fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ความสัมพันธ์ฉันเพื่อน ระหว่างเรามันกำลังจะเปลี่ยนไป~มันเปลี่ยนไปแล้ว~ 
 
หลังจากจบการแข่งวินเทอร์คัพ แน่นอนว่าเซย์รินเป็นแชมป์ ดังกระฉ่อนไปทั่วประเทศ และผลที่ตามมาก็คือสมชิกใหม่ไหลมาเทมาจากทั่วทุกสารทิศมันก็ดีหรอกนะที่ได้สมาชิกมาเพิ่มหลายๆคน จะได้ใช้เป็นแบ็คอัพให้ทีม แต่ว่า....กรอดๆๆๆๆ~~~=____=++++เสียงกัดฟันดังไปตลอดทางเดินในตึกเรียน"หงุดหงิดแต่เช้าเลยนะครับ คางามิคุง""ชิ! จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไงล่ะเฟ้ย~"=___=+เสือร้ายคำรามอดไรฟันออกมา หน้าตอนนี้ยิ่งกว่ายักษ์มารจะหักคอคนได้ทุกเมื่อ เหตุมันมาจากความโด่งดังในโรงเรียนที่ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาไม่ว่าจะเดินไปไหน"รุ่นพี่คางามิ!""รุ่นพี่คุโรโกะ!"นั่นไง ตัวน่ารำคาญที่ว่า มาแล้ว!เด็กนักเรียนปีหนึ่ง ปลื้อมชมรมบาสเก็ตบอลก็พอเข้าใจอยู่ แต่ทำไมต้องวิ่งเข้ามารุมทุกครั้งที่เห็นหน้าด้วยฟระ! =[]=+"นี่ๆ วันนี้มีซ้อมกี่โมงคะ พวกเราจะไปให้กำลังใจนะ""ฉันเจอขนมร้านหนึ่งอร่อยมากเลยล่ะ ซ้อมเสร็จแล้วเราไปกินกันมั้ยคะ"บลาๆๆๆๆๆ......หงุดหงิดว้อยยยยยยยยยยยยยยยย!!!~~~~~=*=+++=ปึก....จู่ๆคุโรโกะก็เซข้ามาชนไหล่"เป็นไรไป คุโรโกะ""ผมเวียนหัวน่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ"ก็สมควรหรอก ตัวก็เล็กผมแห้งซะ ถูกรุมทึ้งซะขนาดนี้ก็น่าอยู่รู้สึกว่าพักหลังมานี่คุโรโกะจะโดดเด่นขึ้นมา ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เป็นเหมือนคนล่องหนทำให้คนตกใจเล่นเพราะเอาชนะราคุซันมาได้ หมอนี่ก็เลยกลายเป็นคนสำคัญของทีมไปเลย โดดเด่นจนไม่อยากเรียกว่าเงาแล้ว อืม...คงใช่มั้ง ตอนนี้ป๊อบมากในหมู่สาวๆ แต่มันก็น่าสงสารซะไม่มีล่ะหมับ!"โทษที หลีกทางหน่อย"คางามิไม่ได้สนใจกับแม่สาวละอ่อนพวกนี้อยู่แล้ว เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามาจับแขนมันพาดบ่าและพามันเดินฝ่าวงล้อมของชะนีน้อยทั้งหลายไปหน้าตาเฉย"ไม่ค่อยดีเลยนะ สีหน้าของนาย""ปวดหัวนิดหน่อยครับ"ไปพักที่ห้องพยาบาลหน่อยก็แล้วกัน""ครับ"หน้าซีดกว่าทุกวันแฮะ ไอ้เจ้านี่....และในที่สุด"เอ๋? คุโรโกะไม่สบายเหรอเนี่ย""ผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับ""อย่าพูดแบบนั้นสิ นายสำคัญกับทีมมากนะ เรื่องสุขภาพต้องมาก่อนสิ ไปพักซะ แล้วก็ห้ามลงซ้อมจนกว่าจะหายดี นี่คือคำสั่งเข้าใจ๊!""....ครับ" v___v'คำสั่งกัปตันเป็นประกาศิตรองจากโค้ชนะจ๊ะ^___^*"รุ่นพี่คุโรโกะไม่สบายเหรอคะ ฉันมียาแก้หวัดมาด้วยถ้าไม่รังเกียจก็รับไปสิคะ"ผู้จัดการคนใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามา เธอเป็นสาวสวยใช้ได้เลยล่ะ แถมยังมีพรรคพวกที่ปลื้มชมรมบาสอีกตั้งหลายคน จะว่ายังไงดีล่ะ ดูเธอจะสนใจคุโรโกะกับคางามิเป็นพิเศษอ่ะนะ"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่เป็นไร"คุโรโกะไม่รับยาแปลกๆจากเด็กสาวที่คะยั้นคะยอให้เขาอยู่ได้ ใจจริงอยากใช้เจ็ทไดรฟ์ก้าวพรวดเดียวออกไปจากที่นี่ ออกไปให้พ้นจากดงผู้จัดการทั้งหลายแหล่ที่กำลังจะเข้ามารุมทึ้งเขาอีกแล้ว"รุ่นพี่คุโรโกะ ถ้าไม่ทานยาก็จะไม่หายนะคะ""ขอบคุณในความหวังดี แต่ผมไม่เป็นไรครับ""จะไปห้องพยาบาลสินะ ฉันพาไปเอามั้ย""ไม่ครับ""แต่ว่า รุ่นพี่คะ...."เอาเข้าไป พวกรุ่นพี่ชักสงสารคุโรโกะตัวน้อยของพวกเขาขึ้นมาจับใจแล้วสิกึก..."ยาแก้หวัดสินะ งั้นเอามาให้ฉัน""อะ! รุ่นพี่คางามิ"ไม่พูดอะไรมาก คางามิแย่งขวดยามาจากมือผู้จัดการสาวที่เอาแต่อึ้งเหมือนตกใจอะไรซักอย่างทำหน้ายังกะไปทำความผิดอะไรมา แต่ช่างเถอะร่างสูงเดินฝ่าวงล้อมเด็กสาวสี่ห้าคนเข้าไปหาคนตัวเล็กสำเร็จ"คุโรโกะ""...ครับ อุ๊บ!!!!"จับตัวมันไว้ให้มั่น เชิดหน้ามันขึ้นมาและกรอกยาขวดนั้นเข้าปากมันทันทีทันใดO[]O!!!! kyaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!เฮ้ยยยยยย!!!! =[]=!!!!!ทุกคนในโรงยิมมองตาค้าง กับวิธีป้อนยาสุดพิศดารของคางามิ ไทกะ"อึ้ก~""กลืนเข้าไปไอ้บ้า กินยายากจริงๆนายนี่""เฮ้ย คางามิ ให้คุโรโกะกินดีๆก็ได้""ไม่ได้หรอก เจ้าบ้านี่กินยายาก ต้องทำอย่างนี้ล่ะ"ไม่สนคำใครทั้งนั้น จัดการกรอกยาใส่ปากคนตัวเล็กต่อจนหมดขวด"เป็นคู่หูที่ดูแลกันดีอยู่หรอก แต่ว่านะคางามิ คุโรโกะ...."ภาพลักษณ์ของพวกนายมันทำให้คนอื่นเค้าคิดลึกนะเฮ้ย!"ระ รุ่นพี่คางามิ พอเถอะค่ะ""อะไร? ก็ยาแก้หวัดไม่ใช่เหรอ""ตะ แต่ว่า~"พูดไม่ออก คางามิก็ไม่คิดจะฟัง ทีเมื่อกี้ตอแยคุโรโกะให้กินยาอยู่ดีๆแล้วทำไมจู่ๆถึงทำหน้าเหมือนกลัวอะไรแบบนั้นล่ะ ก็นี่มันยาแก้หวัดไม่ใช่รึไง ทำไมต้องหน้าแดงตะลึงตัวสั่นแบบนั้นกัน แปลกจังยัยพวกนี้ในที่สุดคุโรโกะก็กลืนยาหมด ร่างบางอ่อนฮวบพาดราวแขนที่ช้อนหลังอยู่ คางามิลากคนตัวเล็กเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ ยังไงก็ให้มันพักอยู่ในนั้นดีกว่าจะไปพักที่ห้องพยาบาลเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว อาจารย์คงไม่อยู่แล้วล่ะ กลัวพวกเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งหลายจะเข้าไปรุมสกรัมเอา"เป็นไง""ใจร้ายมากเลยครับ คุณน่ะ อึ้ก!""สะอึกเหรอ ฉันไปเอาน้ำมาให้"คางามิวางร่างเล็กลงและออกไปหยิบขวดน้ำรู้สึกแปลกๆกับคุโรโกะยังไงไม่รู้ สัมผัสตัวกันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา แต่พักนี้รู้สึกว่าคุโรโกะผอมลงแฮะ ตัวเล็กป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งผอมแห้งลงไปอีก เห็นทีต้องบังคับให้หมอนี่กินอย่างอื่นนอกจากวานิลลาเชคซะบ้างแล้ว ถ้ามันยังดื้อจะจับยัดปากมันซะเลย"เอานี่น้ำ""ขอบคุณครับ อึ้ก~"ตุบ....ขลุกๆๆๆ...ขวดน้ำหลุดจากมือคุโรโกะกลิ้งออกไปหยุดอยู่แทบเท้าริโกะกับฮิวงะที่เข้ามาพอดี"คุ! คุโรโกะ!"คนตัวเล็กสั่นเป็นเจ้าเข้าล้มลงไปนอนขดกับพื้น"คุโรโกะคุง!""คุโรโกะ! โอ่ย!!!! คุโรโกะ!!!""แฮ่กๆๆ~~~...."เสียงหายใจแห้งๆแผ่วๆ ร่างบางกอดตัวเองเกร็งจนจิกเข้าไปในเนื้อ สั่นเหมือนคนจับไข้ เหงื่อก็ไหลท่วมตัวท่าทางทรมานอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน"คุโรโกะคุง! คุโรโกะคุง!!""ท่าจะไม่ดีแล้วนะโค้ช""อาการแย่มาก แค่เป็นหวัดทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย""คางามิให้กินยานี่ หรือว่าจะแพ้ยา""ยา? ยาอะไรคางามิคุง!""ยาแก้หวัดน่ะ อ่ะ เอ่อ ครับ!""ก็ยาที่ผู้จัดการสาวๆพวกนั้นบังคับให้คุโรโกะกินน่ะสิ คางามิเป็นคนเอาให้คุโรโกะกินเอง พวกเราก็เห็น""ไม่ได้การ ฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่ยาแก้หวัด คุโรโกะคุงคงถูกวางยาแล้วล่ะ""อะไรนะ""ฮิวงะคุง ไปตามยัยพวกนั้นมา ฉันต้องการรู้ก่อนว่ามันเป็นยาอะไรแน่ก่อนที่จะไปหาหมอ""ได้""หน็อย~ยัยบ้าพวกนั้น!""เฮ้อ~ เห็นทีฉันต้องจัดระเบียบทีมใหม่ซะแล้ว"โค้ชสาวบ่น เธอผิดเองแหล่ะที่ไม่ดูดีๆนี่ก็เย็นมากแล้ว พวกเด็กปีหนึ่งก็พากันกลับไปหมด เหลือแต่ผู้เล่นตัวจริงที่ยังซ้อมกันอยู่"นี่ พวกนาย เห็นผู้จัดการคนนั้นมั้ย เด็กปีหนึ่งพวกนั้นน่ะ""ไม่นี่ มีอะไรเหรอ ฮิวงะ""เธอวางยาคุโรโกะน่ะสิ ตอนนี้คางามิกับโค้ชช่วยกันดูอาการอยู่ ยังไงก็ต้องตามหาพวกผู้หญิงปีหนึ่งพวกนั้นก่อนแล้วถามเธอว่าเป็นยาอะไรแน่""วางยาคุโรโกะเหรอ! ทำเกินไปแล้วนะ!""ยังไงก็คงต้องตามหาตัวมาให้ได้ซะก่อนล่ะ""ก๊อกๆ หวัดดีฮะ""อ๊ะ! คิเสะจากไคโจวนี่ นายมาที่นี่ทำไม"จู่ๆแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็โผล่มาอีกละ"มีนัดกับคางามิจจิแล้วก็คุโรโกจจิน่ะฮะ จะไปร้านรองเท้ากัน"นายแบบหนุ่มตอบหน้ายิ้มๆ"ขอโทษนะ แต่ตอนนี้สองคนนั่นคงไปกับนายไม่ได้แล้วล่ะ""เอ๋? ทำไมล่ะฮะ""คุโรโกะถูกวางยาน่ะสิ""ว่าไงนะ ใครทำ!""คิดว่าเป็นพวกเด็กปีหนึ่งน่ะนะ บอกว่าเป็นยาแก้หวัดก็เลยให้คุโรโกะกินเข้าไป ตอนนี้เขาอาการแย่กว่าเดิมอีก คางามิกับโค้ชดูแลอยู่""ยาเหรอ?""นี่ไง"ฮิวงะชูขวดยาขึ้นมาต่อหน้าคิเสะก้มลงมาดูใกล้ๆ ไอ้ขวดแก้วสีเขียวใสๆนี่น่ะเหรอขวดยาแก้หวัด ไม่ล่ะมั้ง รู้สึกว่ามันจะคุ้นตาเหมือนเคยเจอที่ไหนนะฟุดฟิดๆ~สงสัยนักก็ก้มดมที่ปากขวดซะ และ ชัดเลย!"เหล้านี่ฮะ""หา!!!! เหล้าเหรอ!""ฮะ เป็นเหล้าที่กลิ่นอ่อนมาก แต่ฤทธิ์ของมันรุนแรงมากเลยล่ะ ไดกินเข้าไปแล้วจะปลุกสัญชาตญาณดิบขึ้นมาได้เลยล่ะฮะ""ท่าทางนายจะรู้จักดีนะ""ผมเคยเห็นน่ะฮะ ต้องเรียนรู้เอาไว้ป้องกันตัว จะได้ไม่ถูกมอมเหล้าเวลาไปถ่ายแบบเทือกนั้น""แต่สัญชาตญาณดิบนี่มัน อย่าบอกนะว่า~~....""กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!"เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!=[]=!!!!!"คะ โค้ชชชชชชชชชชชชชชช!!!!!""เอาเข้าแล้วไง สัญชาตญาณดิบของคุโรโกะตื่นแล้ววววววววววววว!!!!"ใช่เหรอ=___=...."ใครก็ได้หยุดคางามิคุงที้!!!!!!!!!!!!!!!!!""เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!????????????" =[]=!!!????ตุบๆๆๆๆๆๆๆ!!!!"ถอยๆๆๆๆๆ!!!!!!""เห้ย! คางามิ นั่นจะพาคุโรโกะไปไหนน่ะ!"ฟ้าวววววววววว!!!!เจ้าเอซประจำทีมเซย์รินแบกร่างคู่หูตัวเล็กวิ่งแหวกกลางวงไปอย่างไม่เห็นหัวใคร"อ๊ะ! เกิดอะไรขึ้นน่ะโค้ช หรือว่าสัญชาตญาณดิบของคุโรโกะจะตื่นแล้ว""พูดอะไรน่ะ โคงาเนะอิคุง!""คิเสะบอกว่าไอ้ที่คุโรโกะกินเข้าไปมันเป็นเหล้าฤทธิ์แรงน่ะสิ!""อะไรนะ!""แถมน้ำเย็นยังเป็นตัวกระตุ้นดีซะด้วยล่ะฮะ""หา!!!!!""แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า ปัดโธ่!""อะไรโค้ช!""คางามิจะเอาคุโรโกะไปโยนลงสระน่ะสิ!!!!""ว่ายังไงน้าาาาาาาาาาาาา!!!!"O[]O!จะมีใครบ้าเท่าไอ้บ้างามิ แห่งเซย์รินบ้างยกมือ!ตึกๆๆๆๆ"อึก~แฮ่กๆๆๆ~""ผ้าชุบน้ำห่อตัวไว้ขนาดนี้ยังร้อนได้อีกแฮะ คุโรโกะ ทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันช่วยนายให้หายร้อนเดี๋ยวนี้ล่ะ""คะ คางามิคุง~ ปล่อยผมลง""ฉันปล่อยแน่ๆ แต่ต้องพานายไปให้ถึงสระน้ำก่อน""เอ๊ะ?"น้ำเหรอ! แค่คิดก็รู้สึกเหมือนถูกตีจนเนื้อแตกแล้ว"มะ ไม่เอา"แค่คางามิเอาผ้าขนหนูชุบน้ำห่อตัวเอาไว้แค่นี้ก็ทรมานจะแย่อยู่แล้วนะ!"หุบปากเถอะน่า ก็บอกแล้วไงว่าจะช่วยให้หายร้อน ปล่อยเอาไว้อย่างนี้นายจะแย่เอาได้นะ!"จะฟังกันบ้างไม่ได้รึยังไงนะ คางามิคุง!คุโรโกะอยากดิ้นให้หลุด อยากหนีไปให้ไกล ทรมาน แต่ก็พูดไม่ได้ ร่างกายมันไม่ฟังคำสั่งเลยใครก็ได้...มาหยุดคางามิคุงให้ผมที ช่วยผมด้วย!ตึกๆๆๆ"คางามิจจิ! คุโรโกจจิ!""อ๊ะ! คิเสะ! โทษทีนะวันนี้ฉันไม่ว่างแล้ว!""ไม่ใช่เรื่องนั้น! คางามิจจิอย่าให้คุโรโกจจิโดนน้ำตอนนี้นะฮะ!""หา?""คางามิ! หยุดนะเว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!""อ๊ะ! รุ่นพี่ เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ไหนบอกว่าจะไปตามยัยพวกนั้นมาไงครับ!""พวกเรารู้แล้วเว้ย! คุโรโกะกินเหล้าเข้าไป ถ้าโดนน้ำมันจะกระตุ้นให้เขาแย่ลงได้นะ!""หา!!! โอ๊ะ!""อ๊ะ!"ไม่ทันแล้ว คางามิวิ่งมาถึงขอบสระและก็เกิดสิ่งไม่คาดคิดพรืดดดด!!~"ว้ากกกกก!!!""เฮ้ย!!!!" O[]O!!!!เสียหลักลื่นล้มหน้าทิ่ม ร่างบางในอ้อมแขนก็เลยหลุดลอยออกไป....ตกลงไปในสระ!!!!!ตูมมมมมมมมมมมม!!!!"คุโรโกะ!!!!""คุโรโกจจี่!!!!!!!!!!!"จะว่าจงใจหรือเป็นอุบัติเหตุไม่รู้ แต่ตอนนี้คุโรโกะลอยละลิ่วตกลงไปในสระเรียบร้อยแล้ว"ไอ้บ้างามิ ! แกทำอะไรลงไป๊!!!*[]*++ "  "มันลื่นนี่ อะ ครับ!"" ยังไงช่วยเอาคุโรโกจจิขึ้นมาก่อนเหอะ" คิเสะเตรียมจะลงไปในสระ แต่แวบเดียวก็ไม่เห็นคนตัวเล็กอยู่ในน้ำแล้ว"คุโรโกะ หายไปไหนแล้ว""นั่น เขาอยู่นั่น"ร่างเล็กตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำอีกฟากหนึ่งของสระ และเดินโซเซออกไปอย่างไม่สนใจเสียงใครทรมาน ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตกลงไปในน้ำเมื่อกี้รู้สึกเหมือนถูกเฆี่ยนยังไงไม่รู้ เจ็บจนจะก้าวขาไม่ออกแล้วใจมันสั่นเต้นแรงแปลกๆ อยากหาที่พึ่ง อยากให้ใครมาช่วยลดทรมานนี้ลงบ้างไม่!.... ตอนนี้จะให้ใครมาเห็นสภาพแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ต้องอยู่ให้ห่าง ก่อนที่จะทำอะไรแปลกๆออกมา  "ที่คุโรโกะกินเข้าไป เป็นเหล้าเหรอ""ความผิดของคางามิคนเดียวเลย""ไหงมาลงที่ผมล่ะ!...อะ เอ่อ ครับ!""ก็นายเป็นคนบังคับให้คุโรโกะกินเข้าไปนี่""ก็ผมนึกว่าเป็นยาแก้หวัดนี่ครับ ใครจะไปรู้ว่ามันเป็นเหล้าล่ะ!"  "เอาเถอะ ตอนนี้เป็นห่วงคุโรโกะดีกว่า ไม่รู้ว่าฤทธิ์เหล้าจะทุเลาลงรึยัง"  "คางามิ!แกต้องรับผิดชอบ"  "ยังไง! อะ เอ่อ ครับ!" "ไม่รู้เว้ย! หาทางเอาเอง ไปตามหาคุโรโกะซะ เดี๋ยวนี้!" =[]=++...ทำไมต้องเป็นตรูฟะ!"คิเสะ ไปด้วยกันหน่อยสิ" "ผมก็อยากไปนะ คางามิจจิ แต่ว่ามีงานด่วนเข้ามาต้องกลับก่อนล่ะ"  "เห้ย! ไหนบอกว่าวันนี้ว่างแล้วนัดพวกฉันไปดูรองเท้าใหม่ไม่ใช่เหรอ!""โทษทีนะ เอาไว้วันหลังเถอะ วันนี้พวกนายก็ไม่สะดวกเหมือนกันนี่นา "  มันพูดอย่างนี้พูดต่อไม่ออกเลยเว้ย  ส่วนพวกรุ่นพี่...."พวกเราไปตามเด็กผู้หญิงพวกนั้นมาสอบสวนเถอะ" "เห็นด้วยเลย"  ไปกันหมด ทิ้งตรูไว้คนเดียวอีกแล้ว!=_____=++++เฮ่อ! ¥____¥+......ก่อนอื่นต้องหาคุโรโกะให้เจอก่อนสินะ ตามรอยเท้าเปียกๆนี่ไปคงหาได้ไม่ยาก.........ห้องเปลี่ยนเสื้อเหรอ ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเท่าไหร่ หมอนั่นเปียกไปทั้งตัวมันต้องหาเสื้อผ้าเปลี่ยนอยู่แล้ว แต่ว่า...  กึกๆ... =____='มันล็อกประตูหาพระแสงอะไรวะ! "คุโรโกะ อยู่ในนั้นรึเปล่า"  "......"  "เฮ้ ไม่เป็นไรนะ คุโรโกะ" "ครับ"  "ไม่เป็นอะไรแล้วจะล็อกประตูทำไมล่ะเฟ้ย! เปิดสิ" "....." " โอ่ยยยยยย! คุโรโกะ!"  "ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ คางามิคุง" "ไม่เป็นก็เปิดประตูซะทีสิเฟ้ย!" เงียบ.....=_____=+  มันต้องเป็นอะไรแน่ๆ ไอ้บ้านี่"เออ ไม่อยากเปิดก็ไม่ต้องเปิด"เหนื่อยกับมันชะมัดยาด แต่คนที่สมัครใจมายุ่งกับเงาจืดจางนี่ตั้งแต่แรกมันก็คือคางามิเองนั่นแหล่ะจากสถานะคู่หู่ที่ดูจะเข้ากันไม่ได้ตอนแรก ผ่านอะไรหลายอย่างมาด้วยกัน พอรู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวจากเจ้าคนตัวเล็กนี่ไม่ได้แล้ว บางที....มันอาจจะไม่ใช่แค่ความเป็นเพื่อนร่วมทีมแล้วล่ะมั้ง  "อะ!.... นี่ตรูคิดบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย"=\\\\\= แต่มันก็น่าคิดชะมัดยาดคุโรโกะเป็นคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนหมอนี่ก็ยังตัวเล็กบอบบางเหมือนเดิม แต่ถึงจะตัวเล็กบอบบางยังไงก็ช่วยใครต่อใครเค้าเอาไว้ตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แล้วทีของตัวเองกลับไม่ยอมให้ใครช่วยอะไรซะงั้น ไม่แม้จะพูดออกมาซักคำ เชื่อมันเลย"รุ่นพี่พากันไปตามหายัยพวกนั้นกันใหญ่ โกรธที่ยัยพวกนั้นวางยานาย" "....." "เฮ่อ! แต่ว่า คนที่ผิดก็คงจะเป็นฉันด้วยนั่นแหละนะ ก็ฉันเอามันให้นายกินเองนี่นา...โทษทีนะ" แกร็ก.....จู่ๆ ประตูก็ถูกปลดล็อกแง้มออกมาหน่อยหนึ่ง อากาศครึ้มเหมือนฝนจะตก ในห้องไม่ได้เปิดไฟมืดสลัวจนจะมองอะไรไม่เห็น  คางามิมองหาคนตัวเล็กไม่นานก็เห็นมันนั่งกอดเข่าซบหน้าพิงกำแพงอยู่ข้างๆประตู  "เฮ้ ไม่เป็นไรนะ" "ครับ"มันมืดจนคางามิมองไม่ค่อยเห็นคนตัวเล็กที่ดูจะกลมกลืนกับกำแพงไปแล้ว มือคลำหาสวิตถ์จะเปิดไฟ แต่ก็"อย่า!""หา? มันมืดนะเว้ยเห้ย"  "ขอร้องล่ะ อย่าเปิด~"อะไรของมันนะไอ้นี่ เสียงรึก็สั่นเชียะ!"ไอ้บ้า ไม่เปิดไฟแล้วจะมองเห็นได้ยังไงล่ะเฟ้ย"พรึ่บ!ไฟถูกเปิดสว่างทั่วห้อง และพอมองเห็นชัดๆคางามิก็ชะงักไปพักหนึ่ง นี่มันอะไรกัน คุโรโกะยังสวมเสื้อผ้าเปียกๆชุดเดิม"ไอ้บ้า! ทำไมไม่เปลี่ยนชุดวะ! เดี๋ยวก็ชักหรอก"  "......"  "โอ่ยยยยยย! ได้ยินที่พูดรึเปล่า คุโรโกะ!"พูดแล้วก็จะคว้าคอเสื้อฉุดคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นมา แต่ก็ถูกมือเล็กๆนั่นปัดออกทันทีเพียะ!"ออกไปห่างๆผม!""อะ!"....ตะคอก เหรอ....คุโรโกะเนี่ยนะร่างบางนั่งกอดเองสั่นยิ่งกว่าเดิม เสียงหายใจกระเส่ายิ่งกว่าเดิม ทุกอย่างมันสะท้อนอยู่ในดวงตาสีแดงเพลิงทั้งสองข้าง"คุโรโกะ...หรือว่านาย"คางามิไม่ได้ฉลาดแต่ก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดจะมองอาการผิดปกติของคนไม่ออกหรอกไอ้สิ่งที่คนตัวเล็กกินเข้าไปมันคงจะไม่ใช่แค่เหล้าอย่างเดียวซะแล้วสิ"คางามิคุง ออกไปซะ ก่อนที่ผมจะ...อึ้ก~""ฉันไปแน่ แต่ก่อนอื่น..."วืดดดดดดดดดดดด!~มือหนาสุดแกร่งของนักกีฬาคว้าแขนเล็กๆเอาไว้ก่อนจะฉุดกระชากร่างบางนั้นพรวดเดียวลอยลิ่วไปซบอก ใช้แขนข้างหนึ่งรัดร่างเล็กๆนั้นเอาไว้ มืออีกข้างรึก็บังคับใบหน้าละอ่อนขึ้นสีระเรื่อนั่นให้เชิดขึ้นและก้มลงประกบปากบางๆฉ่ำๆนั่นซะทันทีสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนั่นแบบไม่แม้จะรอการต้อนรับ และเกินคาดมันตอบสนอง!ชัวร์! คุโรโกะถูกยา....[ไม่พูดนะ^___^'']"ฮื้อออออออ!!!! ไม่!!!!"เสียงเล็กๆดังอู้อี้พยายามสะบัดปัดป่ายไปทั่ว แต่แรงเท่ามดไม่มีทางหนีจากแขนสุดแกร่งนี้ได้หรอก"นายน่ะ....จะทนไม่ไหวแล้วไม่ใช่รึไง"ใช่ มันคงจะถึงขีดจำกัดของความอดทนแล้วล่ะ เพราะงั้นแหละ..."ให้ฉันช่วยนาย....""ไม่!!!"เสียงเล็กๆยังสั่นพล่าแต่ก็ยังยืนกรานปฏิเสธไม่ว่าจะเหตุผลใดๆ เพียงแต่ว่าร่างกายมันไม่ได้ทำตามอย่างปากว่านี่สิ ตัวร้อนผ่าว สั่นสะท้านเหมือนลูกนก มือเล็กๆจิกทึ้งเสื้อคางามิจนจะขาดอยู่แล้ว"นายเองก็ช่วยคนอื่นมามากแล้ว ทำไมไม่ให้คนอื่นช่วยนายบ้าง""ผมไม่~ ต้องไม่ใช่เรื่องแบบนี้~""ให้ฉันช่วยนาย....แค่กับฉัน""ห๊ะ?""กับฉันคนเดียว"คุโรโกะ เท็ตสึยะ ฉันอยากบอกนายมาตลอดแต่ก็ไม่กล้า นี่เป็นโอกาสสินะฉันชอบนายเข้าแล้วล่ะความรู้สึกมันอัดแน่นจนเก็บเอาไว้ไม่ได้แล้ว...........จากโรงเรียนมาถึงบ้านคางามิไม่ได้ไกลเท่าไหร่ ร่างเล็กๆสั่นระรัวจนไม่มีแรงจะเดินเอง คางามิเลยต้องแบกขึ้นหลัง"นายจะกลับบ้านไปทั้งๆอย่างนี้คงไม่ได้ คืนนี้พักที่บ้านฉันก่อนก็แล้วกัน""........"คุโรโกะไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น พอคางามิวางลงบนโซฟาก็นั่งอยู่ท่าเดิม ก้มหน้านิ่งๆเหมือนตุ๊กตาลานขาด ทุกอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาคางามิทั้งหมดนั่นแหล่ะ สงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว"เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้นายเปลี่ยน นี่ก็ค่ำแล้ว นายคงหิว เดี๋ยวทำอาหารเย็นให้กิน"อดทนไว้คางามิ อดทน นายต้องไม่ล่วงเกินหมอนี่ แต่....จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน สู้บอกไปตรงๆไม่ดีกว่าเหรอ"ชอบ...ฉันชอบนาย ฉันชอบนายคุโรโกะ ฉันชอบนาย ชอบๆๆๆๆ....." ท่องเหมือนท่องสูตรคูณอยู่คนเดียว"วุ้ย~ทำไมมันอึดอัดแบบนี้วะ!" แล้วก็ขยี้หัวตัวเองเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว"เราชอบคุโรโกะ แต่คุโรโกะเป็นผู้ชาย อ๊ะ! แต่ก็ไม่เห็นต้องแคร์เลยนี่ เอาไงดี ถ้าไม่บอกไปตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรึเปล่า แล้วถ้าเกิดไอ้พวกคิเซกิชิงตัดหน้าไปก่อนล่ะ ทำไงดีวะ ทำยังไง! ฮึ่ย!""นายชอบผม...จริงเหรอ คางามิคุง"แหง่ะ! O////[]////O!!!เสียงมาจากข้างหลัง พอหันไปมองก็เจอคนตัวเล้กยืนอยู่หน้าประตู มันจืดจางจนจะกลายเป็นเนื้อเดียวกับเงาอยู่แล้วอ่ะ"คุ~ คุโรโกะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ยะ อย่าทำให้ตกใจสิเฟ้ย!"ทำอะไรไม่ถูกแล้ว กล่องดำของตัวเองถูกคนล่วงรู้ซะได้ เอาไงดีล่ะเนี่ย"คางามิคุง เป็นอะไรไปครับ""ปะๆๆๆเปล่าเว้ย! ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นล่ะ ว่าแต่นายมีอะไร ดีขึ้นแล้วรึไง""ก็นิดหน่อยครับ จะบอกคางามิคุงว่าจะกลับบ้านแล้วนะครับ""หา? ดีขนาดนั้นแล้วรึไง""ท่าทางคางามิคุงคงอยากอยู่คนเดียว เพราะฉะนั้นผมก็เลยจะกลับบ้านน่ะครับ""ยานั่นมันอยู่ในตัวนายนะ""ผมไหว""....!" ไหวเหรอ  ไม่หรอก นายทนมันได้อีกไม่นานหรอกดูจากสีหน้าของนายก็รู้แล้วว่ามันคงจะทรมานมากขนาดไหน"ผมกลับล่ะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนครับ คางามิคุง"ร่างเล็กหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง รู้สึกไปเองรึปล่านะที่เห็นมันกำลังหายไป ความจืดจางนี่มันน่ากลัวอย่างนี้เองเหรอ นึกว่ามันจะน่ากลัวแต่ตอนที่อยู่ในสนามซะอีกไม่...ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ถ้าเกิดหมอนั่นหายไปตลอดกาลล่ะ ยิ่งถ้ามันไม่อยากให้เห็นก็ยิ่งหาตัวยาก ต้องไม่เป็นอย่างนี้สิฟึ่บ!ไวกว่าความคิดสองขาก้าวฉับๆตามร่างเล็กไปแค่ไม่กี่วินาทีก็คว้าร่างเล็กแสนจืดจางนั้นมากอดไว้"คางามิ...คุง?""อย่าไป""เห๊ะ?""ฉันชอบนายนะ คุโรโกะ""ครับ? ผมก็ชอบคางามิคุง ก็คางามิคุงเป็นคู่หูที่ดี""ไม่ใช่เว้ย! ไม่ได้หมายถึงชอบแบบนั้น!""..........."พูดไงดีล่ะเนี่ย สื่อความหมายไปคนละทางซะแล้วแต่ว่านะ ตัวคุโรโกะมันยังสั่นอยู่ แถมหมอนี่มันเอาแต่ก้มหน้าซะงั้น"คุโรโกะ...โอ่ย คุโร...!!!!"O///////Oนะๆๆๆ หน้าแดง!อา....ให้ตายเถอะ ชอบใครซักคนมันยุ่งยากอย่างนี้เองเหรอ คางามิไม่ถนัดใช้คำพูดซะด้วย อย่างเขามันต้องใช้ร่างกายลุ่นๆสองมือที่ทั้งแกร่งและกร้านบังคับให้คนตัวเล็กหันมาหา ยกเท้าข้างหนึ่งยันประตูให้มันปิดวืดดดดดดดดดด!!!!ฟุ่บ!เหวี่ยงทีเดียวเจ้าคนตัวเล็กแรงน้อยมันก็ลงไปกองอยู่บนเตียงแล้ว"ทะ ทำอะไรน่ะ""ก็จะช่วยนายไง""ผมไม่ได้เป็นอะไร""พูดไปนั่น"หน้าคมๆโน้มลงไปใกล้ปะกบปากบางๆนั่นทันทีไม่ได้เป็นอะไรเหรอ น่าขำนักแล้วไอ้ที่มันตอบสนองอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไรกันนะจะเพราะฤทธิ์ยาหรืออะไรก็ช่าง มาถึงขั้นนี้แล้ว ความรู้สึกที่แสดงออกมามันชัดเจนที่สุดแล้วล่ะถลำลึกลงไปจนถอนตัวไม่ขึ้นฮอร์โมนวัยรุ่นมันน่ารำคาญ ยิ่งอยู่ใกล้คนที่ตัวเองชอบมันก็ยิ่งพุ่งพล่านปั่นป่วนจนอยากระบายออกมา ต่อไปจะมองหน้ากันติดรึเปล่า คางามิไม่รู้หรอก ไม่เคยสนใจเรื่องแบบนั้นด้วย เพราะเขาจะทำให้มันเด็ดขาดจะได้ไม่ต้องมาแก้กันทีหลังไงล่ะ..........เหมือนของกินหายากที่ต้องค่อยๆละเลียดไม่ให้มันบอบช้ำ ต้องไม่กินเร็วเกินไปเดี๋ยวจะไม่รู้รสชาติที่แท้จริง มันคงต้องอย่างนั้นสินะยังไงซะ คางามิก็ยังมีเวลาอีกเยอะล่ะ................ วันต่อมาผู้จัดการสาวๆทั้งหลายถูกไล่ออกไปหมดทุกคน ทีมบาสเซย์รินก็เลยไร้ซึ่งผู้จัดการเหมือนเดิม"แล้วคุโรโกะเป็นยังไงบ้าง คางามิ""ก็ดีขึ้นแล้วครับ ตอนนี้หมอนั่นยังเพลียๆอยู่""แล้วเมื่อคืน...."พวกรุ่นพี่รุ่นน้องมองคางามิป็นตาเดียว หน้าตาโทรมๆเหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน อย่าบอกนะว่ามันไม่ได้นอนเลย"คุโรโกะอาละวาดจนนายไม่ได้นอนเลยสินะ""อะ เอ่อ~""น่าเห็นใจน้า แต่คนที่เอาคุโรโกะอยู่ได้ก็มีแค่คางามิเท่านั้นแหล่ะ"=____='จริงมั้ง คนที่เอาเจ้าเงาจืดจางนั่นอยู่หมัดก็คงจะมีคางามิคนเดียวนี่ล่ะถึงจะไม่มีใครบอกเขาก็จะคว้าคนตัวเล็กนั่นมาไว้ในมือ ไม่เสียไปให้ใครหรอกจะบอกให้คุโรโกะ เท็ตสึยะ ต้องเป็นของเขาเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์____________________________________________________--