แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

8.7

เขียนโดย ลันตนา

วันที่ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 14.02 น.

  33 บท
  10 วิจารณ์
  30.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน พ.ศ. 2562 21.37 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

13) บทที่ 13 สิ่งที่ฉันไม่เคยรู้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
บทที่ 13 สิ่งที่ฉันไม่เคยรู้
 
[คุณรินทร์คะ มีคนมาขอพบค่ะ] เสียงของเลขาจากหน้าห้องโทร.เข้ามารายงานเจ้านาย
“บอกให้เขาเข้ามาได้เลย” เธอตอบแบบไม่ต้องคิดมากเพราะผู้ที่จะมาพบเธอคือลูกค้าที่ได้นัดกันไว้
‘แกร๊ก’
เสียงลูกบิดประตูถูกบิดจากข้างนอก เป็นสัญญาณให้รู้ว่าผู้ที่จะมาพบกำลังจะเข้ามาแล้ว
                “สวัสดีค่ะ คุณ...” รอยยิ้มงดงามที่เตรียมจะรับลูกค้าก็ต้องหดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผู้ที่มาไม่ใช่คนที่ตนนัดไว้ “มาหาใคร” น้ำเสียง้รียบเฉยเอ่ยถามชายหนุ่ม
                “มาหาคนที่พี่ทำผิดไว้เมื่อวานไง”
                “ช่างมันเถอะรินทร์ไม่ได้คิดมาก” ขาเรียวงามเตรียมจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก้องภพก็ดึงไอรินทร์เข้ามากอดไว้ “ปล่อยนะ” ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
                “ไม่! จนว่ารินทร์จะยอมรับฟังคำขอโทษจากพี่”
                “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดมาก ปล่อยได้แล้ว” มือคู่เล็กทั้งทุบทั้งผลักอกกว้างของชายหนุ่มที่บัดนี้กอดรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ปล่อยได้แล้ว รินทร์จะไปทำงาน”
“เมื่อวานขอโทษจริงๆนะพี่ไม่ได้ตั้งใจ” มือจากที่เคยทุบและผลักตอนนี้หยุดลงแล้วเมื่อได้ยินคำว่าขอโทษจากปากของคนสำนึกผิด
‘สิ่งที่เขาทำมันไม่ควรจะให้อภัย’ ไอรินทร์คิดในใจ แต่มีบางสิ่งดลใจให้เธอตอบอีกอย่าง “ไม่เป็นไรค่ะ รินทร์ไม่โกรธ”
“ขอบใจมากนะ” แล้วก้มลงจูบหน้าผากเนียนหนึ่งครั้ง
ดวงตาคู่สวยแหงนมองคนมอบจูบให้ก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำ ความรู้สึกนี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ถ้าเป็นแบบนี้ได้ตลอดไปก็คงดีจริงๆ
“เย็นนี้พี่มารับนะ” ศีรษะเล็กพยักรับคำถามเบาๆแทนคำตอบ แต่ยังคงก้มหน้าอยู่เช่นเดิมเพื่อแอบซ้อนความเขินอาย ก้องภพสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำอย่างเช่นที่ผ่านมาอีก
 
[ตอนเย็น]
ก้องภพแสนเสียดายเมื่อไม่สามารถมารับไอรินนทร์ได้อย่างที่นัดกันไว้เพราะติดประชุมด่วน ส่วนไอรินทร์ก็เข้าใจแต่ในใจลึกๆก็แอบผิดหวังเล็กน้อย
ก่อนกลับบ้านเธอแวะมาที่ร้านดีวีดีขาประจำเมื่อครั้งที่ยังเรียนอยู่มัธยม
“วีวี่ ดีวีดี ยินดีต้อนรับค๊าาา ^^” เมื่อเปิดประตูร้านเข้าไปก็ได้ยินเสียงต้อนรับแสนสดใสจากเจ้าของร้านซึ่งเป็นสาวประเภทสองรูปร่างท้วม
“สวัสดีค่ะ เจ๊วีวี่”
เจ๊วีวี่เพ่งมองหญิงสาวที่มาใหม่ตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา
“เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ” แล้วเจ้าหล่อนก็หันไปสนใจงานต่อ
ไอรินทร์เห็นสาวประเภทสองผู้เป็นเจ้าของร้านจำตนที่เคยเป็นลูกค้าประจำไม่ได้ เธอจึงคิดทำอะไรสักอย่าง
“เจ๊ๆๆๆ ฮยองวาอะ ฮยองวามายัง” ไอรินทร์วิ่งเข้ามาทำท่างตื่นเต้นตะโกนโหวกเหวกเข้ามาหาเจ๊วีวี่
“เอ๊ะ... คุ้นๆจัง” สาวไม่แท้หรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง แล้วดวงตาของหล่อนก็เบิกกว้างขึ้นราวกับคิดอะไรออก “...น้องรินทร์ น้องรินทร์ใช่มั้ยคะ”
“ก็ใช่สิคะ เจ๊นะเจ๊ลืมกันซะแล้ว”
“ขอโทษค่ะ” เจ๊เจ้าของร้านเดินออกมาจากหลังเคาท์เตอร์เพื่อจะมาดูหญิงสาวใกล้ๆ “ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย แล้วหายไปไหนตั้งนานคะเจ๊คิดถึ้ง คิดถึง” เจ๊วีวี่หมุนหญิงสาวรอบๆเพื่อดูความสวยของเธอ
“ไปเรียนที่อังกฤษค่ะ”
“อ๋อค่ะๆ มาค่ะมานั่งก่อน” เจ้าของร้านพาไอรินทร์มานั่งที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของร้าน ร้านนี้นอกจากจะเป็นร้านขายดีวีดีแล้วก็ยังขายหนังสือการ์ตูนอีกด้วย
“วันนี้จะเอาหนังหรือเพลงดีคะ ออกใหม่เพียบเลยค่ะ” เจ๊วีวี่ยกบรรดาซีดีเพลงและหนังของคังฮยองวา นักร้อง นักแสดงในดวงใจของไอรินทร์ มาวางที่โต๊ะอย่างเอาใจ
“อืม...เอาทั้งหนังทั้งเพลงเลยดีกว่า ตั้งแต่กลับมาไม่ค่อยได้ดูเลย” ปากพูดพลางมือก็หยิบแผ่นซีดีขึ้นมาเลือกแผ่นแล้วแผ่นเล่า
เจ๊วีวี่นั่งมองหญิงสาวที่กำลังเลือกแผ่นซีดีอย่างสนุกสนาน แล้วหล่อนก็นึกเรื่องเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
                “เอ่อ...น้องรินทร์คะ เจ๊มีอะไรอยากจะถามหน่อย”
                คนถูกเรียกได้ยินเช่นนั้นก็ละสาตาจากกองซีดีมาสนใจในสิ่งที่คนถามจะถาม
                “น้องรินทร์ว่า น้องก้องเขาเปลี่ยนไปมั้ยคะ” คนถูกถามก็นิ่งเงียบไปครู่เพื่อคิดหาคำตอบ
                “ค่ะเปลี่ยนไป ไม่ค่อยล้อรินทร์เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“ไม่ใช่ๆค่ะ คือแบบชอบฟังเพลงเกาหลีอะค่ะ”
                “เห!! พี่ก้องเนี่ยนะคะจะฟังเพลงเกาหลี” สาวน้อยอุทานด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งที่สาวไม่แท้บอก “แล้วเจ๊รู้ได้ยังไงคะ”
                “เจ๊ก็เดาๆเอาอะค่ะ เห็นช่วงนั้นน้องก้องเขาชอบมาซื้อเพลงเกาหลีบ่อยๆ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ”
                ‘พี่ก้องนะเหรอจะฟังเพลงเกาหลีเป็นไปได้ยังไง ปกติเป็นพวกแอนตี้ด้วยซ้ำ’ ไอรินทร์นึกคิดในใจ
 
 ‘ไม่ล่อเราเหมือนเมื่อก่อน...ชอบฟังเพลงเกาหลี...แสดงท่าทีหวงเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น...’
               สามวันที่ผ่านมาในสมองยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ก้องภพเปลี่ยนไป อยากจะไปถามเจ้าตัวให้รู้แล้วรู้รอดแต่เขาก็ไม่มีเวลาว่างให้กลับบ้านเลย
              ร่างบางเดินมาหยุดที่คอมพิวเตอร์เพื่อจะเล่นคลายความเครียดจากงานที่ทำมาเต็มๆห้าวัน Facebook เป็นเว็บไซต์แรกที่เธอเปิดเข้าไป สายตาไล่ดูตามช่องเพื่อนที่ออนไลน์ปัจจุบัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธออยากเจอคือ The Man_Next Doorหรือตัวจริงที่เธอรู้จักคือปกป้อง แต่ก็ไร้วี่แวว หลังจากที่เธอกันที่สนามบินในวันที่เธอกลับมาจากอังกฤษ เธอก็ไม่ได้คุยกับปกป้องผ่านFacebook อีกเลย
             ‘เขาอยู่ไหน...ทำอะไรอยู่...จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉัน...คิดถึงเขามั้ยน้าา’ สาวน้อยคิดคร่ำครวญในใจ และไม่ลืมที่จะทิ้งข้อความไว้ให้เขา
Rin rin > The Man_Next Door :ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย...คิดถึงจัง
 
            จักรยานสองล้อสีหวานพาไอรินทร์มากินลมชมวิวที่สวนสาธารณะที่เธออาศัย บรรยากาศในยามบ่ายแก่ๆ มีประชาชนทุกเพศ ทุกวัย มาวิ่งจ๊อกกิ้ง เล่นแบดมินตัล บ้างก็มาเป็นครอบครัวมานั่งปูเลื่อบนสนามหญ้าใต้ต้นไม้เพื่องีบหลับพักผ่อน
                จักรยานสองล้อยังคงทำหน้าที่อย่างดีพาเจ้านายมาเรื่อยๆตามทางเล็กๆที่จัดไว้ให้สำหรับจักรยาน สองข้างทางยังประดับไปด้วยไม้ดอกที่แข่งกันอวดสีสันและความงามนอก จากนั้นยังมีต้นไม้สีเขียวครึ่มสูงเท่าเสาไฟฟ้าคอยให้ร่มเงาแก่ผู้มาพักผ่อน
                “รินทร์! รินทร์! รินทร์!”
                ไอรินทร์กำลังปั่นจักรยานและชื่อชมกับธรรมชาติรอบๆแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อตนเอง จักรยานวีหวานชะลอตัวแล้วเลียวกลับไปหาคนที่กำลังโบกมือโหยงเหยงให้ตน
                “คุณเรียกฉันเหรอคะ” เมื่อปั่นเข้ามาถึงตัว เสียงหวานก็เอ่ยถามสาวสวยตรงหน้าอย่างระแวดระวัง
                “ใช่ นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ” สาวแปลกหน้าถามพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
                ดวงตาคู่สวยจ้องมองหญิงสาวในชุดเดรสดำปักเลื่อมเล็กน้อย โชว์ไหล่ขาวเนียน กระโปรงสั้นโชว์ความเรียวขาว แต่งหน้าจัดเต็ม อย่างพิจารณา แต่ก็รู้สึกคุ้นๆว่าเหมือนกับเคนเจอเธอคนนี้ที่ไหน
                “ขอโทษนะคะ ฉันจำคุณไม่ได้” ศีรษะเล็กส่ายไปมาเสริมก่อนที่ขาเรียวงามเตรียมจะปั่นไปต่อเพราะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย แต่สาวแปลกหน้าคว้าหมับเข้าที่แขนของไอรินทร์ทันก่อนที่เธอจะหนี
                “เราเคยรู้จักกันด้วยนะ” สาวแปลกหน้าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
                ตอนนี้ไอรนิทร์ไม่สนใจแล้วว่าสาวตนนี้รู้ชื่อเธอได้อย่างไร และเคนรู้กันหรือไม่ เพราะตอนนี้เธอเตรียมจะเผ่นลูกเดียว
                “แทนไง ฉันแทน เพื่อนห้องเดียวกับเธอไง”
                “แทน??”
                สาวที่มีชื่อว่าแทนพยักหน้าหงึกหงัก แล้วพาไอรินทร์มานั่งที่ม้านั่งบริเวณใกล้ๆ
                “นี่นายจริงๆเหรอเนี่ย O_O” ไอรินทร์ทั้งตกใจและแปลกใจกับการเปลี่ยนไปอย่างมากของอดีตเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ปลาย
                “ก็ใช่นะสิยะ” สาวไม่แท้ตอบพร้อมกับเสยผมลอนสีทอง
                ไอรินทร์เห็นเช่นนี้แล้วก็รู้สึกอายจริงๆที่สาวไม่แท้สวยกว่า
                “อย่าเรียกฉันว่านายอีกนะเพราะฉันเป็นผู้หญิง แล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อแทนแล้วฉันชื่อแทนี่” เสียงแอบห้าวพูดอย่างจริงจังราวกับว่าตนไม่เคยเป็นชายมาก่อน
                ไอรินทร์มองตาปริบๆ “นายเอ้ย เธอมาที่นี่ทำไม่เหรอ”
                 สาวหน้าสวยเพราะมีดหมอสลดลง “ฉันมาหาพี่ก้อง...แต่เขาไม่อยู่”
                คำตอบที่ได้รับทำให้หัวใจของไอรินทร์เต้นช้าลงแปลกๆ เธอจำได้แล้วว่าสาวไม่แท้คนนี้คือแฟนของก้องภพนี้เอง คิดถึงตรงนี้แล้วข้างในมันเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
                “นี่เธอ...เป็นแฟนพี่ก้องเหรอ” แม้จะรู้อยู่แก่ใจแล้วแต่ก็อยากถามให้มันตอกย้ำความรู้สึกของตัวเองว่าไม่ควรไปยุ่งกับเขา
                แทนี่หน้าแดงไปถึงหู “ถ้าเธออยากรู้ ก็ไปถามพี่ก้องเองแล้วกัน” พูดจบก็ยกร่างบอบบางของตนเดินออกไปทันที ปล่อยให้คนถามนั่งหน้าเหวอ
                ‘ให้ไปถามพี่ก้องเอง...แล้วฉันจะถามยังไงละนายแทนี่!!!’ ไอรินทร์คิดอย่างเจ็บใจที่ไม่ได้คำตอบตามที่ต้องการ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา