “ฉัน...ไม่รู้ มันอธิบายไม่ถูก” เขาพูดทั้งที่ยกสะโพกสวนตอบ
     “พี่ชอบรึเปล่าล่ะครับ”
     “อ่ะ...อื้อ...ช..ชอบสิ” คนตัวเล็กตอบปนเสียงคราง
     “แค่พี่ชอบ ผมก็ดีใจแล้วครับ” ผมคลี่ยิ้ม “พี่อยากให้ผมทำอะไรก็บอกนะครับ”
     “คยู...ขยับ...ร...แรงกว่านี้” เสียงหวานครางกระเส่า สีหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่าน “อื้อ..อ..คยู...ขยับ...อือ...ขยับอีก”
     การเคลื่อนไหวเชื่องช้าของผมคงไม่ทันใจกับความเร่าร้อนของคนตัวเล็ก ผมตอบรับคำขอนั้นโดยการขยับสะโพกเร่งความเร็วไม่ยั้ง แล้วสักพัก ผมก็ดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก “ผมจะสอนให้พี่ทำบ้างดีมั้ยครับ”
     พี่ซองมินเอียงคอมองผมตาปริบๆ ท่าทางน่ารักทำให้ผมกัดฟันข่มอารมณ์ ชักอยากจะเห็นแล้วสิว่าเวลาคนที่ไม่เคยผ่านเรื่องเซ็กส์มาก่อนอย่างเขา จะทำให้ผมคลั่งได้ขนาดไหน
     “อ้าขากว้างๆแบบนี้นะครับ...แล้วเอามือมากอดไหล่ผมไว้”
     “แล้วฉันต้องทำไงต่อ” คนตัวเล็กถามอย่างสงสัย ผมจึงเอื้อมมือไปยกสะโพกเขาขึ้นมาเล็กน้อย
     “พี่ก็แค่ขยับสะโพก...อืม...แบบนั้นแหละครับ”
     ผมช่วยพยุงสะโพกเป็นจังหวะ สักพักพี่ซองมินก็เริ่มขยับเองตามสัญชาตญาณ “อื้อ..อ๊า คยู ฉันขยับแรงกว่านี้ได้มั้ย”
     “ได้สิครับ พี่อยากขยับแรงแค่ไหนก็ได้ เอาให้ผมขาดใจคาอกพี่เลยก็ได้ครับ” พูดจบ พี่ซองมินก็ขย่มสะโพกใส่ผมรัว เตียงสปริงส่งเสียงเอียดอ๊าดยามที่เขาโหมแรงลงมาบนตัวผม เสียงครางกระเส่าของเราดังประสานกันกึกก้อง ผมได้แต่มองสีหน้าเย้ายวนอย่างหลงใหล ทำไมพี่ซองมินของผมช่างร้อนแรงแบบนี้
     นี่แหละนะ เขาถึงบอกว่าไม่มีสิ่งใดที่มนุษย์จะเรียนรู้ได้ง่ายเท่ากับเซ็กส์
     บางทีการที่พี่ซองมินอึดอัดจนต้องลุกมาสะกิดผมยามดึก อาจจะเป็นความผิดของผมเองก็ได้...
     “อื้อ อ๊า คยู” เราสองคนกอดก่ายกัน พร้อมทั้งส่งเสียงคร่ำครวญอย่างเป็นสุข สองมือโอบกอดสะโพกของเขา ก่อนแลกจูบดูดดื่มกันอีกครั้ง เพียงสักพัก ผมก็ผลักพี่ซองมินลงไปนอนใต้ร่าง แล้วจัดการคุมเกมต่อ
     “อืม..ม..”
     ผมซุกไซ้ใบหน้าสูดดมกลิ่นหอมบนผิวกาย พร้อมทั้งขยับกายกระแทกรัว คนตัวเล็กผวากอดผมแน่น จวบจนกระทั่งไปถึงฝั่งฝัน ร่างกายของเราสองคนก็กระตุกเกร็งพร้อมกัน...
     “อ๊าาาาาา”
     ผมทิ้งตัวลงนอนซบอกคนตัวเล็กหลังจากถอนแก่นกายออก พี่ซองมินหอบหายใจเหนื่อยไม่ต่างจากผม
     “พี่ยังอึดอัดอยู่รึเปล่าครับ” ผมกระซิบเสียงแหบพร่า ทว่าพี่ซองมินก็ส่ายหน้า
     “ไม่แล้วล่ะ” เขาคลี่ยิ้ม “รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะเลย...แต่เหนื่อยชะมัด” ประโยคท้าย เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วขยับตัวมาซุกอกผม
     “เหนื่อยก็นอนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาไปอาบน้ำ” ผมกดจูบขมับอย่างแผ่วเบา ใจจริงก็ไม่อยากให้พี่ซองมินนอนในสภาพนี้ แต่คาดว่าเขาคงไม่มีแรงจะลุกจากเตียงแล้วล่ะมั้ง
     “อื้อ” พี่ซองมินครางรับ
     ไม่เกินสิบนาที เราสองคนก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
 
 
 
 
 
 
อ่านต่อ >> http://writer.dek-d.com/toey20329/writer/viewlongc.php?id=682889&chapter=129