แลกเปลี่ยนหัวใจกับนายตัวร้ายสุดฮอต

ฉันวิ่งตามหาหมอนั่นไม่มีแม้ กระทั่งวี่แววแถมเพื่อนๆในห้องของฉันก็ไม่เห็นมีใครสักคน ทุกคนหายไปไหนกันหมด อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้เซ่!!T^T                                                              
กึกๆ ฉันเดินไปเตะอะไรแข็งๆเข้าสักอย่าง พอก้มลงไปมอง O.O Oo นี่มันหัวกะโหลก                                                                 
“กรี๊ดๆๆๆ”ฉันร้องกรี๊ดพลางใส่เกียร์สนุขวิ่งทันที                       
“อยู่โคนเดียวม่ายกลัวผีหรอกเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”เสียงโหยหวนนั่นดังขึ้นพอฉันหันไปมอง ก็เจอผู้ชายชุดขาวหน้าตาขาวซีดกำลังยืนแลบลิ้นปริ้นตาอยู่
“ช่วยด้วยใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย เลิกหรอกฉันได้แล้วฉันจะช็อกตายแล้วนะ ฮือๆๆ”ฉันตะโกนว่าพลางร้องไห้อย่างคนบ้า จิตใจฉันลอยไปไหนต่อไหนแล้ว   
T----------T                                  
ตุ๊บ!ฉันสดุดก้อนหินจนล้ม แล้วมองดูรอบๆก็ไม่เห็นใครสักคน เสียงโหยหวนนั่นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันยกมือปิดหูพลางนั่งสั่นด้วยความกลัว ฉันไม่อยากติดอยู่ในนี้ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย >()<                                                                                              
“อยู่นี่เองเหรอ ทำไมไม่เดินตามฉันมา รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน” หมอนั่นวิ่งเข้ามาต่อว่าฉันด้วยสีหน้าร้อนรน
“เป็นห่วงบ้าอะไร นายเป็นคนทิ้งฉัน ทำไมๆนายถึงได้ทิ้งฉันครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ ฮือๆ”                                                                        
“เธอจะร้องไห้ทำไม ฉันแค่โมโหที่..ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันก็ตามหาเธอเจอแล้วนี่ไง”หมอนั่นพูดพลางนั่งลงตรงหน้าฉัน
“นายเกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ฮือๆ เกลียดฉันก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ ฉันรู้ว่านายตั้งใจจะแกล้งฉัน ไอ้คนบ้า!! ฉันเกือบจะช็อกตายอยู่แล้ว นายเคยแคร์ความรู้สึกฉันบ้างไหม ทำไมนายถึงได้เกลียดฉันทำไม”ฉันพูดพลางทุบหน้าอกหมอนั่นอย่างเจ็บใจ กี่ครั้งแล้วที่เค้าทำให้ฉันเสียน้ำตา กี่ครั้งแล้วที่ทำให้ฉันเจ็บแบบนี้   T^T                                                              
“ฉันบอกเธอรึไงว่าฉันเกลียดเธอ”หมอนั่นถามพลางจับข้อมือฉันไว้
“การกระทำของนาย คำพูดแรงๆของนาย ตลอดเวลาที่นายคบกับฉันนายไม่เคยมีความสุขเลย นายไม่เคยเต็มใจ นายทำเพราะคำขอร้องของพี่มิ้วฉันรู้ดี ขอโทษด้วยละกันที่ไปยุ่งกับชีวิตของนาย ฮือๆ อุ๊บ :xxxx ”
O_O ฉันตาโตทันที เมื่อจู่ๆหมอนั่นก็ก้มลงมาจูบฉัน                                                      
“เธอยังจำคำพูดของฉันได้ไหม ถ้าวันใดที่ฉันจูบเธอนั่นแปลว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน ”ฉันมองหน้าหมอนั่นอย่างไม่เข้าใจ
“ช่วยอธิบายให้หน่อยได้ไหม ฉันไม่เข้าใจอะ”ฉันถามระหว่างที่หมอนั่นกำลังอุ้มฉันเขาต้องการบอกอะไร *0*                                                                                   
“เธอนิมันงั่งจริงๆ โง่นักก็ไม่ต้องรู้”                                                                                                                                                       
“นายว่าฉันอีกแล้วนะไอ้คนบ้า ”ฉันพูดพลางทุบหน้าอกหมอนั่น
“ยัยบ้าเอ๊ย!!เจ็บนะเดี๋ยวก็ปล่อยมือซะเลยนิ ”หมอนั่นพูดพลางจะปล่อยมือออกจากตัวฉัน ฉันคว้าคอหมอนั่นด้วยความกลัว ถ้าตกไปก้นฉันหักแน่ๆ หมอนี่ยิ่งตัวสูงๆอยู่    
‘เธอนี่นะ โตไม่รู้จักโตสักทีแล้วเดินไงล้มไม่เป็นท่าแบบนี้’
‘ฉันวิ่งไปสดุดก้อนหินอ่ะ ใครจะอยากล้มกันล่ะมันเจ็บจะตาย’  
จู่ๆภาพในอดีตมันก็ผุดขึ้นมานี่มันเป็นครั้งที่ 2 แล้วล่ะที่หมอนี่อุ้มฉันแบบนี้ครั้งแรกฉันไปล้มที่บ้านของเรย์เพราะว่าฉันเล่นเกมวิ่งไล่แปะกับหลานชายของเรย์ หลานเรย์อายุแค่ 5 ขวบแต่เด็กนั่นวิ่งเก่งมากไล่ตีฉันด้วยฉันวิ่งหนีไปวิ่งหนีมาเด็กนั่นหัวเราะชอบใจ  จนในที่สุดฉันก็ล้มไม่เป็นท่าหัวเข่าเลือดออกเต็มเลยแถมข้อศอกยังถลอกอีกเชื่อไหมเด็กนั่นก็ยังยืนหัวเราะฉันๆละเชื่อเลย เรย์บอกว่าหลานของเขาชอบฉันอยากให้ฉันไปเล่นด้วยอีก แต่สำหรับฉันครั้งเดียวพอแล้ว T^T