คุณหมอหลงยุค

     ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าไรเตอร์แต่ขึ้นจากจินตนาการล้วนๆ-,.- ผิดพลาดไม่ถูกใจประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะค้าาา
     ลอนดอน100ปีที่แล้ว...
"โอย...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"มีเรียลืมตาตื่นขึ้นมาบนถนนแห่งหนึ่งที่มีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด แต่ทุกๆคนก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย"สวัสดี! ที่นี่ที่ไหน"
ปัง!
เสียงกระสุนปืนดังลั่นทำให้ผู้คนวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
"หยุดนะโว้ย! ไอ้เด็กบ้า!!!"เสียงตวาดอย่างเกรี้ยวกราดดังขึนจากด้านหลังจนมีเรียต้องหันไปมอง
พลั่ก!
"อย่ามาขวางทางเซ่!"เด็กหนุ่มตะคอกใส่เธอทันทีที่เขาชนเธอ แต่เขาประเมินเธอต่ำเกินไป
ตึง!
เธอจับขาของโจรเด็กน้อยเอาไว้แล้วใช้แรงทุ่มเขาลงกับพื้นทันที
"เสียมารยาท..."มีเรียปรายตามองเด็กหนุ่มที่สลบเหมือดไปก่อนเดินออกมา ปล่อยให้เจ้าหนี้ของเขามาจับตัวไป
มีเรียเดินอยู่ในลอนดอนแทบทั้งวันจนหมดแรง เธอจึงไปนั่งพักที่ม้านั่งข้างๆคนใส่เสื้อคลุมยาวสีดำที่คลุมหัวจนมิด
"ที่นี่มันที่ไหนกันนะ...ฉันอยากกลับไปรักษาคนไข้ของฉัน ทำไมเทพีถึงใจร้ายนัก จะมีคนไข้อีกกี่รายที่ต้องตายเพราะไม่มีหมอ"เธอบ่นอย่างหมดหวัง อัจฉริยะที่มักจะเจอทางออกเสมออย่างเธอไม่เคยท้อแท้ขนาดนี้มาก่อน
"เจ้าน่ะ"ชายแปลกหน้าสวมเสื้อคลุมพูดขึ้น"เป็นหมอหรอกหรอ"
"ใช่ มีอะไรรึปล่าว"หญิงสาวหันไปหา
เขาไม่ตอบอะไรแต่กลับยื่นมือออกมานอกเสื้อคลุม
"นี่คืออะไร"เขาแบมือออกเพื่อเอารูปขาวดำของหญิงชราแก่ๆในชุดนอนหรูหราที่นอนมือเกร็งตาเหลือกอยู่ให้ดู"ถ้าเป็นหมอเจ้าคงรู้ว่านางเป็นอะไร"
มีเรียขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนหยิบรูปใบนั้นขึ้นมาพิจารณา
"เธอขยับตัวได้รึปล่าว"
"ไม่ได้"
"พูดล่ะ"
"ไม่"
"หายใจปรกติมั้ย"
"หายใจเร็วมาก"
เธอวางรูปกลับคืนบนมือของผู้ชายคนนั้นพร้อมบอกเสียงเรียบตามนิสัย
"เธอเป็นอัมพาต มองจากมือแล้วมีอาการเกร็งของเส้นประสาทที่เสียหายอย่างมาก ร่างกายเริ่มชาไปทุกส่วนและหยุดการทำงาน อาการตาเหลือกอย่างที่เห็นในรูปแสดงว่าเป็นระยะสุดท้าย การหายใจติดขัดจะทำให้หัวใจเต้นแรง เสียใจด้วยแต่เธอกำลังจะตายในอีกไม่นาน(ทั้งหมดนี้คนเขียนมั่วเอานะ)"
ชายคนนั้นกำรูปในมือแน่นก่อนเก็บมันกลับไป
"เจ้ารู้ได้อย่างไร"เขาพูดเสียงแหบเหมือนจะร้องไห้"ที่ผ่านมาไม่เคยมีหมอคนไหนรู้ว่าแม่ของข้าตายเพราะอะไร"
"เธอตายแล้วหรอ"
"ใช่ เมื่อไม่นานมานี้ หมอประจำตัวแม่บอกว่าไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด"
"แล้วทำไมถึงรู้ว่าฉันไม่ได้โกหกคุณ"
"ไม่รู้สิ แววตาของเจ้าล่ะมั้ง"เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ ตาสีมรกตของเขาดูเศร้าหมอง
"งั้นก็เชื่อเถอะ ฉันไม่โกหกคุณหรอก"
"อืม"
"ขอถามอะไรได้มั้ย"มีเรียหันหน้าไปอีกทาง
"ถามมาสิ"
"ที่นี่ที่ไหน"
"ลอนดอน"
"ปีไหน"
"ค.ศ.1900 เจ้าถามทำไม"
"ไม่มีอะไรหรอก"มีเรียกดความอึดอัดไว้ในใจ เธอจะทำยังไงถึงจะกลับไปในอนาคตได้นะ...