แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

8.7

เขียนโดย ลันตนา

วันที่ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 14.02 น.

  33 บท
  10 วิจารณ์
  30.02K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน พ.ศ. 2562 21.37 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

24) Romantic Night [Ep. 2]

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
บทที่ 24 Romantic Night [Ep. 2]
       “ดาวเต็มฟ้า สวยจัง” ดวงตากลมโตแหงนมองท้องฟ้ายามราตรีที่มีดวงดาวประดับเต็มผืนฟ้าดำสนิท เรียวแขนกำยำของชายหนุ่มข้างหนึ่งเหยียดให้หญิงสาวได้หนุนนอนแทนหมอน ชายหนุ่มเองคิดเช่นกันเคยชมดาวก็แล้วแต่ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกพิเศษเท่าครั้งนี้“เคยได้ยินตำนานของดาวเจ้าหญิงทอผ้ากับดาวคนเลี้ยงวัวไหมคะ” ได้ชมดาวในคืนพิเศษเธอจึงนึกตำนานเรื่องนี้ครั้งที่เธอเคยอ่านในสมัยมัธยม ชายหนุ่มถูกดึงออกจากภวังค์ความคิดเมื่อเสียงหวานเอ่ยถาม“ไม่ครับ เรื่องเป็นอย่างไรละ” ชายหนุ่มถามด้วยความใครรู้ ผู้ฟังพร้อมผู้เล่าจึงสูดหายใจเข้าเต็มปอดเตรียมเล่าตำนานของดาวคู่นั้น“นานมาแล้ว ด้านเหนือของแม่น้ำแห่งสวรรค์มีลูกสาวของกษัตริย์ผู้คุ้มครองสวรรค์พระนามว่าเจ้าหญิงโอริฮิเมะ เจ้าหญิงผู้ชื่นชอบการทอผ้ามาก ทุกวันนางเอาแต่ทอผ้าจนไม่มีโอกาสได้พบเจอใคร ด้วยความห่วงใยของพระบิดาที่มีต่อพระธิดา พระองค์จึงทรงประกาศหาคู่ให้พระธิดาทั่วทั้งสวรรค์เพื่อให้พระธิดาได้เลือกคนที่ถูกใจ และชายผู้โชคดีผู้นั้นคือ ชายเลี้ยงวัวชื่อว่าฮิโกโบชิ ผู้ที่อาศัยอยู่อีกฟากของแม่น้ำแห่งสวรรค์ และในไม่นานทั้งสองก็แต่งงานกัน เจ้าหญิงโอริฮิเมะมีความสุขมากเมื่อได้แต่งงานกับชายที่ตนรักและพากันเที่ยวเล่นทั่วทั้งสวรรค์จนลืมหน้าที่การงาน เรื่องนี้เข้าถึงหูของกษัตริย์พระองค์กริ้วมากจึงสั่งทั้งสองแยกจากกัน เจ้าหญิงโอริฮิเมะเศร้าโศกเป็นอย่างมากในแต่ละวันเอาแต่ทอผ้าเช่นเดิมไม่ยอมออกมาพบใคร กษัตริย์เห็นเช่นนั่นก็สงสารพระธิดาเป็นอย่างยิ่งจึงอนุญาตให้ทั้งสองได้พบกันในวันที่ 7เดือน 7 ของทุกปี” “พี่ว่าดาวสองดวงนั้นคงจะอิจฉาเราไม่น้อย” ก้องภพพูดเมื่อฟังตำนานจบ นิ้วเรียวยังคงพันเล่นกับปอยผมนุ่มสลวย“ทำไมคะ”“ดาวนั้นได้เจอกันแค่ปีละครั้ง เราสองคนได้เจอกันทุกวันแถมบ้านก็ยังอยู่ติดกันด้วย” หญิงสาวยิ้มแก้มป่องจนทำให้คนมองคิดอยากจะขโมยหอมอีกรอบ“นั้นสิคะ จะมีใครอีกไหมที่โชคดีเหมือนเราสองคน” ไอรินทร์มองท้องฟ้าสลับกับมองชายหนุ่มข้างบ้าน “ถามอะไรหน่อยสิ” “คะ”“ทำไมต้องตั้งชื่อว่านกเงือก” เขาถามคำถามเดิมตลอดทั้งวันและเธอก็ไม่เคยเอ่ยตอบเลย“อยากรู้จริงๆเหรอ” ก้องภพยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้า คำตอบของชื่อแปลกกำลังจะได้รู้เพียงเธอขยับริมฝีปาก
[ไม่เป็นไรหรอกอาร์ม ปล่อยให้เขาอยู่ด้วยกันเถอะ] คุณวรรณวิภาตอบคำถามลูกชายหลังจากที่โทร.รายงานสถานการณ์ล่าสุดจากเกาะดวงใจ“โธ่... แม่ครับ แม่ไม่ห่วงน้องบ้างเหรอ” พีรพัฒน์ถอนหายใจยาว คิดว่ามารดาจะเป็นห่วงลูกสาวบ้างแต่เปล่าเลย[เป็นห่วงสิลูกแต่แม่เชื่อว่าก้องภพจะไม่ทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีของน้องแน่นอน] คำพูดของมารดาทั้งหมดทำให้พีรพัฒน์หมดซึ่งข้อโต้แย้ง
“ถ้อยากรู้ลองไปถามศาสตราจารย์ดอกเตอร์กูเกิลสิคะ” คำตอบที่ไม่ใช่คำตอบทำให้คนฟังถอดใจและงุนงงกับชื่อแปลกนั้นแต่ก็นึกออกในที่สุด“ง่วงแล้วเหรอ” ไอรินทร์พยักหน้า ดวงตาใสปริ่มน้ำเริ่มโรยรา ก้องภพหยิบผ้าห่มที่เป็นของที่ระลึกจากปาร์ตี้ใต้แสงจันทร์คลี่ห่มให้คนขี้หนาว“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ” น้ำเสียงอู้อี้เอ่ยขอ ทุกวันก่อนนอนเธอจะต้องฟังเพลง ก้องภพได้ยินเช่นนั้นหนักใจไม่น้อยแม้จะมีคนชมว่าเสียงพูดของเขาเพราะแต่การร้องเพลงเป็นสิ่งที่เขาหลีกหนีมาตลอด“เร็วสิ” น้ำเสียงอู้อี้เร่งเร้าเมื่อได้ยินเสียงเสียงลมหายใจเข้าออกแทนเสียงร้องเพลง ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะร้องเนื้อเพลง“** Oh baby ฉันรักเธอเท่านั้น ใต้แสงจันทร์มีเพียงเราสอง นั่งมองแสงดาวที่พรั่งพราวบนฟ้าไกลไปด้วยกัน เปรียบดั่งความฝันในเวลานี้ เมื่อฉันมีเธออยู่แนบชิดกาย ด้วยสายตาและสัมผัสด้วยรักที่เรามีให้กัน โอ้ ฉันจะ...” คำสุดท้ายของประโยคถูกตัดไปอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มหันมองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มเรียวปากสีดอกบัวอมยิ้ม หัวใจอยากทำตามเนื้อเพลงที่ไม่ได้ร้องสุดจะทน ใบหน้าได้สัดส่วนเลื่อนเข้าใกล้จนหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก ปลายจมูกแหลมหยอกล้อกับปลายจมูกมนสักครู่ก่อนจะค่อยๆประทับเรียวปากลงบนกลีบปากสีหวาน“...ฉันจะจูบเธอ” ดวงตาหลับพริ้มค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมส่งยิ้มหวาน“เพราะไหม” ไอรินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ หัวใจพองโตชื่นฉ่ำเบิกบานนี้สินะที่เรียกว่าความสุขเมื่ออยู่กับคนที่เรารัก“ดีเจคะ ขออีกเพลง” สาวน้อยขอเสียงอ้อน กลิ่นหอมบางเบาจากายสูงทำให้เธอรู้สึกดีเหลือเกิน“อะๆ เพลงนี้จบแล้วต้องหลับนะ” ดีเจจำเป็นเสนอข้อต่อรองถ้าเธอยังไม่หลับมีหวังเขาคงต้องร้องเพลงจนฟ้าสาง“***เธอเชื่อไหมความรักเหมือนทำให้เราหลับตาปล่อยหัวใจช้าๆ ล่องลอยข้ามคืนแห่งฝันหมอกดูคล้อยลอยผ่านใจดวงนี้ก็มีแต่เธอทั้งนั้น ทุกๆ คำรำพันเอ่ยผ่านใจให้เธอรู้ ให้เธอรู้ อยากให้เธอรู้ คือความรักจะกอดเธอไปจนเช้าแสงดาวกระทบที่ข้างฉัน ให้ไออุ่นกายเราผูกกันฉันนั้นรักเธอเหลือเกินจะกอดเธออยู่อย่างนี้ข้ามคืนผ่านพ้นราตรีนี้จวบจนสิ้นแสงแห่งชีวีก็ยังรักเธอเหลือเกิน...” มือหนาลูบศีรษะเล็กที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมหนานุ่มมือโดยเจ้าของศีรษะนั้นหลับใหลใต้ผ้าห่มผืนบางและยังมีร่างของก้องภพโอบกอดร่างเล็กเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นอีกชั้น คำสาบานของเขาจะเริ่มปฏิบัติตั้งแต่ตอนนี้และตลอดไปช่วงยามราตรีที่ใครว่าเป็นช่วงที่เงียบสงัดและหนาวเย็นแต่สำหรับหนุ่มสาวคู่นี้มิเป็นเช่นนั้น เสียงหัวใจกับไออุ่นกายแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันถักทอสายใยในหัวใจให้กระชับยิ่งขึ้น เวลานาทีย่างก้าวสู่เช้าวันใหม่ เสียงนกน้อยร้องเพลงประสานเสียงทักทายตะวันยามเช้า“ตื่นนานแล้วยัง” เจ้าของเสียงทุ่มเอ่ยถามเมื่อสบกับเจ้าของดวงตากลมโตที่ตนกกกอดทั้งคืน“สักครู่แล้วค่ะ” ยิ้มหวาน“หลับสบายหรือเปล่า” ไอรินทร์พยักหน้ารับ ชายหนุ่มกดยิ้มหวานพร้อมทั้งปัดกลุ่มเส้นผมที่บกบังใบหน้านวล หัวใจสองดวงยังคงอุ่นไอรัก“รินทร์หลับสบายแต่พี่ยังหลับไม่สบายเลยขออีกสักสิบนาทีนะ” ก้องภพปิดโอกาสให้อีกฝ่ายแย้งโดยการกวาดร่างเล็กเข้ากอดและใช้คางแหลมสากเกยศีรษะเล็ก
“ยังไม่ตื่นกันอีกเหรอวะเนี่ย” พีรพัฒน์เดินวนทางออกของหอดูดาวเห็นคู่แล้วคู่เล่าทยอยกันออกแต่ยังไม่เห็นคู่ที่ตนต้องการให้ออก ทั้งสองตื่นตั้งแต่ไก่ไม่โห่เพื่อจะมาแอบรอดูคนข้างใน“แหม พี่อาร์มคะ ให้เขานอนต่อเถอะค่ะอากาศเช้าๆ กำลังสบาย” ญาณิศาว่าอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับดูดน้ำผลไม้เย็นฉ่ำในกล่อง ถ้าหากก้องภพได้ยินในสิ่งที่ญาณิศาพูดคงอยากจะขอบคุณมากๆแต่พีรพัฒน์นี้สิ“จะนอนอะไรกันนักหนาวะ” เรื่องนี้ต้องถึงหูผู้ปกครอง
หัวใจสองดวงเต้นไปพร้อมกับความอิ่มอุ่นแต่อีกด้านหนึ่งที่มีหัวใจขุ่นมัวเต้นระรัวไปพร้อมกับความคั่งแค้น จิตใจรุ่มร้อนสุมไฟด้วยโทสะพร้อมจะประทุได้ตลอดเวลา “ทำไม ทำไมคุณถึงไม่รับรักผม” สองฝ่ามือหนายกขึ้นปิดใบหน้าอย่างหมดอาลัยในชีวิต หลังจากเหตุการณ์ในวันที่ปีเตอร์พาไอรินทร์ไปทานข้าวและหลอกให้เธอดื่มน้ำผสมยาเสียสาวจนถูกตำรวจไล่ล่าจำตัว เขาไม่สามารถกลับอังกฤษได้ ต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ “ก็ดี... ในเมื่อไม่รับในสิ่งที่ผมยื่นให้ คุณควรที่จะลิ้มรสการสูญเสีย” ริมฝีปากหนาสะแหยะยิ้มเหี้ยมกระป๋องอะลูมิเนียมเปล่าในมือถูกแรงบีบอัดจนแบน แทนการระบายความแค้นในใจ อีกไม่นานของที่สูญเสียจะได้คืนและของที่ยังไม่สูญเสียจะหายไป เพียงแค่รอวันเวลาที่เหมาะสม
 
--------------------------------------------------**เพลง จูบ ศิลปิน Jetset’er *** เพลง ทราย ศิลปิน วัชราวลี
 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา