วันฟ้าหม่น

พริริยาพูดกับชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ
 
“คุณนี่เป็นผู้ชายที่แย่จริงๆ เลยนะ คิดว่าฉันจะเชื่อคำโกหกของคุณงั้นเหรอ ไม่มีทาง”
 
“เปล่านะ ผมพูดความจริง ผมไม่ได้โกหกคุณนะ สาบานก็ได้”
หญิงสาวทำหน้าไม่เชื่อ
 
“เอาล่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ถ้าคุณปลอดภัยทุกคนก็สบายใจ”
 
“แน่นอนคนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก จนกว่าฉันจะทำให้พวกคุณออกไปจากชีวิตของฉันกับแม่”
 
“คุณฟ้า ทำไมคุณถึงไม่มองคุณลุงพิภพกับผมในแง่ดีบ้างล่ะครับ ทำไมคุณไม่ให้โอกาสคุณลุงของผมได้สมหวังในความรักบ้างล่ะครับ”
 
“เฮอะ! ความรักจอมปลอมพรรค์นั้นเหรอ ไม่มีทางหรอกที่พวกคุณจะสมหวัง ฉันจะขัดขวางลุงของคุณทุกวิถีทาง”
 
“คุณฟ้า…”
ชายหนุ่มพูดไม่ออก เมื่อได้ฟังคำพูดไร้เยื่อใยที่ออกมาจากปากของหญิงสาวในวันนี้
 
“กลับไปซะคุณพีระศักดิ์ ขอบคุณในความหวังดีจอมปลอมของคุณ เชิญ!!”
 
หญิงสาวผายมือออกไปทางประตูเป็นเชิงไล่แขกอย่างเขาตรงๆ
 
ชายหนุ่มไม่มีทางเลือก เขาหันมามองหน้าหญิงสาวแวบหนึ่ง
 
ก่อนจะเดินกลับออกไปขึ้นรถและขับออกไปทันที
 
หญิงสาวเดินกลับเข้ามาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟารับแขก เธอกำลังรู้สึกสับสนในความคิด
 
เมื่อนึกถึงภาพความผิดหวังบนใบหน้าของชายหนุ่มเมื่อครู่ หญิงสาวกลับรู้สึกผิดต่อเขาอย่างน่าประหลาด
 
พริริยาพยายามสลัดความคิดต่างๆ ออกไปจากหัวสมอง ก่อนจะพาร่างกายและจิตใจอันแสนห่อเหี่ยวขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ
 
หญิงสาวเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ภายในห้องมืดสนิท แต่หญิงสาวก็จำตำแหน่งของสวิซส์ไฟได้แม่นยำ
 
ขณะกำลังจะเอื้อมมือไปกด อยู่ๆก็มีผ้าเช็ดหน้าปริศนาผืนหนึ่งเข้ามาปิดที่จมูกของหญิงสาวอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของใครคนหนึ่ง
 
พริริยาพยายามดิ้นหนีและผลักไสมันออกไป กลิ่นฉุนของบางอย่างที่โปะอยู่บนจมูกทำให้สติของเธอเริ่มเลือนรางลงทุกทีๆ
 
และแล้ว เธอก็รู้สึกว่าสติของเธอดับวูบลงไปในที่สุด
 
ร่างของเธอเหมือนกับล่องลอยไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล
.....................................
 
เช้าตรู่ของวันใหม่
 
บนเตียงนอนหนานุ่มสีขาวขนาดใหญ่ ร่างหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงตามลำพังกำลังค่อยๆ ขยับเขยื้อนร่างกายช้าๆ
 
พริริยาค่อยๆเปิดเปลือกตาออกอย่างช้าๆ เธอรู้สึกมึนหัวไปหมด หญิงสาวค่อยๆ ปรับสายตาเข้ากับแสงจนคุ้นชินกับมันแล้ว
 
เธอค่อยๆ มองสำรวจไปทั่วทั้งห้องอย่างช้าๆ เเละแทบสะดุ้งสุดตัว เมื่อเธอพบว่าเตียงนอนนี้ไม่ใช่เตียงนอนของเธอ และที่สำคัญห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องของเธออีกด้วย
 
“นี่มันที่ไหนกันนะ เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่นะ”
 
หญิงสาวได้แต่นึกสงสัยในใจ ขณะนั้นเอง
 
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกคุณผู้หญิง ที่นี่คือแหล่งกบดานของฉันเอง ฉันเป็นคนพาเธอมาที่นี่ ฉันคือ จอมโจรชุดดำ”
 
หญิงสาวหันมองตามเสียง เธอตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบชายชุดดำโพกผ้าปิดหน้า และสวมชุดสีดำทั้งตัวคล้ายกับนินจาของญี่ปุ่น
 
ในมือถือดาบขนาดใหญ่ ปลายคมกริบสะท้อนแสงแวววาว มองแล้วชวนหวาดผวายิ่งนัก
 
หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะขยับปากถามใดๆ ได้แต่นิ่งฟังสิ่งที่จอมโจรชุดดำพูดต่อไป
 
“ฉันมาจากญี่ปุ่นและต้องการตัวหญิงสาวเพื่อนำไปค้าที่ต่างประเทศ และเธอคือคนที่ฉันต้องการตัว เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดหนีถ้าไม่อยากตาย เข้าใจมั้ย!!”
 
มันพูดพร้อมกับชักดาบอันคมกริบออกมาโชว์ต่อหน้าหญิงสาว
 
พริริยารู้สึกกลัวจับใจ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ เธอพูดกับจอมโจรนั่นว่า
 
“ฉันไม่หนีไปไหนหรอก ฉันยังไม่อยากตาย ฉันคิดถึงแม่ฉัน ฉันอยากกลับไปหาแม่ของฉัน”
 
“หยุดนะ เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องกับฉัน ถ้าขืนทำให้ฉันโกรธล่ะก็ คงรู้นะว่าเธอจะเป็นยังไง”
 
จอมโจรชุดดำหยิบหมอนขึ้นมา และใช้ดาบฟันไปที่หมอนนั้น จนเศษนุ่นที่บรรจุอยู่ภายใน ปลิวกระจายเกลื่อนไปทั่วทั้งห้อง
 
พริริยาสะดุ้งเฮือก ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทาไปหมดทั้งตัวด้วยความกลัวจนถึงขีดสุด
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )