แรงรักแรงปาฏิหารย์

 
 
 
 
 
 
     "ตอนนี้ก็ได้เวลาที่ทุกคนรอคอยแล้วนะคะขอเสียงปรบมือให้กับน้องร้องรับเชิญของเราในวันนี้ เป็นคนที่ทุกคนรอคอยคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณป็อปปี้ค่าาา" เสียงพิธีกรพูดจบก็เต็มไปด้วยเสียงกรี๊ดดของเหล่าแฟนเพลง
 
 
 
 
 
 
      "ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว ได้แต่ทรมาน ได้แต่ทรมาณ เอ้า ร้องไปพร้อมๆกันหน่อยเร็วว / กรี๊ดดดดด" ทั้งฮอลเต็มไปด้วยเสียงร้องเพลงและเสียงเชียร์จากแฟนคลับ ป็อปปี้แอบส่งสายตาให้กับแฟนสาวของตนที่นั่งเชียร์อยู่ด้านหน้าด้วยสายตาหวานแวว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
      "แม่นมครับ เมื่อไหร่วันนแบบนี้จะเป็นวันของธามบ้าง ทำไมพี่ป็อปเค้าได้แต่อะไรดีๆ ธามผิดมากหรอครับที่เป็นแค่ลูกคนใช้" ธามไทกำลังนั่งดูถ่ายทอดสดคอนเสิร์ตของป็อปแล้วพูดอย่างเศร้าๆ
 
 
 
 
 
      "อย่าคิดแบบนั้นนะคะคุณหนู คุณหนูของนมเก่งกว่าคุณป็อปทุกอย่างเลยนะคะ แค่ยังไม่มีโอกาสเท่านั้นเอง" แม่นมพูดปลอบใจธามด้วยความรักและสงสาร
 
 
 
 
 
       "แล้วเมื่อไหร่ธามจะมีโอกาสแบบนี้บ้างละครับ" ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
 
 
 
 
 
       "อีกไม่นานหรอกค่ะ แม่นมสัญญาจะทำให้คุณหนูได้ทุกสิ่งทุกอย่าง!" แม่นมพูดพลางกอดธามไทด้วยสีหน้าที่เคียดแค้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
        "ขอบคุณมากเลยนะคะน้องป็อปที่อุตส่ามางานพี่ในวันนี้แหม ทำเอาฮอลแทบแตกเลยนะคะ" เจ้าของงานที่ป็อปมาแสดงคอนเสิร์ตกล่าวขอบคุณหลังจบคอนเสิร์ต
 
 
 
 
 
 
      "ครับไม่เป็นครับผม" ป็อปปี้ยิ้มรับด้วยอัธยาศัยที่ดี
 
 
 
 
 
 
      "อุ้ย น่ารักจังถึงว่าแฟนคลับทั้งรักและชื่นชมน้องป็อป เดี๋ยวยังไงพี่ขอตัวก่อนนะคะไว้ร่วมงานกันใหม่ค่ะ/ได้ครับผม ขอบคุณนะครับ" 
 
 
 
 
 
 
      "เหนื่อยไหมคะป็อป"ใครบางคนเดินเข้ามาถามและกอดป็อปปี้จากทางข้างหลัง
 
 
 
 
 
      "ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่เห็นหน้าคุณผมก็หายเหนื่อยละ จุ้บ" พูดจบป็อปปี้ก็แอบขโมยหอมแฟนสาวตัวเอง
 
 
 
 
 
 
       "อุ้ย ป็อปอ้ะ ทำไรคะเนี่ย เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก" โฟร์พูดด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
 
       "เห็นแล้วจะเป็นไรละครับเราเป็นแฟนกันนะ" ป็อปปี้พูดแล้วแอบหอมแก้มแฟนสาวอีกที
 
 
 
 
 
 
       "ป็อปปอะ โฟร์เขินนะคะ เรากลับกันดีกว่าค่ะดึกแล้วเดี๋ยวคุณพ่อป็อปจะเป็นห่วงนะคะ" โฟร์พูดบอกชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
      "ปะ เดี๋ยวผมไปส่งนะ" 
 
 
 
 
  
       "โฟร์นัดแม่ไว้นะค่ะป็อป ยังไงป็อปกลับก่อนนะคะคุณแม่รออยุ่ด้านหน้านี่แหละค่ะ" 
 
 
 
 
 
 
       "อ่าวหรอ โอเคครับงั้นอย่ากลับดึกมากนะคะที่รัก จุ้บ" พูดจบป็อปปี้ก็จุ้บปากโฟร์เบาๆ
 
 
 
 
 
      "ค่ะ ขับรถดีๆนะคะถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรหาโฟร์นะ/ครับผม" พูดจบทั้งสองก็แยกกันไปคนละทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
       "โอ๊ยยยย ยัยฟางงง เมื่อไหร่จะมาสักทีเนี่ยฉันรอนานแล้วนะ" ใครบางคนบ่นขึ้นหลังต้องมารอรับเพื่อนที่สนามบิน
 
 
 
 
 
 
      "ยัยแก้วววววว กรี๊ดดด" ร่างบางตะโกนเรียกเพื่อนด้วยความดีใจ
 
 
 
 
 
 
       "นี่ ยัยฟาง กว่าจะมาได้ฉันมารอแกนานละนะ" แก้วบ่นที่ฟางมาสาย
 
 
 
 
 
      "แหม่แก ฉันก็ต้องเตรียมความมั่นใจก่อนสิยะ สวยยังอะ" ฟางพูดพลางถามเพื่อนตัวเองด้วยอารมณ์ขัน
 
 
 
 
 
 
        "สวยแล้วยะ ไปกันได้ยังป่านนี้แม่แกรอกินข้าวแล่ว/ปะ ยังไงก็ขอบคุณแกนะที่อุตส่ามารับฉันที่สนามบินเนี่ย/ไม่เป็นไรแกกลับมาทั้งทีฉันก็ต้องมารับสิ" พูดจบทั้งสองก็พากันไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
       "วันนี้ถนนโล่งดีแฮะ แอบแว๊นหน่อยดีไหมเนี่ย" ป็อปปี้พูดกับตัวเองขณะขับรถเมื่อเห็นถนนโล่ง
 
 
 
 
 
 
      "เอาสักหน่อยละกัน เหยียบไปเลยลูกพ่อ" พูดจบป็อปปี้ก็เหยียบเร่งความเร็วจนเกือบสุด ทว่าในขณะนั้นเค้ากำลังจะกดเปลี่ยนเพลงในรถเลยไม่ทันมองว่ามีรถบรรทุกกำลังเลี้ยวออกจากซอยด้านข้างถ้าเขาไม่เบรคละก็...
 
 
 
 
 
       "เห้ยยย มาจากไหนวะนั่น เอ้า เห้ยทำไมเบรคไม่อยู่ เห้ยยยยยยยยยยย!!"
 
 
 
 
 
                                  โคร้มมมมมมมม!!
 
 
 
 
 
 
 
     "ฮัลโหล งานเรียบร้อยดีใช่ไหม/เรียบร้อยครับรอเปิดทีวีดูได้เลย" พูดจบใครบางคนก็ยิ้มแสยะขึ้นด้วยความสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
       สวัสดีงับรีดทุกคน ฝากฟิคเค้าด้วยน้า แต่งตามความชอบง้ะอยากให้แก้ไขตรงไหนช่วยบอกด้วยน้าา เดี๋ยวมาอัพเพิ่มนะค้า