เวทมนตร์(รัก)สุดอันตราย เจ้าชายนกฟินิกซ์

 
 
                 
             .           
 
.
 
3 วันต่อมา
 
.
 
.
 
               ณ สถานีรถไฟ แคริฟอร์เนีย
 
              สถานีที่ 99/99
 
 
ปู้นนนนนนนนนนนนนนนๆๆ
 
เสียงรถไฟดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญานว่าพร้อมออกในอีก 5 นาที
 
" โชคดีน่ะลูก " 
 
" ค่ะพ่อ หนูรักพ่อน่ะค่ะ " สาวน้อยเดินไปขึ้นรถไฟและนั่งที่เรียบร้อยพร้อมโบกมือลาผู้เป็นพ่อ
 
" พ่อก็รักลูก " ผู้เป็นพ่อโบกมือตอบกลับผู้เป็นลูก ในใจก็แอบเสียใจอยู่ไม่น้อย ที่ครั้งนี้ลูกสาวของตนจะไปนานกว่าทุกครั้ง
 
 
 รถไฟแล่นมาได้ 2 ชั่วโมง
 
 
 
" ว้าววว  ทิวทัศน์ของนอกสวยมากๆเลย " สาวน้อยยื่นหน้าออกไปทางหน้าต่างรถไฟ สายลมประทะเข้ากับแก้มของเธอ ผมยาวสลวยปลิวพลิว แสงแดดที่สาดส่อง กระทบกับหน้า ทำให้เธอดูราวกับเทพทิดาก็ไม่ปาน
 
" ขอโทดน่ะครับ " สาวน้อยถูกเสียงเรียกทำให้เธอชะงักและหันมามองที่ต้นเสียง
 
" ค่ะ " หญิงสาวคลานรับเสียงชายตรงหน้าพร้อมกับเปลี่นความสนใจจากทิวทัศน์ที่สวยงามมาเป็นชายหนุ่มตรงหน้าแทน
 
" คือ ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ " ชายหนุ่มในชุดสูท ดูเป็นทางการ ผมสีเทาสไลคลงมาถึงต้นคอ ดวงตาสีนิน จมูกโด่งเป็นสันรับกลับรูปหน้าที่เรียวราวกับผู้หญิง ปากนกกระจิบแดงระเรือยน่าสัมผัส กับผิวที่ขาวเนียนเหมือนสำลี เอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างสุภาพ
 
" อ่อ คือ ได้ค่ะ เชิญ ตามสบายเลยน่ะค่ะ " ว้าว มีหนุ่มรูปหล่อมาขอนั่งกับเราด้วย เสน่ห์ฉันนี่แรงจริงๆ ขอชมตัวเองหน่อย อิอิ
พูดจบชายหนุ่มรูปหล่อก็นั่งตรงข้ามกับเธอทันทีก่อนจะเริ่มบทสนทนาต่อไป
" เอ่อ ผมชื่อ แฟรงเก้น ฮาปร์ เฟียร์นิสโอเดียร์ ครับ เรียกสั้นๆว่า แฟรงเก้นก็ได้ครับ " ชายหนุ่มเริ่มทำการแนะนำตัว
" ค่ะ ฉันชื่อ แอนนีเซีย เฟคร์เซนรี่โรนีเอวร์ ค่ะ เรียกว่า แอนนีเซีย เฉยๆก็ได้ค่ะ " แอนนีเซียตอบเสียงใสแจ๋ว
" ครับ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับ แอนนีเซีย " แฟรงเก้นพูดพร้อมกลับยิ้มให้แอนนีเซีย
" เช่นกันค่ะ " แฟรงเก้นยิ้มให้เราด้วย คนอะไรอยู่เฉยๆก็ว่าหล่อแล้วยิ่งยิ้มยิ่งหล่อเข้าไปอีก 
" แล้วนี่คุณกำลังไปไหนหรอครับ " 
" ฉันกำลังจะไปที่ เซนต์คาเรีย โฮปปี้น่ะค่ะ " แล้วเขาล่ะจะไปไหนไปที่เดียวกับเราหรือป่าวน่ะ 
" อ๋อ คุณก็เรียนที่นั้นหรอครับ " 
" ใช่ค่ะ แล้วคุณล่ะค่ะ กำลังจะไปไหน " สาธุสาธุไปที่เดียวกับเราเถอะ เพี้ยง !
" อ่อคือ ผมต้องไปแล้วน่ะครับ ที่นั่งตรงที่เพื่อนผมนั่งมันว่างแล้ว  คงไม่รบกวนคุณแล้วน่ะครับ ขอบคุณมากน่ะครับสำหรับที่นั่งนี่ " แฟรงเก้นยิ้มมุมปาก  สาเหตุที่เขาเลี่ยงที่จะไม่พูดว่าเขาเองก็ไปที่เดียวกับแอนนีเซียนั้น เพราะอยากให้เธอเซอร์ไพร เองมากกว่า จึงแกล้งไม่บอกเธอไป
" อ่อ  ค่ะ " โธ่ อดรู้เลย เรา อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง
" หวังว่าเราจะเจอกันอีกน่ะครับ " แฟรงเก้นพูดจบก็ลุกออกจากที่นั่ง และเดินจากไป
" เช่นกันค่ะ " แอนนีเซียพูดเสียงเบา หลังจากที่แฟรงเก้นเดินออกไปได้สักพัก
 
3 ชั่วโมงต่อมา บรรยายกาศตอนนี้เริ่มมืดลงทุกที
" โอ้ย  ถึงซะที  นั่งรถมานาน เมื่อยก้นชะมัด " แอนนีเซียบ่นพำพร่ำกับตนเองขณะถือสัมภาระเดินหา รถม้าที่จะพาไปเซนต์คาเรีย โฮปปี้ ตามที่พ่อเธอบอกไว้
" ทางนี้ครับรถม้า ไปเซนต์คาเรีย โฮปปี้ ครับ ทางนี้ครับรถม้า ไปเซนต์คาเรีย โฮปปี้ ครับ  " เสียงคนขับรถม้าประกาศหาลูกค้าที่กำลังจะไปเซนต์คาเรีย โฮปปี้ ดังก้องไปทั่วบริเวณ
" โอ๊ะ นั่นไง " แอนนีเซียรีบเร่งฝีเท้าตรงไปที่รถม้าคันนั้นทันที
" อ่อ ลุงค่ะ ไปที่เซนต์คาเรีย โฮปปี้ ใช่ไหมค่ะ " 
" ใช่จ๊ะ หนูจะไปไหมล่ะ " ลุงวัยกลางคนอายุราวๆ40-50 ปีหน้าตาใจดีเอ่ยถามแอนนีเซีย
" ไปค่ะ " ลุงเค้าดูใจดีจังยิ้มให้เราด้วย
" ขึ้นรถมาเลย เดี๋ยวของนี่ลุงขนขึ้นไปเก็บให้ " 
" ขอบคุณมากค่ะลุง " ได้ไปเซนต์คาเรีย โฮปปี้ เร็วกว่าที่คิดแฮะ นึกว่าจะต้องรอรถนานกว่านี้ซะอีก
กุบกับๆๆๆ ฮี่ๆๆกุบกับๆๆๆ  เสียงรถม้าวิ่งมาได้ประมาณ 15 นาที ก็ถึงที่หมาย
                ณ เซนต์คาเรีย โฮปปี้
                              หน้าโรงเรียนเซนต์คาเรีย โฮปปี้ มีกำแพงขนาดใหญ่สูงตั้งล้อมรอบโรงเรียน เมื่อรถม้าวิ่งมาถึงหน้าประตูบานใหญ่สีทองแกะสลักลวยลายวิจิตงามตา ก็เปิดออก รถม้าเคลื่อนตัวเข้าสู่ ภายในและวิ่งต่อไปจอดที่หน้า ประตูด้านในโรงเรียน
" ว้าว โรงเรียน สวยจังเลย ที่นี่สวยกว่าที่ฉันคิดอีกน่ะเนี่ย " แอนนีเซียมองดูความสวยงามและอลังการของโรงเรียน
แอนนีเซียลงจากรถและถือสัมภาระของตนเดินเข้าไปในโรงเรียน แต่ก็มีคนรออยู่แล้ว
" เธอ ชื่อ  แอนนีเซีย เฟคร์เซนรี่โรนีเอวร์ ใช่ไหม " หญิงวัยกลางคนหน้าตาดูดุดุถามแอนนีเซีย
" ใช่ค่ะ "
" ตามฉันมา " หญิงวัยกลางคนไม่พูดอะไรต่อเดินไปทางขาวเพื่อพาเธอไปยังหอพัก
" ค่ะ " แอนนีเซียไม่พูดอะไรมากรีบเดินตามหญิงวัยกลางคนไปทันที 
เดินมาได้สักพัก ก็ถึงที่พักของเธอ เป็นตึกที่อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลนัก
" ที่นี่คือ หอหญิง เป็นที่พักของมนุษย์ เธออยู่ห้องที่ 154  น่ะ ที่นี่มีหลายตึก มีทั้งตึก อสูร ปีศาจ เทพ รวมถึง มนุษย์อย่างเธอด้วย ไปไหนมาไหนก็ระวังด้วย แล้วก็อย่าหลงทางล่ะ พรุ้งนี้ตอนเช้าจะมี ชุดนักเรียน แผนที่ของที่นี่ ตารางเรียน กิจวัตรต่างๆมาส่งให้ที่หน้าห้องอย่าลืมเปิดประตูออกมาดูด้วยน่ะ " หญิงวัยกลางคนพูดจบก็ยื่นกุญแจห้องให้กับเธอและเดินจากไป
" ที่นี่คงเป็นห้องพักแบบส่วนตัวสิน่ะ ดีเหมือนกันจะได้ไม่วุ่นวายกับใคร " แอนนีเซียพูดจบก็รีบหิ้วสัมภาระ ขึ้นลิป และไปยังห้องของตนเอง แต่ก่อนที่เธอจะไขกุญแจห้อง ก็มีหญิงสาวข้างห้องเปิดประตูออกมาพอดี
" โอ๊ะ  เธอพึ่งมาใหม่หรอ " หญิงสาวข้างห้องถามขึ้น เธอมีตาที่ตากลมโตสีเขียวแก่ ปากแดงอมชมพู ผมสีน้ำตาลทองยาวถึงก้น ผิวขาวอมชมพู 
" อืมใช่ " 
" ฉันชื่อ วาเลตต้า น่ะ แล้วเธอล่ะ " 
" ฉันชื่อ แอนนีเซีย จ๊ะ " วาเลตต้าหน้าตาเหมือนกับตุ๊กตา เธอเป็นคนที่น่ารักมากๆ แถมดูเหมือนจะพูดเก่งด้วยน่ะเนี่ย
" เรามาเป็นเพื่อนกันไหม อีกอย่างฉันมาที่นี่ก็ยังไม่มีเพื่อนเลย และไหนๆเราก็อยู่ข้างห้องกันแล้วด้วย " วาเลตต้าพูดเสียงแจ่วบวกกับหน้าตาที่ดูตื่นเต้นอยากมีเพื่อนเต็มแก่ แถมวาเลตต้ายังทำออกมาได้น่ารักอีกด้วย ทำให้แอนนีเซียอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางเหมือนเด็กนั้น 
" ได้สิ ฉันเองมาที่นี่ก็ยังไม่มีเพื่อนเลย " ดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อนคุย
" งั้น พรุ้งนี้เจอกันน่ะราตรีสวัส "พูดจบเธอก็ส่งยิ้มหวานให้แอนนีเซียหนึ่งชุดก่อนเข้าห้องไป
 วาเลตต้านี่มาเร็วไปเร็วจัง เฮ้อออ แอนนีเซียไม่พูดอะไรตอบเพียงแค่ส่งยิ้มตอบกับให้วาเลตต้าเท่านั้น
" ว้าว ห้องสวยใช่เล่นเลยน่ะเนี่ย "  เมื่อเข้าห้อง แอนนีเซียวิ่งไปที่เตียงและล้มตัวนอนทันทีก่อนจะลุกไปจัดของอาบน้ำ และกลับมานอนบนเตียงต่อ 
   เหนื่อยจังงง ปวดเหมื่อยไปทั้งตัวเลยอ่ะ อะไรจะเพียรขนาดนี้ 
ไม่นานร่างบางของแอนนีเซียก็พรอยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าาาจากการเดินทางตลอดทั้งวัน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
***** จบแย้วๆ ตอนแรก ตอนหน้าจะเป็นตอนที่ แอนนีเซียจะได้พบกับ เจ้าชายนกฟีนิกซ์แล้วน่ะค่ะ