วันฟ้าหม่น

9.0

เขียนโดย Mawmeaw

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2553 เวลา 18.49 น.

  10 ตอน
  30 วิจารณ์
  19.52K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2562 13.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) บทนำ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“แม่ทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน แม่ไม่รักพ่อ ไม่รักฟ้าแล้วเหรอคะ”

 

ผู้พูดเอ่ยตัดพ้อด้วยความน้อยใจและน้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฟ้า ไม่ใช่แม่ไม่รักพ่อไม่รักฟ้านะลูก เพียงแต่แม่…แม่…เอ่อ…แม่”

 

“แม่กำลังจะบอกว่าแม่รักผู้ชายคนนั้นมากกว่าพวกเราเหรอคะ และไม่ว่ายังไงแม่ก็จะต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นให้ได้ นี่คือสิ่งที่แม่อยากบอกฟ้าใช่มั้ยคะ”

 

“โถ่! ฟ้า แม่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะลูก แม่รักพ่อ รักฟ้ามากนะลูก แต่แม่ก็รักคุณภพมากเหมือนกัน เข้าใจแม่หน่อยนะฟ้า”

 

“ฟ้าไม่เข้าใจค่ะ และไม่มีวันจะเข้าใจแม่ด้วย ฟ้ารู้แต่ว่าแม่เปลี่ยนไป แม่เปลี่ยนไปมากจริงๆ ตั้งแต่มีผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตของแม่”

 

“ไม่เกี่ยวกับคุณพิภพหรอกนะลูก เรื่องนี้แม่ผิดเอง แม่ผิดเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปรักผู้ชายดีๆ อย่างคุณพิภพไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าความรักที่แม่มีให้พ่อกับฟ้าจะลดน้อยลงเลยนะลูก”

 

“ฟ้าไม่เชื่อแม่หรอก แม่ต้องเลือกระหว่างฟ้ากับผู้ชายคนนั้น ถ้าแม่ไม่รักพ่อกับฟ้า แม่ลืมพ่อกับฟ้าแล้ว ฟ้าก็จะเป็นฝ่ายไปเองค่ะแม่”

 

“โถ่! ฟ้าพูดอะไรแบบนั้นล่ะลูก แม่…”

 

“ฟ้าพูดจริงๆ นะคะแม่ ฟ้าไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นต้องมาพรากแม่ไปจากฟ้าหรอกค่ะ ไม่มีทางเด็ดขาด”

 

นั่นคือคำพูดประโยคสุดท้ายจากปากของหญิงสาวผู้มีนามว่า พริริยาหรือน้ำฟ้า ก่อนที่เธอจะรีบเดินหนีออกไปด้วยความขมขื่นใจที่อัดแน่นในอกมากมายจนแทบจะระเบิดออกมา

 

“เดี๋ยวก่อนฟ้า ฟ้า ฟังแม่ก่อนลูก ฟ้า…แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษจริงๆ”

 

คุณพิมพารู้สึกเจ็บปวดใจไม่น้อยที่เรื่องราวต้องลงเอยแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธอกับพิภพกำลังวาดฝันอนาคตอันสวยงามไว้ร่วมกันแท้ๆ แต่ดูเหมือนว่าลูกสาวสุดที่รักของเธอจะไม่ยอมเข้าใจในความรักครั้งนี้ของเธอเอาซะเลย

 

……………………………………

 

พริริยารีบเดินหนีออกมายืนอยู่บริเวณสวนหลังบ้านตามลำพัง เนื่องจากไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้เธออ่อนล้าทั้งกายและใจมากเพียงใด โดยเฉพาะผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดของเธอเอง

               

ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำลมหนาวพัดผ่านมา ทำให้หญิงสาวผู้กำลังรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ขณะนี้หนาวเหน็บไปทั้งดวงใจ

 

น้ำใสๆ จากดวงตาคู่สวยค่อยๆ ไหลลงมาอาบสองแก้มนวล จนบัดนี้แก้มสวยของหญิงสาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่อาจหักห้ามเอาไว้ได้อีกแล้ว

 

เมฆค่อยๆ รวมตัวกันจนท้องฟ้าเป็นสีดำทะมึน มืดครึ้ม ต่อมาเพียงไม่กี่นาที สายฝนก็ค่อยๆ ลงเม็ดตกลงมากระทบพื้นดินเบาๆ

 

พริริยายังคงยืนปลดปล่อยอารมณ์ด้วยความอัดอั้นตันใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่กำลังเทกระหน่ำลงมาอย่างช้าๆ อยู่เพียงลำพัง

 

หญิงสาวรู้สึกเหมือนหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอร้องบอกกับเธอว่า

 “ตอนนี้มันกำลังเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า โดดเดี่ยว อ้างว้าง และเหน็บหนาวในหัวใจเป็นที่สุด”

 

หญิงสาวปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจเพียงลำพังนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกที เม็ดฝนเริ่มซาลงมากแล้ว หญิงสาวนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นร่างกายเปียกโชกไปหมดทั้งตัว

 

ไม่นานฝนได้หยุดสนิทพร้อมๆ กับน้ำตาจากดวงตาคู่สวยก็หมดไปเช่นกัน หญิงสาวใช้มือปาดน้ำตาที่แก้มทิ้งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนบอกกับตัวเองว่า

 

“คุณพิภพไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน ฉันไม่สนหรอก แต่ถ้าคุณจะมาพรากแม่ไปจากฉัน ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด แล้วคุณกับฉันจะได้เห็นดีกันสักวัน คอยดูเถอะ”

 

…………………………………… 

 

บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีการเจริญเติบโตทางธุรกิจการค้าอย่างต่อเนื่อง มีนักลงทุนกระเป๋าหนักทั้งในและต่างประเทศสนใจที่จะมาร่วมลงทุนด้วยหลายราย อย่าง “พิภพกรุ๊ป อินเตอร์เนชั่นแนล” ถูกกล่าวขวัญถึงในวงการธุรกิจอย่างแพร่หลาย

 

เศรษฐีหนุ่มใหญ่ นามว่า "พิภพ" เจ้าของ พิภพกรุ๊ป อินเตอร์เนชั่นแนล กำลังจะมีข่าวดีซึ่งเป็นที่กล่าวถึงของพนักงานแทบทุกคนในบริษัท นั่นคือการตกลงปลงใจลั่นระฆังวิวาห์กับม่ายสาวพราวเสน่ห์ที่ชื่อ พิมพา

               

ทั้งคู่มีฐานะทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันมาก แต่ด้วยความรักที่ทั้งคู่มีให้แก่กันทำให้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ร่วมกันมาจนเกือบถึงจุดที่จะได้ร่วมหอลงโลงกันแล้ว แต่ก็ติดอยู่ที่ด่านสุดท้าย คือ ลูกสาวคนเดียวของฝ่ายหญิงที่ชื่อ พริริยา นั่นเอง

               

ทางด้านพิภพ เขาไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคต่างๆ ที่มาบั่นทอนความรักของเขาเลยแม้แต่น้อย เขามั่นใจในผู้หญิงที่เขาเลือกคนนี้เป็นที่สุด ความดีของเธอทำให้เขามองข้ามเรื่องราวต่างๆ ในอดีตของเธอลงจนหมดสิ้น

               

สิ่งเดียวที่เขาทำเพื่อผู้หญิงที่เขารักได้ในตอนนี้ คือ การยืนหยัดอยู่เคียงข้างคุณพิมพาในยามที่เธอต้องการกำลังใจอย่างมาก  เขายืนยันหนักแน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาก็จะรักคุณพิมพาคนเดียวตลอดไป จะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปอย่างเด็ดขาด

               

วันนี้มีเสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือของเศรษฐีใหญ่ใจดีอย่างพิภพดังขึ้น เบอร์ที่คุ้นเคยทำให้เขาไม่รอช้า กรอกเสียงลงไปยังปลายสายทันที

               

“อ่อ…มาถึงแล้วใช่มั้ย ตอนนี้…อยู่ไหนล่ะ รออยู่นั่นก่อนนะ เดี๋ยว…จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป )

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา