หัวใจของมาเฟีย

9.3

เขียนโดย Chapond

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 01.06 น.

  46 ตอน
  268 วิจารณ์
  104.23K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 01.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

39) 36หน้าที่กับหัวใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

หมอแน่ใจนะคะว่าหมออยากกลับกับแบมไปจริงๆแล้วจะไม่รอปอร์เช่/แน่ใจสิ ขืนแบมอยู่ที่นี่ต่อไป

นะ ยัยนั่นต้องพาลูกน้องมาทำร้ายแบมแน่ๆ”แบมถามขณะที่เดินเข้ามาในสนามบินพร้อมกับเขื่อน

ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบตอบไปทันควัน

 

 

 

“ถ้าหมอบอกแบบนี้แบมก็เชื่อหมอค่ะ ว่าแต่เราลองโทรหาปอร์เช่อีกครั้งดีมั้ยคะ เผื่อเค้าอยากจะกลับ

มาอยู่แล้วแต่มาไม่ได้เราจะได้ไปช่วยได้ทัน”แบมรีบเสนอให้เขื่อนโทรตามปอร์เช่ทันที

 

 

 

“ทำไมไม่รับสายนะ”เขื่อนแปลกใจที่โทรไป2-3สายหลานชายไม่ยอมรับสายก่อนสักพักปอร์เช่จะโทร

กลับมา

 

 

 

“เช่นี่อาเขื่อนนะ กลับบ้านได้แล้วจะอยู่กับพวกนั้นทำไม อะไรนะไม่จริงน่า”เมื่อหลานชายตัวดีโทร

กลับมาเขื่อนไม่รอช้ารีบสั่งหลานชายก่อนที่จะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะ/เอ่อ ตอนนี้ปอร์เช่ได้รับอุบัติเหตุ แบมกลับกรุงเทพไปก่อนนะ เดี๋ยวผมขอไปดูหลาน

ก่อนแล้วผมจะรีบตามกลับไป”แบมถามเขื่อนก่อนที่จะชายหนุ่มจะรีบตอบแล้วรีบวิ่งไปจากสนามบิน

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเดี๋ยวก่อนสิ อย่าหลบหน้ากันแบบนี้จะได้มั้ย”ทางด้านป๊อปปี้หลังจากช่วงเย็นที่กายภาพบำบัดและ

เริ่มหัดเดินกับพวกบุรุษพยาบาลประคองตัวเองมาเจอฟางที่หลับหน้าเขาตั้งแต่บ่ายก็รีบจับมือฟางรั้งเอา

ไว้พร้อมกับคาดคั้นร่างบาง

 

 

 

 

 

“เราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันนี่/ไม่ เรามีเรื่องต้องคุยกันและก็มีมากด้วยที่ต้องเคลียร์”ฟางรีบตัดบทแต่

ป๊อปปี้ยังคงรั้งร่างบางไว้

 

 

 

 

 

“มันไม่มีอะไรต้องเคลียร์อีกแล้ว ก็ตามหน้าที่ต้องดูแลไม่จำเป็นต้องไปรู้จักกับคนเป็นเจ้านาย โอ๊ย เจ็บ

นะ”ฟางตอบและไม่ยอมสบตาก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อถูกป๊อปปี้บิดข้อมือเรียวตนเองอย่างแรง

 

 

 

 

 

“นี่เลิกบ้าสักทีได้มั้ยชั้นก็บอกไปแล้วไงว่าชั้นอยากอยู่กับเธอ อยากเริ่มต้นใหม่กับเธอ ทำไมเธอถึง

หมางเมินกับชั้นอีก รึว่ารังเกียจที่ชั้นกลายเป็นไอ้ง่อยแบบนี้เหมือนกับขนมจีนไม่อยากอยู่กับชั้นงั้น

สิ”ป๊อปปี้โวยวายตัดพ้อ

 

 

 

 

 

“ไม่ได้รังเกียจ แต่รู้ว่าเรื่องของเรามันไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิม ในเมื่อตอนนี้ป๊อปมีคนอื่นไปแล้ว

สิ่งที่ฟางทำมันเป็นแค่หน้าที่ของหมอรักษาคนไข้ ถ้าป๊อปหายป๊อปก็จะได้กลับไปอยู่กับขนมจีนไงล่ะ

ขนมจีนเค้ารักป๊อปมากนะและเค้าไม่ผิดอะไรที่ป๊อปจะต้องทิ้งเธอมา ก็ในเมื่อป๊อปอยากแก้แค้นและ

เกลียดฟางไปแล้ว เราก็ควรที่จะหยุดเรื่องนี้ ไม่ต้องมายุ่งกันอีกเหลือแค่หน้าที่ที่เราต้องทำเท่านั้น”ฟาง

พูดเสียงสั่นเจือไปด้วยความเศร้า

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมไม่คิดว่าตลอด15ปีที่เธอหายไปชั้นเองก็เสียใจเหมือนกัน ทั้งเจ็บ ทั้งผิดหวังกับคนที่เรารัก

ที่สุด มันไม่มีทางเลยที่ชั้นจะลืมเธอได้ไปจากใจ จนแล้วเธอก็กลับมา”ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยความเศร้า

 

 

 

 

 

 

“แต่เราเกลียด/เลิกพูดว่าเราเกลียดกันสักที ใช่ชั้นยอมรับว่าชั้นบอกเธอไปแบบนั้นเพราะชั้นโกรธ ใช่

ป๊อปโกรธที่ฟางหายไปทั้งๆที่จริงแล้วฟางกลับอยู่ใกล้ตัวป๊อปมากแบบนั้น แล้วก็โกรธมากที่ฟางมีคน

อื่นอย่างไอ้หมอเขื่อน มันเลยทำให้ป๊อปทำอะไรบ้าๆ”ฟางพยายามแย้งก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบสวนกลับมา

แล้วพูดสิ่งที่ถูกเก็บเอาไว้ในใจออกมาให้ฟางรับรู้

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฮึก แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ฟางไม่อยากทำร้ายคนในมังกรทองเหมือนกับที่ป๊าทำ

ขนมจีนไม่ผิดเลยสักนิด ป๊อปควรจะมีผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างเป็นคนที่เพียบพร้อม ไม่ใช่ลูกฆาตกรอย่าง

ฟาง”ฟางกลั้นน้ำตาไม่อยู่พูดทุกอย่างออกมาก่อนที่จะทรุดลงคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงหน้ารถเข็นของ

ป๊อปปี้เช่นเดียวกับเขา ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขากับเธอไม่ได้อยู่ในสถานะของสามีภรรยาอีกแล้ว แต่

เขากลับไม่ลืมเธอไปจากใจ ที่เขาพยายามมีใครใหม่กี่คนต่อกี่คนเพื่อหวังจะลืมฟางแต่สุดท้ายก็ไม่มีใคร

แทนที่ในหัวใจได้เลย ป๊อปปี้ดึงฟางมากอดก่อนที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงที่อัดอั้นภายใน

ใจมา15ปีเช่นเดียวกับฟาง แองจี้แอบมองภาพที่พ่อแม่ตัวเองกอดกันร้องไห้ก็ซึมลงไปจนปอร์เช่ที่อยู่

ข้างๆรู้สึกเห็นใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทั้งป๊า ทั้งน้าเฟย์ต้องมาตรอมใจเพราะเรื่องความรักแบบนี้ ทำไมผู้ใหญ่เข้าใจยาก

ชะมัด รักก็บอกว่ารักไปสิจะอ้างหน้าที่ อ้างนั่นอ้างนี่ทำไมไร้สาระ”แองจี้บ่นอุบระหว่างที่เดินริม

ชายหาดยามเย็นกับปอร์เช่

 

 

 

 

 

“ถ้าเรื่องของผู้ใหญ่มันยากเกินพวกเค้าจะจัดการทำไมเราไม่ช่วยให้พวกเค้าได้รักกันล่ะ”ปอร์เช่พูดแล้ว

ยิ้มออกมาพร้อมกับแองจี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เซ็นซะ”โทโมะยื่นทะเบียนสมรสให้กับแก้วที่ถูกเขาจับตัวมา

 

 

 

 

“ไม่เซ็น/นี่จะอะไรนักหนา ชั้นกับเธอนอนด้วยกันตั้งหลายรอบ นี่ก็จะได้กู้หน้ามังกรทองไง เซ็นๆซะ

จะได้จบๆเป็นผัวเมียกันให้ถูกต้องตามกฏหมาย”แก้วยืนยันคำเดิมก่อนที่โทโมะจะโพล่งออกมา

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่เซ็น นายเกลียดชั้นแล้วจะช่วยชั้นทำไมล่ะอยากเอาคืนชั้น เอาคืนมังกรทองนี่

มันก็สำเร็จแล้วจะเอาอะไรอีก”แก้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าชั้นช่วยเธอที่ชั้นต้องรับเธอเป็นเมียเพราะชั้นมีเหตุผลของชั้นอยากจะอายเป็นดาราหนังโป๊ไม่มี

ใครรับผิดชอบก็ตามใจ เอาล่ะถ้ายัยนี่เซ็นไม่ได้ก็ปั๊มลายนิ้วมือทั้งมือทั้งเท้าให้หมดนั่นล่ะรึว่ายังดิ้นอีก

ก็ตัดมาทั้งมือนั่นล่ะแล้วค่อยมาปั๊ม”โทโมะพูดสั่งลูกน้องให้เข้ามาจับตัวแก้ว

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ก็ได้ๆ เซ็นแล้ว”แก้วตกใจก่อนที่จะรีบเซ็นทะเบียนสมรสทันที

 

 

 

 

 

 

“หึก็แค่นี้ เสร็จแล้วก็มานี่”โทโมะพูดออกมาพร้อมกับยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะสั่งในลูกน้องลาก

ตัวแก้วไปหาพ่อของเขาที่ห้องทำงาน

 

 

 

 

 

“แหม จะว่าไปแล้วลูกสะใภ้คนนี้นี่ใช้ได้จริงๆ มาพร้อมกับเงินทอง”ริวจิพูด

 

 

 

 

 

 

“พูดบ้าอะไรน่ะ เงินทองอะไรชั้นไม่มีหรอกนะ”แก้วโวยวายออกมา

 

 

 

 

 

“ใครว่าเธอไม่มีล่ะ ทรัพย์สินครึ่งนึงของมังกรทองก็ต้องตกเป็นของสามี ทรัพย์สินครึ่งนึงที่เคยเป็นของ

อาชา มันสมควรที่จะได้คืนมา มันถึงเวลาแล้วที่มังกรจะต้องถูกพวกที่มันทำร้ายมาก่อนทวงทุกอย่าง

คืนมา”ริวจิพูดและหัวเราะอย่างสะใจทำให้แก้วทรุดลงหมดแรง เธอถูกประจาณให้อับอาย ป๊อปปี้ก็ถูก

ลอบทำร้ายจนพิการ แล้วนี่ศัตรูเก่าของมังกรทองก็มัดมือชกให้เธอแต่งงาน เพื่ออำนาจและเงินทองของ

มังกรทอง

 

 

 

 

 

 

“นี่จะทำอะไรน่ะ”โทโมะตกใจเมื่อหลังจากที่ริวจิเดินออกไป แก้วก็หยิบมีดตัดจดหมายบนโต๊ะทำงาน

ขึ้นมาก็หมายจะแย่ง

 

 

 

 

“เห็นชีวิตชั้นเป็นอะไร ที่อยากจะทำอะไรก็ทำ ในเมื่อชั้นถูกจับให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้เป็นหุ่นเชิดให้

พวกแก๊งค์อาชา ชั้นก็ขอเลือกที่จะไม่มีชีวิตอยู่ซะดีกว่า”พูดจบแก้วก็ง้างมีดตัดจดหมาย หมายจะปาดคอ

ตัวเอง โทโมะไม่รอช้าใช้ความไวแย่งมีดมาทำให้เกิดอุบัติเหตุมีดบาดเป็นยาวที่แขนของเขา

 

 

 

 

 

“ช่วยชั้นทำไม ชั้นอยากตาย/เห้ย แก้ว”แก้วแทบสติแตกโวยวายออกมาก่อนที่จะมือเอามีดแทงตัวเอง

แต่โทโมะใช้มืออีกข้างปัดไว้ทำให้มีดเฉียดไปโดนบริเวณสีข้างไม่ถูกจุดสำคัญ

 

 

 

 

 

 

ยัยโง่เอ๊ย”โทโมะมองร่างบางที่สลบไปแล้วก็ไม่รอช้ารีบช้อนร่างบางอุ้มขึ้นมาแล้วพาไปโรงพยาบาล

โดยเร็วที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

มีอะไรรึเปล่าทำไมหนูยังไม่นอนอีกหรอลูก”ฟางแปลกใจเมื่อแองจี้มาเคาะห้องนอนเธอกลางดึก

พร้อมกับนมอุ่น

 

 

 

 

 

“วันนี้เห็นคุณเหนื่อยมาทั้งวันแองจี้ก็อยากจะตอบแทนคุณ”แองจี้พูดพร้อมกับยื่นนมอุ่นให้ฟาง

 

 

 

 

“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องแค่นี้เองแม่ไม่เหนื่อยหรอกลูก แค่หนูดีกับแม่แม่ก็หายเหนื่อยเเล้ว”ฟางพูด

แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“งั้นสัญญากับแองจี้ได้มั้ยว่าอย่าหนีไปไหนอีก นะคะม๊า/เมื่อกี้หนูเรียกแม่ว่าอะไรนะ”แองจี้รีบขอร้อง

ทำให้ฟางตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ ม๊า คุณเป็นแม่ของแองจี้คุณก็ต้องเป็นม๊าของหนูไงล่ะคะ ดื่มนมเถอะนะคะจะได้นอนพัก

ผ่อน”แองจี้รีบสวมกอดฟางก่อนที่จะคะยั้นคะยอให้ฟางดื่มนม ฟางเองตื้นตันกับสิ่งที่ได้ยินก่อนที่จะ

ดื่มนมที่ลูกสาวนำมาให้จนหมดแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ ปอร์เช่น้าเฟย์ขอน้ำหน่อย”ทางด้านเฟย์ที่ตื่นมากลางดึกเพราะพิษไข้ร้องหาปอร์เช่ในความมืด

เพราะเธอจำได้ว่าปอร์เช่จะมานอนกับเธอในคืนนี้

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะปอร์เช่ แค่กๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้าเฟย์จะให้คนรถไปส่งเราที่สนามบินนะ มาอยู่กับน้าหลายวัน

แบบนี้ อาเราคงไม่ชอบใจแน่ๆที่เรามาคลุกคลีกับคนอย่างน้า เพราะน้าเป็นนางมารร้ายในสายตาทุกคน

นิ อ้อ แล้วถ้าน้าจัดการเรื่องที่นี่เสร็จบางทีน้าอาจจะอย่ากับอาเขื่อนของเราก็ได้นะ เพราะยังไงซะ คน

ไม่รักก็คือไม่รัก”เฟย์พูดก่อนที่จะค่อยๆล้มตัวนอนลงแล้วกอดตัวเองพลางหันหลังให้ร่างสูงที่ยืนข้าง

เตียงเพราะเข้าในว่านั่นคือปอร์เช่ เขื่อนยืนมองดูคนตัวเล็กที่นอนซมเพราะพิษไข้และมีแผลที่หัวจาก

ตอนที่ตกน้ำแล้วนิ่งคิดถึงปอร์เช่ที่โทรโวยวายใส่เขาแล้วบอกเล่าถึงอาการของเฟย์ที่หลังจากกลับมา

จากตามตัวเขื่อนก็ป่วย นอนซมและเสียใจไม่ยอมทานข้าวทานยาเลย

 

 

 

 

 

“มันคือมารยาของเธอใช่มั้ยเฟย์ที่จะให้ชั้นกลับมาหาเธอ”เขื่อนพูดพึมพำเบาๆกับตัวเองแล้วมองเฟย์ที่

หลับไปแล้วด้วยพิษไข้แล้วกำมือแน่น

 

 

 

 

 

ครืน

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

 

เสียงคลื่นกระทบชายหาดและแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องมาทำให้ฟางเริ่มรู้สึกแล้วลืมตาตื่น ก่อนที่จะ

ต้องตกใจเมื่อตัวเองถูกมัดมืดไว้ข้างหนึ่งติดกับป๊อปปี้ที่นอนบนชายหาดข้างๆเธอ

 

 

 

 

 

“ป๊อป ตื่นเดี๋ยวนี้นะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”ฟางตกใจรีบเขย่าตัวร่างสูงที่นอนหลับข้างๆให้ลุกตื่นขึ้น

มาตอบคำถาม

 

 

 

 

“ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วนี่ใครมามัดเรา2คนไว้แบบนี้ล่ะ”ป๊อปปี้ที่ตื่นมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพ

ของเขาและฟางก็รีบถามฟางกลับไป

 

 

 

 

 

“จะไปรู้หรอ หรือว่านี่มันเป็นแผนของป๊อปที่จะจับตัวฟางมาทำอะไรอีกใช่มั้ย นี่แน่ะ คนนิสัยไม่ดี

ป่วยก็ยังจะคิดเรื่องแบบนี้/นี่ใจเย็นๆฟังกันก่อนสิ อ๊ะ จดหมายนี่”ฟางโวยวายทุบตีป๊อปปี้ก่อนที่ชาย

หนุ่มจะให้ฟางตั้งสติแล้วมองไปที่จดหมายที่อยู่ข้างๆเขาและฟางฉบับหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“แองจี้เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่อยากมีครอบครัวสมบูรณ์ มีป๊า มีม๊า ถ้าตราบใดที่ป๊ากับม๊ายัง

ไม่ยอมดีกัน ปิดกั้นความรู้สึกตัวเองแบบนี้ แองจี้จะไม่ส่งลูกน้องมารับตัวนะคะ อ้อ ที่นี่คือเกาะส่วนตัว

ของป๊าที่ป๊าซื้อเอาไว้ มีบ้านพักอยู่พร้อมกับเสบียง น้ำและไฟใช้ ส่วนรถเข็นของป๊าอยู่ด้านในพร้อมกับ

ไม้ค้ำรักป๊านะคะ แต่อยากให้ม๊ามาอยู่ด้วยกันมากกว่า จากแองจี้”ฟางอ่านจดหมายฉบับนั้นที่แองจี้

เขียนมาให้จบก็อึ้งพร้อมกับมองหน้าป๊อปปี้เพื่อทางออกกับเรื่องนี้ทันที

 

 

 

 

 

งานนี้ลูกสาวแสบได้พ่อดีจริงๆ แล้วพ่อแม่จะเป็นยังไงต่อน้าา

 

เขื่อนจะใจอ่อนมั้ย แก้วจะเป็นอะไรมั้ย โทโมะจะใจอ่่อนกับแก้วมั้ย ต้องติดตามน้าาา

 

 

พอดียุ่งๆเลยพึ่งมาอัพ เลยอัดให้ยาวๆเลยน้าาาา

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา