Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่สิบสาม
จากร้ายกลายเป็นรัก
                เมย์พูดจบก็เดินสะบัดก้นออกไปด้วยความโมโหที่เถียงอะไรไมค์กี้ไม่ได้เลย  มีแต่ตี๋เท่านั่นที่พยายามเรียกอดีตแฟนเท่าไรแต่เธอก็ไม่กลับมา
                “ มึงเสือกอะไรด้วยวะไอไมค์กี้? ”  ตี๋หันหน้ามาผลักจนร่างบางล้มลงไปที่พื้น  เสื้อนักเรียนสีขาวเปอะไปด้วยโคลนเต็มไปหมด
                “ หัดยอมรับความจริงดิวะตี๋  นายก็เห็นว่าเมย์พูดกับนายยังไง! ”
                “ มึงไม่รู้หรอกว่ากูรักเมย์แค่ไหน? ”  ตี๋ตรงเข้ามากระชากคอเสื้อจนร่างบางลอยขึ้นมาอย่างง่ายดาย
                “ แล้วถ้านายยังคบกับน้องเขาอยู่  นายจะยอมใช่ไหม  นายจะยอมให้เขาหลอกต่อไปหรอ ?!”  คำพูดของไมค์กี้ทำเอาตี๋หยุดชะงัก    ไมค์กี้จึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนต่อไป  “ ในเมื่อเขาเห็นคนอื่นดีกว่า  นายก็อย่าไปขวางเขาเลย  ความรักน่ะมันต้องเกิดจากคนสองคน หากเกิดกับคนแค่คนเดียวมันก็ไม่ใช่ความรักหรอกนะ ”
                “ แต่ฉันรักเขานี่ ”  ตี๋พูดพร้อมกับเสียงที่อ่อนลงใบหน้าอันหล่อเหลากลับกลายเป็นสะอึกสะอื้นเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาปนกับสายฝน
                “ เรารู้ว่านายรักเขา  ตอนนี้ก็เหมือนกับนายเสพยาเสพติดนั่นแหละ  ในตอนนี้นายยังเลิกรักเลิกคิดถึงไม่ได้  แต่สักวันนายจะเลิกได้เอง  เราไม่ได้หมายความว่าความรักของทุกคนเป็นยาบ้านะ  แต่เราหมายความว่าความรักที่หลอกลวงนายอยู่ตอนแรกมากกว่า ”
                “ แล้วใครละ  ใครยังจะต้องการฉัน  ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันโดนหลอกตลอด  ฉันไม่ดีตรงไหน ?”  ตี๋ได้ฟังคำพูดของไมค์กี้ก็ปล่อยมือจากคอเสื้อของร่างบาง  แล้วเข่าอ่อนลงไปนั่งที่พื้น  ร้องไห้อย่างไม่อายใคร
                “ แล้วนายเคยเห็นความดีในตัวใครไหมละ?  สักวันถ้านายเห็นความดีในตัวเขาอย่างจริงใจเขาก็จะรับความรักของนายอย่างจริงใจเช่นกัน? ”  ไมค์กี้ลงไปนั่งปลอบอดีตศัตรูที่เกลียดขี้หน้า  แต่ในมุมที่ใครสักคนอ่อนแอเขาก็ทิ้งคนนั้นลงไม่ได้เหมือนกัน   ตี๋ได้ฟังประโยคของไมค์กี้อีกครั้งก็สวดกอดเข้าที่ร่างบางโดยไม่รังเกียจว่าเป็นชายหรือไม่รังเกียจว่าเป็นศัตรูอีกเหมือนเคย   ในสายตาของเขามองไมค์กี้เปลี่ยนไปแล้วตอนนี้เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นระล่ำระลักบอกกับคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกจากใจ
                “ นายอย่าทิ้งฉันไปไหนนะ  อย่าทิ้งฉันไปอีกคนนะ! ”
                “ ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนหรอกตี๋  เราเพื่อนกันนิ  ร้องไห้มันออกมานะเอามันออกมาให้หมดแล้วอย่ากลับไปร้องไห้ให้มันอีก  ”  ไมค์กี้นั่งพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่มันช่างอบอุ่นเขาไปในใจที่แข็งของชายหนุ่มอย่างตี๋ในตอนนี้จนแทบจะละลาย
 
                ตี๋ขับรถมอไซต์กลับบ้านแบบทุกวันโดยมีอาการซึมอย่างเห็นได้ชัด  ซึ่งไมค์กี้เห็นดังนั้นก็อาสาที่จะกลับเป็นเพื่อนตี๋เพราะหากใจลอยแบบนี้อาจจะขับรถจนเกิดอุบัติเหตุก็เป็นได้ไมค์กี้ที่มีสติมากกว่าจึงขับรถให้แทนตี๋บอกให้ไมค์กี้เลี้ยวรถเข้าคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งดูหรูหรามากในสายตาคนฐานะอย่างไมค์กี้
                “  นี่นายอยู่ที่นี่หรอ? ”  ไมค์กี้ถาม
                “ อื้ม...เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่น่ะเพราะพ่อแม่เราไปทำงานอยู่ต่างประเทศ  ก็เลยอยู่คนเดียว  ”  ตี๋ตอบพร้อมกับยิ้มอย่างบางๆ ให้กับเพื่อน  ไมค์กี้เพิ่งสังเกตว่าตี๋พูดกับไมค์กี้ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและเป็นรอยยิ้มแรกที่ไมค์กี้ได้รับจากตี๋ด้วยความจริงใจ
                ฝนจากที่ตกปรอยๆ ในตอนที่ไมค์กี้ขับรถพาตี๋กลับคอนโด  แต่เมื่อถึงคอนโดฝนก็ตกลงมาอย่างแรงจนไมค์กี้ต้องเข้าไปหลบฝนที่ห้องตี๋ก่อน  ซึ่งตี๋ก็ยินดีที่จะให้ไมค์กี้เข้าห้องด้วยความเต็มใจ
                “ อะ...นี่เสื้อผ้าเอาไปเปลี่ยนก่อนที่จะไม่สบาย ”  ตี๋พูดพร้อมกับยื่นเสื้อผ้าให้กับไมค์กี้  โดยตี๋ก็เตรียมตัวถอดเสื้อของตนเองทันที
                “ ทำอะไรน่ะ ...ไม่ไปเปลี่ยนในห้องน้ำละ? ”  ไมค์กี้หันหลบร่างแกร่งของตี๋  พร้อมกับหน้าแดงด้วยความอาย
                “ นี่ผู้ชายด้วยกันจะอายอะไรหล่ะ? ”  ตี๋ยิ้มนิดๆ  เดินเข้ามาหาไมค์กี้ที่กำลังหลบตาอยู่  สวมกอดไมค์กี้อย่างทีเล่นทีจริง  “ หรือว่านายไม่ใช่ผู้ชาย? ”
                “ ทะลึ่ง ”  ไมค์กี้ผละตัวออกจากอ้อมกอดของตี๋ทันที  แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ  ทิ้งให้ตี๋ยืนยิ้มกับท่าทางของเพื่อน  ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าหากแมกซ์จะเป็นแฟนกับไมค์กี้เขาก็ไม่แปลกใจเลย  เพราะคนคนนี้ทำให้ตี๋มองข้ามคำว่าเพศสำหรับไมค์กี้ไปแล้ว
                ไมค์กี้ออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าตี๋นอนอยู่ใต้ผ้าห่มโดย  ตัวสั่น  และใบหน้าที่ซีดเผือก  ไมค์กี้เห็นแบบนั้นเลยรีบเอามือไปอังที่หน้าผากของตี๋ทันที แล้วก็ต้องสะบัดมือออกเพราะตัวของเพื่อนร้อนจี๋
                “ ตี๋นายเป็นยังไงบ้าง...นายไม่สบายใช่ไหม? ”
                “ ไม่รู้เหมือนกันแต่เราหนาวๆ วะไมค์ ”  ตี๋ตอบด้วยเสียงสั่นเครือ
                “ ยาอยู่ไหน ? เดี๋ยวเราไปเอามาให้ ”
                “ อยู่ตรงหลังตู้เย็น ”
                ไมค์กี้รีบเดินไปหายาที่ตู้เย็นและไม่ลืมที่จะหยิบน้ำเปล่ามาด้วย  แล้วประคองตัวตี๋ให้ลุกขึ้นมากินยาอย่างทุลักทุเลเพราะตัวของตี๋หนักมาก   ไมค์กี้อยู่เฝ้าไข้ตี๋แม้ว่าฝนจะหยุดตกไปแล้วก็ตาม  ไมค์กี้คอยจับตัวตี๋ดูเป็นระยะๆ  แล้วคอยเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ตี๋อย่างสม่ำเสมอจนตัวของตี๋เริ่มที่จะเย็นลง
                เสียงโทรศัพท์ของไมค์กี้ดังขึ้นมา  ไมค์กี้กลัวว่าตี๋จะตกใจตื่นขึ้นมาเสียก่อนเขาจึงเดินออกมาจากห้องนอนแล้วรับโทรศัพท์ก็พบว่าแมกซ์โทรมาไมค์กี้ลังเลใจนิดๆที่จะรับเพราะไม่รู้ว่าจะตอบคำถามยังไงว่าตัวเองอยู่กับตี๋สองต่อสองในห้องนอน
                “ ฮัลโหลแมกซ์ ”
                “ ไมค์กี้  กลับบ้านหรือยัง? ”  ปลายสายถาม
                “ กลับแล้ว  แมกซ์มีอะไรหรือเปล่า ”ไมค์กี้จำใจต้องโกหกออกไป
                “ จะโทรหาคนรักเนี่ยต้องมีอะไรด้วยหรอ?   แล้วทำไมที่บ้านเงียบจังแม่ไม่อยู่บ้านหรอ? ”  แมกซ์หยอดคำหวานใส่คนรัก  จนไมค์กี้อึกอักกับคำถามไม่รูว้าจะตอบยังไง
                “ เอ่อ...แม่เราไปไปต่างจังหวัดสองสามวันน่ะ ”
                “ ดีเลยงั้น...วันนี้ไปหาที่บ้านนะ  คิดถึง ”  คำขอของแมกซ์ทำเอาไมค์กี้เบิกตาโพลง  เพราะไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร
                “ อย่าดีกว่า  พอดีเราอยากพักผ่อนน่ะ  วันนี้ฝนตกหนักมากเลย ”
                “ อ่อหรอ...งั้นนอนพักเถอะ  ตากฝนหรือเปล่าก็ไม่รู้เดี๋ยวไม่สบาย ”  แมกซ์เป็นห่วงไมค์กี้แต่ก็ไม่อยากรบกวน  ไมค์กี้โล่งอกที่แมกซ์ไม่ได้สงสัยอะไรแล้วตัดสายไป
 
                ตี๋ลืมตาขึ้นมาด้วยความสบายตัวกว่าตอนแรกเพราะไข้เริ่มลดลงจนแทบจะเป็นปกติแล้ว  เขาชันตัวขึ้นมาก็เห็นไมค์กี้นอนอยู่ข้างเตียงโดยข้างๆ ตัวมีกะละมังใบเล็กและผ้าเช็ดตัวผืนเล็กอยู่ในกะละลังที่สำคัญไมค์กี้กำลังจับมือของเขาไว้อยู่  รอยยิ้มละมุนผุดขึ้นมาบนใบหน้าของตี๋โดยทันทีแม้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว
                “ ไมค์กี้ๆ ”  ตี๋ปลุกไมค์กี้เบาๆ  เจ้าตัวก็งัวเงียขึ้นมา  มองไปที่นาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตีสอง
                “ โห...ตีสองแล้วหรอป่านนี้แม่จะว่าอะไรไหมเนี่ย? ”  ไมค์กี้รีบลุกแล้วผลุนผลันเดินเอากะละมังไปเก็บในห้องน้ำ  แล้วเดินไปกำลังจะไปเก็บข้าวของของตัวเอง
                “ ไมค์กี้  นอนที่นี่ก่อนก็ได้ดึกแล้วจะกลับยังไง ”
                “ แต่....? ”
                “ แต่อะไรละ  เห็นไหมตีสองแล้วเนี่ย กลับกลางค่ำกลางคืนมันอันตราย ”  ตี๋รีบพูดดักคอไมค์กี้  ทำราวกับว่าไมค์กี้ไม่ใช่ผู้ชาย  ไมค์กี้คิดทบทวนสักพักก็ตัดสินใจนอนที่บ้านของตี๋
                ด้วยการที่ทั้งสองคนเผลอหลับไปเป็นเวลานานจึงทำให้ทั้งสองคนนอนไม่หลับเมื่อได้เวลาที่เขาต้องเข้านอนจริงๆ  ตี๋จึงเป็นฝ่ายถามไมค์กี้ขึ้นมา
                “ ไมค์กี้  นายเป็นแฟนกับแมกซ์จริงหรอ? ”
                ไมค์กี้ที่ได้ยินคำถามก็ถึงกับหน้าถอดสีทันที  ตัวเขาเองหากว่าเสียหายถูกมองว่าเป็นชายรักชายไม่เป็นไรหรอกแต่เขาเองไม่อยากให้แมกซ์ถูกมองเช่นนั้นไปด้วย
                “ เปล่านิ  เราเป็นเพื่อนกัน ”
                “ หรอ  งั้นที่ผ่านมาเราขอโทษนะที่เราเคยแกล้งนายบ่อยๆ  น่ะ ”
                “ ไม่เป็นไรหรอก...เราไม่ได้คิดมากอะไร ”
                “ งั้นเราดีกันนะ ”  ตี๋ขยับตัวหันมาทางไมค์กี้  ยกนิ้วก้อยขึ้นมา  ไมค์กี้เห็นแบบนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของตี๋เช่นกัน
                “ ไมค์กี้ ”  ตี๋เรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยเสียงที่เปลี่ยนไป
                “ หืม ”
                “ ที่นายพูดว่าถ้าฉันจะมองเห็นความดีในตัวของใครสักคนอย่างจริงใจ  แล้วคนคนนั้นจะรับความรักของฉันอย่างจริงใจเช่นกันด้วยใช่ไหม ”  ตี๋ถามด้วยความจริงจัง
                “ ใช่สิ...ว่าแต่สาวคนไหนนะที่จะเป็นคนที่โชคดีคนนั้น? ”  ไมค์กี้พูดติดตลก
                “ ไม่รู้สิ ? คงเป็นคนแถวๆ นี้แหละมั้ง ”
                “ งั้นถ้านายจะรักใครสักคน   ก็บอกฉันเป็นคนแรกก็แล้วกันนะ ”
                “ อื้ม ”
                “ กู๊ดไนท์นะตี๋ ”    ไมค์กี้งัวเงียพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา  เปลือกตาหนักอึ้งแล้วหลับลงไป  ตี๋ที่มองหน้าไมค์กี้มาโดยตลอดยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง  ก่อนที่จพูดกับตนเองเบาๆ  เมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายหลับลงไปแล้ว
                “ ทำไมนะ?  ทำไมช่วงเวลาสั้นๆ ที่ฉันได้อยู่กับนายฉันช่างมีความสุขเหลือเกิน  และฉันรู้แล้วละว่าคนที่ฉันมองเห็นความดีคือใคร ”
               
                ช่วงเวลาเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาตี๋เริ่มมองโลกที่จะเปลี่ยนไป  มองโลกราวกับว่าคนที่กำลังจะมีความรักมองอะไรๆก็เป็นสีชมพู  ไมค์กี้ก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อตนเองและตี๋ได้เป็นเพื่อนกันอย่างจริงๆ สักที
                “ เฮ้ย...นายเป็นไรวะตี๋ทำไมยิ้มยังกะคนเอ๋อ? ”  บาสแถวเพื่อน  เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของตี๋แบบไม่เห็นเห็นมาก่อน
                “ จริงด้วยวะ ...ได้ข่าวว่านายเลิกกับน้องเมย์แล้วไม่ไช่หรอ  ทำไมถึงยังมีความสุขอยู่อีกวะ? ”   เอ็มเสริม  “ จับแก้แค้นแม่งเลยไหม  ดักฉุกเลยเป็นไง ”
                ตี๋ได้ยินก็ตบหัวเพื่อนหนึ่งที  ก่อนที่จะพูดต่อว่า  “ นายนี่มีความคิดอะไรที่มันดีกว่านี้ไหมวะ  ฉันเลิกกับเมย์แล้วก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีคนรักใหม่ไม่ได้นิ? ”
                เอ็มได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองหน้าบาสทันที  ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อพิจารณาคำพูดของตี๋ดีๆ  ก็พบว่าตี๋นั้นได้เจอกับคนที่เขารักคนใหม่แล้ว  ทั้งสามคุยกันได้ไม่นาน  ไมค์กี้กับเชนก็เดินเข้ามาในห้อง  ไมค์กี้มองเห็นว่าตี๋อยู่ในห้องแล้วก็ยิ้มกว้างให้  โดยตี๋เองก็ยิ้มกลับ  สร้างความประหลาดใจให้กับบาส  เอ็มและเชน  เป็นอย่างมาก  ก่อนที่ตี๋จะลุกขึ้นมาแล้วยื่นถุงหนังสือให้
                “ เนี่ย...เราเห็นว่านายชอบอ่านการ์ตูนเรื่องนี้เลยเอาภาคพิเศษมาให้  พอดีว่าแม่เรารู้จักกับสำนักพิมพ์เลยได้มาอ่านก่อน  ถือว่าเป็นคำขอบคุณเรื่องวันนั้นแล้วกัน ”
                “ หู  จริงหรอตี๋  ขอบใจนายมากนะ  เราอ่านข่าวเห็นว่าอีกตั้งสองสามเดือนแหนะกว่าเรื่องนี้จะขาย ”  ไมค์กี้เบิกตากว้างเมื่อเห็นหนังสือหลายเล่มในถุงที่ตี๋ยื่นให้   ตี๋กลับไปนั่งที่โต๊ะของตนเองแบบเดิม
                “ นายกับตี๋มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ?”  เชนที่เอากระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะ  ก่อนจะเดินมานั่งกับตี้ในที่ของแมกซ์เพราะแมกซ์ยังไม่มา
                “ อ้อ  เราดีกันแล้ว ”  ไมค์กี้ตอบพลางหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่าน  ทางด้านเอ็มและบาสเองก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกทันทีที่เห็นการกระทำของตี๋ที่ทำกับไมค์กี้ที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
                “ เฮ้ย...มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับไอเด็กใหม่วะ ?”  บาสถามขึ้นอย่างงๆ
                “ ฉันว่าฉันเจอคนที่ฉันรักคนใหม่แล้ววะ ”  ตี๋หันมาตอบด้วยแววตาที่จริงจัง  
                คำตอบของตี๋ทำเอาโลกของบาสและเอ็มหยุดหมุนทันที   นี่ไม่ใช่แค่ตี๋จะเป็นมิตรกับไมค์กี้แต่นี่ตี๋ถึงกับประกาศตัวว่าเจอคนรักใหม่  ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครคือ ศัตรูหมายเลขหนึ่งของเอ็มและบาสนี่เอง