Sulfur Love (RE-Write)

 
+++++ ชี้แจง +++++
ตอนที่ขึ้นต้นด้วยFic Service
ไม่มีส่วนเีกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเพียงแต่ใช้ตัวละครภายในเรื่อง Sulfur Love
ตอนอยู่บอร์ดเด็กดี-นิยาย ได้เปิดให้มีรีเควสเลือกคู่ที่อยากอ่านและอธิบาย
โครงเรื่องที่ต้องการ  เป็นการคืนกำไรให้คนอ่าน555+
(เกริ่นมาซะดี  รั่วท้ายอีกล่ะ>///<)

 
 
 
 
  Fic service 
ดาราหน้าใสเอี่ยวหัวใจนายหน้าบูด
 
 
 
                “ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่เรือสำราญของฉันนะ   หวังว่าคืนนี้ทุกท่านจะรู้สึกสนุกกันนะ^^”
                ชายวัยกลางคนละริมฝีปากออกจากไมค์ก่อนจะโปรยยิ้มสดใสที่แฝงไปด้วยความนัยบางอย่างที่ทุกคนยังไม่รู้....คำว่าสนุกของเขา   แท้จริงแล้วมันคืออะไรที่ยากจะหยั่งถึง
                “ทุกคนคงสงสัยสินะว่าทำไมเรือลำนี้ถึงด้วยแจกกำไลไอดีให้ทุกคน   สงสัยกันมั้ยเอ่ย?”  ชายเจ้าของเรือพูดต่อ
                “เราจะมาเล่นเกมตามหาบัดดี้กัน^^”
                ผู้คนบนเรือเริ่มสงสัยฮือฮา   มันเป็นเกมที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อยถึงจะดูเป็นเกมเด็กเล่นก็เถอะ   ร่างสูงสง่าเบือนหน้าเล็กน้อย   เขาไม่ค่อยสนใจเกมไร้สาระพรรค์นี้สักเท่าไหร่   อีกอย่างผู้คนที่ถูกเชิญมายังเรือลำนี้ล้วนแต่เป็นคนแต่งานแล้วไม่ก็มีคู่รักอยู่แล้วยังไงซะเกมนี้ก็คงอวยให้พวกนั้นได้คู่กัน
                “เรามาเริ่มเกมกันเลยดีกว่า   หลังจากฉันระเบิดเรือแล้วฉันจะให้เวลา10นาทีให้พวกคุณๆตามหาบัดดี้แล้วพาไปที่เกาะ B14” ชายเจ้าของเรือพูด
                “แหมฟังดูโหดร้ายจังเลยนะฮ่าๆ  ระเบิดเรือเลยหรอ”
                หลังจากชายชุดสูทข้างหน้าเวทีพูดจบเสียงระเบิดหัวเราะของคนอื่นก็ตาม   ชายร่างสูงบนเวทีขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ
                “ฮ่าๆ  น่าสนุกใช่มั้ยละ   ฉันจะบอกกฎสำคัญของเกมนี้ให้อีกอย่างนะ   บัดดี้ที่มีเลขไอพีตรงกันจะอยู่ห่างกันเกิน2เมตรไม่ได้^^”
                “ทำไมคะ....จะระเบิดตามเรือไปหรือไง  คิกๆ^^”
                คุณนายรวยเครื่องประดับหัวเราะคิกคัก 
                “ฉลาดจังเลยนะครับ   เอาละได้เวลาเริ่มเกมกันแล้วละนะ   หลังจากได้ยินเสียงระเปิดแล้วอีก10นาทีฉันจะเปิดระบบที่กำไลไอดีทุกคน....”
                ผู้พูดๆด้วยบหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงกลับเย็นยะเยือก   ผู้คนบนเรือเริ่มแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาแล้วเริ่มจับกลุ่มกัน    ใบหน้าหล่อตีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม   ตัวเขาเองก็เป็นดาราให้ไปทำหน้ายิ้มพูดเสียงโรคจิตๆแบบนั้นเขาก็ทำได้
                “...ขอให้สนุกนะ^^”
 
                ตู้ม!!!
 
                เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวทำเอาคนบนเรือกรีดร้องวิ่งหนีกันอย่างจ้าละหวั่น    ดวงตาคมมองกลับไปบนเวทีที่เจ้าของเรือยืนอยู่อีกครั้งแต่กลับไร้ร่างของชายคนนั้นเสียแล้ว    ริมฝีปากหนาขบเม้มเข้าหากัน   ดูเหมือนเขาจะคาดการณ์ผิดไปนิด   ร่างสูงโปร่งก้มมองกำไลไอดีที่ข้อมือซึ่งตัวเลขสีเขียวบนจอเล็กๆเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
                ....เวลามันเริ่มนับถอยหลังแล้ว...
 
 
 
 
[View]
               
                ครืดดดด~
           
            ได้ยินเหมือนเสียงเหล็กก้อนใหญ่ถูกลากไปมากับพื้นเลยหว่ะ....   ผมลืมตามองที่ตำแหน่งที่นอนของตัวเองที่ต่างไปจากตอนเข้านอน    ผมว่าเตียงผมมันอยู่ติดกำแพงนะทำไมมามาอยู่ชิดตู้ได้-_-?
                “อั่ก!!”
                ไม่ทันที่ผมจะลุกออกจากเตียงหลังผมก็กระแทกกับตู้ไม้ในห้องซะแล้ว   ถ้าเรือมันจะเอียงขนาดนี้นะ-*-
                “เจ็บชิบเลย-*-”
                ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะลุกไปหยิบกล้องตัวเองบนโต๊ะ    ผมชื่อวิวเป็นนักข่าวGossipให้นิตยาสารชื่อดัง   งานของผมคือขายเข้าเขียนคอลัมน์    ความจริงแล้วผมเกลียดการขึ้นเรือที่สุดแต่เพราะต้องมาทำข่าวของพระเอกชื่อดัง “ซีนอน”   มันมีข่าวไรให้น่าสนหรอ   อันนี้ผมก็ไม่รู้แต่บก.สั่งผมให้มาจับตาดู
บก.เขาว่าไอ้หมอนี่มันเป็นมาเฟีย!
                “เฮ้อ~  เรือเอียงชิบ-*-”
                ผมเดินออกมานอกห้องอย่างมึนๆ  ยิ่งความดันต่ำด้วยนอนไม่พอมันเรื่องใหญ่นะ-*-   เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั่วเรือ   คนบนเรือวิ่งชนกันไปมาอย่างกับ.....เอ๊ะ! หรือจะมีข่าวอะไรให้เก็บ    ผมเปิดฝาเลนส์กล้องแล้วไล่แชะรูปไปเรื่อยๆ
                “นี่นายไอดีอะไรน่ะ!!”
                ผู้หญิงคนนึงวิ่งโร่เข้ามาถามผม  ไอดี?  ไอดีอะไรวะ-_-?
                “ไม่รู้สิ-_-”
                ผมตอบหน้านิ่ง   มือขาวฉวยข้อมือผมขึ้นไปดูก่อนสะบัดทิ้งแล้ววิ่งหายไป   อะไรวะ-_-   ผมมองกำไลดิจิตอลที่ข้อมือตัวเองมันขึ้นเหมือนบอกเวลาเลย 05:28  แล้วตัวเลขมันก็ถอยหลังลงจนกลายเป็นสีเหลือง
               
                ครืดดดด~
 
            ผมเกือบหงายหลังลงไปนอนกลับพื้น  จู่ๆเรือมันก็โคลงอีกแล้ว.....ไม่สิ   หัวเรือมันถูกยกขึ้นต่างหาก...   ผมคว้ามือเกาะกำแพงไต่ออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก
                “เรือจะจมแล้วๆ!!”
                “กรี๊ดดดดดดดด  ใครไอดี44859  บ้าง!!”
                .....เรือจะจมหรอ-_-….
                งั้นไปหาถุงพลาสติกมาคลุมกล้องก่อนแล้วกัน-_-   ผมไม่ได้เป็นคนใจเย็นหรอกนะที่ไม่ตกใจอะไรเรื่องเรือจะจม    แต่ถ้ามันจะจมแล้วผมโวยวายไปเรือมันจะเหินฟ้าขึ้นไปให้ผมมั้ยละ   เก็บเสียงไว้ร้องเรียกคนมาช่วยดีกว่า   ผมลากเท้าเข้าไปหลังเคาเตอร์เรือบนด่านฟ้าแล้วรื้อค้นเอากล่องพลากติกใส่อาหารออกมา   
                ....สำหรับนักข่าวแล้ว  กล้องคือชีวิต!!....
                “แฮ่กๆ   สิบนาทีแล้ว...”
                เสียงทุ้มเอ่ยพลางผ่อนลมเหนื่อยหอบออกจากปาก    ผมเหลือยมองใบหน้าหล่อดูดีราวกับเจ้าชายที่ดูสิ้นหวัง   มือใหญ่กุมศีรษะตัวเองก่อนจะปล่อยตัวนั่งลงบนพื้น    มันถูกหวยแด กหรอ-_-?
                “พารามั้ย-o-”  ผมถาม
                ร่างหอบเหนื่อยหันมามองผมก่อนจะลุกเดินมาหาผม
                “ชิ!  หาตั้งนานมาหมกอยู่ในบาร์หรอกเรอะ!”
                ไอ้พระเอกบ่น   กูผิดหรอที่กูมาหาที่ใส่ลูกกูเนี่ย   มือใหญ่เสยผมขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเปรยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก   ....คืนชีพแล้วสินะ-_-
                “รีบออกไปได้แล้วเรือจะจมแล้ว”  ไอ้หน้าหล่อบอก
                “จะไปก็ไปดิผมไม่รีบ-_-”
                ไม่รีบหรอก   ผมยังหาสก็อปเทปมาปิดปากกล่องไม่เจอเลยเดี๋ยวน้ำเข้าซวยเลย   ผมเปิดตู้หยิบฟิล์มเคลือบอาหารออกมาห่อกล่องแทน   หวังว่าน้ำคงไม่เข้าหรอกนะ
                “นี่นายไม่กลัวตายหรือไง”  หมอนั่นถามต่อ
                “จะไปก็ไปดิยืนบ่นอยู่ได้น่ารำคาญ-*-”
                “ถ้านายไม่ไปแล้วฉันจะไปได้ยังไงละ-_-”
                “ผมไม่ได้ล่ามโซ่คุณไว้นะครับ-*-”
                มึงจะไปไหนก็ไปเถอะเกี่ยวไรกับกู   ยืนเร่งอยู่ได้ปั๊ดเอามีดแทงซะดีมั้ย   คนนอนน้อยมันหงุดหงิดง่ายนะเว้ย-*-
                “อยากตายคู่หรือไง-*-”  
                “ตาย?  คุณจะอยู่รอเรือจมกับผมปะละ-*-”
                “ไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือไง-o-”
                “เรื่องไรไม่รู้ทั้งนั้นแหละ-*-”
                “นายไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงบนเรือหรอ”
                “หลับอยู่  ผมเมาเรือ-o-”
                ไอ้พระเอกยกมือกุมขมับกับคำพูดของผม   กูนอนแล้วหนักหัวมึงหรือไงละ-*-
                “ตอนนี้ทุกคนกำลังอยู่ในเกม”
                ผมพยักหน้าหงึกๆ   เกมอะไรไม่สนละไปละ   ผมเดินออกไปข้างนอกที่เป็นลานกว้าง   หัวเรือสูงเป็นบ้าเลย   ผมมองลงไปยังผิวน้ำที่มืดสนิทถ้าผมไปเอาชูชีพตอนนี้จะมีเหลือให้ผมมั้ยเนี่ย  
 
                ครืดดดด~
 
            หีบไม้ขนาดใหญ่สไลด์ลงมาจากหัวเรือ   ผมหลับตาเกาะขอบเรือแน่นหวังว่าไอ้หีบนั่นจะไม่ลากผมลงท้ายเรือไปนะ!!
 
                หมับ!
 
                เอวผมถูกคว้าไว้โดยคนข้างกาย   ซีนอนดึงผมให้ข้ามมาอยู่ฝั่งเดิม    ผมพิงหลังกับกำแพงต้านแรงโน้มถ่วงของเซอร์ไอแซคนิวตัน   เพราะกฎของมันทำให้ผมต้องเรียนฟิสิกส์จนจะบ้า-*-
                “เกือบตายแล้วมั้ยละ  ถ้านายหล่นน้ำไปฉันไม่ไปรับนะ!!”
                ไอ้พระเอกตวาดวีนผม   กูได้ข่าวใหม่สำหรับมึงละ   พระเอกมาเฟียวีนนักข่าวประกาศจะส่งลูกน้องไปตามกระทืบที่บ้าน
                “ถ้าห่างกัน2เมตรนายกับฉันได้ระเบิดแน่!!”
                “เชื่อ?”  ใครจะไปเชื่อละ
                “นายไม่ได้ยินหรอ....เสียงระเบิดน่ะ”
                ไม่รู้เหมือนกันโว้ย   เสียงคลื่นซัดมันดังกลบหมดไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ  
 
                ฟ้าว   แกร๊ง!!
 
                ลูกดอกปลายแหลมพุ่งออกจากกระบอกปืนไปปักค้างอยู่บนโขดหินขนาดใหญ่   มือใหญ่ถอดเสื้อสูทราคาแพงออกมาวางทาบบนเส้นลาดหนา
                “จับให้แน่นๆ  ระวังขาด้วย”
                ซีนอนบอกแล้วเอามือผมวางบนเสื้อสูท   จะให้โหนลงไปหรอ   เหมือนในหนังอ่ะนะ-o-   ผมมองดูผืนน้ำอันเวิ้งว้างไม่รู้จะมีฉลามโผล่ขึ้นมาเมื่อไหร่แล้วก็มองกลับไปที่ลวดสลิงอันหนาที่ไอ้พระเอกมันยิงออกไป   พุ่งไปชนโขดหินก็หล่นลงน้ำอยู่ดี   งั้นลงนำไปเลยก็สิ้นเรื่อง-*-
 
                ตู้ม!!
               
                ผมกระโดดข้ามราวกั้นบนเรือออกมา   ร่างผมตกลงสู่ทะเลที่เยือกเย็น    ผมเปิดเปลือกตามองความมืดมิดรอบข้าง   เพิ่งรู้ว่าเล่นน้ำทะเลตอนกลางคืนมันน่ากลัว
 
                ซวบ!
 
                “อ๊า!  แฮ่กๆ”
                แค่แว้บเดียวมือใหญ่ก็ฉุดผมให้ขึ้นมาเหนือน้ำ    จะตามลงมาทำไม่ก็ไม่รู้    ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วตีหน้าเคร่ง
 
                ฉับ!
 
                กุญแจมือสีเงินวาววับล็อคเข้าที่แขนผม   มือหนายกขึ้นสูงเหนือหัวโชว์ให้ผมดูว่ามันล็อคแขนผมไว้กับมันเรียบร้อยแล้ว   ให้ตายสิ!!
                “ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย!!”  ผมตะคอก
                “ฉันสิต้องถามนาย  บอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าห่างกัน2เมตรจะระเบิด   ทำไมไม่ฟังกันบ้างห๊ะ!!”
                “เชื่อเรื่องบ้าๆนี่ด้วยหรอ-*-”
                “นายไม่เชื่อก็เรื่องของนาย   แต่อย่าเอาความดื้อรั้นของนายมาทำให้คนอื่นเขาตายไปด้วย!!”
                “กลัวตายว่างั้น?”
                “ฉันไม่ใช่คนไร้ครอบครัวที่จะเอาชีวิตไปทิ้งที่ไหนก็ได้นะ!!”
                “....เรื่องครอบครัวอะไรนั่น...ไม่เข้าใจหรอก”
                ผมก้มหน้านิ่ง   ครอบครัวเป็นยังไงผมไม่รู้จักเพราะผมโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า   พอออกมาก็ทำงานไปวันๆไม่เคยนึกถึงเรื่องอะไร   ไม่นึกถึงใครด้วย   ก็ผมมันตัวคนเดียว   ไม่มีภาระ  ไม่มีใคร....  เรื่องจะตายไม่ตายก็เลยไม่อยู่ในหัวผมเลย....
                “ตามเขียนข่าวฉันอยู่ไม่ใช่หรอ”
                เสียงทุ้มเอ่ย   ผมเงยหน้าสบดวงตาคมที่เบือนออกไปจากผม
                “ถ้าฉันรอดจากเกมนี้ไปได้......จะสัมภาษณ์อะไรฉันจะตอบให้หมดเลย”
                เข้าใจแล้ว   จะเล่นเกมนี้ด้วยก็ได้   ไม่ใช่เพื่อมึงแต่เพื่องานกูหรอกนะ!!
 
 
 
 
                ซ่า~ ซ่า~
 
                ผมค่อยๆลืมตาขึ้น   ที่ตื่นไม่ใช่เพราะเสียงคลื่นหรอกแต่ตื่นเพราะแดดมันเผาต่างหาก   ผมยันตัวลุกจากพื้นทรายที่เปียกชื้น
 
                ตุ้บ!
 
                ผมนั่งกัดฟันกรอดๆ  ลุกได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีก้นผมก็ปักลงทรายอีกแล้ว!!   ผมมองข้อมือตัวเองที่โดนพันธนาการไว้กับอีกคน   เพราะมันไม่ลุกผมก็เลยลุกไม่ได้-*-   
                “ตื่นๆๆๆๆ”
                ผมบอกพลางพลิกไอ้พระเอกไปมาเป็นหมึกย่าง   ไม่ตื่นหรอวะ-o-!!   หวังว่ายังไม่เป็นศพไปนะ   จะให้กูแบกศพเดินไปเดินมาแบบนี้ไม่ไหวนะเว้ย!!
                “ตื่น!!!!”
                ผมตะโกนดังลั่น   มึงไม่ตื่นแต่ชาวบ้านเขาตื่นกันแล้วนะ   ผมเอากิ่งไม้มาสะกิดตัวมันแทน  
                “เจ็บ...”
                ไอ้หน้าหล่อปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงเย็น   กูปลุกนานละไม่ตื่นไง-*-
                “หลับเป็นตายเลยนะ-*-”  ผมบ่น
                “ไม่ตายหรอกน่า^^”
                ไอ้พระเอกโปรยยิ้มใส่ผม   ขนลุก=o=
                “กุญแจอ่ะ”  ผมถามหากุญแจไขที่ล็อคข้อมือผมเนี่ย
                “-_-”
                มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง   กระเป๋าเสื้อ   ปลิ้นออกมาดูแล้วมีแต่ทราย   บรรลัยแล้วไง   กุญแจละ-o-!!
                “สงสัยจะลืมไว้บนเรือ^^;”
                ....ลืมไว้-o-….
                ….บนเรือ-o-…
                “ไอ้เวรรรรร!!!!>[]<”
                ผมอยากจะเอาหัวโหม่งต้นมะพร้าวจริงๆ   อยู่บนเรือ...   เรือแม่ ง จมไปถึงชั้นแมกม่าแล้วมั้งป่านนี่   ทำไมต้องมาเจอเรื่องซวยๆแบบนี้ด้วยวะ!!   ผมจิกตามองไอ้พระเอกมาเฟียข้างๆ   อยากจะฆ่ามัน!!  ถ้าไม่ติดว่ามันตายแล้วต้องเดินลากศพมันละก็นะ-*-
                “ช่างมันเหอะ  เดี๋ยวเอาอย่างอื่นมาไขก็ได้”
                มันบอกจบก็เอากิ่งไม้มาแงะรูกุญแจ
 
                แก๊กๆ
 
                เปาะ!
 
                -o-…..
                “หักเฉยเลย  แย่จังนะ^^”
                วิญญาณผมแทบจะหลุดออกจากร่าง   มองใบหน้าหล่อที่คลายยิ้มแก้เก้อออกมาสลับกับพวงกุญแจที่ล็อคข้อมือผม   ผมตีหน้าตายไว้อาลัยให้กับกิ่งไม้ที่หักคารูกุญแจ....ฝั่งผม
                “ทำไมไม่ไขของตัวเองก่อนเล่า!!”ผมบอก
                “ต้องไขให้คนอื่นก่อนสิ-o-”
                “-*-”
                “จะได้รู้ว่าใช้ไม้ไขแล้วมันหักจะได้หาอย่างอื่นมาไขแทน^^”
                ฆ่ามันได้มั้ย!!  ไอ้รอยยิ้มยียวนกวนประสาทนี่มันทำให้ผมอยากจะ
กระโดดเอาสนเท้าวางทาบหน้ามันมากๆเลย   ดารามันเป็นงี้ทุกคนเลยหรือไงวะ!!
                ~ฮัลโหลๆ  ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่เกาะB14นะคะ  ฉันชื่อลาล่าเป็นพิธีกรดำเนินรายการเกมนี้นะคะ   ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ  อ๊ายยยย   อยากกระโดดลงไปซบอกคุณซีนอนจังเลย~
                คนถูกพูดถึงยักคิ้วขึ้นพร้อมกระตุกยิ้มเท่ที่มุมปาก   ถ้าพวกนักข่าวสาวที่ทำงานผมมาเห็นเข้าคงลงไปนอนดิ้นตายเหมือนแมลงสาบโดนยาเบื่อ(?)  
                ~แสดงความยินดีกับทุกท่านที่มาถูกเกาะนะคะ  เพราะเกาะบริเวณใกล้เคียงเป็นเกาะเก่าของชนเผ่ากินคนคะ  คิกๆ  น่ากลัวจังเลยนะคะ~
                น้ำเสียงเธอช่าง..... -*-   ฟังแล้วแสบแก้วหูดีเหลือเกินนะ
                ~เอาละเรามาเข้าเช็คอินที่พักกันก่อนดีกว่า   ให้ทุกท่านวิ่งขึ้นไปตามทางที่กำหนดไว้แล้วตามหาหลอดเก็บบาร์โค้ดเพื่อไปแสกนที่ประตูห้องนะคะ     ห้องมีจำนวนจำกัดรีบๆหน่อยนะคะ~
                สิ้นเสียงประกาศคนที่นอนเป็นผีตายซากบนเกาะก็วิ่งเข้าป่ากันไปอย่างเร่งรีบ   ซีนอนกระชากข้อมือผมให้วิ่งตามไปด้วยเช่นกัน
                ~...อ่อ  หลอดเก็บบาร์โค้ดมีพิษเคลือบอยู่ซึ่งพิษจะทำงานตอนมันแห้ง   ฉะนั้น.....ระวังด้วยนะจ๊ะ~
                พิษประเทศไหนมันออกฤทธิ์ตอนแห้งวะ!!   ซีนอนลากผมเบี่ยงออกไปจากเส้นทางแทนที่จะตามคนอื่นไป
                “เฮ้ย!  จะไปไหนเนี่ย”  ผมถาม
                “ไม่เห็นหรอมันแขวนอยู่บนต้นไม้”
                “อะไร”
                มันไม่ตอบแต่ลากผมให้วิ่งเร็วขึ้น   เท้าใหญ่หยุดลงที่ใต้ต้นไม้   กิ่งไม้ยาวอันใหญ่ที่โน้มลงมามีหลอดแก้วใสที่ภายในบรรจุกระดาษแถบสีดำถี่เอาไว้   ตาดีมากเลยนะอยู่ไกลขนาดนี้ยังมองเห็นอีก   แต่จะเอามันลงมายังไงลง   ปีนขึ้นไปหรอ-o-
                “นายเป็นคนเอามันลงมา”
                ห๊ะ!!  กูหรอ-*-หาเรื่องให้กูไปตายก่อนเลยสินะให้กูลองชิมพิษก่อน
ใช่มั้ยละ  เลวที่สุดเลย-*-
                “ส่งผมไปตายก่อนสินะ-*-”
                “รู้ทันนี่^^”
                “เลว-*-”
                “ฮ่าๆ  นายเอาปากคาบมันลงมานะ  เลียให้มันเปียกก่อนด้วยละ”
                “รู้แล้ว-*-”
                ร่างสูงยกตัวขึ้นจากพื้น
                “อ่ะOoO!”
                “ไม่ให้ปีนหรอกน่า^^”
                แขนใหญ่ช้อนตัวผมไว้   ผมพยายามยืดตัวให้สูงขึ้นเพื่อที่จะให้ปากมันงาบถึงไอ้หลอดแก้วใสๆ   ผมแลบลิ้นออกมาเลียมันก่อนจะงับเข้าปาก(อมไว้เลยละ)    ซีนอนค่อยๆวางตัวผมลงกับพื้นตามเดิม
                “ทำได้ดีมาก^^”
               
                จุ๊บ!
 
                ผมเบิกตาโพงกว้างอย่างตกใจเมื่อคนตรงหน้าประกบริมฝีปากลงบนปากผม   มือใหญ่ประคองใบหน้าผมให้ตั้งตรงแต่ผมพยายามดิ้น   ลิ้นเปียกชุ่มเริ่มรุกล้ำเข้ามาในปากผม   ผมยิ่งขืนตัวเม้มปากแน่นไม่ยอมให้มันเอาลิ้นมาเข้าง่ายๆ
 
                เฮือก!
 
                มือหนาลูบไล้เอวของผมที่อยู่ใต้เสื้อยืดตัวบาง   ผมสะดุ้งอ้าปากจะด่ามันจังหวะนั้นลิ้นหนาก็ลุกล้ำเข้ามาฉกฉวยของนปากผมไป
                “แฮ่กๆ  บอก...กันดีๆสิ-////-”
                พอละริมฝีปากออกมาได้ผมก็บ่นเลย   ไอ้ตัวก่อการร้ายยืนยิ้มแป้นไม่สะทกสะท้านอะไร    นี่...นี่ผมจูบกับผู้ชายไปแล้วใช่มั้ย   แถมคนๆนั้นยังเป็น...พระเอกชื่อดังซะด้วย-////-   ซีนอนดึงผมให้วิ่งกลับไปทางเดิมที่มีป้ายบอกทางเป็นระยะๆ    ผมมองแผ่นหลังเปียกชุ่มที่อาบชโลมไปด้วยเหงื่อ    ก็เท่ดีนะ  เอากล้องมาถ่าย...
                ...กล้องละ-o-….
                กล้องอยู่หน้ายยยยยย>O<!!!
               
 
 
 
                ผมวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังเล็กๆที่เรียงต่อๆกันหลายหลังแต่อยู่ห่างกันเป็นส่วนตัวดี   ซีนอนคายหลอดแก้วออกจากปากก่อนจะดึงแผ่นบาร์โค้ดออกมาแสกนที่หน้าห้อง
                /กรุณาป้อนไอดี/
                ตัวอักษรสีแดงโผล่ขึ้นมาที่จอ   ซีนอนพิมพ์ไอดีของเราลงไปแล้วมันก็ขึ้นข้อความต่ออีกรอบ
                /กุญแจ  อยู่หลังเขา/
                -_-;   กูวิ่งขึ้นเขาจนลงมาตีนเขาอีกรอบ   แล้วมึงบอกว่ากุญแจอยู่หลังเขา   มันหมายฟายยยว่าไงวะ-*-  อยากเห็นหน้าคนเขียนหว่ะ!(Witer: หนูไม่เกี่ยวนะ-o-)
                “ไอ้สนตีน!  ไอ้ซอฟแวร์เออเร่อ-*-”  ผมด่า
                /ไม่เออเร่อนะ/
                ตอบได้อีกนะ  จะแสนรู้ไปไหน-*-
                “หลังเขา...”
                ซีนอนพรำพรึมพลางเหลือบตามองมาทางผม   ดวงตามองพลางจับตัวผมหมุนไปหมุนมา
                “ไม่ใช่ม้าหมุนนะเฟ้ย-*-”
                “รู้แล้วน่า^^”
 
                ตึง!
 
                “ทำไรเนี่ย!!”
                ผมร้องเสียงหลง  จู่ๆไอ้บ้านี่ก็จับผมอัดหน้าเข้ากำแพง   มือหนารวบมือผมกดไว้กับกำแพง
                “อยู่เฉยๆน่า...”
                เสียงทุ้มปามผมเบาๆ   ผมขบปากตัวเองแน่น  นิ้วอุ่นๆค่อยๆยกช้าเสื้อผมให้สูงขึ้นก่อนจะลูบไปมาอย่างเบามือ   อย่าลูบได้มั้ยวะขนลุก><!!!
                “มีรหัสอยู่ที่หลังนายน่ะ”
                ซีนอนบอกเสร็จก็ปล่อยตัวผม   มันหันไปกดรหัสใส่ไอ้ตัวมอนิเตอร์หน้าห้อง   ดูเหมือนประตูจะเปิดได้นะ   รหัสมันมาอยู่ที่หลังผมได้ยังไงเนี่ย-*-
                “บอกกันดีๆสิ  ต้องให้พูดกี่รอบห๊ะ!!”  ผมโวย
                “เซอร์วิสคนอ่านน่ะ^^”
                มือใหญ่ลูบปลายคางผมเบาๆก่อนที่จะก้มลงมา….
 
                งับ!
 
                “อ๊ากกกก   ทำบ้าอะไรวะ>////<”
                ไอ้ซีนอนมันงับหูผม!!   ใบหน้าหล่อยิ้มระรื่นแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างสบายใจเฉิบ   มัน....มันเป็นเกย์หรอวะ-o-!!   ทำอย่างนี้กับผู้ชายเนี่ยนะ   ผมลูบหน้าร้อนระอุของตัวเอง   ไม่ได้เขินนะ....แค่..-o-   ยังไงละ  เอาเป็นว่าไม่ได้เขินแล้วกัน
                “นี่เดินเข้ามาเร็วๆหน่อยสิ.....หรือต้องให้อุ้ม^^”
                “ไม่ต้อง>O<!!!”
                “หึๆ”
                อยู่กับมันชักจะไม่ดีแล้วละ-*-   ผมก้าวเท้าเข้าไปในห้องก็ถึงกลับเงิบ   ห้องเตียงคู่สุดหรูเหมือนห้องสวีทที่โรงแรมริมทะเลไม่มีผิด   มีผ้าขนหนูกับชุดคลุมวางไว้บนเตียงอย่างเรียบร้อยแถมมีกล่องถุงยางสามกล่องวางโชว์หราอยู่กลางเตียง
                ...นี่มัน  อะไรกัน-o-;;….
                “อ่า  เป็นเกมที่บ้าดีจริงๆนะว่ามั้ย   ถุงยางวางไว้ให้ใช้หรอ”
                ไอ้พระเอกว่าแล้วหยิบกล่องสีดำที่มีเขียนกำกับไปตัวโต้งๆว่าผิวขรุขระขึ้นมา   บ่งบอกถึงความซาดิสม์ในตัวเลยนะ   จะว่าไปนอกจากตำรวจแล้วมีคนประเภทไหนที่พกกุญแจมือแล้วเอาไปล็อคคนอื่นเขาอีกบ้างเนี่ย
                “....โรคจิตสินะ-.-”
                “ว่าฉันหรอ^^”
                ขนาดกระซิบกับตัวเองแล้วแท้ๆยังได้ยินอีกนะ
                “อยากรู้มั้ยละ^^”
 
                ตุ้บ!
 
                มันผลักผมลงบนเตียงก่อนจะตามขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้   ใจคอมึงจะเอาให้ครบเซทเลยหรอวันนี้  จับจูบลูบคลำ-*-   ดำนาด้วยเลยหรอห๊ะ!!   กูไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นแล้วก็ไม่ยอมให้ใครทำได้ง่ายๆหรอกนะ!!
               
                พรึ่บ!
 
                “ยอมง่ายจังเลยนะ^^”
                ไม่ใช่นะ!!  จังหวะที่ผมจะเบี่ยงตัวลงจากเตียงไอ้บ้าโรคจิตนี่ก็ดึงเสื้อผมออกไปที่ปลายแขนแล้ว-o-;;
                “ถีบจริงนะเว้ย  เลิกเล่นเลย-*-”
                “ถีบสิจะได้....สะดวกๆ^^”
                “-o-”
                ผมเริ่มกลัวรอยยิ้มมันซะแล้ว   มือใหญ่ลูบไปมาตามหน้าท้องผม   ผมหลับตานอนนิ่งเป็นปลาตาย  ก็มันทำอะไรไม่ได้นี่!!  กูดิ้นมึงก็ถอด  กูนอนเฉยๆมึงก็จับ    สรุปแล้วกูทำอะไรที่รอดพ้นมือมึงได้มั่งมั้ยเนี่ย-_-;;
                “ล้อเล่นน่า  เห็นฉันเป็นคนอย่างนั้นหรอ^^”
                “ไม่ได้เป็นก็แล้วไป-_-”
                ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก  ใบหน้าคมคายส่งยิ้มหวานก่อนจะดึงตัวให้ผมลุกขึ้นนั่ง    ซีนอนหยิบปากกาใกล้ๆมาแงะที่กุญแจมือ    ไม่ถึงนาทีกุญแจที่แขนผมก็หลุดออก   นึกว่าต้องติดกันแบบนี้ไปตลอดซะอีก   ผมคงประสาทกิน!!   ดวงตาคมมองมาที่ผม  
                “ที่ไม่ทำเพราะว่า...”ซีนอนเอ่ยเสียงแผ่วเบาๆ
                “ทำกูถีบ-*-”
                “หึๆ  เอาเถอะเชิญรักษาจิ้นไว้ให้เจ้าสาวนายเถอะ^^”
                จิ้น-o-!!
                “พวกเวอร์จิ้นนี่หวงเนื้อหวงตัวจังน้า~  ระวังขึ้นคานเอาน้า~”
                ไอ้หน้าหล่อหัวเราะเยาะในลำคอก่อนจะหายลับเข้าประตูห้องน้ำ(ละมั้ง)ไป   แยกกันเกินสองเมตรระเบิดใช่มั้ย^^
                “นี่  ไม่อาบน้ำหรอ^^”
                ซีนอนชะโงกหัวออกมาจากประตูห้องน้ำ   ผมนั่งนิ่งทำเมินเสียงที่ได้ยิน   หึๆ-..-
                “ถึงแม้กลิ่นหนุ่มบริสุทธิ์จะหอม  แต่ดองเค็มแบบนั้นมันจะไม่น่ากินนะ”
                หนุ่มบริสุทธิ์-*-!!   ผมลุกขึ้นทำหน้านิ่งมองคนตัวสูงพลางคลายยิ้มเย็นๆให้มันก่อนจะก้าวเท้าเดินไปอีกทาง
 
                หมับ!
 
                “เกินสองเมตรตายนะ  ทำบ้าอะไรของนาย-_-”
                ซีนอนเปลี่ยนจากสีหน้ายิ้มแย้ม(แง้มบาทา)มาเป็นจริงจัง   ไอ้พวกดารานี่มันกิ่งก่าดีๆนี่เอง  ปรับสภาพไวชะมัดเลย-*-
                “เรื่องของ...  เหวอOoO!!”
                ร่างผมถูกอุ้มพาดบ่า   ซีนอนก้าวเท้าจ้ำเข้าห้องน้ำก่อนจะโยนผมลงไปในสระน้ำกว้าง
 
                ตู้ม!
 
                เฮือก!  น้ำอีกแล้ว   แค่นี้ตัวผมก็โคลงไปผมแล้ว   มาลงน้ำอีกจะบ้าตาย-*-
                “ขึ้นมาถอดเสื้อผ้าซะด้วยละ”
                “ไม่ถอด  อาบชุดนี้แหละ-*-”  ผมบอก
                “จะให้ถอดให้มั้ย  จะเซอร์วิสอย่างอื่นให้ด้วย^^”
                “ไอ้..-o-”
                “ไม่ดีกว่าๆ  แกล้งหนุ่มจิ้นมากๆเดี๋ยวบาป^^”
                หนุ่มจิ้นอีกแล้ว-*-   กูจิ้นแล้วไงกูผิดหรอห๊ะ!!   ผมจำใจขึ้นจากน้ำ   ผมคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำเล็กๆริมสระไป  
 
                โบ๊ะ!
 
                ผมทิ้งเสื้อผ้าตัวเองลงกับพื้น   ไม่อยากจะบรรยายเลยว่าเกลือ...มันขึ้นแหละ   เสื้อผมนี่ขาวขึ้นมาทันทีเลย   แต่กางเกงนี่สีซีดจนจำซากเก่าไม่ได้แล้ว   ช่างเหอะร็อกดี-*-
 
                แกร๊ก!
 
                “บอกกี่รอบแล้วว่าสองเมตรน่ะ…-o-”
                -*-  ไม่ได้ไม่ล็อกประตูนะ   แต่มันไม่มีกลอนให้ล็อคต่างหาก    ซีนอนอ้าปากเล็กน้อยมองสภาพร่างกายผมที่ปราศจากสิ่งกำบัง    
...กูชักจะสุดทนแล้วนะ  ฮึ่มมมม!!!....
                “ออกปายยยยย!!!!”
               
 
 
                ผมแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่มีอยู่ในห้อง   พยายามเลือกตัวที่ดูปกติสุดแล้วละ   เสื้อยืดกับกางเกงสามส่วน
                “ทำไมไม่แต่งชุดนี้ละ^^”
                ไอ้พระเอกหยิบชุดเซเลอร์มูนกระโปรงสั้นจู๋ขึ้นมาโชว์ให้ผมดู-*-   ตู้เสื้อผ้ามันมีแต่ของแปลกๆ   โดยเฉพาะไอ้ชุดวิตถารพวกนี้   เข้าใจว่ามันเป็นตู้ที่มีเสื้อผู้ชายกับผู้หญิงรวมกัน   แต่ไอ้ชุดหนังนางแมวกับแส้นี่มันคืออะไร-o-!!
               
                ปัง!
 
                ผมปิดตู้ดังลั่นแล้วหันไปสำรวจตู้อื่น....แต่ดูเหมือนจะเจออะไรที่หนักกว่านั้น-_-;   มันเป็นชุด..เรียกว่าเป็นด้ายสีแดงๆมาสานกับเป็นชุดดีกว่า   ไม่สิ  มันปิดอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ-*-
                “เจอของเด็ดแล้วหรอ”
               
                ปัง!
 
                ผมปิดประตูตู้อีกรอบแล้วหันไปทำหน้ายักษ์ใส่ไอ้หน้าหล่อที่ยืนอยู่ข้างหลัง   มีแต่ของอันตรายๆนะห้องนี้-*-
                “ไม่มีอะไร-*-”  ผมตอบ
                “เป็นไร  อยากเข้าห้องน้ำหรอ-o-”
                “อะไร-*-”
                “ทำหน้าเหมือน...”
                “ไม่ใช่!  อย่าทำให้อารมณ์เสียได้มั้ย-*-”
                “ครับๆ^^”
                อยากนอนชะมัด   แต่ผมไม่ชอบหลับต่อหน้าคนแปลกหน้าน่ะสิ    ผมนั่งมองกำไลที่ข้อมือไปพลางๆ   ทำไมมันขึ้นสีแดงละ-_-
                “กำไล....มันขึ้นสีแดงอ่ะ-_-”ผมบอก
                “ห๊ะOoO!!”
                ซีนอนทำตาโตแล้วก้มมองที่ข้อมือตัวเอง  
                “อยู่ไกลกันไปมั้ง  มานี่เลย”
                พูดจบมันก็ดึงผมไปนั่งบนตักมัน-*-   อันนี้กูก็ว่าใกล้ไปนะ     ผมยันตัวลุกออกจากตักมันแต่มันก็เอาขามาเกี่ยวเอวผมไว้เป็นหนวดปลาหมึกเลย
                ~ฮัลโหลๆ  ได้ยินกันมั้ยเอ่ย  คิก~
                เสียงหัวเราะเหมือนมีพยาธิอุดตันลำไส้เลยแหะ-*-  
                ~วันนี้เราจะให้ทุกท่านได้พักผ่อนกันก่อนจะเล่นเกมต่อวันพรุ่งนี้  ดีใจกันมั้ยเอ่ย~
                จะดีใจกว่านี้ถ้าเอาเรือมารับกูออกจากเกาะ-*-
                ~ตอนนี้เราเปิดโหมดใหม่ที่ไอดีทุกท่านแล้วนะ   แต่พอดีลืมบอกค่ะ  แต่ไม่เป็นไรเหลืออีกตั้งห้านาทีกว่าจะระเบิด  คิกๆ~
                “ดีไม่บอกตอนกูไปเกิดใหม่-*-”  ผมบ่น
                “นั่นสิ  ใจกระตุกวาบๆแล้วนะเนี่ย-_-”  ซีนอนเสริม
                ~สโลแกนของเกมเราก็คือ  ร่วมกันตายหมู่ทิ้งกูมึงตายค่ะ  แหมมม  ฟังแล้วซึ้งจังเลยนะคะ~
                “มันจะพร่ามถ่วงเวลาลวกก๋วยเตี๋ยวใช่มั้ย-*-”  ผมบ่นอีกรอบ
                “อา  หิวแล้วนะเนี่ย  ไปดูของในตู้เย็นดีกว่า-_-”
                ดูเหมือนซีนอนจะเริ่มปลงขึ้นมานิดนึงเลยละความสนใจจากเสียงประกาศโดยการพาผมไปที่ตู้เย็นแทน    โห้-o-   นี่มันยก7-11มาไว้ในตู้เย็นหรอวะ   ข้าวกล่องเต็มตู้เลย
                “เอาข้าวกะเพราหมูนะ”  ผมบอก
                “เอามาเวฟให้หมดเลยดีกว่า”  ซีนอนบอก
                ผมพยักหน้าเออออไปกับมัน  จะทำอะไรก็ทำเหอะ   ก่อนระเบิดตายขอกินข้าวหน่อยแล้วกัน-_-
                ~อะแฮ่ม!  อย่าเมินเสียงเค้าแบบนี้สิ  นิสัยไม่ดี~
                ผมไม่สนจริงๆอ่ะแหละ   ตอนนี้ผมกำลังเป่ายิ้งฉุบแย่งเตาไมโครเวฟกันอยู่   ไอ้พระเอกออกกรรไกรผมออกกระดาษ
                “น่าสงสารจังนะ  แต่ฉันเวฟไก่เทอริยากิก่อนแล้วกันจะได้กินเล่นกัน”
                “ตามใจ  ง่วง-o-”
                ~เลิกเมินกันซะทีสิคะ!!!~
                ผมกับไอ้พระเอกมองไปที่ลำโพงตรงเพดาน   เหมือนลำโพงมันจะแตกนะเสียงมันฟังดูเป็ดๆยังไงไม่รู้
                “ห้องนี้มีกล้องสินะ-*-”  ผมเปรย
                ~ไม่มีนะคะ  ฮ่าๆ~
                ตอบได้ชัดแจ๋วแบบนี้คงส่องอยู่จากที่ไหนซักแห่ง   ทำอะไรคงต้องระวังตัวหน่อยแล้วละ
                ~จะอธิบายวิธียืดความตายให้นะคะ   เกมนี้เราจัดขึ้นมาเพื่อให้ทุกท่านได้รับรู้ว่าสันดานลึกๆของคนรักของคุณเป็นยังไง~
                ประเด็นคือ...ไอ้หมอนี่มันไม่ใช่แฟนกูไง   สันดานมันจะยังไงช่างหัวมันเหอะ-*-
                ~ทุกคู่ต้องร่วมกันผ่านด่านไปจนถึงทางออกแล้วเราจะปลดไอดีให้   แต่กว่าจะไปถึงประตูสุดท้ายได้เวลาในไอดีอาจจะหมดก่อน   ดังนั้นเรามีวิธีเติมเวลาให้ดังนี้นะคะ~
                มันเหมือนเติมแคชในเกมเลยนะ-*-
                ~หอมแก้มครั้งนึงได้เวลาเพิ่ม 10นาที   จูบกันได้ 1 ชั่วโมง  และก็.....  แหมมม  ใครเขียนสคิปเนี่ย..... จ้ำจี้มะเขือเปาะแปะ 1 ครั้งเพิ่มเวลาเป็น10ชั่วโมง~
                จ้ำจี้-o-!!!!!!
                “บ้าไปแล้วใครจะไปทำเรื่องบ้าๆแบบนั้น>O<!!”  ผมแหกปากลั่น
                “ไม่แน่หรอก..  เพราะทุกคู่บนเรือเป็นสามีภรรยาไม่ก็แฟนกัน”
                ซีนอนเอ่ยเสียงเรียบ   จมูกโด่งโน้มกดลงบนแก้มผมแล้วมันก็ยกไอดีขึ้นมาดู   มันเกือบจะเป็นสีเหลืองแล้วละ
                “แต่ว่าเราไม่ใช่...-*-”  ผมบอก
                “ก็เพราะว่านายกับฉันเป็นเศษเหลือไง  เลยถูกจับมาคู่กัน”
                ไม่น่าย่างเท้าขึ้นไปบนเรือนั่นเลย-*-
                “เอาไงดี   ตอนดึกเราต้องนอน  หวังว่าคงไม่ต้องเอาปากประกบกันทั้งคืนหรอกนะ^^”
                รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ฉาบอยู่บนใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรทำเอาผมต้องถอยตัวหนี   จะให้ทำรวบรัดแบบนั้นมันก็ไม่ได้หรอกนะ   คู่อื่นเขาหญิงชายมันก็พอไปกันได้   แต่คู่ผมมันชายชายนะ  .....ใครคิดเกมวะ!!!
                “ว่าไง  หรือจะนอนรอความตายกันละคืนนี้^^”
                ร่างสูงขยับตัวคลานตามผมมาก่อนจะขึ้นมาอยู่เหนือตัวผมอย่างง่ายดาย   ไม่ง่ายได้ยังไงมันเอาขามันทับขาผม   ผมจะหนียังไงละ   เจ็บด้วยกดเอ็นกู-*-
                “หอมแก้มก็พอแล้ว!”
                ผมบอกพลางเบี่ยงหน้าหลบใบหน้าคมคายที่ก้มลงมาหาผมเรื่อยๆ  ให้จูบแบบวันนี้ที่มันจูบผม   ปากผมคงเปื่อยแน่  วันนึงมี24ชั่วโมง   จูบกัน24รอบแบคทีเรียคงเจริญข้ามสายพันธุ์ละคราวนี้-*-
                “แค่หอมแก้มเองหรอ..”  ซีนอนถาม
                “ก็ใช่น่ะสิ   แค่นี้...กะ..ก็มากละ-///-”
                “จูบก็ยังดีนะ  ได้ตั้งชั่วโมงนึง”
                “ไม่เอา>O<!”
                “ถ้าให้มัวแต่หอมแก้ม  แก้มนายช้ำแน่”
                “สลับกันก็ได้นี่-////-”
                “จูบดีกว่า   จูบครั้งเดียวเราจะได้ไม่ต้องกังวัลเรื่องไอดีไปชั่วโมงนึง”
                “แบบนั้น...”
                ถ้าเข้านอนตอนสามทุ่มตื่นตอนแปดโมง   มันก็เปื่อยอยู่ดีละวะ   แต่ต้องมานั่งหอมแก้มกันไปมามันก็เสียเวลาทำอย่างอื่น-.-
                “...จูบก็ได้  แค่ตอนก่อนนอนนะ-///-”
                “แล้วถ้าถูกเรียกตัวไปเล่นเกมวิ่งมาราธอนอีก  เราก็ต้องหันมาหอมแก้มกันทุกๆ10นาทีหรอO.o”
                นั่นสิ   ต้องจูบเก็บเวลาเผื่อไว้ก่อนสินะ   เครียดหว่ะ-*-
                “จูบเลยก็ได้..-////-”
                ผมบอกพลางหลับตาลง   เวลามองหน้ามันแล้วพูดเรื่องนี้ผมรู้สึกตัวชาๆหน้ามันร้อนวาบๆ   เหมือนคนจะเป็นลมให้ได้เลย-o-   ลมหายใจอุ่นเคลื่อนเข้ามาใกล้แก้มผม   มืออุ่นประคองใบหน้าผมไว้ให้เชิดหน้ารับสัมผัสหน่วงหนักจากริมฝีปากหนา    ผมขืนตัวดันร่างสูงที่พยายามรั้งตัวผมให้ขึ้นไปนั่งบนตัก   แต่ลิ้นที่รุกเร้าผมอย่างหนักเริ่มทำให้ร่างกายผมไม่มีแรง   มือใหญ่ฉวยโอกาสบีบคลึงสะโพกใต้ชายเสื้อผมเบาๆ   ผมบิดตัวสะดุ้งกับสัมผัสที่มือใหญ่จับต้อง
                “หยุด..”  ผมอ้าปากท้วง
                “แค่จูบ  ไม่ทำอะไรหรอกน่า”
                ถึงจะพูดว่าแค่จูบแต่มือมึงจับโน่นบีบนี่ของกูเป็นว่าเล่นเลยนะ-*-   ผมปล่อยให้ไอ้โรคจิตลูบผิวผมเล่น   มันก็ยังดีกว่าต้องมาทำ....แบบนั้นแล้วกัน   รสจูบของผู้ชายชำชองตรงหน้าทำเอาหูตาผมเริ่มพร่าเลือน   ใบหน้าผมร้อน...ร้อนจน  ทำให้สติผมดับ....
 
 
 
 
                ผมกับซีนอนอยูในถ้ำขนาดใหญ่ที่ไหนสักแห่ง   ยัยพิธีกรอะไรนั่นประกาศปลุกพวกผมตั้งแต่ไก่โห่    ซีนอนขยี้ตาเหมือนคนเพิ่งจะตื่น   แต่เมื่อวานผมหลับสนิทมากเลย    รู้ว่าว่าหลับไปหลายชั่วโมงมากจนร่างกายฟื้นฟูสภาพได้   วันนี้เลยเริ่มดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
 
                ฟอด!
 
                คนตัวสูงก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ   นาฬิกามันถอยหลังไปเยอะเลย   พอตื่นขึ้นมาก็เป็นสีแดงแล้ว    ตอนนี้อยู่แถบสีเหลืองอยู่
                ~ยินดีต้อนรับสู่ลานแข่งขันนะจ๊ะ   เมื่อคืนสุดๆไปเลยใช่มั้ยละ  คิกๆ~
                ต้องการจะสื่ออะไร-o-
                ~เมื่อพวกคุณทะลุไปถึงประตู   คุณก็จะได้ออกจากเกาะนี้   กติกาง่ายๆของเกมนี้ก็คือให้เก็บเหรียญ  เพื่อเอาไปแลกของพรีเมี่ยมที่ทางเราเตรียมไว้ให้  ใครเก็บได้ไม่ถึง20เหรียญไม่มีสิทธิออกนะคะ   อ่อ  ระวังอย่าไปเก็บเห็ดกินนะคะ   เดี๋ยวจะตัวโต~
                ....มาริโอ้หรอ -_-….  ห้ามกระทืบดอกไม้ด้วยมั้ย  เดี๋ยวพ่นไฟได้
                ~ห้ามกระทืบดอกไม้นะคะเดี๋ยวจะพ่นไฟได้~
                ก็อปเกมมาริโอ้มาสินะ  ห้ามกระทืบเต่าด้วยสิเดี๋ยวแม่ งพุ่งชน-_-*
                ~อย่าเผลอไปเหยียบเต่าเข้านะคะ  เดี๋ยวมันจะเด้งใส่~
                ....ก็อบเขามาทั้งดุ้นเลยป่าววะเนี่ย-o-!!
                ~พอไปถึงประตูแล้วอย่าลืมดึงธงลงเพื่อเปิดประตูด้วยนะจ๊ะ~
                เชดดดดด  เอาเขาของมายันดึงธงลงเลยหรอฟะ!!  เกมเชี่ยไรเนี่ย>O<!!
ผมเริ่มส่ายตามองหาท่อลงไปเก็บเหรียญ   หวังว่าผมคงไม่ต้องเดินไปกระโดดไปเพื่อโหม่งอากาศหาป๊อกเพิ่มพลังชีวิตหรอกนะ-*-
                “น่าสนุกดีนะ^^”
                “เกมปัญญาอ่อน-*-”
                ผมมองจอพลาสม่าที่ขึ้นเรทรางวัลไว้ให้   100เหรียญได้บ้าน  50เหรียญได้รถ   30 เหรียญได้ตั๋วเครื่องบิน    มันได้จริงหรอ   ขนาดผมส่งรหัสฝาอิชิตันไปเป็นสิบๆรอบยังไม่ได้ซักที   
                “ไปเก็บเหรียญกันเถอะ”
                ซีนอนดึงข้อมือผมให้วิ่งตามไป   ผมก้าวเท้าตามร่างสูงที่วิ่งนำลิ่ว
 
                ควับ!
 
                “เหวอ!!”
                ระหว่างวิ่งๆอยู่เถาวัลย์จากต้นไม้ใหญ่ก็ดึงร่างผมขึ้นไปขึงอยู่บนต้นไม้    เถาไม้ใหญ่เริ่มชอนไชพันแข้งพันขาผม   ปลายแต่เมือกลื่นๆของมันทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง   ต้นไม้เชี่ยไรละเนี่ย><
                “ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ-o-”
                “มันลากกูขึ้นมาอ่ะ  ช่วยกูลงไปที>_O”
                ผมบิดตัวหนีปลายเถาวัลย์ที่เริ่มชอนไชผิดที่ผิดทาง   ผมดิ้นพราดๆหวังให้หลุดออกแต่ไอ้เถาวัลย์ลื่นๆนี่ก็ยิ่งตะกายเข้าไปใต้เสื้อผมเข้าไปอีก    และผมคงจะไม่เริ่มวีน  สติแตกถ้าไอ้ต้นไม่นี้ไม่มุดลงไปในกางเกงผม!!
                “ไอ้สัสเอ้ย!!  ไอ้ต้นไม้เวร!  มึงจะยืนดูกูอีกนานมั้ย  เอากูลงปายยยย>O<!!!!”
                “ลองหยุดดิ้นดิเดี๋ยวมันก็ปล่อย(มั้ง)”
                ผมแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย   ให้กูหยุดดิ้นหรอ   แม่ งลุกล้ำอาณานิคมกูขนาดนี้ให้กูหยุดดิ้น   แล้วถ้ากูหยุดแล้วมันไม่หยุดกูไม่กลายเป็นเมียต้นไม้เลยหรอวะ>O<!!!
                “ดึงมันออกไปดิ>O<!!”  ผมบอก
                “แปป  เจอสวิตซ์ใต้ฐานมันละ”
                “ปิดเลยปิดดดด>O<!!”
                ไม่รู้ว่ามันคืออะไร  สวิตซ์อะไรแต่ปิดมันซะเหอะ!!
                “หึๆ  ไหนลองขอร้องฉันดีๆหน่อยสิ^^”
                ซีนอนเงยหน้าขึ้นมองพลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม   จะมาเล่นโหมดSMอะไรตอนนี้วะ   ผมอ้าปากจะด่าแต่ก็ต้องเม้มปากเก็บเสียงไว้   เถาวัลย์ลื่นๆมันเลื่อยตามตัวผมไปทั่ว   ร่างกายผมมันเริ่มร้อนผ่าวเหมือนคนเป็นไข้   แขนขาก็เริ่มไม่มีแรง
                “แฮ่กๆ...ปิด...ถะ..เถอะ-////-”
                ผมพยายามหนีบขาเข้าหากันเพื่อปิดหนทางไม่ให้ไอ้ต้นไม้โรคจิตเข้าไปในเขตต้องห้ามของผม
                “อื้ม!”
                ผมเม้มปากแน่น   ไอ้ต้นไม้นี่มันบริการดีซะเหลือเกิน-////-
               
                ติ๊ด!
 
                ซีนอนก้มลงปิดสวิตซ์   ไอ้ตัวเลื้อยๆเริ่มถอยกลับไปอยู่หลังต้นไม้   มันปล่อยผมลงยืนบนพื้น   แต่ขาผมไม่มีแรงจะยืนแล้วเลยเซเกือบล้ม   ถ้าซีนอนไม่ประคองผมไว้ซะก่อน
                “ลี..ลาอยู่ได้-///-”  ผมปรือตาบอกพลางหายใจหอบถี่ 
                “ใครใช้ให้ไปให้ท่าต้นไม้ละ-*-” 
                “ให้บ้าอะไรละ...อา ”
                อากาศละ...หายใจไม่ทันหว่ะ   อยากได้ออกซิเจน-o-///
                “เอามืออุดปากแล้วเดินตามมาเงียบๆ”
                ซีนอนสั่งจบก็หันหลังให้ผม   ผมไม่ทันเห็นใบหน้าของมันเลย   ไม่รู้ว่ามันกำลังยิ้มเยาะอยู่หรือป่าว   ผมเดินตามหลังซีนอนเงียบๆไปตามทางเดิน   ตัวผมยังไม่หายร้อนเลย     ดีนะที่อารมณ์ยังไม่มา   ไม่งั้นละก็....ต้องเข้าห้องน้ำ-////-
                “ซีนอน..อ่ะ”  ผมเรียก
                “เรียกดีๆไม่ต้องครางได้มั้ย-////-”
                “ไม่ได้ครางเว้ย!!  แฮ่กๆ...มะ..มันหายใจ  ไม่ออก-////-”
                “จะ10นาทีแล้ว”
                “อืม”
 
                ฟอด!
 
                ถึงจะรู้ว่า10นาทีต้องทำแบบนี้ทุกครั้งก็เถอะ   แต่ผมก็อดใจเต้นไม่ได้   โดนผู้ชายหอมแก้มมันขนลุก-o-;
                “เวลามันไม่ขึ้นอ่ะ”  ซีนอนบอก
                “ห๊ะ-o-”
 
                ฟอด!
 
                ซีนอนหอมแก้มผมอีกที   อ๊ากกกก  แก้มผมจะบุบหมดแล้ว    ผมมองกำไลที่ข้อมือ   เลขมันไม่กระดิกขึ้นเลยซักนิด   มันลดลงอย่างเดียวเลย   มันเอ๋อ
เหรอไปแล้วหรอวะ-_-;         
                “ลองหอมแก้มฉันบ้างสิ  เผื่อมันจะขึ้น”
                ซีนอนบอกพลางเอียงแก้มให้ผม   ผมนั่งค้างเป็นหุ่นอยู่สามวิ   หะ...หอมแก้ม   แค่หอมแก้มน่า-_-   ผมมองซ้ายแลขวา   พอเห็นว่าปลอดคนผมก็ค่อยๆยื่นจมูกไปจิ้มแก้มมัน
                “ไม่ขึ้นแหะ-*-”  ซีนอนขมวดคิ้ว
                “แกะๆแล้วโยนแม่ งทิ้งไปเลยไป-*-” ผมบอก
                “ถ้าแกะออกมาแล้วมันระเบิดขึ้นมาทำไงละ-_-”
                “แล้วจะให้ทำไงก็มันไม่เพิ่มให้นี่-*-”
                “งั้นลอง...”
                เสียงทุ้มหุบหายเข้าไปในลำคอ   ริมฝีปากเรียวบุกรุกยึดครองริมฝีปากผมอีกครั้ง   ซีนอนดูดกลืนริมฝีปากบนผมแล้วปรือตามองสีหน้าผม  
                “ขึ้นมาสิบนาที..-///-”  ผมบอก
                “สงสัยจะหมดโปรโมชั่นแล้วละ-.-”
                “อย่าบอกนะว่าต้อง...จูบ..-o-”
                จูบกันไปยันเอาธงลงเลยหรอ   นี่มันเกมบ้าอะไร   จะให้คนติดโรคมือเท้าเปื่อยกันใช่มั้ย   ปากผมมันเปื่อยแล้วนะจูบแค่แปปเดียวเนี่ย
                “ไปต่อยัง”  ซีนอนถาม
                “อืม”
                ผมบอกแล้วก้มเก็บเหรียญขึ้นมาก่อนจะเดินตามซีนอนไป   เราเดินเก็บเหรียญที่หล่นอยู่ตามทางไปเรื่อยๆ   ผมเหลือบมองเสาธงที่อยู่ห่างออกไปอีกไม่มาก   แต่ตอนนี้ผมยังเก็บเหรียญได้ไม่ครบน่ะสิ
 
                ~เมี๊ยวๆ~
               
                ผมหยุดมองแมวกวักที่ชูป้ายว่า “มาเล่นเกมชิงเหรียญกับเค้าจิ”   ผมดึงชายเสื้อไอ้พระเอกก่อนจะชี้ไปที่แมวกวักตัวอ้วนพุงพุ้ย   ซีนอนพยักหน้ารับรู้แล้วพาผมเดินไปหาแมวกวักตัวนั้น
                ~หนี่ห่าว  มาเล่นเกมชิงเหรียญจากเค้ามั้ย   เค้ามี 30 เหรียญน้า~
                “เล่น”  ไอ้พระเอกตอบ
                ~เค้าไม่อยากเล่นกับตะเอง  เค้าอยากเล่นกับแฟนตะเอง~
                แฟน-_-?   ผมน่ะหรอ
                “เกมไรอ่ะ”  ผมถาม
                ~เกม...เป้ายิงฉุบแก้ผ้า~
                -*-   หื่นสิ้นดี!!   ตั้งแต่เข้ามาในเกมนี้ผมก็รู้สึกถึงความโรคจิตที่ลอย
ออกมาอย่างคละคลุ้ง
                “เป่ากี่รอบ”  ผมถาม
                ~เป่าจนกว่าตะเองจะชนะเค้า~
                เริ่มสะพรึงขึ้นมาเล็กน้อย   แต่ผมงงว่ามันจะออกท่าทางยังไง   ในเมื่อมันเป็นตุ๊กตาแมวกวัก   ผมเห็นมันกวักมืออย่างเดียวอ่ะ-*-
                ~เป่ายิ้งงง  ฉุบ!~
               
                เอ๋....-o-
 
                ผมออกกรรไกรส่วนมันเอาขาหน้าของมันลงมา  
                ~เค้าชนะ  ถอดเลยน้า~
                มันออกค้อนหรอ-*-   ผมถอดเสื้อยืดออกแล้วเอาพาดบ่าไว้
                “ถอดแล้วต่อเลย-*-”
                ~เป่ายิ้งงง  ฉุบ!~
                ผมออกกระดาษ  มันออกขาหน้าเหมือนเดิม   ออกได้แบบเดียวอย่างนี้  ชนะใสๆครับ^^
                ~เค้าชนะ  ถอดเลยน้า~
                “ชนะได้ไงวะ  ออกค้อนไม่ใช่หรอ>O<!!”  ผมโวย
                ~ไม่ใช่ซะหน่อย  เค้าออกกรรไกรนะ~
                โกงกันชัดๆ-*-  
                “เหรียญอยู่ไหน” ผมถามเสียงเย็น
                ~อยู่ในตัวเค้าไงละ~
                ผมแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกเท้าถีบไอ้แมวนั่นลงจากแท่น
                ~ขี้โกงนี่~
                “ป่าวซะหน่อย^^”
                ผมจับมันฟาดกับผนังถ้ำแรงๆจนตัวมันแตกเป็นเสี่ยงๆ   เหรียญสีเงินเด้กกระเด็นกระดอนออกมาจากตัวมัน   ซีนอนกับผมช่วยกันเก็บเหรียญใส่เสื้อแล้วเดินไปที่เสาธง
                “โหดจังนะ^^;”
                “ก็เป็นงี้แหละ-*-”
                ผมบอก   เรามาหยุดอยู่ตรงประตู้เหล็กรูปวงกลม   ที่หน้าประตูมีจอเล็กๆพอเราเดินผ่านมันก็ส่งเสียง
                ~หยอดเหรียญในช่องเลยจ้า~
                ซีนอนหยิบเหรียญใส่ช่องเล็กๆที่หน้าประตู   ส่วนผมก็เดินไปเอาธงลงเหมือนในเกมมาริโอ้
                ~กดรหัสไอดีด้วยจ้า~
                ซีนอนกดตามคำบอก
                ~ซีนอนออกไปได้  เชิญค่ะ~
                ซีนอน!  แล้วผมละ   ผมวิ่งไปที่ประตูซีนอนหันมามองผม   เท้าของเขากำลังจะก้าวออกไปจากประตู    ผมก้าวเท้าจะเดินออกประตูไปเหมือนซีนอนแต่ประตูกลับปิดใส่หน้าผม
 
                ปึง!  ปึง!
 
                “เปิดสิวะ!!”
                ผมตะโกนพลางทุบประตูรัวๆ   ทำไมไม่เปิดล่ะ...   ผมเตะประตูระบายอารมณ์โมโห   พอเห็นประตูเปิดก็รีบไปเลยสินะ   ผมประโยชน์แล้วนี่...ผมน่ะ   ผมมองกำไลตัวเองที่หลุดออกเป็นสองเสี่ยง   ไม่ระเบิดแต่ก็ออกไปไม่ได้!!
                “ทำไมกูออกไปไม่ได้!!”  ผมตะโกน
                ~เพราะคุณยังบริสุทธิ์อยู่ไงคะ  เกมนี้เป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ของคุณกับคู่รัก  แต่คุณกลับหลีกเลี่ยงการถ่ายทอดความรักทางกายแบบนั้น   เราให้คุณผ่านไปไม่ได้หรอกค่ะ~
                “โรคจิต!!”
                ~จากที่แสกนร่างกายดูแล้ว  คุณอยู่สายเคะ   และคุณยังบริสุทธิ์~
                “เคะ-_-?”
                ~ตามพจนานุกรมสาววายจิ้นกระจายแห่งประเทศไทยระบุไว้ว่า  เคะ  มีรากศัพท์มาจาก Uke ในภาษาญี่ปุ่น  มีหน้าที่เป็นฝ่ายรับค่ะ~
                “...กูอ่ะนะ  ฝ่ายรับ-o-”
                ~ด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัวที่คุณปฏิเสธอ้อมกอดอันร้อนแรงของคุณซีนอน   เดี๊ยนขอสั่งให้คุณไปพรากบริสุทธิ์ตัวเองตามแบบฉบับของเคะซะ   เอาไม้มาจิ้มก็ได้นะคะ   ถ้าคุณอยากออกไปละก็...~
                ทำไม..  บริสุทธิ์แล้วมันไม่ดีตรงไหน   ทีผู้หญิงยังรักษาความบริสุทธิ์ไว้ให้ผู้ชายเลย   แล้วทำไมผู้ชายจะรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้บ้างไม่ได้ละ
                “ฉันยอมอยู่ที่นี่    ดีกว่าต้องทำให้ตัวเองแปดเปื้อน!!  ฉันจะรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ให้เจ้าสาวของฉัน!!!”
               
                ปึง!
 
                “ยินดีด้วยนะคะ  คุณเป็นผู้ชนะในรายกาย The virgin season 1ค่ะ^O^”
                ผมยืนตะลึง  งงกับเหตุการณ์โดยรอบ   จู่ๆก็มีพิธีกรสาวหน้าสาวโผล่เอาไมค์มาจ่อสัมภาษณ์ผม   เสียงจุดพรุแสดงความยินดีดังลั่น   เส้นสายรุ้งสีสวยค่อยๆหล่นลงบนหัวผม   ผมมองไปยังร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่หลังกล้อง   เขาก้าวขามายืนข้างๆพลางตบไหล่แสดงความดีใจกับผม
                “คุณซีนอนรู้สึกยังไงบ้างค่ะที่เสน่ห์ของคุณใช้ไม่ได้ผลกับคุณวิวเลย   ทั้งที่คุณถูกโหวตให้เป็นขวัญใจเก้งกวางแท้>.<”  พิธีกรถาม
                “ฮ่าๆ  สงสัยผมจะไร้เสน่ห์ซะแล้วละครับ   เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับจูบผมเลย ^^”
                ทั้งหมดก็แค่เกมโง่ๆ  ที่จัดขึ้นมาเพื่อหลอกคนโง่ๆอย่างผมเท่านั้น   ผมตีหน้านิ่งสนิทไม่กล้าสบตากล้องที่ซูมมาที่ใบหน้าของผม   มันก็แค่เกม....  แค้นนักโดนหลอกซะได้!!  
                “คุณวิวรู้สึก..”
                “โทษนะครับผมอยากกลับบ้าน”
                ผมพูดตัดบทแล้วเดินออกไปจากหน้ากล้อง   ผมไม่อยากให้ใครเห็นผมในสภาพนี้   ผมสูดหายใจลึกสกัดกั้นอารมณ์อ่อนไหวในตัวเอง   การแสดงละครของเขามันยอดเยี่ยมมาก   ทำเอาผมเชื่อสนิทใจเลยยอมเลยตามเลย    ทั้งถูกจูบ  ถูกจับต้อง  ถูกถ่ายโชว์ออกรายการ   น่าอายที่สุด!!   ผมไม่น่าหลวมตัวไปเชื่อมันเลย..
 
 
 
                1 เดือนต่อมา
 
                “นั่งเขียนแต่คอลัมน์  ไม่ไปหาข่าวบ้างวะ-o-”  ไอ้ซัลบ่น
                “ไม่มีกล้องกำลังทำงานเก็บเงินซื้อใหม่อยู่-*-”
                ผมบอก   คนตัวเล็กหดหัวกลับหลุมเดิมไปแทบจะทันทีที่เห็นสายตาน่ากลัวของผม   กล้องไม่เท่าไหร่ไม่กี่หมื่น  แต่เลนส์นี่สิเกือบแสนเลยนะเว้ยยย!!   กว่าจะซื้อใหม่ได้ยกเซตผมคงต้องนั่งเขียนคอลัมน์จนเห็ดขึ้นหลังแน่ๆ
                “วิว  จดหมายมึงอ่ะ”
                ซอสบอกพลางโยนซองสีน้ำตาลให้ผมแล้วเดินถือกาแฟไปแด กที่โต๊ะมัน   ผมบิดขี้เกรียจเล็กน้อยก่อนหยิบซองมาเปิดดูของข้างใน
                “...นี่มัน-*-”
                ผมไล่พลิกดูทุกรูปอย่างแปลกใจ(แปลกยังไงผมก็ทำหน้านี้-*-)   กล้องของผมพร้อมเลนส์โคตรแพงถูกวางไว้บนกล่องบรรจุอาหารที่ผมจำได้ว่าผมเป็นคนเอามันยัดลงไปแล้วปิดด้วยฟิล์มห่ออาหารอีกรอบ
                ...ยังอยู่ดีสินะ-.-…
                ผมหยิบซองจดหมายมาดูชื่อที่อยู่ผู้ส่ง   แต่มันไม่มี-*-     แล้วผมจะไปเอายังไง  ผมอยากได้กล้องคืนอ่ะ
 
                กริ๊ง~      
 
                ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความที่ส่งเข้ามา   เบอร์ใครไม่รู้แต่ผมก็เปิดดูอ่ะนะ 
 
                ....ถ้าอยากได้กล้องคืนมาหาฉันที่XX  ห้องXXX เดี๋ยวนี้
                                                            ซีนอน.....
 
                ยังตามมาหลอกมาหลอนกันได้อีกนะ-*-   หลังจากจบรายการนักข่าวหน้าโง่ไปผมก็ปฏิเสธบก.ไม่ไปทำข่าวมันอีกเลย  แล้วก็ไม่ไปอีเวนต์ที่มันไปด้วย    ไม่อยากเจอหน้ามัน-*-!!  
                ….แต่ต้องไปเอากล้อง...-_-**
 
 
 
 
                แกร๊ก!
 
                ประตูสีครีมถูกเปิดออก   ร่างสูงโปร่งยืนพิงขอบประตูพร้อมผายมือให้ผมเดินเข้าไปในห้อง   ผมสะบัดหน้าเมินไปยังกล้องสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาใสๆ   ผมเอื้อมมือไปหยิบมันแต่กลับถูกคนที่เรียกผมมาดึงข้อมือไว้ซะก่อน
                “ปล่อย..”  ผมบอกเสียงเรียบ
                “ไม่ปล่อย”
                มือใหญ่ถือวิสาสะโอบเอวผมไปแนบชิดกับลำตัว   ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์   เกมมันจบไปนานแล้ว    เลิกทำแบบนี้ซะที!!
                “ฉันบอกแล้วไงว่าถ้ารอดออกมา  นายจะสัมภาษณ์อะไรฉันจะตอบให้หมด”
                “ไม่อยากรู้   ปล่อย...”
                ผมทั้งดันทั้งถีบคนตรงหน้า   ผมไม่อยากให้เขาแตะตัวผม  
                “เรื่องที่ฉันเป็นมาเฟีย...ก็ไม่อยากรู้หรอ”
                ผมหยุดดิ้นลงชั่วครู่   งานนี้5หมื่น   ถ้าขายข่าวนี่ละก็  
                “นี่เป็นสร้อยประจำตัวผู้สืบทอดพรรคคนต่อไป    นายคงเคยเห็นแล้วสินะ”  
                ซีนอนชูจี้เงินให้ผมดู  มันเป็นลายพยัคฆ์ที่เหยียบอยู่บนหลังมังกรเหมือนกับรูปสัญลักษณ์ที่บก.เคยเอาให้ผมดู   มันเป็นลายเดียวกัน   ซีนอนเป็นมาเฟียจริงๆ!!
                “ฉันบอกความลับของฉันแล้ว  ต่อไปนายต้องบอกความลับของนายให้ฉันรู้บ้าง”
                “ไม่มีความลับ..อะไรทั้งนั้น”  ผมบอก
                “งั้นหรอ..  งั้นฉันจะบอกให้ได้รู้ไว้แล้วกัน”
                “......”
                “....ความลับของเราสองคน...”
                มือใหญ่จับผมพาดบ่าแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน   มันเหวี่ยงผมลงบนเตียงกว้างแล้วตามขึ้นมาคร่อมทันที   ซีนอนตรึงแขนผมไว้เหนือหัวก่อนจะขยับยิ้มเลยน้อย
                “กลิ่น..กลิ่นอะไร”
                ผมกระพริบตาถี่ๆมองหาต้นตอของกลิ่นหอมบางอย่างที่ทำให้สมองผมตื้อไปหมด     เลือดในร่างกายผมมันสูบฉีดขึ้นมามากจนร่างผมร้อนไปหมด   ผมผ่อนลมหายใจถี่ออกทางปาก   ลมในท้องผมมันปั่นป่วนไปหมดแล้ว...
                “กำยานไง.....ฉันอุส่าห์หิ้วมาจากฮ่องกงเลยนะ”
                กำยาน...  ผมมองไปยังโถสี่ขาสลักลายแบบจีนที่มีควันอ่อนๆพ่นออกมา
                “จำไวว่านี่คือ...ความลับของเราสองคน..”
                นิ้วเรียวยาวแตะลงเบาๆบนริมฝีปากผม   ร่างสูงขยับตัวปลดกระดุมเสื้อผม   ลิ้นสากๆลากลงจากข้างลำคอผม   ผ่านช่วงอกแล้วไล่ไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่จุดอ่อนไหวของผม     มือใหญ่บีบยอดอกผมไปมา   เขาบีบเค้นจนผมรู้สึกเจ็บ   ใบหน้าหล่อก้มลงใช้ปากขยับขยายจุดบอบบางของผม   ผมนอนเกร็งขาพาดไหล่กว้างไว้    ยานั่นมันทำให้ผมไม่อาจต่อต้านร่างสูงที่พยายามปลุกเร้าผมได้    ผมกำลังมีอารมณ์ร่วมไปกับเข้าแล้ว....  บ้าจริง!!
                “อือ...”
                ร่างสูงจับผมให้ขึ้นนั่งคร่อมตัวเขาที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่    ลิ้นอุ่นตวัดเลียริมฝีปากผมเบาๆ   ผมอ้าปากเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้คนตรงหน้าฉกลิ้นเข้ามาตักตวงรสชาติในปากผม    ผมรุกริมฝีปากตอบกลับ   จากที่เราจูบกันอยู่เอื่อยเฉื่อยมันก็เริ่มเร็วขึ้นตามอุณหภูมิร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้น    นิ้วเรียวกรีดกรายจากสะโพกลงไปยังซอกเนื้อนุ่มด้านหลัง   ผมสะดุดตัวเปล่งเสียงร้องแปลกๆ
                “อ๊ะ!...ตรงนั้นมัน…”
                คนตัวสูงขยับยิ้มมุมปากก่อนจะกรีดนิ้วขึ้นลงแกล้งให้ผมร้องออกมา   ผมโอบแขนรัดคอคนตรงหน้าแล้วกอดแน่นๆ   ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เขาทำให้ทำให้ปลายเท้าผมชาและร่างกายเริ่มบิดเร้า   ริมฝีปากร้อนครอบลงดูดกลืนยอดอกผมที่อยู่ใกล้ใบหน้าหล่อ   ผมฝังเล็บลงใต้เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเพื่อระบายความรู้สึกปั่นป่วน    ผมปรือตาเยิ้มมองคนตรงหน้าเล็กน้อย   ทำไมมึงเก่งเรื่องแบบนี้จังวะ..
                “จะเริ่มแล้วนะ”
                สิ้นเสียงซีนอนก็เริ่มแทรกปลายนิ้วเข้ามาในตัวผม   ผมเม้มปากระงับความรู้สึกแปลกๆที่แทรกเข้ามา  ปลายนิ้วเรียวตวัดไปมาภายใต้ช่องทางคับแคบ
                “ไหวมั้ย”
                ผมพยักหน้าเล็กน้อย   ก้มหน้าอย่างรับชะตากรรมมาถึงขั้นนี้แล้วนี่นา   ปลายนิ้วถูกถอนออกไปแต่อย่างอื่นที่ดูน่ากลัวกว่านั้นถูกใส่เข้ามาแทน
                “โอ้ย!  เจ็บ…”
                ซีนอนจูบซับหน้าผากผมเบาๆ   ก่อนค่อยๆขยับร่างเบียดแนบชิดกับร่างผม   ร่างเชื่อมสนิทผลัดกันถ่ายเทความอบอุ่นให้กันและกัน     ผมกอดคนตัวสูงแล้วร่ำไห้ออกมาเพราะความเจ็บปวด   แต่ความเจ็บปวดนี้มันก็ทำให้ผมได้รู้อะไรอีกอย่าง   ความลับอีกอย่างที่คนตรงหน้าได้ให้ผมไว้
                “ฉันรักนาย....วิว”