C H A N G E .
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2558 21.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) เช้งค์สิบเจ็ด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความCHAPTER 17
นี่มันเรื่องอะไรกัน..หัวใจที่เต้นรัวแรงจนแทบทะลักตอนนี้คืออะไร..
“แฮ่ม!” เป็นโทโมะที่กระแอมออกมาแล้วรีบผละออกจากแก้ว ทั้งคู่มองเสไปทางอื่น..ให้ตายเถอะ
“เมื่อกี้..นายจะพูดอะไร” แก้วถามในขณะที่แอบเหล่มองบ้างเป็นระยะๆ
“เธอเหอะ จะพูดไร”
“ฉันแค่จะบอกว่าอีกไม่นานป๊อปปี้คนเดิมคงกลับมาแหง่ๆ” พูดพลางอมยิ้ม แก้วก็แค่ดีใจที่เห็นลูกพี่ลูกน้องที่ค่อนข้างสนิทกลับมาเป็นคนสดใสร่าเริงเหมือนเดิมเสียที
“แน่ล่ะ มีฟางคอยคุมขนาดนั้น ให้มันเย่อหยิ่งแบบเดิมได้ที่ไหนวะ”
โทโมะหันมองเสี้ยวหน้าของแก้วที่เหม่อมองไปข้างหน้า…ยัยนี่อยู่เงียบๆก็น่ารักเหมือนกันนี่ ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ยิ้มออกมาน้อยๆ มันไม่ได้มีโอกาสเห็นแบบนี้บ่อยนัก แก้วไม่ใช่คนที่จะแสดงสีหน้าที่ดูน่ารักเหมือนอย่างตอนนี้
หากแต่แก้วหันกลับไปมองโทโมะบ้างคนที่แอบมองอยู่แล้วก็รีบหันกลับแทบไม่ทัน…ไม่น่าเลยตรู
“ฮันแน่!! แอบมองฉันอยู่อ่ะดิ น่ารักใช่มั๊ยล่ะ ห๊ะ!” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อฟังคำตอบของอีกคน
“เลิกเพ้อเจ้อ แล้วกลับไปส่องกระจกซะยัยเสาไฟฟ้า” โทโมะจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากอีกคนแล้วดันให้ออกห่างจากเขาในทันที
ไอสายตาเมื่อกี้…ใจสั่นเป็นบ้า
“ใช่เส้! ฉันมันไม่สวยนี่! ใครมันจะไปน่ารักเหมือนผู้หญิงในสต๊อกของนายวะ!” แก้วย่นจมูกใส่อีกคนอย่างงอนๆ
ด…เดี๋ยวนะ
เมื่อกี้….งอนหรอ?!!
บ้าน่า -///-
“ฮันแหน่ะๆๆ หึงอ่ะเด้ งอนก็บอกมาเถอะน่าจริญญา”
“หลงตัวเอง! หน้าปลาไหลแบบนายฉันไม่เอาทำพันธุ์หรอกเว้ย!”
“น…หน้าปลาไหลหรอวะ?!” โทโมะชี้หน้าตัวเองอย่างอึ้งๆ ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะโดนด่าที่โคตรเจ็บแสบแบบนี้
“เออดิ!”
“โหยยยย จะพูดงี้เลยใช่ป้ะ?”
“แล้วนายจะทำไม?”
“จะทำไมหรอ..ได้!!!” โทโมะจ้องคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหัวเราออกมา “หึ 555 กร๊ากกกกกก”
“ป…เป็นบ้าอะไรของนายห้ะ!”
“นี่เธอแต่งตัวไรวะ แหม่ๆๆ ทำมาเป็นโชว์แข้งโชว์ขา ปิดๆอ่ะดีแล้ว เดี๋ยวคนเขาจะคิดว่าขา…หมู”
“นี่นาย!! ขาของฉันมันจะใหญ่หรือเล็กก็ไม่ได้หนักหัวนายสักหน่อย!”
“มันไม่หนักฉันหรอก นู่นนน มันหนักสะโพก องเอวของเธอต่างหาก ผู้หญิงอะไรวะขาแม่งโคตรใหญ่ แล้วนั่นอะไร เสื้อแขนกุด? เหอะ! นั่นแขนหรือขาอวบแน่นพอๆกัน”
“ไอปากหมา! ตัวเองหล่อตายล่ะ! โถ่ว! นั่นหน้าคนหรือจานบินวะแม่งก็ใหญ่พอๆกัน แบร่ :p” พูดจบแก้วก็รีบวิ่งออกไปทันที
“จ…จานบินเลยหรอวะ?! เชี่ยยย หน้ากู TT”
CHANGE
คำคืนนี้ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าที่หลังจากที่มีเสียงประกาศจากบรรดาคุณครูที่นัดหมายกันตั้งแต่เย็น โชคดีหน่อยที่มาเที่ยวคราวนี้ไม่มีการตรวจห้องพักมันงั้นห้องของสามหนุ่มคงต้องโดนวีนเป็นแน่
“กูเห็นนะเว้ยไอป๊อปปปป เอิ้กก มึงกับฟาง เอิ้กก จูบกันขนาดนั้นยังบอกว่าไม่คิดไรอีกหรอวะ”
คืนนี้ทั้งสามคนแอบสั่งเบียร์ให้ขึ้นมาส่งที่ห้องโดยเป็นความลับแม้แต่ห้องข้างๆที่มีฟาง แก้วและเฟย์นอนอยู่ยังคงไม่รู้เลย
“…กู ไม่ได้คิดเหี้ยไรสักหน่อย” ว่าพลางก็จกเหล้าเข้าปากอีกรอบ ทั้งๆที่แพ้แอลกอฮอร์ก็ยังจะกินเข้าไปอยู่นั่น
“ไอคนปากแข็ง นี่ขนาดมึง เอิ้กก เมาอยู่ มึงยังโกหกจายยตัวเองเลยยย” โทโมะว่าต่อ รินเบียร์ใส่แก้วของตัวเองไป
“กูยังมีมายยยยยด์ กูจะไปรักฟางได้ไงวะ” เอ่ยออกมาทั้งที่ตอนนี้เขาแทบจะไม่ได้สติแล้วด้วยซ้ำ
“ไอฟายยย มายด์มึงเลิกกับเขาไปนานแล้ววว เขาทำมึงเจ็บมึงยังจะรักเขาไปเพื่อไรว้าาาา” เขื่อนที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้น
“…..”
“มึงงงง เอิ้กกก กูว่ารีบๆแดกเหอะ…อึกก” แล้วร่างทั้งร่างก็ล้มจมปรักลงไปกับพื้นหมดสติหลับไปจนได้
“เดี๋ยวกูมา เอิ้กก” จู่ๆป๊อปปี้ก็ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นอย่างเก้งๆกังๆ โซเซไปมา
“เมิงงงจะไปหนายยยย…อึก” จบด้วยเขื่อนที่สลบลงไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ฟุบลงไปกับเพื่อนเหมือนโทโมะไม่มีผิด
ป๊อปปี้เปิดประตูออกจากห้องทั้งที่ตอนนี้ก็ยังไม่สร่างเมาเท่าไหร่นักแต่เขาก็พอจะมีสติอยู่บ้าง…หรอ?
ปังๆๆ!!
ตัดสินใจเคาะประตูข้างๆห้องจนเสียงดัง เขาเคาะได้ไม่นานสติก็เริ่มขาดๆหายๆไปบ้างแล้ว
ร่างบางทั้งสามคนที่นอนหลับใหลฝันหวานอยู่ เมื่อได้ยินเสียงประตูก็ต้องลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงีย
“ใครมาคะ…” แก้วที่หลับไปแล้วลุกขึ้นจากเตียงแล้วเอ่ยถามฟาง
“เดี๋ยวพี่ไปดูให้เอง” ฟางเกียดกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปยังประตู
แกร๊กก
ประตูห้องถูกเปิดเผยร่างของใครบางคนที่กำลังทำให้ฟางช็อค….ใบหน้าคมที่มองเธอแดงก่ำ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยมาติดจมูกของคนตัวเล็กจนต้องยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเอง
“ป๊อป..”
“ฉันนน อยากคุยกับเธออออ เอิ้กก” แล้วก็เรอออกมาเป็นรอบที่ร้อยได้แล้ว
“นี่นายกินเบียร์มาหรอ” ฟางเบิกตากว้างถ้าจำไม่ผิดล่ะก็… “นายแพ้แอลกอฮอล์นะป๊อปปี้!”
แล้วนี่มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของเฟย์และแก้วที่พวกเธอทั้งสองต้องแง้มประตูเปิดเข้ามาที่ห้องข้างๆแทน…
“เขื่อน!” เพียงแค่เปิดประตูแล้วเผยร่างของเขื่อนที่นอนแอ้งแม้งอย่างหมดแรง เฟย์ก็รีบวิ่งเข้าไปในทันที
“โว้ะ นี่มันกลิ่นเหล้าชัดๆ กินกันสามคนเลยรึไง?” แก้วบีบจมูกตัวเองความจริงเธอไม่ชอบเอาซะเลยกับกลิ่นเหล้าอะไรแบบนี้
“เขื่อนๆ ตื่นสิ เขื่อน” เฟย์ที่วางคนตัวสูงไว้บนตัก เธอตบหน้าของอีกคนเบาๆเพื่อเรียกสติแล้วมันก็ได้ผล…เมื่อเขื่อนค่อยๆเปิดตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ใบหน้าเล็กที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมกำลังเผยยิ้มออกมาช้าๆทำเอาใจของเขาสั่นระรัว
“เฟย์…เอิ้ก เฟย์หรออ” เขื่อนเอื้อมมืออยากจะสัมผัสใบหน้าหวานนั่นสักครั้งแต่ความคิดนั้นพลันหมดลงเพราะรู้สึกถึงความง่วงที่เข้ามาก่อกวน พูดได้แค่นั้นก็หลับไปต่ออีกรอบ
“แล้วไอหมอนี่จะเอาไงดีวะ” แก้วใช้เท้าเขี่ยๆอีกคนที่นอนหลับเป็นตายเท่ากันอย่างโทโมะ ไม่เพียงแค่นั้นไหนจะเสียงกรนที่แสนจะน่ารำคาญมันทำให้เธอ…
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย! แก้วคนเดิมคนนี้…
โคตรเซ็งเลยเว้ยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
CHANGE
“ป๊อปๆ ตั้งสติไว้นะ” ให้ตายเถอะ…ร่างกายของป๊อปปี้ขึ้นผื่นแดงแจ๋เต็มไปหมดแล้ว ฟางเลยได้แต่กังวลไปจนทำอะไรไม่ถูก
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธออออ ฟางงงงงง” เออสติสตังก็ไม่มีแระ นาทีนี้
“ไว้ค่อยคุยกันก็ได้ป๊อป ตอนนี้นายคงทรมานมากสินะ” ฟางก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เธอไม่ชำนาญเรื่องพวกนี้ด้วย
“โว้ยยย ทำไมมันคันแบบนี่วะ!!!!!” สองมืออยู่ไม่นิ่งต้องเการ่างกายของตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ดวงตามลยังคงจดจ้องหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเดิม
“จริงด้วย!” เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ ฟางก็ค่อยๆวางป๊อปปี้ลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด โชคดีหน่อยที่ก่อนหน้านี้แก้วกับเฟย์ช่วยหามป๊อปปี้เข้ามา
“จะไปไหน” คนบนเตียงคว้ามือของฟางไว้เมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะเดินออกไป
“ฉันจะเอายามาให้นาย…เดี๋ยวฉันมา” เมื่อฟางแกะมือป๊อปปี้ก็เดินไปเอายาทันที ป๊อปปี้มองแผ่นหลังบางของฟางที่เดินหายออกไป
แต่เพียงแค่ชั่วครู่เดียวภาพแผ่นหลังบางของหญิงสาวที่เดินจากไปเหมือนในอดีตก็ฉายขึ้น เขาไม่รอช้าที่จะใช้เรียวแรงทั้งหมดให้ตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะก้าวขายาวๆแล้วเดินไปอย่างโซเซเพราะแอลกอฮอล์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ลดละความพยายาม
“อ๊ะ!ป..ป๊อปปี้” เพียงแค่เหลียวหลังกลับต้องชะงักเมื่อพบใบหน้าคมเกยไหล่ของเธอไว้ ฟางตัวแข็งทื่อทันทีที่แขนยาวๆค่อยๆสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง
“อย่าไปนะ..” เสียงแหบของอีกคนที่เอ่ยออกมา กำลังทำให้เธอใจสั่นระรัว
“ป..ไปไหนป๊อป ฉันไม่ได้ไปไหน” ฟางเอ่ยออกไปแล้วมองเสี้ยวหน้าคนข้างหลังที่ส่ายหน้าเป็นเด็กๆเหมือนไม่อยากให้เธอจากไปไหนเลยจริงๆ
“ฉันไม่อยาก…ให้เธอไป” น้ำเสียงง้องุ้มแต่ปนไปด้วยความเศร้าหมอง
"....."
"อย่าไปจากฉันนะ.."
ฟางไม่รู้ว่าสิ่งที่ป๊อปปี้ทำเพียงแค่อยากรั้งเธอไว้จริงๆหรือเพียงแค่เห็นเธอเป็นผู้หญิงอีกคนกันแน่ ฟางไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะเมื่อไหร่ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดและเธอก็ไม่แน่ใจได้เลยว่าป๊อปปี้จะลืมมายด์ไปแล้วจริงๆ
“…”
“เธอ..จะไม่จากไปเหมือน...มายด์ใช่มั้ย” น้ำเสียงอ้อนวอนกำลังเอื้อนเอ่ย ไม่นานนักป๊อปปี้ก็คลายอ้อมกอดของตัวเองออก แล้วจับไหล่เล็กให้หันมาสบตากับเขาแทน มือหนาค่อยๆเกลี่ยผมหน้าม้าของฟางออกอย่างช้าๆรวมถึงอีกคนที่รับสัมผัสนั้นอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ
“ป๊อปปี้..นายกำลังเมา” ฟางเอ่ยออกไปทันทีที่ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ เพียงแค่ป๊อปปี้ได้ฟังคำพูดของคนตัวเล็กมุมปากของเขาก็กระตุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่..ฉันไม่ได้เมา” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายที่ออกมาพร้อมๆกับกลิ่นเหล้าที่ฟุ้งกระจาย
“…ป๊อปปี้ อ..อื้อ!” ไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยประโยคต่อมา ริมฝีปากหยักก็ช่วงชิงริมฝีปากของอีกคนอย่างรวดเร็ว เป็นการจูบที่อ่อนโยนและอ่อนหวาน ฟางกำชายเสื้อของคนตัวสูงไว้แน่น เพียงไม่นานเท่านั้นลิ้นหนาค่อยๆสอดแทรกเข้าโพรงปากบางที่เผลอเผยอปากต้อนรับอย่างไม่รู้ตัว
ฟางเบิกตากว้างเมื่อการจูบที่อ่อนโยนนั้นกลับเร่าร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น คนตัวเล็กเลยได้แค่รับสัมผัสพิศวาสของอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆ แขนยาวค่อยๆยกขึ้นคล้องคอของคนตัวสูงเพื่อพยุงตัวเองอีกครั้ง
“อื้อ อ..อื้อ” การจูบที่ยั่วยวนและกำลังปลุกอารมณ์ของป๊อปปี้ได้เป็นอย่างดี มือหนาของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข เมื่อมันสอดเข้าใต้เสื้อผ้าบางของฟาง ลูบไล้แผ่นหลังนวลอย่างชำนาญมือ
“ฉัน...” ป๊อปปี้ผละจากริมฝีปากเมื่อครู่ก้มลงสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอของร่างเล็กจนฟางสะดุ้ง
“อ๊ะ!” เสียงหวานร้องลั่นทันทีที่ถูกริมฝีปากหนาดูดเม้มอย่างเมามัน
ปล่อยไว้แบบนี้…คงไม่ดีแน่
ผลั่ก!
ฟางออกแรงทั้งหมดผลักป๊อปปี้ให้ออกห่างอย่างรวดเร็ว เขาเซจนไปชนกับขอบของโต๊ะเครื่องแป้งอย่างจัง ไหล่กว้างของป๊อปปี้ขึ้นสีเขียวเป็นรอยช้ำ เมื่อฟางเห็นอย่างนึ้นก็ใจกระตุก รีบเข้าไปช่วยพยุงอีกคนด้วยความเป็นห่วง ทั้งๆที่เธอเป็นคนทำแท้ๆ
ร่างบางทายาลงบนลำแขนของป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน…เมื่อพาคนตัวสูงมานั่งบนเตียง
“นายยังเมาอยู่นะป๊อป…มีสติหน่อยสิ” ฟางเอ่ยบอกคนตรงหน้าถึงแม้ตอนนี้จะเริ่มสร่างเมาไปสักนิดแล้วก็ตาม
“ฟาง” น้ำเสียงนิ่งเอ่ยเรียกอีกหน
“หื้ม?” ตอบรับแบบผ่านๆ ไปเพราะเธอยังต้องทายาให้เขาอยู่
“ขอโทษนะ”
ฟางเงยหน้ามองอีกคนอึ้งๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานออกมาอย่างอ่อนโยน แค่เห็นว่าตอนนี้ป๊อปปี้คงมีสติขึ้นมาสักนิดแล้ว…ฟางก็ไว้ใจป๊อปปี้ได้
“อื้อ” แล้วก็กลับไปทายาให้อีกคนต่อ
“หึ” จะผิดมั๊ยที่ตอนนี้ป๊อปปี้นั่งมองหน้าฟางแล้วแอบกระตุกยิ้มน้อยๆ ฟางยังไงก็ยังเป็นฟางอยู่วันยังค่ำ สำหรับป๊อปปี้เขาไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังรู้สึกยังไงรู้แค่ว่า
…รู้สึกดี
ฮัลโหลลลลลลล อีกตอนแล้วจ้าาาาาา ป๊อปฟางเกือบไปอีกแล้วนะเออ5555 อย่าพึ่งเศร้าหมองน้อยใจกันน้าา เรื่องนี้แอบสปอยมันมีเอ็นซีเว้ยย 555
ยังคงเหมือนเดิมนร้าา ให้กำลังใจไรต์ได้เรื่อยๆเลยย เม้น ติดตาม แนะนำ โหวต ไรต์ไล่อ่านทุกเม้นและดีใจมากๆ ><
1 เม้น = 1 กำลังใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
