ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

       เฮ้อ ฉันถอนหายใจแบบเหนื่ยๆ แล้วทิ้งตัวลงกับโซฟา ในห้อง คิดไป คิดมา นายแวมไพร์ก็

    ไม่ได้เป็นคนเย็นชานะ เขาก็ดูปกป้อง ดูแล ผู้หญิงได้ ก็โอเคนะ ฉันคิดใจใจและยิ้มออกมา

                                            เคน'อย่าลืมนัดพรุ่งนี้นะ'

             คําพูดของนายแวมไพร์ยังคงดังก้องอยู่ในหัวฉันจนฉันรู้สึกหัวใจเต้นรัว

โม:"กลับมาแล้วหรอ....นั่งยิ้มอะไรคนเดียวเนี่ย"

       พี่โมเอ่ยทักฉัน หลังจากเดินออกมาจากห้องครัวโดยมีกลิ่นนมหอมๆตามออกมาด้วย

ขนมผิง:"หืมมม นมอะไรอ่ะเจ้หอมจัง"

       ฉันพูดพร้อมกับสูดกลิ่นนมหอมๆเข้าไป น่ากินจังเลย พี่โมค่อยๆเดินเข้ามานั่งโซฟาข้างๆ

ฉัน

โม:"ตอบไม่ตรงคําถามเลยนะ นมผิงอยู่ในตู้เย็นไปเจาะกินสิ"

ขนมผิง:"ไม่เอา นมนี้หอมอ่ะขอผิงชิมหน่อยสิ"

       ขอชิมนะๆๆๆฉันพูดพร้อมกับทําตาปริบๆใสพี่โมเพื่อเขาจะใจอ่อน

โม:"ขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะ"

      พี่โมพูดพร้อมกับบีบจมูกฉัน

ขนมผิง:"เจ้ ผิงมีเรื่องจะถาม......

โม:"อะไรหรอ"

   วันเสาร์ 8.00 เช้า

ขนมผิง:"เอาชุดไหนดีเนี่ย"

      ห้องนอนฉันกลายเป็นตู้เสื้อผ้าไปแล้วมีเสื้อผ้าวางตรงนู้ตรงนี้ไปหมด แต่ฉันก็ยังไม่รู้สักทีว่าจะ

ใส่ชุดไหน นี่ถ้าฉันไปเที่ยวกับนีน่านะก็คงได้ชุดแล้ว แต่ทําไมพอเป็นตาแวมไพร์ฉันต้องตื่นเต้นขนาด

นี้ด้วยเนี่ย

           อ่ะ ชุดนี้น่าจะโอเคกับฉันนะ ฉันรีบใส่ชุดที่ฉันเลือกได้และปัดเสริมเติมแต่งหน้านิดหน่อย

และรีบดูเวลา

ขนมผิง:"กี่โมงแล้วเนี่ย 8.35แล้วหรอ"

    ฉันรีบออกมาจากห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าว

โม:"ผิง ไม่กินข้าวก่อนหรอ"

ขนมผิง:"ไม่อ่ะเจ้ผิงไปก่อนนะ"

     หลังจากผุกเชือกรองเท้าเสร็จฉันก็รีบวิ่งออกมาจากห้อง

ระหว่างนั่งแท๊กซี่ไปหน้าโรงเรียนฉันเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นรัว ตื่นเต้นมากกก เหมือนเด็กที่พ่อแม่จะพาไป

เที่ยว

         ขนมผิง:'เจ้ ผิงมีเรื่องจะถาม......'

         โม:'อะไรหรอ'

              ฉันเล่าอาการที่ฉันเป็นพร้อมกับบอกเกี่ยวกับคนที่ทําให้ฉันเกิดอาการแบบนั้นให้ฟัง

         ขนมผิง:'คืออะไรอ่ะเจ้'

         โม:'ผิงชอบเขาอ่ะสิ'

         ขนมผิง:'ห่ะชอบ'

             ฉันอึ้งกับสิ่งที่เจ้พูดมาชอบหรอ นี่แสดงว่าฉันชอบนายแวมไพร์หรอ  ฉันนั่งคิดสิ่งที่คุยกับ

            พี่โมเมื่อวานจนไม่ได้ดูว่าตอนี้ฉันถึงหน้าโรงเรียนแล้ว 

แท๊กซี่:"น้องครับ ถึงแล้วครับ"

ขนมผิง:"ออค่ะๆ"

      ฉันหยิบเงินในกระเป๋าสะพายยื่นให้พี่คนขับและเปิดประตูลงมาจากรถ  

 เดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียนฉันก็มองหานายแวมไพร์ แต่ ก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แวว

   15 นาที ผ่านไป

ฉันตัดสินใจนั่งรอตรงขอบฟุตบาท แต่ก็ยังไม่เห็นใครจะมา หรือว่าฉันถูกหลอกเนี่ย

      มีรถแท๊กซี่คันหนึ่งวิ่งมาจอดตรงหน้าที่ฉันกําลังนั่งอยู่ กระจกหลังคนขับถูกเลื่อนลงมาเผยให้เห็น

คนในรถซึ่งก็คือ ตาแวมไพร์

เคน:"ขึ้นรถมาสิ"

      นายแวมไพร์พูดพร้อมกับกวักมือเรียกให้ฉันขึ้นรถ ทํายังก่ะฉันเป็นนหมาเลยนะ

ฉันเปิดประขึ้นรถเข้าไปนั่ง และแท๊กซี่ก็ขับต่อไปโดยที่ฉันกําลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด

ขนมผิง:"ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ"

เคน:"ฉันทนไม่ไหวหรอก ถ้าไม่ได้เจอเธอวันนี้"

       ถึงนํ้าเสียง ที่เขาพูดมาจะเป็นเสียงเฉยๆ แต่มันทําให้ฉันรุ้สึกหัวใจพองโต และ หายหงุดหงิด

ขนมผิง:"ฉันต่างหากที่ต้องทนไม่ไหว นั่งรอนายตั้งนาน"

เคน:"โทษทีนะพอดีฉันตื่นสาย"

     นายแวมไพร์ขยับตัวมาใก้ล้ฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ทําให้ฉันที่กําลังหันไปเพื่อจะวีนใสเขา ก็หันหน้า

มาหาฉันเพื่อจะขอโทษ

        ทําให้ตอนนี้ปลายจมูกเราชนกันแบบเมื่อตอนวันนั้นแต่ครั้งนี้นานกว่าครั้งที่แล้ว ฉันมองเข้าไป

ในดวงตาสีนํ้าตาลของเขา แล้ว หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นจนใกล้จะระเบิดออกมา

        ฉันรีบเอาปลายจมูกออกจากเขา   ถ้าเขารู้ว่าฉันชอบเขา ฉันแย่แน่ ฉันหันหน้ากลับไปทาง

กระจกโดยที่ไม่ได้มองนายแวมไพร์ ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไง

     จตุจักร

   ฉันและนายแวมไพร์ก้าวลงมาจากรถหลังจากที่จ่ายค่าแท๊กซี่เสร็จ  ทํให้ฉันรู้ว่า นายแวมไพร์พาฉัน

มา จตุจักร