สัมผัสที่6

-

เขียนโดย tawan

วันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.11 น.

  2 ตอน
  0 วิจารณ์
  5,427 อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ตอนแรก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                                12.13  วันอาทิตย์ ที่  13  พ.ค.  55

สนามหญ้าหน้าบ้านของอาย ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอตะวันอยู่   แต่รอนานเท่าไหรตะวันก้อยังไม่มา

จนมีเสียงรถวินเข้ามาจอดหน้าบ้าน   ตะวันที่ลงมาจากวินปลดหมวกกันน๊อกอย่างเร่งรีบ แล้วจ่ายตัง

เพื่อนทุกคนเดินเข้ามาถามตะวัน  ทราย : ให้รอตั้งนานทำไหมมาช้าจัง

ตะวัน : หยุด มานั่งตรงนี้ ฉันมีเรื่องอะไรเล่าให้ฟัง                 แล้ว  ทุกคนมานั่งตรงโต๊ะหินอ่อน

อาย: มีอะไรรีบเล่าให้ฟังสิ       อายพูดขึ้นมาอย่าตื่นเต้น

ตะวัน : ก็ตอนที่ฉันนั่งรถวินมาพอถึงตรงปากซอยหมู่บ้าน ฉันเหมือนได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ

ฉันได้ยินมาตลอดทาง จนถึงหน้าบ้านแกนั้นและย่ะ  ตะวันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอย่างชัดเจน

อัน : แล้วหูฟังแกไปไหนล่ะ  อันเป้นคนแรกที่สังเกตุเห็น

ตะวัน : อยู่นี่ไง  ตะวันทำท่าหยิบหูฟังออกมาจากหู แล้วลูบดู

ตะวัน :  จริงด้วย มันหายไปไหนเนี่ย   ตะวันตกใจ

มายหยิบมือตะวันขึ้นมา แล้วจับมือ อายดูเหตุการ์ณทั้งหมดจากเซนต์ของเธอ

มาย : อ้อ ฉันรู้แล้ว ที่เธอได้ยินเสียงนั่น เพราะ มีวิญาณดึงหูฟังเธอออกแต่เขาก้อเก็บใส่กระเป๋าเธอแล้ว

ตะวันหยิบกระเป๋าและหาหูฟัง

ตะวัน : จริงด้วยอ่ะ  งั้นเรารีบไปตรงนั่นเหอะป่ะ

อาย : งั้นฉันไปเอาจักรยานมาให้น่ะ แปปนึ่ง ป้านิ่มค่ะ ไปเอาจักยานให้หน่อยสิค่ะ

ป้านิ่ม : งั้นรอสักครู่น่ะค่ะ

ป้านิ่ม : มาแล้วค่ะ

ทราย : ไปเหอะ       

ทุกคน ขึ้นขี่จักรยาน แล้วให้ตะวันนำทาง จนสุดท้ายก้อไปถึง

พอถึงแล้วตะวันก้อรีบวิ่งไปที่นั้น คนอื่นก้อเลยวิ่งตามมาดู

ตะวัน : ตรงนี้และฉันได้ยินครงนี้  ตะวันชี้

อาย : ฉันไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย แกมั่วป่ะเนี่ย

ตะวัน : ทราย แกเห็นอะไรไหม        ตะวันถามอย่างสงสัย

ทราย : ไม่มีน่ะ  ทรายตอบ

 ตะวัน : เห้ย ! ไรว่ะ  ทำไมเราได้ยินคนคนเดียวอ่ะ

แก้ว : เดี๊ยว มัน ไม่ใช่ตรงนี้น่ะ

อาย :  แล้วตรงไหน

จู่ๆซันก้อเดินมา แล้วตะโกนดังๆ

ซัน : ตะวัน อัน อาย ทราย แตงไทย ! ซันตะโกน

ซัน : ทำไรกันอยู่  เห้ย ! เดี๊ยว  ซันเริ่มรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไร บางอย่าง

ซัน : ตะวัน

ตะวัน : หยุด! ไม่ต้องพูด กูรู้

อาย : เป็นอะไรเนี่ย ตะวัน ซัน

อาย ทำจมูกขมุบขมิบ ฟึ้ด 

ทราย : อะไรหรอ  แตงไทย ตะวัน ซัน  ทรายมองไปรอบๆ

ทราย : ไม่เห็นมีอะไรนึ

แก้ว :  ที่สนามเด็กเล่น ไปเร็ว

ทุกคนรีบวิ่งไปที่สนามเด็กเล่น

ทราย : อ้าก  ไม่น่ะ นั่นๆ ไง  เขาร้องไห้อยู่ที่ชิงช้า มันมองมาที่เราแล้ว แล้วบอกๆว่า อะไรไม่รู้

 

ซัน : เขาบอกว่า ช่วยด้วย ช่วยด้วย  เสียงเขาโหยหวนมาก   โอ๊ยไม่ไหวแล้ว ซันเป็นลม

อาย : เห้ย ซันมึงเป็นไรเนี่ย ซัน  

แก้ว: แกเอาซันนอนไว้ที่ตักน่ะ เอ้ายาดม

ตะวัน : พี่ ร้องไห้ทำไม  

วิญญาณ : ช่วยด้วย พวกเธอเป็นคนที่สามารถช่วยฉันได้

ตะวัน : แล้วจะให้ช่วยอะไร ค่ะ พี่ค่ะ

ทราย : หายไปไหนแล้ว

ทันใดนั้นแก้วก้อลุกเฮือกแล้วพูดว่า ช่วยด้วยช่วยปลดปล่อยฉันที่เถอะน่ะ ปลดปล่อยฉันปลดปล่อยฉัน

แก้วเป็นลมไปอีก

ตะวัน : อันตื่น ตื่น 

แก้ว : พี่เต้องการให้เราช่วย

ทราย : พี่เขาหายไปแล้ว

แก้ว : กลิ่นหายไปแล้ว

ตะวัน : เสียงก้อไปแล้ว

อาย : มาดูซันดิ

ซันค่อยๆตื่นขึ้นมา

อาย : เป็นยังไงบ้างซัน

ซัน : เสียงหายไปแล้ว

ตะวัน : ใช่ เสียงหายไปแล้ว

ทราย : ช่วยดูให้หน่อยสิว่าทำไมพี่เขาถึงโดนขังไว้ที่

มาย : แก้วเอามือมา  พี่เขาตายเพราะโดนฆ่าข่มขืน และก้อฝังไว้ที่ใต้ชิงช้านั่นและ

ทราย : เราต้องช่วยเขาอ่ะ น่ะๆ  น่าสงสารจัง

ซัน :  อิกคิว  ท๊อป   ภีม์ มารค์ มานี่เร็ว

อิกคิว : เอ้าซัน มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย

ท๊อป : อยู่กันเยอะเลย

มารค์ : อย่าบอกน่ะว่ามาเล่น สนามเด็กเล่นกัน 5+555

ภีร์ม : กูว่าไม่ใช่ว่ะ ดูสีหน้าแม่งเครียด กันฉิบหายเลย

อิกคิว : 5+5555 

ตะวัน : ขำทำไมเนี่ย มันไม่ขำน่ะเว้ย 

ซัน : เออ ว่าแต่มาทำอะไรหรอ

ท๊อป : ไปหาไอเกตุศริน   ท๊อปกระซิบซัน

แก้ว : นี้ ซัน ท๊อป กระซิบอะไรกันเหอะ

ตะวัน : ไปหาเกตุศริน  อย่าคิดน่ะว่าไม่ได้ยิน

ซัน : งานเข้าแล้วกู

อาย : จะไปทำไม บ้านไอเกตุ

ทราย : อย่าบอกน่ะว่าเธอ นัดกันไปร้านเกมอ่ะ

ซัน : อย่ามามั่วดิ จะไปเรียนตีกลองชุด

ตะวัน : งั้นก้อไปเถอะ  อย่าถอดหูฟังออกน่ะเข้าใจไหม

  ซัน : เออรู้แล้ว อย่าพูดมากดิ  น่ารำคาญ  แล้วซันก้อใส่หูฟัง

อิกคิว : ว่าแต่ บ้าน ไอเกตุอยู่ตรงไหนเนี่ย

ตะวัน : โอ๊ย  งั้นเดินตามพวกเราไปก้อแล้วกันเดี๊ยวพวกฉันพาไป

แก้ว : เดินไปน่ะ ส่วนพวฉันขี่จักรยาน

ท๊อป : อย่างงี้มันก้อเอาเปรียบกันอ่ะดิ

แก้ว : เรื่องมาก

อาย กับทรายมองตากันอย่างเหมือนคิดอะไรออก

แตงไทย : 2คนนี้มองหน้ากันทำไมเนี่ย

ทราย : ก้อฉันคิดอะไรออกแล้วไง

ก้อให้อิกคิวขี่จักรยานส่วนตะวันก้อซ้อนท้ายไง

มาย : โดนอ่ะ

ตะวัน : จะบ้าหรอ 

อิกคิว : ตกลง

ตะวัน : ห่ะ อะไรเนี่ย

อิกคิว : อย่าเรื่องมากซิ รีบนั่งเลย

ตะวัน : ก้อได้

อาย : ส่วน แก้วกับ ท๊อปก้อ เหมือนกับ ตะวันกับ อิกคิว

ท๊อป : ตกลง

แก้ว : จะบ้าหรอ

ท๊อป : พูดมากรีบเลย

ตะวัน : ส่วนซัน ก้อ อาย ซ้อน

มาย : งั้นที่เลยก้อจับคู่กันเอาเอง

ทราย : มาเพื่อน แตงไทย เธอขี่ เดี๊ยวฉันซ้อนเอง

ภีม์ร : มารค์ มึงขี่ เดี๊ยว กู ซ้อนเอง

อิกคิว : รีบไปเหอะ  กอดฉันแน่นเลยน่ะตะวัน เดี๊ยวตก

ตะวัน : No way

อิกคิว : ได้ อิกคิวปั่นอย่างแรงพอขึ้นสะพานแล้วก้อลงสะพานตะวันก้อเลยกอดอิกคอวอย่างแน่น

อิกคิว : ไหนบอกว่าไม่กอดไง

ตะวัน : เห้ย นายบ้าเอ๋ย

ทุกคนปั่นจักรยานจนถึง บ้านของเกตุ

 

                   

 

 

                                 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา