The twins Hunter of London

2

สามวันต่อมา ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางตอนเหนือของอังกฤษ

ตอนนี้พระอาทิตย์คล้อยแสงแล้วเป็นยามเย็นที่สงบร่มรื่นในแถบชานเมืองเส้นขอบของท้องฟ้าปรากฏสีม่วงอมชมพูตัดกับสีส้มแสดชวนให้รู้สึกอบอุ่น หลังจากได้รับจดหมายเดเมียนและอาร์เธอร์ก็รีบเดินทางมายังหมู่บ้านเล็กๆซึ่งซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ทันทีตาม'ประสงค์'ของผู้ที่ส่งจดหมายไปหาพวกเขา

"ไม่ได้มาที่นี่นานขนาดไหนแล้วน้าพวกเรา" อาร์เธอร์กล่าวพลางขยับปีกหมวกทรงสูงของตอนเองแล้วหันไปยิ้มให้กับเดเมียนซึ่งยกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างไม่สนใจ

"เขามีอะไรทำไมต้องให้พวกเราถ่อมาไกลถึงที่นี่ เสียเวลาจริงๆ" เดเมียนชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยกมือขึ้นขยับปีกหมวกบ้างพลางจัดแจงเส้นผมสีดำสนิทของตนเองที่ลงมาปรกหน้าปรกตาเสียให้เข้าที่ ก่อนจะหันไปยกกระเป๋าสองสามใบของพวกเขาขึ้นไปไว้บนเกวียนที่เช่ามา

"ไม่รู้สิท่านไม่ได้กำกับเอาไว้ในจดหมาย แต่คงจะเป็นเรื่องสำคัญจริงๆถึงเรียกพวกเรามาพบ" ว่าจบทั้งคู่ก็ปีนขึ้นไปบนเกวียนโดยมีอาร์เธอร์เป็นคนกุมบังเหียนให้เจ้าม้าสีเทาตัวใหญ่ออกเดินไปข้างหน้า ลัดเลาะไปตามทางของชนบทอันแสนสงบสุขผ่านถนนและบ้านเรือนของผู้คนจวบจนมาถึงเนินเขาสูงที่อยู่ลึกเข้าไปตัวหมู่บ้าน บนนั้นมีโบสถ์คาธอลิกสมัยศตวรรษที่15ตั้งตะหง่านอยู่

บุรุษทั้งสองช่วยกันยกสัมภาระลงมาจากเกวียนก่อนอาร์เธอร์จะเดินเข้าไปเคาะที่ประตูไม้สลักของโบสถ์

ไม่มีเสียงขานรับ

ทั้งสองมองหน้ากันครู่นึงก่อนต่างฝ่ายจะหยิบอาวุธประจำตนออกมา อาร์เธอร์และเดเมียนไม่ได้ขี้ตื่นตูมแต่ทั้งคู่ถูกฝึกมาให้ตื่นตัวพร้อมรับในทุกสถานะการณ์อาร์เธอร์กระชับขวานในมือแน่นก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เดเมียนซึ่งถือมีดสปาต้าพร้อมอยู่แล้ว เมื่อได้รับสัญญาณเดเมียนจึงใช้เท้าถีบประตูเข้าไปอย่างแรงพร้อมกับมีดคู่ใจที่ถูกยกขึ้นกรีดผ่านสายลมหมายฟันใครหรืออะไรก็ตามที่อยู่หลังประตู! 

แต่เสี้ยววินาทีหนึ่งทั้งสองก็หยุดคมมีดและขวานไว้เมื่อเห็นว่าร่างที่ยืนอยู่หลังประตูคือหลวงพ่อโจชัวที่เรียกทั้งคู่มา!

"นั่นเป็นประตูที่แกะสลักจากไม้มะฮอกกะนีทำขึ้นในศตวรรษที่15เชียวนะเดเมียนช่วยเห็นคุณค่าของวัตถุเสียบ้างสิ"

ชายชราร่างเล็กกล่าวตักเตือนราวกับกำลังสั่งสอนเด็กเล็กๆจมูกงุ้มของหลวงพ่อโจชัวเชิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ยังคงค้างอาวุธอยู่ในท่าเดิมที่คมมีดของเดเมียนอยู่ห่างจากใบหน้าของเขาไม่ถึงหนึ่งฟุต เมื่อได้ยินเช่นนั้นทั้งคู่จึงลดอาวุธแล้วซ่อนกลับเข้าไปด้านหลังเสื้อโค้ทสีดำตามเดิม

"ขออภัยครับท่านเรานึกว่าเกิดเรื่องอะไรถึงไม่มีใครมาเปิดประตู" อาร์เธอร์ว่าพลางก้มศรีษะลงเล็กน้อยแล้วหันไปสะกิดแรงๆที่สีข้างของคู่หูให้ทำตาม หลวงพ่อโจชัวส่ายหน้าพลางถอนหายใจก่อนจะหันหลังให้พวกเขา

"พวกเด็กหนุ่มนี่ใจร้อนกันเสียจริงตามข้ามาแลัวปิดประตูเสียด้วย ปิดเบาๆล่ะ" ท่านเน้นเสียงในท้ายประโยคพลางเหล่ตามามองทางเดเมียน

ทั้งสองเดินตามหลวงพ่อโจชัวมาตามทางเดินหินอ่อนจนถึงห้องสารภาพบาป "รอตรงนี้" ท่านว่าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องซึ่งเป็นไม้แกะสลักชั้นดีหลวงพ่อยื่นมืออกไปจับรูปสลักรูปเทวดาองค์น้อยแล้วออกแรงดันให้รูปสลักนั้นเลื่อนขึ้นไปด้านบนตามรางรูปธารน้ำ พลันกลไกก็ทำงานพื้นหินของห้องสารภาพบาปเลื่อนออกจากกันปรากฏบันไดหินวนลงไปยังแสงสว่างจากเชิงเทียนด้านล่าง "ตามข้ามา"

ทั้งสองเดินตามหลวงพ่อโจชัวไปตามทางเดินกว้างผนังสองฝากประดับเชิงเทียนลวดลายวิจิตรและภาพวาดทางศาสนามีทั้งเทวดาและปีศาจอัปลักษ์

"ข้าเคยบอกพวกเจ้าว่ายังไงเรื่องภารกิจ ให้กระทำการเงียบเชียบอย่าโจ้งแจ้ง ไม่ใช่เที่ยวทิ้งศพปีศาจไร้หัวไปทั่วลอนดอนแบบนี้" น้ำเสียงของหลวงพ่อโจชัวเยียบเย็นน่าใจหายทั้งเดเมียนและอาร์เธอร์รู้ดีว่าท่านกำลังโกรธจึงเลือกจะปิดปากเงียบไม่โต้ตอบ จนกระทั่งทั้งสามมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ซึ่งลงอักขระโบราณที่แม้แต่อาร์เธอร์ก็อ่านไม่ออก หลวงพ่อเปิดประตูก้าวเข้าไปด้านในก่อนจะเริ่มพูดต่อ "แล้วนี่อะไร"

ท่านว่าพลางส่งหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งให้อาร์เธอร์พาดหัวข่าวของมันระบุว่าพบศพชายไร้หัวถูกทิ้งไว้ในตรอกใกล้กับแม่น้ำเทมป์

"ขออภัยด้วยครับคราวหน้าพวกเราจะระวังมากกว่านี้.." 

"ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น" เดเมียนยังไม่ทันพูดจบประโยคหลวงพ่อก็ขัดขึ้นมาซะก่อนท่านวางมือทั้งลงบนโต๊ะตัวใหญ่ที่มีเอกสารมากมายกองอยู่พลางจ้องทั้งคู่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

"มานั่งนี่ข้าจะบอกเหตุผลที่เรียกพวกเจ้ามา" ทั้งคู่ทำตาม ก่อนหลวงพ่อจะโกยม้วนเอกสารไปไว้ด้านนึงของโต๊ะแล้วจัดการกางกระดาษแผ่นใหญ่ออกมาแล้วชี้ไปที่เครื่องหมายกากบาทสีแดงจุดหนึ่ง

"ที่นี่ เมื่อสองอาทิตย์ก่อนมีพวกเราพบปีศาจหลายชนิดรวมตัวกันอยู่ และนี่ห้าวันก่อนพบพวกปีศาจกลุ่มเดิมแต่มีจำนวนมากขึ้น" 

"เป็นไปได้ยังไงกันปกติแล้ว.."

"ปกติแล้วปีศาจต่างชนิดจะไม่อยู่รวมกันข้ารู้" หลวงพ่อโจชัวพูดขัดอาร์เธอร์อีกครั้ง

"ถ้าพวกมันมารวมกัน..แสดงว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ คนที่รายงานเรื่องนี้ว่ายังไงบ้างครับ" เดเมียนพูด

"คนที่แจ้งเรื่องนี้ตายแล้ว"

"..."

"ที่ตัวศพมีร่องรอยบาดแผลจากเขี้ยวและเล็บของปีศาจหลายชนิด เป็นได้ว่าเขาตามไปสืบแต่ถูกพวกมันจับได้"

"และนี่แหละที่ข้าเรียกพวกเจ้ามา วาติกันเลือกเฉพาะเจาะจงมาที่พวกเจ้าโดยตรงให้รับหน้าที่เรื่องนี้ต่อ และที่ข้าให้พวกเจ้ามาที่นี่ก็เพราะเกรงเรื่องนี้จะรั่วไหลและเพื่อให้พวกเจ้ามารับอุปกรณ์ที่เหมาะกับภารกิจครั้งนี้ด้วย"

หลวงพ่อว่าพลางยกกระเป๋าหนังใบใหญ่ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะจนเกิดเสียงดังตึง ทั้งคู่พยักหน้าลุกขึ้นเริ่มลงมือเก็บข้าวของอุปกร์ที่ต้องใช้โดยทันทีพวกเขารู้ดีว่าต้องรีบเพราะนี่เป็นเรื่องแปลก 

แปลกมากที่ปีศาจต่างชนิดจะมาอยู่รวมตัวกันพวกมันอาจกำลังวางแผนกระทำการอะไรที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่ต้องป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้น

หลังจากใช้เวลาเตรียมรถม้าไม่นานทั้งคู่ก็เตรียมออกเดินทาง ข้าวของสัมภาระทั้งหมดถูกยกขึ้นไปไว้ด้านบนขณะที่อาร์เธอร์กำลังเตรียมทุกอย่างให้พร้อมนั้นหลวงพ่อโจชัวซึ่งยืนอยู่หน้าประตูโบสถ์ก็พูดขึ้น

"ได้เรื่องอะไรรีบติดต่อข้าทันที"

"ครับผม/ครับผม" ทั้งคู่เอ่ยพร้อมกันก่อนจะก้าวขึ้นไปบนที่นั่งเพื่อกุมบังเหียน

"อ้อแล้วก็.. พระเจ้าคุ้มครอง" หลวงพ่อโจชัวกล่าวก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในโบสถ์แล้วปิดประตูตามหลัง

อาร์เธอร์ยิ้มบางแล้วเริ่มออกรถ

"เขาเป็นห่วงนายนะ" เขาว่าพลางหันไปมองเดเมียน

"อื้ม.."

To be continued 

กราบบบบบบบบขออภัยทุกคนที่หายไปโครตนาน TOT;;

ไอแพดของเราเสียค่ะนิยายจึงเข้าสู่โหมดดองไปตามระเบียบ แต่ตอนนี้กลับมาใช้ได้แล้ว!!

จะลงชดเชยให้อย่างสุดความสามารถเลยนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะ (_ _")

Huntessell