ทัณฑ์ร้าย ซาตานเถื่อน 18+

   
ตอนที่ 3 คุณเป็นใคร>>>ที่นี่...ที่ไหนกัน???
 
               เมื่อถึงยังสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อเดินทางไปฝรั่งเศส  ภูษณิศาก็ได้ล่ำลากับพี่ชายของเธออยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนได้ความว่าภัทรดนัยมีประชุมต่อที่บริษัทจึงทำให้หญิงสาวต้องนั่งรอที่สนามบินเพียงลำพัง  เธอนั่งมองคนที่เดินสวนไปมา ก่อนจะได้ยินเสียงประชาสัมพันธ์  ว่าให้ผู้โดยสารไฟต์ต่อไปเตรียมตัวเช็คเอาท์   เธอจึงลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง  ขณะที่เธอกำลังเดินกลับมายังที่นั่งเดิม
“คุณครับ....เดี๋ยวก่อนครับ”  หญิงสาวหันไปมองยังต้นเสียงทันที ซึ่งจากหลังนั้นเพียงไม่กี่วินาทีสติของเธอก็ดับวูบไป
            โอ๊ยยย หญิงสาวเมื่อยขบไปทั้งหมดตัว แต่เอ๊ะ...จำได้ว่าวันนี้ต้องเดินทาง เมื่อคิดได้ดังหญิงสาวลืมตาตื่นทันที หล่อนพบกับความไม่คุ้นเคย ที่นี่...ที่ไหนกัน ใครกันที่เป็นคนมัดแขนขาหล่อนไว้อย่างนี้ ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจตะโกนให้คนช่วย หลังจากพยายามดิ้นรนจากเชือกที่มัดแขนขา  ของตนจนแน่น
“ใครก็ได้  ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันออกไปจากที่นี่ที ”ไม่ทันสิ้นเสียงของหญิงสาว
ตูมมมม มม ม  น้ำจากถังใบไม่ใหญ่นัก ก็สาดเข้ามาใส่หน้าเธออย่างจัง พร้อมกับคนสาดที่ตอนนี้ยืนหน้าขรึม ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงมีหน้าตาที่ดึงดูดได้มากขนาดนี้ ใบหน้าได้รูป มันช่างเหมาะกับตา  ปากและจมูกนั่นเหลือเกิน  แต่แล้วความคิดของเธอก็ถูกหยุดด้วยเสียงกร้าวทันที
“จะมองอีกนานไหม ยังกับจะกลืนผมเข้าไปหยั่งนั้นแหละ” ปากได้รูปนั่นมันช่างเปรียบกับฟาร์มเลี้ยงสุนัขดีๆนี่เอง
“คุณเป็นใคร จับฉันมาทำไม??” หล่อนถามสิ่งที่ข้างคาใจ
“เพราะพี่ชายชั่วๆของคุณไงหล่ะ” เขาเป็นใครกัน แล้วรู้จักพี่ชายหล่อนด้วยเหรอ เมื่อคิดได้ดังนั้นหน้าของหล่อนก็ถอดสีไปในทันที
“พี่ภัทร พี่ภัทรเขาเกี่ยวอะไรด้วย คุณรู้จักพี่ชายฉันได้ยังไง” หญิงสาวถามเขา เพราะยังงงกับเรื่องทั้งหมด
“คุณไม่จำเป็นจะต้องรู้หรอกน่ะ รู้ไว้แค่ พี่ชายของคุณมันเลว” ชายหนุ่มจงใจเน้นเสียงที่ประโยคสุดท้ายให้หญิงสาวได้รับรู้ถึงความเกลียดชัง
“ส่วนคนอื่นในบ้านของคุณ ก็ไม่ต้องน้อยใจไปหรอก เพราะผมรู้จักทุกคนดี และรับรู้ทุกการเคลื่อนไหว รวมทั้งตัวคุณด้วยภูษณิศา” นี่เขาเป็นใครกัน ทำไมคำพูดของเขาจึงทำให้รู้สึกชวนขนลุกอย่างนี้  แล้วเขารู้จักชื่อของเธอได้อย่างไรกัน
“คุณจะทำอะไรกับครอบครัวของฉัน ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้คนน่ารังเกียจ” หญิงสาวเริ่มรับรู้ได้ถึงความร้ายกาจของผู้ชายตรงหน้า คำพูดของหญิงสาวไม่ได้ทำให้อนันตกาลรู้สึกรู้สาอะไรเลย
ตรงกันข้ามชายหนุ่ม กลับแสยะยิ้มยั่วอยู่อีกฝ่ายพี่ตอนนี้กำลังจะโกรธจัด
“คำพูดของคุณมันไม่ได้ทำให้ ผมคิดจะล้มเลิกแผนการทั้งหมดหรอกน่ะ” เขาพูดด้วยเสียงหยัน
“เลวที่สุด” หญิงสาวตั้งใจจะเน้นเสียง เพื่อแสดงอาการโกรธเคือง
“คำก็เลว สองคำก็เลว เดี๋ยวผมจะทำให้รู้ว่า เลวจริงๆมันเป็นยังไง” อนันตกาลพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ภูษณิศา  เขาใช้เพียงสามก้าวเท่านั้นก็ถึงตัวหล่อนแล้ว ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆหญิงสาว เขาสบตากลมโตตรงหน้า  และทันใดนั้นเหมือนโดนมนตร์สะกด  เรียวปากนุ่มโดนครอบครองในทันที  แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น อนันตกาลก็ถอนเรียวปากออกจากเรียวปากนุ่ม  จนทำให้หญิงสาวตรงหน้าเบี่ยงหน้าหนี เพราะความอายในทันที
“นี่มันยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่คุณจะเจอต่อจากนี้  มันมากกว่านี้หลายเท่า” ชายหนุ่มพูดอย่างจริงจัง โดยไม่สนใจว่าผู้ฟังจะมีสีหน้ายังไง
“อ่อ...แล้วคุณก็ไม่ต้องคิดจะหนีด้วยน่ะ  เพราะหากคุณพยายามที่จะหนีมากเท่าไหร่ คนในครอบครัวคุณก็ยิ่งไม่ปลอดภัยมากเท่านั้น” ชายหนุ่มไม่ได้พูดเพียงแค่ขู่  แต่คนอย่างอนันตกาล อยากได้หรืออยากทำอะไร ก็ต้องสำเร็จ ก็ต้องได้
“ความคิดสกปรก คุณมันเลวที่สุด” คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวอย่างลืมตัว
โครม...เก้าอี้ไม้ตัวสวยกระเด็นไปไกลจากตัวเขามาก  หญิงสาวตกใจจนหน้าถอดสี และยังคงอึ้งกับการกระทำของคนตรงหน้า อนันตกาลก็เดินออกจากกระท่อมไปในทันทีหลังจากระบายอารมณ์กับเก้าอี้ตัวนั้น
            แต่เมื่อคนใจร้ายตรงหน้าได้ไม่ได้อยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่เคยเย่อหยิ่งคนนี้แล้ว เธอกลับเอาแต่นั่งร้องไห้โฮ  ในเมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี  หากเธอหนีแล้วคนที่บ้านจะเป็นยังไงหล่ะ  ป่านนี้คนที่บ้านจะเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน จะมีใครรู้บ้างไหมว่ามีคนจับตัวเธอมา แล้วพี่ชายของฌะอเกี่ยวข้องอะไรกัน ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้เกลียดชังเขานัก ความรู้สึกสับสนโถมเข้าใส่หญิงสาวในทุกๆด้าน ในที่สุดเมื่อร้องไห้จนเหนื่อยล้า ภูษณิศาก็ผล็อยหลับไปทั้งมือและขาของเธอยังไม่หลุดพ้นจากพันธะการนั้น
            บัดนี้คนใจร้ายที่หญิงสาวคิดนั้น กลับมานั่งคิดทบทวนตนเองว่า ทำไมเมื่อครู่ถึงทำไปเช่นนั้น จะรุนแรงเกินไปสำหรับสาวสวยคนนั้นรึปล่าว?? 
“เจ้านายครับ เจ้านาย” ชายหนุ่มสะดุ้งเพียงเล็กน้อยเมื่อ ศิลากรเลขาของเขาเรียก
“ได้ครบไหมของที่ฉันสั่งให้ซื้อ??” อนันตกาลเอ่ยถามเลขาหนุ่มเกี่ยวเรื่องที่ให้เขาไปเป็นธุระให้
“ได้ครบครับ...แล้วเจ้านายจะทำไงต่อไปครับ” เจ้านายหนุ่มนิ่งคิดอยู่นึง ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้นายเอาโทรศัพท์ของยายนั่นส่งข้อความไปหาไอ้ภัทรด้วยน่ะ  ส่งไปบอกมันก่อนว่า ถึงฝรั่งเศสแล้ว ” เลขาหนุ่มพยักหน้าเพียงเล็กน้อย โดยที่เขากำลังคิดว่า เจ้านายของเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่  เลขาหนุ่มเพียงแค่คิดแต่ไม่กล้าพอที่จะถามชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ