Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่ยี่สิบ
คนไว้ใจร้ายที่สุด
                แมกซ์เข่าอ่อนลงไปที่พื้นเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด  ที่แท้จริงคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดอยู่ใกล้กับเขาแค่เอื้อม  ใกล้กับเขาแค่นิดเดียว  และเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด  
                “ ฆ่าฉันเลยเชน  ฆ่าฉัน  ฉันจะไปอยู่กับไมค์กี้  นายจะไม่มีความสุขไม่ว่าฉันจะอยู่หรือฉันจะตายเพราะไมค์กี้ให้โอกาสนายเสมอแต่นายกลับเป็นคนฆ่าเขาด้วยมือของนายเอง  ”  แมกซ์หลับตาพริ้มพร้อมสำหรับการสังหาร  “ ไมค์กี้เราจะไปหานายแล้ว  รอเราด้วย ”
                “ ดี  กูก็มีความสุขที่กูได้ฆ่าศัตรูหัวใจไปกับมือ ”  เชนหัวเราะราวกับคนเสียสติแล้ว  กำลังจะจ้วงมีดเข้าไปที่คอของแมกซ์  ตี๋เห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปแย่งมีดแต่เหมือนเชนนั้นมีทักษะมากกว่าเยอะจึงทำให้ถือมีดไว้ได้และสะบัดมือตี๋ออกอย่างง่ายดาย
                “ ไม่ต้องห่วงตี๋  มึงได้ตามไปติดๆ แน่ ”  เชนหัวเราะร่าราวกับผู้ได้รับชัยชนะ
                “ ผิดแล้ว ”  ตี๋ยิ้มกริ่ม  แล้วยกสร้องพระขึ้นมา  อันที่จริงสิ่งที่เขาเข้าไปแย่งไม่ใช่มีดแต่เป็นพระที่เชนห้อยไว้ต่างหาก  เชนมองไปที่คอของตัวเองไม่พบพระแล้วและที่น่าตกใจเมื่อมองไปที่ร่างของไมค์กี้ซึ่งเคยอยู่ที่เก่าก็ไม่พบเช่นกัน
                “ มาอยู่กับกูนะเชน ”  ไมค์กี้กระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบาแต่ช่างเย็นยะเยือก  ร่างของเชนตกใจปล่อยมือที่ล็อกแมกซ์อยู่แล้วถอยหลังจนตกลงไปในน้ำทันที
                ร่างของเชนตะเกียดตะกายขึ้นมา  แต่เหมือนมีมือขาวซีดดึงตัวเขาให้ลงไปในน้ำ  ภาพเบื้องหน้าของเชนใต้น้ำตอนนี้เห็นไมค์กี้ที่บวมอืดอย่างน่าขยะแขยง  ปากที่บวมเขียวนั้นจุมพิตไปที่ปากของเชน
                “ มึงเคยชอบไม่ใช่หรอ  มึงทำกับกูแบบนี้ไม่ใช่หรอ  ทำอีกซิ  กูชักชอบแล้ว ”
                  เสียงดังก้องในหูของเชน  เจ้าตัวตกใจร้องอต่ไม่มีเสียงเพราะอยู่ใต้น้ำ  แต่สิ่งที่ออกมาแทนคือฟองอากาศ  อากาศเฮือกสุดท้ายที่เชนจะมีอยู่และเขาก็ได้ชดใช้กรรมที่ทำไว้แล้ว
                แมกซ์พยายามมองไปที่ใต้น้ำ  แต่มันมืดเสียเหลือเกิน  มืดจนมองไม่เห็นสิ่งไหนแล้ว  ตี๋ได้แต่ดึงตัวแมกซ์ขึ้นมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ  เป็นการบอกอย่างนัยๆ ว่าเชนได้ชดใช้กรรมแล้ว
                “ แมกซ์ ”  เสียงหนึ่งดังขึ้นมา  แมกซ์มองไปที่ต้นเสียงก็พบกับไมค์กี้ที่ยืนอยู่  แต่คราวนี้เนื้อตัวสะอาดสะอ้านหล่อเหลาน่ารักราวกับว่าเป็นคน
                “ ไมค์กี้ ”  แมกซ์ร้องแล้วโผเข้าไปกอด  เป็นสัมผัสที่ไมค์กี้รอมาเนิ่นนาน  รอมาแสนนานเหลือเกิน
                “ ไมค์กี้  เป็นไงบ้าง  เราขอโทษนะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราควรอยู่กับนายแต่เราเป็นคนทิ้งนายเสมอ  เราขอโทษ ”  แมกซ์พร่ำบ่นพลางโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
                “ ไม่เป็นไร  แค่แมกซ์ไม่ลืมเรา  เราก็ดีใจแล้ว ”  ไมค์กี้กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  แมกซ์เอามือขึ้นมาปาดน้ำตา  สัมผัสอย่างเบามือ  กลัวว่าคนตรงหน้าจะเจ็บ
                “ อย่าร้องนะไมค์  อย่าร้อง  มันผ่านไปแล้ว ” 
                แมกซ์พูดกับคนรักเก่าเบาๆแล้วสวมกอดอีกครั้ง   แต่คราวนี้อ้อมกอดนั้นแน่นขึ้น  และแน่นขึ้นจนหายใจไม่ออก
                “ ที่กูร้องไห้เพราะมึงหลอกลวงไง ”
               
.................................................................................................................................
                “ ฮัลโหลเชน ”
                “ แมกซ์ๆ  ช่วยด้วย ๆ ”  เมื่อปลายสายรับโทรศัพท์เชนเองก็รีบแสร้งทำเสียงตกอกตกใจทันที  ขอโทษนะแมกซ์แต่คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด
                “ อะไรเกิดอะไรขึ้นกันเชน ”  แมกซ์ถามเมื่อเห็นเสียงเพื่อนตื่นตระหนก
                “ ไมค์กี้จมน้ำ!!! ”
               
                แมกซ์รีบดิ่งเข้าไปหาไมค์กี้ที่โรงพยาบาลทันที  แล้วก็เห็นเชนนั่งหน้าสลดตัวเปียกน้ำอยู่หน้าห้องไอซียู  ข้างๆ มีกลุ่มเพื่อนที่คุ้นตายืนอยู่ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่แพ้กัน  แมกซ์เริ่มสังเกตเห็นว่าอย่างน้อยคนพวกนี้ก็ยังมีความเป็นห่วงเพื่อนอยู่ 
                แต่เขาคิดผิด!!!   เมื่อเห็นแมกซ์  เจน มิร่า เอ็ม และบาสก็รีบเดินออกไปทันที
                “ เชน  ไมค์กี้เป็นไงมั่ง? ”แมกซ์รีบถามเพื่อนแว่นที่ตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำ
                “ พอดีว่าเราลืมสมุดไว้ที่ห้องอาคารศิลปะ  เราเลยไปเอาตอนที่กำลังออกมาจากห้องก็เห็นว่าไมค์กี้ตะเกียดตะกายอยู่ในบ่อน้ำแล้ว  แต่กว่าชั้นห้าจนถึงชั้นหนึ่งนายก็รู้ว่ามันนานแต่เราก็รีบแล้ว ”  เชนถอนหายใจออกมา ก่อนจะแสร้งเอามือปิดหน้าทำเสียงเศร้า
                “ พอถึงชั้นล่างไมค์ก็ก็หายไปแล้ว  เรากระโดดลงไปในน้ำช่วยไมค์กี้ขึ้นมาได้แต่ก็ไม่ทัน ”
                “ โถ่....ไมค์กี้ ”  แมกซ์ครางออกมาเสียงเบา  ก่อนที่จะหันหน้าไปทางเชน“ ฉันว่านายไปหาอะไรอุ่นๆ กินกันก่อนดีกว่า  เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง ”
                “ ขอบใจนะ ”  เชนพูดแล้วเดินหันหลังออกไปทางประตู  แต่แมกซ์คงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หน้าตาของเชนนั้นเป็นอย่างไร  เป็นไงละแมกซ์แกแย่งคนที่ฉันรักไปจากฉัน  แล้วตอนนี้แกก็ต้องเป็นคนเจ็บเสียเอง  ไมค์กี้อยู่ในน้ำนานกว่าสิบนาทีสมองขาดออกซิเจน  ไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โต
                “ อ้อ  แมกซ์ ”  เชนเรียกเพื่อนผู้เคราะห์ร้ายก่อนที่จะควักกล่องของขวัญสีแดงในกระเป๋ากางเกงออกมา  แมกซ์เบิกตากว้างเพราะมันคือสิ่งที่เขาให้กับไมค์กี้เป็นของขวัญวันเกิด
                “ ไมค์กี้กำมันไว้แน่นทั้งๆ ที่เขาหมดลมไปแล้ว ” เชนบอก
                “ หมดลม?”  แมกซ์ทวนคำพูด  ก่อนที่เชนจะรีบเปลี่ยนคำพูด   “ เอ่อ...ฉันหมายความว่าแม้ว่าไมค์กี้จะหมดสติไปแต่เขาก็ยังกำของขวัญของนายไว้ในมือ ”
                แมกซ์สีหน้าสลดลง  เชนเยียดยิ้มอย่างสะใจก่อนจะแสร้งตบบ่าไมค์กี้เบาๆ แล้วเดินออกไปข้างนอกทันที
               
                แมกซ์เดินเข้าไปในห้องไอซียูเพื่อเข้าไปดูอาการของคนรักอย่างไมค์กี้  โดยเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ไมค์กี้ยังไม่ตายแต่ก็ยังหายใจรวยริน  แม้ตาจะหลับแต่จิตของเขาก็ยังรับรู้สิ่งต่างๆรอบตัว  นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกจิตสุดท้ายไมค์กี้ปรือตาได้เล็กน้อย  เห็นว่าคนรักกำลังเดินเข้ามาก็มีกำลังใจที่จะสู้กับร่างกายที่กำลังแย่ลงเรื่อยๆ
                แมกซ์เดินเข้ามาก็เห็นร่างของไมค์กี้บนเตียงพร้อมกับสายระโยงรยางค์และเครื่องมือมากมายที่จะช่วยชีวิตไมค์กี้ให้รอดกับนาทีวิกิตแบบนี้
                “ โถ่  ไมค์กี้ทำใจดีๆ ไว้นะ ”  แมกซ์จับมือไมค์กี้อย่างแผ่วเบา  ก่อนที่จะโยนลงไปที่เดิมราวกับว่าเป็นตุ๊กตา  น้ำเสียงเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ  “ นี่จะตายจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?! ”
                “ พี่แมกซ์เป็นไงมั่ง? ”  เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังเข้ามาทางด้านหลัง
                “ อ้าว....เมย์   พี่บอกว่ารออยู่ที่บ้านก่อนไง ”
                “ เมย์ขี้เกียจรอ  อยากมาดูว่ามันตายหรือยัง? ”  หญิงสาวพูดอย่างไม่มีความไยดี  แล้วปรายตามองร่างที่หายใจรวยรินหน้า
                “ โถ่เมย์....ถ้ามันตายไปพี่จะหลอกใช้ใครติวหนังสือให้พี่ละ  เมย์ก็รู้ว่ามันสอบติดชิงทุนต่างประเทศพร้อมกับมิร่าเลยนะ ”  แมกซ์กุมมือหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ไว้หน้าว่าเคยตกลงปลงใจคบลับๆ กับไมค์กี้มาก่อน  “ พี่เกือบจะทำให้เชื่อว่ามันรักพี่จริงๆ แล้วนะ ”
                “ เชอะ....คิดว่าพี่แมกซ์ชอบของแปลกซะอีก  เมย์อุตส่าหาทางเลิกกับพี่ตี๋มาได้  แล้วเมื่อไรเราจะได้คบกันจริงๆ แบบออกสื่อสักที? ”  เมย์ทำเป็นงอน  ทั้งสองคุยกันราวกับว่าอยู่ในห้องกันสองต่อสอง  โดยไม่รู้เลยว่าคนที่นอนฟังเจ็บปวดแค่ไหน
                “ แหม่  เอาหน่ารอเรื่องเงียบก่อนสิ  เดี๋ยวไอตี๋มันไหวตัวทัน  อีกอย่างมันก็แค่แก้ขัดเท่านั้นแหละหน่า  พี่รักเมย์คนเดียวนะ ”  แมกซ์หว่านเสน่ห์ใส่คนตรงหน้าแล้วกอดกันอย่างไม่อายใคร
                “ แล้วพี่ไมค์ละ? ”  เมย์ถาม
                “ ช่างปะไร  อายทำไมเดี๋ยวมันก็ตายเองแหละ  มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่สอบติดแล้วเพราะมันติวให้พี่ เอาเป็นว่ามันหมดประโยชน์แล้ว  ยังไงก็ตายถึงมันจะฟื้นพี่ก็เลิกกับมันแล้วเมื่อเย็นนี้ ”
                 แมกซ์ตอบอย่างไร้เหยื่อไยก่อนจะกุมมือหญิงสาวออกไปจากห้อง  ทิ้งให้คนที่นอนฟังใจสลาย  ไม่มีเหตุผลที่ไมค์กี้จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป  ตอนนี้เขารู้แล้วว่าแม้แต่คนที่เขารักมากที่สุดก็ไม่เคยรักเขาเลย  เขาพร้อมแล้ว  พร้อมที่จะตายไปพร้อมกับสังขารนี้แล้ว  รอแค่เวลาที่จะได้แก้แค้น  แก้แค้นมันเท่านั้นเอง
               
.................................................................................................................................
               
                แมกซ์ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ  ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อนแม้กระทั่งจนเขาจบมัธยมไปเรียนต่อที่กรุงเทพ  ตี๋เองก็เลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธเช่นกัน
                “ ฉันคิดว่านายจะเป็นคนดี  แต่ที่แท้นายมันเลวยิ่งกว่าทุกๆ คน ”  ตี๋ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  แล้วตรงเข้ามาจะทำร้ายคนตรงหน้า
                ไมค์กี้กลายสภาพเป็นวิญญาณน่าเกลียดน่ากลัวอีกครั้งก่อนจะตรงเข้าไปพุ่งใส่ร่างของคนรักเก่า  จนร่างของแมกซ์ตกลงไปในน้ำ
                “ ช่วยด้วย  ช่วยด้วย!!! ”  แมกซ์ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
                “ ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก  ”ไมค์กี้คำรามลั่นก่อนที่จะหัวเราะอย่างน่าเกลียดน่ากลัว
                แม้ว่าแมกซ์จะว่ายน้ำเป็นแต่ก็เหมือนกับว่าตระไคร่น้ำจะพันขาของชายหนุ่มไว้ราวกับว่าเป็นมือฉุดขาของเขาให้จมลงไปในน้ำ
                “ แกมันผีร้าย  ยังไงแกมันก็ร้าย  ฉันรู้ว่ายังไงทุกคนก็ต้องตายแต่ที่ฉันพยายามที่จะช่วยทุกคนเพราะฉันกลัวว่านายจะตามมาฆ่าฉันทีหลัง  แกมันสมควรไปเกิดได้แล้วไมค์กี้ ” แมกซ์ตะเกียดตะกายในน้ำ
                “ ไมค์กี้  นายจะฆ่าคนอีกไม่ได้  ขอร้องอย่าฆ่าใครอีกเลยเราไม่อยากให้คนที่เรารักต้องเป็นบาปไปมากกว่านี้ ”  ตี๋หันไปอ้อนวอนคนรักเก่าด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
                ไมค์กี้ค่อยๆ คลายความโกรธลง  ก่อนที่จะกลายสภาพเป็นคนเหมือนเดิมก่อนจะหลับตาปลงแล้วพูดออกมาแม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก  “ ได้  ฉันอโหสิให้ ”
                ตะไคร่น้ำที่พันธนาการแมกซ์ค่อยๆ  คลายตัวลง  จนแมกซ์สามารถที่จะว่ายน้ำเข้าได้  ตี๋เองก็คลายความโกรธลงไปมาก  เขาเองก็ไม่ได้ทำให้ไมค์กี้เองเจ็บปวดจนต้องสมควรตายแบบทุกๆ คน  แต่จู่ๆ แมกซ์ก็จมลงไปในน้ำเหมือนเดิมและตะเกียดตะกายราวกับว่าเป็นตะคริว
                “ ช่วยด้วยตี๋  ช่วยด้วย!!! ”  แมกซ์ร้องตะโกนลั่น  ตี๋เองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทันใดนั้นเชนเองโผล่พ้นน้ำขึ้นมาพร้อมกับดึงตัวแมกซ์ลงไป
                ตี๋กระโดดน้ำลงไปช่วย  และดึงตัวของแมกซ์ขึ้นมาทันเชนเองก็จมน้ำลงไปตามเดิม  แมกซ์รีบคว้าเข้าฝั่งไว้ทันทีก่อนจะดึงตัวตี๋ให้ขึ้นมาตาม 
                ทั้งสอบหอบแต่ก็ดีใจที่สามารถรอดกลับมาขึ้นบนฝั่งได้อย่างปลอดภัย ก่อนที่แมกซ์จะพูดออกมา  “  ฉันขอโทษนะไมค์กี้  ขอบคุณที่ไม่ฆ่าฉัน ”
                “ กรรมใดใครก่อ  กรรมนั้นย่อมคืนสนอง  ตอนนี้หมดเวลาของเราแล้วเราก็ต้องไปชดใช้กรรมของเราพวกนายก็ต้องไปชดใช้กรรมของพวกนาย  ลาก่อน ”ไมค์กี้พูด  ก่อนจะหันหน้ามาหาตี๋แล้วพูดกับตี๋ครั้งสุดท้าย
                “ หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราเกิดมาพบเจอกันอีก   แม้ช่วงแรกเราจะไม่เต็มใจนักแต่ฉันก็ดีใจมากที่ครั้งนึงนายเคยทำดีกับฉัน   โชคดี ”
                ไมค์กี้พูดบอกลาคนที่รักเขาจริงครั้งสุดท้าย  ก่อนร่างนั้นจะค่อยๆ เลือนหายไป