Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่สิบห้า
ไม่ชั่วด้วยเล่ห์...ก็เลวด้วยกล
                ตี๋วางแผนการไว้ในหัวทุกอย่าง  คนอย่างเขาไม่ยอมให้ไมค์กี้ตกเป็นของคนอื่นแน่ๆ  นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น และคนอย่างเขาต้องชนะคนอย่างแมกซ์ให้ได้   ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ทำทุกอย่างเป็นแกติราวกับว่าเขาไม่ได้ชอบไมค์กี้แล้ว  ซึ่งไมค์กี้เองก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจอย่างมากที่เห็นตี๋ทำตัวเป็นปกติ  จนไมค์กี้ไม่คิดว่าตี๋คิดอะไรกับตนเองแล้ว  แผนการครอบครองตัวไมค์กี้เองก็เริ่มต้นขึ้น
                “ ฮัลโหล ”  ไมค์กี้รับโทรศัพท์เมื่อมีคนโทรมาในตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มเศษ
                “ ไมค์กี้หรอ?  เรามีเรื่อให้ช่วยหน่อยน่ะ  พอดีเวลาเพื่อนของเราอยากได้หนังสือการ์ตูนที่ราเคยให้นายไว้  นายเอามาให้เราหน่อยได้ไหม  ตอนนี้เลยเพราะพรุ่งนี้เพื่อนเราก็ต้องกลับต่างประเทศไปแล้วแต่เช้า ”ปลายสายเป็นเสียงตี๋ที่รัวคำพูดออกมาจนเขาใช้เวลาสักครู่เพื่อจับใจความได้
                “ งั้นแป๊บนะ ขอโทรชวนแมกซ์ก่อนเราไม่อยากไปคนเดียว ”
                “ไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวเราขับรถไปรับ ”  ตี๋ชิงพูดขื้นมา
                “  แต่ว่า...? ”
                “ นี่ยังไม่ไว้ใจเราหรอ  เราไม่ได้คิดอะไรกับไมค์กี้แล้วนะ? ”ตี๋รีบพูด  ราวกับว่าไมค์กี้กำลังคิดอะไรอยู่   เขาช่างใจเล็กน้อยแต่ก็คิดว่าคงไม่เป็นอะไรจึงตอบตกลง
                ผ่านไปไม่นานตี๋ก็ขับรถมอเตอร์ไซต์มารับไมค์กี้ถึงหน้าบ้าน  แล้วก็รีบขับไปที่ห้องของเขาโดยรวดเร็วภายในทันที  เมื่อถึงห้องของตี๋ก็เหมือนกับว่าไมค์กี้จะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
                “ เดี๋ยวนะตี๋  ก็แค่หนังสือการ์ตูนนายขับรถไปเอาที่บ้านำก็พอแล้ว  แล้วทำไมต้องให้เรามาด้วยละ? ”
                “ ฉลาดนิไมค์กี้! ”  เสียงของตี๋เยือกเย็นขึ้นมาจนไมค์ตี๋เบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าตนเองเสียรู้ให้กับตี๋เสียแล้ว  แต่เหมือนตี๋จะอ่านความคิดของเขาได้จึงรีบวิ่งมาดักที่ประตูห้องของเขาทันที
                “ ตี๋ปล่อยเราไปเถอะนะ  เรายอมแล้วจะทำอะไรเราก็ยอมแต่ขอร้องอย่าทำอะไรเราเลย ”  ไมค์กี้ที่กำลังจนตรอกไม่รู้จะทำอย่างไร
                “ ไมค์กี้เรารักไมค์กี้จริงๆ นะ... เป็นของเราได้ไหม? ”  ตี๋พูดอย่างหื่นกระหาย  กระโจนเข้าไปกระชากเสื้อของร่างบางจนฉีกขาดราวกับเสื่อขย่ำเหยื่อ
                “ ตี๋อย่า!!! ”  เหมือนว่าตอนนี้ตี๋จะไม่ได้ยินคำพูดอะไรอีกแล้ว  เขาลงมือทำทุกอย่างที่เขาอยากจะกระทำในวันที่เขาไม่ได้ทำ  ตี๋จะไม่ยอมปล่อยให้คนที่ตนเองอยากได้หลุดไปไหนอีก
                “ ไมค์เรารักนายนะ  รักจริงๆนะ เราสัญญาว่าจะไม่ให้นายโดนแกล้งหรือโดนอะไรอีกทั้งนั้ง  ”  ตี๋พร่ำบอกพลางกดแขนทั้งสองข้างของร่างบางลง   กระชากกางเกงของไมค์กี้ลงมาเพื่อที่จะทำให้ไมค์กี้เป็นของเขาได้สะดวก  และไมค์กี้ก็ตกเป็นของเขาอย่างจำยอม  น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่ได้เมื่อนึกถึงหน้าของคนที่เขารัก  เหมือนเขาทรยศหักหลังคนรักของเขาเองด้วยความสมยอม
                ขอโทษนะแมกซ์....ขอโทษจริงๆ!!!
                กว่าตี๋จะได้สติก็เสร็จภารกิจกามไปถึงสองสามครั้งหลังจากที่ตื่นมาด้วยความเหนื่อยก็ยังเห็นไมค์กี้น้ำตาไหลริน  ตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม
                “ ไมค์ ”  ตี๋เรียกอย่างแผ่วเบา
                “ เสร็จแล้วใช่ไหม  ถ้าเสร็จแล้วเราจะได้กลับ?! ”             ไมค์กี้ลุกขึ้นมาจากเตียง  แล้วรีบไปเก็บเสื่อผ้าที่ขาดรุ่งหริ่ง
                “ ตอนนี้นายเป็นแฟนเราแล้วนะ? ”  ตี๋ย้ำ  ไมค์กี้ถึงกับหันมาทันที
                “ นายได้ตัวเราแล้วนายยังจะเอาอะไรอีก ? สะใจไหม?  สะใจนายหรือยังที่เราตกเป็นของนาย....ต่อไปนี้เราจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้ว ”ไมค์กี้ตวาดดังลั่นห้อง  น้ำใสๆไหลออกจากตาอย่างห้ามไม่ใด้
                “ ได้...งั้นคลิปที่เราร่วมรักกันถึงตาไอแมกซ์แน่ๆ ”  ตี๋เหยียดยิ้มอย่างผู้มีชัย  แต่อีกคนกลับทำหน้าเหวอราวกับว่าซวยเป็นครั้งที่สอง  “ ถ้านายไม่เป็นแฟนกับเรา  คลิปนี้คงส่งถึงตาของไอแมกซ์และคราวนี้แลหะดูสิว่ามันยังจะอยากได้ของเหลือเดนของฉันไหม? ”
                ไมค์กี้ได้ฟังก็ร้องไห้หนักกว่าเก่า  จนคนที่อยู่บนเตียงลุกขึ้นด้วยร่างแกร่งอันเปลือยเปล่าอย่างไม่อาย  สวมกอดที่คนอันเป็นที่รักที่เขาได้ครอบครองมาแล้ว
                “ ไมค์เป็นแฟนเรานะ?  เรายอมไมค์ทุกอย่างขอแค่ไมค์เป็นแฟนเรา  อะไรที่ไมค์อยากได้เราจะหามาให้ ”
                “ ได้ ”  ตี๋ตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำพูดของไมค์กี้ 
                “ เราเป็นแฟนนายก็ได้  ขออย่างเดียวอย่าเอาคลิปนี้ไปให้ใครดู ”  ไมค์กี้พูดจบก็รีบสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องคอนโดของตี๋ทันที  เพียงแค่นี้ตี๋ก็ได้ในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว 
               
...................................................................................................................................
 
                ตี๋ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาจากความฝัน  แม้การนอนหลับในครั้งนี้ภาพในอดีตจะกลับมาหาในหัวของชายหนุ่ม  ดูเหมือนเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนให้ตี๋ระลึกเสมอว่าเขาเคยทำไม่ดีกับคนที่เขารัก  ถ้าเขาย้อนกลับไปวันนี้เขาจะไม่ทำเช่นนี้  ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา  แมกซ์นั่นเอง
                “ ฮัลโหล ” 
                “ ตี๋...ฉันต้องการคุยกับนายตอนนี้?  ”  ปลายสายพูดเสียงเรียบตี๋เลิกคิ้ว  มองไปที่นาฬิกาตรงผนังห้อง
                “ ตอนตีสามเนี่ยนะ ”
                “ เดี๋ยวนี้!!! ”
                ตี๋ขับรถออกมาจากคอนโด  แล้วตรงไปที่จุดนัดหมายซึ่งมันคือคอนโดของแมกซ์นั่นเอง  ชายหนุ่มเดินเข้าไปเคาะประตูสองสามทีก่อนที่คนข้างในจะเปิดประตูเข้ามา
                “ ฉันเห็น... ”
                “ ความเลวของฉันในอดีตใช่ไหม? ”  ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายพูดจบ  ตี๋ก็พูดขึ้นมาก่อนอย่างทำใจ  วันนี้เขาพร้อมแล้วหากว่าแมกซ์จะเป็นคนรู้ความจริงที่เขาได้ทำอะไรไว้บ้าง
 
                “ นายมีอะไรจะสารภาพไหม? ”  แมกซ์นั่งลงที่โซฟา  จ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างอาฆาต
                “ ไม่มี ”  ตี๋ตอบเสียงเรียบแมกซ์หมดความอดทนกระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อของเพื่อนทันที
                “ แกทำแบบนี้กับไมค์กี้ได้ไงวะ?  แกทำยังกับเขาไม่ใช่คน   ที่แกจะไปย่ำยีเขายังไงก็ได้  แกมันยังใช่ลูกผู้ชายอยู่ไหม? ”
                “ ฉันขอโทษ ”  ตี๋ยังคงพูดเสียงเรียบ  มองไปที่ตาของแมกซ์ 
                “ ขอโทษแล้วจะทำให้อะไรหลายๆ อย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม? ”  แมกซ์ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของตี๋อย่างเหลืออด
                “ แกย่ำยีคนที่แกมีความรักความรักสึกดีๆ ด้วย....อย่างนี้หรอที่แกตอบแทนเขา? ”  แมกซ์รัวหมัดเข้าไปที่หน้าของตี๋อีกครั้ง  แต่คราวนี้ตี๋เป็นฝ่ายกระชากคอเสื้อกลับแล้วต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของแมกซ์บ้าง
                “ ทีแกละ?  ไมค์กี้เห็นอะไรในตัวแกถึงไปคบกับแก  ฉันทั้งรวยกว่าแกหล่อกว่าแก  แต่ไมค์กี้กลับเลือกคนอย่างแก ”  ตี๋ตวาดเสียงดังลั่น
                “ ใช่ที่ฉันทำไม่ดีเอาไว้กับไมค์กี้  แต่แกละในวันเกิดของไมค์กี้อย่าหาว่าฉันไม่รู้นะว่าแกแอบไปหาไมค์กี้เพราะขนาดตอนตายไมค์กี้ยังกำของขวัญของแกไว้เลย  ”
                “ ฉันยอมรับว่าไมค์กี้กำของขวัญของฉัน...แต่คนที่บอกว่าจะเซอร์ไพต์ไมค์กี้คือนายเองไม่ใช่หรอ? ” แมกซ์ตวาดกลับ
                “ ว่าไงนะ? ”  ตี๋ย่นคิ้วลง  พร้อมกับปล่อยมือออกจากเสื้อของแมกซ์  “ นายบอกว่าฉันจะไปเซอร์ไพต์ไมค์กี้อย่างงั้นหรอ?  เป็นไปไม่ได้เพราะวันนั้นฉันกลับบ้านก่อนเพราะพ่อกับแม่กลับอเมริกา ”
                “ แต่เอ็มกับบาสบอกว่าบอกว่านายจะเซอร์ไพต์ไมค์กี้ไม่ใช่หรอ? ”  แมกซ์ถึงกับต้องลุกขึ้นยืนขึ้นมาถาม
                “ ใช่  แต่ฉันบอกว่าจะเซอร์ไพต์วันพรุ่งนี้  ไม่ใช่ในวันนั้น!!! ”
                “ งั้นก็แสดงว่าก่อนที่ไมค์กี้จะตาย  คนที่อยู่ด้วยก็คงเป็นเพื่อนของเรา  ”  แมกซ์สรุปทุกอย่างเมื่อเรียบเรียงเรื่องราวได้ทั้งหมด
                “ คนที่มีชีวิตอยู่ตอนนี้มีแค่เราสองคน  เชน และเจน  สังเกตไหมว่าทุกคืนฉันจะฝันเห็นนิมิตที่มีคนทำอะไรไว้กับไมค์กี้  แล้วคืนนี้นิมิตในฝันของฉันคือนาย ”  แมกซ์เรียบเรียงความคิดในหัวอีกครั้ง
                “ นายจะบอกว่าไมค์กี้ตามฆ่าทุกคนในทุกคืน  ที่นายฝันเห็น  แต่คืนนี้คือฉัน  แต่ฉันก็ยังคงยืนอยู่ตรงนี้ที่นี่กับนาย ”ตี๋ต่อยอดความคิดของแมกซ์  ก่อนที่จะเบิกตากว้างแล้วถามขึ้นว่า        “ แล้วคนต่อไปจะเป็นเชนหรือเจนละ? ”
                “ ฉันว่าไม่ใช่เชนแน่ๆ ”  แมกซ์หันไปมองหน้าตี๋อย่างออกความคิดเห็น
                “ นายจะบอกว่า? ”  ตี๋ไม่สามารถพูดประโยคท้ายออกมาได้เพราะมันเร็วเกินไปที่จะถึงคิวของเจน  ซึ่งกลับกันที่แมกซ์กลับพยักหน้าอย่างรู้ความคิดของเขา   แมกซ์หยิบกุญแจรถของตี๋แล้วขว้างเข้าไปที่เจ้าของอย่างเรียกสติ
                “ ไม่มีเวลาแล้วไปหาเจนเร็วเข้า!!! ”
               
                เจนนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม  พลางเหลียวมองดูรอบๆ  ตัวอย่างหวาดกลัวว่าจะพบเจอสิ่งใดที่จะมาเอาชีวิตเธอเหมือนที่มาเอาชีวิตของเพื่อนๆเธอไปไหมหญิงสาวข่มตาหลับแต่กลับไม่เป็นผลเมื่อความกลัวยังทำให้หัวใจของหญิงสาวไม่อาจสั่งการให้สมองหลับตาลงได้
                “ หลับสิ  หลับสิเจน  พรุ่งนี้มันจะจบทุกอย่างแล้ว ”  เจนรำพึงกับตัวเองพลางข่มตาหลับไปด้วย  แต่เหมือนจะไปกระตุ้นต่อมความกลัวในสมองของเจนเข้าไปอีก  ผ้าห่มที่คลุมร่างของหญิงสาวสั่นตามแรงสะเทือนที่มาจากตัวของเจน
                แต่แล้วจู่ๆ  ผ้าห่มก็ค่อยๆ เลื่อนลงไปที่ปลายเท้า  เจนตัวเย็นวาบขึ้นมาด้วยความกลัว  ขอให้ไม่เป็นอย่างที่เธอคิดเธอยังไม่ได้ตั้งใจที่จะพบเห็นสิ่งใดในตอนนี้    เจนสะดุ้งเฮือกอีกครั้งที่มีมือที่ชุ่มไปด้วยน้ำจับเข้ามาที่ข้อเท้าของเธอ  เจนกรี๊ดลั่นและใช้เท้าทั้งสองข้างถีบมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล
                เจนลืมตาขึ้นมามองไปที่ปลายเท้าก็เห็นไมค์กี้ใช้มือทั้งสองจับข้อเท้าของเธออยู่  น้ำที่ไหลลงไปที่คางแล้วหยดลงมาที่ที่นอนของเจน  ความเย็นของน้ำมันช่างหนาวสุดขั้วหัวใจ  สายตาของไมค์กี้มองมาที่เธอตอนนี้ช่างเต็มไปด้วยความอาฆาต  ก่อนที่ใบหน้าของไมค์กี้จะอืดบวมจนแทบจะเบิดออกมา  จนหัวของไมค์กี้หลุดลงมาบนที่แล้ว  กลิ้งเข้ามาใกล้ตัวของเจนแล้วส่วนของใบหน้าก็หงายขึ้นอย่างเหมาะเจาะ
                “ ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ”
                “ ร้องเข้าไป...ไม่มีใครได้ยินมึงหรอก? ”  ปากของไมค์กี้พงาบๆ บอกกับหญิงตรงหน้า  ปากแสยะยิ้มขึ้นไปฉีกจนถึงหู
                “ แกจะเอาอะไรกับฉันไมค์กี้  บาส  เอ็มแล้วก็มิร่าแกยังมีเพื่อนไม่มากพออีกหรอ? ”  เจนกระโจนออกจากเตียง  ถอยกรูดออกมาจนหลังชิดติดกับกำแพงประตูห้อง
                “ ยัง...ยังไม่ครบเลย  พวกมันบอกว่าอยากได้มึงอีกคน ”  ไมค์กี้แสยะยิ้มอย่างหน้าเกลียด  ตัวที่บวมอืดเดินมาใช้มือคลำที่เตียงสองสามทีแล้วก็หยิบหัวของตนเองกลับมาใส่ไว้ที่เดิม
                “ อย่านะ...ไมค์กี้!!! ”  เจนตะโกนกรี๊ดลั่น  มือบิดไปที่ลูกบิดประตูแต่มันก็ไม่เป็นผล  ประตูกลับล็อคเปิดไม่ออก
                “ ร้องอีกสิมึง  ร้องเข้าไปอีก ”  ไมค์กี้ค่อยๆ คลานเข้ามาหาร่างบางที่กำลังพยายามจะหนีเหมือนหนูติดจั่น
                “ ไมค์กี้หยุดนะ  อย่า  ฉันขอโทษ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ  ”  เจนตะโกนลั่นเมื่อเห็นไมค์กี้คลานเข้ามาพร้อมกับทุบไปที่ประตูราวกับว่ามันจะพังเพราะมือบางของเธอ
                “ วันนั้น  กูก็ร้องแบบนี้แหละมึงหยุดไหม ”  ไมค์กี้กระโจนเข้ามา  จนตัวแนบชิดกับเจนจนมูกแทบติดกัน  กลิ่นเน่าเข้ามาเต็มจมูกทั่วปอดของหญิงสาวจนอดที่จะอ้วกออกมาไม่ได้เลยจริงๆ
                “ ถ้าแกปล่อยฉัน  ฉันจะทำบุญไปให้  นายจะเอาอะไร  บ้าน  รถ  ฉันเคยเผาไปให้อากงบ่อยๆ  ถ้านายอยากได้ฉันจะเผาไปให้? ”  เจนพูดเสียงอู้อี้เพราะกำลังเอามือบีบจมูกไมค์กี้แสยะยิ้มอย่างน่าเกลียดอีกครั้ง  ก่อนที่จะขยับปากออกมาเป็นเสียงที่น่าขนลุกว่า
                “ กูอยากได้มึงไง...มึงไปกับกูได้ไหม? ”