ขอบคุณความบังเอิญ2

          "เออไอ้ธัญนี้กูพึ่งรู้น่ะเนี้ยว่ามึงได้ไอ้ซันเป็นสายรหัส" ผมแทบสำลักเอาเต้าหู้ปลาออกมาทันทีที่ได้ยินพี่แบงค์พูดขึ้นมา
"แคกๆ พี่รู้ได้ไง" 
"ก็ตอนที่พวกกูเดินไปรอมึงที่คณะอ่ะดิกูไปเจอไอ้ซันพอดี" ผมหันไปมองหน้าพัทธืที่นั่งข้างๆกันก่อนจะหันกลับไปมองหน้าพี่แบงค์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"แล้วเขาพูดอะไรกับพี่บ้าง"
"มันก็กวนตีนกูปกติแหล่ะ แถมหลีพัทธ์อีก" ผมหันกลับมามองหน้าพัทธ์อีกครั้งคนที่นั่งกินข้างๆมองหน้าผม
"เป็นไรของมึง" พัทธ์พูด
"เปล่า  ไม่มีอะไรหรอก"
"โห่อะไรมันจะพอดิบพอดีขนาดนั้นว่ะไอ้ธัญ"
"พอดีอะไรว่ะปรานต์" พี่แบงค์ถามขึ้น"
"เปล่าไม่มีอะไรหรอกพี่อย่าไปฟังไอ้ปรานต์มันพูดเลย"
"พูดมาไอ้ปรานต์ ไม่งั้นกูไม่บอกเรืื่องไอ้ดรันน่ะโว้ย" เสียงพัทธ์พูดขึ้นไอ้ปรานต์รีบหันมามองหน้าผมแล้วหันไปมองหน้าพัทธ์ที่ใช้เรื่องไอ้ดรันต่อรอง 
"เออ คือ ไอ้ธัญ กูขอโทษน่ะ"
"เรื่องอะไรกันเนี้ย" พี่นันที่นั่งข้างๆพลอยพูดขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าพวกผมทุกคน
"พูดมาเลยไอ้ปรานต์อย่าลีลาว่ะ" 
"ไอ้พัทธ์กูขอโทษน่ะแต่กูว่า มึงคุยกับไอ้ธัญเองดีกว่า" พัทธ์หันมามองหน้าผมเชิงบอกไว้ก่อนแล้วหันกับไปกินต่อ
"กินกันเถอะค่ะทุกคน" พลอยหันมามองหน้าผมก่อนจะทำทีร่าเริงชวนกันกินต่อ  ผมยิ้มให้พลอยก่อนจะหันมามองหน้าพัทธ์ที่ไม่สนใจผมหันไปตักกินต่อ
 
          "เออไอ้ธัญบ้านกูต้องย้อนกลับไปทางมหาลัยเดี๋ยวกูไปส่งพลอยให้แล้วกัน" ไอ้ปรานต์รับอาสาจะไปส่งพลอยที่หอให้เพราะมันต้องย้อนกลับไปทางนั้น
"ขอบใจน่ะไอ้ปรานต์ ไว้ดรันโทรมากูจะให้มันติดต่อมึงแล้วกัน" พัทธ์บอกไอ้ปราานต์ก่อนจะหันมามองหน้าผม
"แล้วพี่แบงค์กับพี่นันล่ะ กลับไง"
"พอดีไอ้นันมันต้องกลับไปเอาของที่หอเพื่อนก็คงไปพร้อมไอ้ปรานต์แหล่ะ ไงพวกพี่ไปก่อนน่ะ"
"งั้นพี่ก็ไปกับผมกับพลอยเลยดิ ไงกูไปก่อนน่ะโว้ยไอ้ธัญไอ้พัทธ์" พูดจบไอ้ปรานต์กับพี่แบงค์ก็ไปทันทีปล่อยให้ผมกับพัทธ์กลับด้วยกันสองคน มีหรอว่าผมจะไม่รู้ว่าไอ้ปรานต์มันจะให้ผมไปเครียกับพัทธ์
"กลับกันเถอะพัทธ์"
"อือ วันนี้กูนอนบ้านมึงน่ะ"
"ห่ะ? ออ"  
           ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านมาพัทธ์ไม่ได้พูดอะไรเลยซักอย่างจนมาถึงบ้านพัทธ์ก็เดินขึ้นห้องไปก่อนแล้ว ผมรู้สึกอึดอัดไม่น้อยจะให้พูดความจริงก็หวั่นๆ แต่ถ้าไม่พูดก็เดี๋ยวพัทธ์โกรธจริงแน่ๆงานนี้
"เออพัทธ์วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี แล้วมึงล่ะ" เสียงตอบเรียบๆไม่แสดงอารมณ์แบบนี้ทำให้ผมเดาไม่ถูกจริงๆว่าพัทธ์คิดอะไรอยู่
"ก็ยากนิดหน่อย"
"ออ สู้ๆแล้วกัน เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน"
"อือ พัทธ์" ผมคว้าแขนพัทธ์ดึงกลับมาก่อน
"อะไร กูจะไปอาบน้ำ"
"คือ เราไม่ได้มีอะไรปิดบังพัทธ์จริงๆน่ะ"
"งั้นหรอ อือ "
"พัทธ์โกรธเราป่ะ"
"ไม่อ่ะ กูเชืื่อว่ามึงมีเหตุผลพอ แต่บางทีกูก้อยากให้มึงเชื่อใจกูมากกว่านี้ว่ะ"
"คือเราเชื่อใจพัทธ์น่ะ แต่เรา.."
"กูว่าบางทีอะไรที่มึงอึดอัดบอกกูตรงๆดีกว่าน่ะ กูรู้ว่ากูไม่เคยบอกว่ากูรักมึงแต่มึงรู้ไหมว่ากูโคตรดีใจเลยน่ะเวลาที่มึงพูดกับไอ้ปรานต์ว่ากูเป็นแฟนมึง"
"พัทธ์พูดจริงน่ะ"
"เออ ต่อไปนี้ถ้าใครถามมึงว่ากูเป็นอะไรกับมึง  มึงก็บอกเขาไปเหอะ" พูดจบพัทธ์ก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที
 
          "ไอ้ปรานต์ตกลงไอ้ธัญมันเป็นไรว่ะพอกูพูดเรื่องไอ้ซันทำไมมันทำหน้าแปลกๆ" ผมหันไปถามไอ้ปรานต์ที่เดินกลับออกมาหลังจากไปส่งพลอยแล้ว 
"คือเรื่องมันยาวว่ะพี่"
"ยาวกูก็จะฟัง เวลากูมีเยอะจริงไหมนัน"
"เออ เล่ามาเหอะ" 
"คือวันที่มาฟังประกาศผลสอบเข้ามหาลัยอ่ะ ไอ้พี่ซันมันเห็นพัทธ์แล้วชอบ มันก็เลยพยายามถามจากไอ้ธัญน่ะ"
"แล้วทำไมไอ้ธัญไม่บอกล่ะ"
"พี่ก็พูดไป ไอ้ธัญมันรักไอ้พัทธ์ขนาดนั้นมันจะยอมให้คนอื่นมายุ่งกับแฟนมันไหมล่ะ"
"เชี้ยยย นี้ที่มึงพูดว่าแฟนเรื่องจริงหรอ " 
"อือ "
"เหอะๆไอ้แบงค์ กูว่างานนี้น้องมึงแย่แน่ๆว่ะ" เสียงไอ้นันที่เดินข้างๆหันมาพูดกับผมที่ได้แต่ถอนหายใจ
"หมายความว่าไงอ่ะพี่ ทำไมถึงแย่"
"เท่าที่พี่รู้น่ะปรานต์ไอ้ซันเนี้ย มันเป็นคนที่อยากได้อะไรต้องได้ แล้วมันไม่ปล่อยง่ายๆแน่" ไอ้นันตอบ
"แบบนี้ไอ้ธัญก็ซวยดิ ตอนนี้ก็แย่พอแล้วน่ะพี่"
"ทำไมว่ะ ไอ้เชี้ยซันมันทำไม"
"ก็มันยังไม่ยอมเซ็นรับสายรหัสให้ไอ้ธัญเลย แล้วนี้อาทิตย์หน้าก็งานเฟรชชี่แล้วขืนไอ้ธัญได้สายไม่ครบก็ซวยอะดิ"
"ไอ้เชี้ยซัน" 
"ใจเย็นๆ ไอ้แบงค์กูว่าเรายังพอมีวิธีน่ะ"
"วิธีอะไรของมึงว่ะนัน"
"ก็ หาตัวช่วยดิ แต่กูต้องเอาตัวเข้าแรกเลยน่ะเนี้ย"
"พี่นันอย่าบอกน่ะว่าพี่จะไปจีบพี่ซัน"
"โถ่ไอ้ปรานต์พูดอะไรที่ชวนฟ้าฝนแล้งหมดมึง กูแค่จะหาตัวช่วยโว้ย "
"นันมึงอย่าบอกน่ะว่า "
"เออ น้องลูกแก้วไง"
"พี่หมายถึง พี่ลูกแก้วปีสองหรอ"
"ใช่ไอ้ปรานต์แฟนของไอ้นัน"
"ไอ้แบงค์กวนตีนกูแหล่ะ"
"เออๆ โทษๆลอเล่นๆ"
"นี้พี่นันเป็นทอมหรอ ผมคิดว่าพี่เป็นผู้หญิงห้าวๆธรรมดา"
"กูไม่ได้เป็นทอมโว้ย เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูจะไปถามน้องลูกแก้วว่าใครเป็นพี่รหัสของไอ้ซันอีกที ในเมื่อมันไม่ยอมบอกกูก็จะเล่นไม้นี้เอง"
"สุดยอดเลยว่ะเพื่อนเอาตัวเข้าแลกเพื่อน้องกู"
"ไอ้แบงค์"
"คร๊าบบบ เพื่อนนันครับ ไม่กวนแล้วครับ" 
"ขอบคุณน่ะพี่นัน"
"เออ "
"ไอ้นันเดี๋ยวกูกลับก่อนน่ะพอดีนึกขึ้นได้มีธุระ ไอ้ปรานต์ฝากส่งเพื่อนกูด้วยน่ะ" พูดจบผมก็เดินแยกไอ้นันกับปรานต์ออกมา
 
          "บ้านพี่อยู่ไหนอ่ะพี่นัน" ผมหันไปถามพี่นันที่เดินข้างๆ
"สุขุมวิท"
"เฮ้ยงั้นก็ทางเดียวกันอะดิ"
"ก็เออไง ว่าแต่อยู่ซอยไหนล่ะ"
"ผมอยู่18 พี่อ่ะ "
"ฮาๆๆๆ เออใกล้กันแหล่ะ กูอยู่20 "
"จริง? โอเคงั้นไว้วันหน้าถ้ามามหาลัยผมมาพร้อมพี่ก็ได้ดิ"
"พอเลยๆ มึงเรียนตรงกับกูรึไง ไปกลับได้กันได้แล้ว"  ผมเดินตามหลังพี่นันไปเอาจริงๆก็พึ่งรู้สึกว่ามีเพื่อนผู้หญิงจริงๆก็ครั้งนี้แหล่ะปกติผมจะเจอแต่ผู้หญิงที่ดูเจ้าสำอางค์ไม่ก็อะไรที่หวานๆเลยไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงเท่าไร พึ่งมีพี่นันคนแรกนี่แหล่ะที่ดูคุยได้แบบชิวๆ 
"เออพี่ปกติวันหยุดพี่ไปไหนป่ะ"
"วันหยุดหรอ ก็แถวนี้แหล่ะแต่สวนมากก็นอนอยู่บ้าน"
"ออ ก็จริงรถติดจะตายขี้เกียจออกไปไหนเนอะ"
"ใช่ ว่าแต่มึงเถอะทำไมถึงไปเรียนนิเทศว่ะกูดูมึงหน้าจะเป็นเด็กวิศวะเสียมากกว่า"
"ผมชอบถ่ายภาพพี่แล้วก็พวกโฆษณาไรงี้"
"ออ กูก็นึกว่าอยากเป็นดารา"
"ไม่ไหวมั่งพี่ขืนผมเล่นแม่ค้าในตลาดได้ด่าผมพอดี แอคติ้งห่วยขนาดนี้"
"ฮาๆๆๆ เออดีว่ะนึกว่าจะหลงตัวเองซ่ะอีก"
"บ้า ผมเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว"
"จ้าาา พ่อคนเจียมเนื้อเจียมตัว"