เพื่อนนะ

          ก่อนการซ้อมของวันนี้จบลงไทกะเรียกลูกทีม
รวมพลอีกครั้ง
          " วันนี้ทุกคนทำได้ดีมากคึกคักกันอย่างที่ไม่เคยเป็น
มาก่อนเลยนะ "    แม้ทุกคนในทีมจะมีเหงื่อท่วมตัวแต่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มสดใสอยู่
          " คงเพราะวันนี้มีดอกทานตะวันล่ะมั้ง "    เรียวพูดออกมาเบาๆ
          " คงจะใช่555 "   รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างๆเรียวดูดขึ้นมาด้วยใบหน้าแสนจะสดใสซะเหลือเกิน
          " เอ๋...รุ่นพี่มาซากิแล้วดอกทานตะวันอยู่ไหนล่ะครับ
ไม่เห็นจะมี "
          " นายลองสังเกตดีๆสิสิ่งที่สดใสสว่างไสวราวกับ
ดอกทานทะวันน่ะ "  แววตาปิ๊งๆซะเหลือเกินนะ
เรียวพบบางอย่างที่ส่องประกายระยิบระยับที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขานั่นคือ อามะตะที่ยืนยิ้มอยู่ข้างกัปตันของพวกเขา
          " อย่างนี้นี่เองอัมจังเป็นดอกทานตะวันของชมรมเรา
หรอเนี่ยแค่มาอยู่วันเดียวเองนะเนี่ย "
          " เพิ่งรู้หรอนายเนี่ยเคยสังเกตอะไรกับเค้าบ้างมั้ย "
ไคที่ยืนอยู่ข้างหลังเรียวเหน็บแนมขึ้น
          " ก็แหมฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายสังเกตอัมจัง
ดีกว่าฉันอีก...โอ้ย! "   ไคเขกหัวกะโหลกเรียวไปเสียหนึ่งที
          " ยังไงหมอนั่นก็เป็นเพื่อนเราแล้วต้องสังเกตหน่อย
ถ้าเกิดหมอนั่นหายตัวไปก็หาไม่เจอกันพอดีตัวเล็กๆแบบนี้ "
ไค นายพูดเหมือนอามะตะเป็นหมากระเป๋ายังไงยังงั้นเลยนะ
          " วันนี้นายจะกลับ กับฉ้นมั้ย "
          " ออ อืม "
          " ยังไงก็ไปส่งอยู่แล้วล่ะน่าก็แค่ถามเผื่อเอารถมาเอง "
          " ปกติฉันเดินมาน่ะ "
          " ขยันเนอะ ไม่เหนื่อยรึไง "
          " ก็นิดหน่อยน่ะแต่จะทำไงได้รถก็ไม่มีจะขึ้นรถไฟ
ก็ยังไงอยู่เพราะโรงเรียนก็อยู่แค่นี้แถมคนบนรถไฟก็เยอะ "
          " นายนี่มันโลกสวยตลอดเลยนะ มิน่าล่ะนายถึงเป็น
ดอกทานตะวันของชมรมเรา "
          " เอ๋...ดอกทานตะวัน "
          " ใช่น่ะสิ ฉายาของนายในชมรมไง "   และอีกอย่าง
คนริเริ่มเรียกชื่อนี้ก็คือนายนะไค
          " แหะ แหะ จะดีใจดีมั้ยเนี่ย 16.50น. แล้วหรอเนี่ย
คงเพราะแวะชมรมด้วย "   เมื่อมองนาฬิกาข้อมือของเขา
ใกล้ถึงเวลาที่จะทำงานแล้วอามะตะเริ่มเคลียด
          " เป็นอะไรของนาย "
          " ฉันต้องไปทำงานพิเศษตอน 17.00น. น่ะสิ "
          " อ้าวแล้วทำไมไม่บอก ร้านไหน "
          " อืม ร้านที่ไคคุงไปส่งเมื่อวาน "
          " ร้านกาแฟนั่นอ่ะนะ "
          " เฮ้อ...ทันพอดีขอบคุณนะไคคุง...อ้าวแล้ว
ไม่กลับบ้านหรอ "   อามะตะหันกลับหลังไปอีกครั้งเมื่อไคเดินเข้ามาในร้าน
          " อยากจะแวะดื่มกาแฟสักหน่อย "  ไคเลือกมุมสงบในร้านนั่งเงียบๆคนเดียว
          " รับอะไรดีครับ "  อามะตะทำหน้าของเขาเช่นเดิม
          " หมอนั่นก็ยิ้มแย้มให้คนอื่นปบบนี้ตลอดเลยแหะ
ร่าเริงจังนะ "   ไคนั่งมองอามะตะทำงาน
          " แง้...ฮือ! "    ไคหันไปมองเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้
อยู่กลางร้านไม่ใช่แค่ไคที่มองคนทั้งร้านนั่นแหละ
          " หนูน้อยเป็นอะไรหรอครับ "   อามะตะเดินเข้าไปหา
เด็กน้อย มันทำให้เขารู้สึกคิดถึงเด็กๆที่โรงเรียนอนุบาล
          " คุงแม่หายไปหนายไม่รู้อ่าครับ "  เด็กคนนั้นพูดปนเสียงสะอื้น
          " เดี๋ยวคุณแม่ก็มาคุณแม่ไปเข้าห้องน้ำ
นั่นไงคุณแม่มาแล้ว  "   เด็กคนนั้นวิ่งไปหาแม่ของเขา
รู้สึกว่าการกระทำเมื่อครู่จะถูกสายตาของลูกค้า(หนุ่มๆ) 
จับจ้องและอมยิ้มไปตามๆกัน
          " อะไรกันหมอนี่เสน่ห์แรงกับ(ผู้ชาย) ในที่แบบนี้ด้วย
คงไม่ใช่ดอกทานตะวันของชมรมอย่างเดียวแล้วล่ะ "
ไคบ่นเบาๆอีกครั้งก่อนออกไปจากร้าน