สงครามนาวี

                    แน่นอนว่าท่านยามาโมโตะกำลังพา
พวกผม....ไปนอกปราการ ไปในที่ๆไม่มีใครรู้
#ณ ถนนร้าง#
*ผมถาม*:ท่านจะพาพวกผมมาทำไมที่นี่หรอครับ
//ผมรู้สึกวังเวง//
                    ท่านมองหน้าผม แล้วยิ้มใส่อย่างกับว่ามีอะไรที่หน้าตื่นตาดูอยู่เลย.....
//หันไปมองป้าย//
ถนนปิด
                    ไม่นาน ผมก็ถึงปากถ้ำอันใหญ่ยักษ์
ข้างในดำมืดมากๆ ท่านหยิบไฟฉายมาเปิดส่อง
*ผมสงสัยมาก*:ท่านจะพาผมมาทำไร
//ท่านหยุดเดิน//:ถึงแล้วล่ะ
*ผมเดินไปมอง*:นั่นเงาอะไร.....
*ท่านถาม*:กิมจิ...นายรู้มั้ยว่าที่นี่มัน...ไม่มีใครู้จัก
//หยิบไฟฉายส่องไปด้านหน้า// นายเจออะไรล่ะ
                    ผมมองเห็นหัวเรือที่ใหญ่มากๆ และสูงมาก....ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...แต่แน่นอนว่า เรือแน่ๆ
*ท่านบอก*:นี่คือ....//ท่านชี้นิ้ว// เรือประจัญบานยักษ์
ในนามว่า...ยามาโตะ
*ผมตกใจ*:ห้ะ!!! นี่หรอ...ยามาโตะ //เดินดูรอบๆ//
ทำไมมันยาวขนาดนี้ ตัวเรือก็กว่างมาก
*ท่านบอกผม*:มันไม่ได้ใช้มาหลายๆปีล่ะ มันเป้นเวลานานมากที....ทิ้งมันไป
                    ผมได้ยินเสียงฝีเท้าคน ข้างนอกถ้ำ ผมเดินออกไปดูแต่ก็ไม่เจอใคร
แปลกมั้ยล่ะ ที่ได้ยินแบบนั้น
//ไมเคิลแอบอยู่ข้างโขดหิน//:เฮ้อ~ เกือบไปแล้วซิเรา!!! //หันไปมองดู//
 //ผมเจอกระดาษเก่าบนพื้น//: //หยิบขึ้นมา...// นี่อะไรเนี่ยะ....
#ณ แผ่นกระดาษ#
                    ข่าวด่วนแห่งชาติ ในตอนนี้ พวกเรากำลังประสบปัญหาภาวะขาดแคลนน้ำมัน
เป็นอย่างมาก การค้าขายขนส่งทางน้ำ มีโอกาศยุติลงได้สูงมาก
#ข่าวดัง#
เรือรบทางทหารเรือ มีน้ำมันไม่เพี่ยงพอกับการที่แลกด้วยการ..ทำสงคราม กับต่างชาติ
เรือรบทุกลำ แม้แต่ ยานพาหนะลอยน้ำทุกชนิด จึงจำเป็นต้องงดการเดินทาง..ในทางน้ำ
//หันไปมองยามาโมโตะ//:นี้หมายความว่าไงกันครับ...ท่านยามาโมโตะ ข่าวนี้มัน....
//เขาเดินมา//:มันก็ตามนั้นแหละ ช่วงนั้นน้ำมันขาดแคลนมาก พวกเราเหล่ากะลาสีเรือ ก็เริ่มที่จะ
ไม่สนใจกับเรืออีกต่อไปแล้ว //มองหน้า// แต่ตอนนี้ พวกเรา...หลับมาอีกครั้ง
                    ผมก็คงไม่เชื่อ ณ จุดๆนั้นแน่ๆ ราคาน้ำมันตกต่ำก็ว่าไปอย่าง แพงก็ว่าไปอย่าง
ในตอนนั้นน้ำมัน...มันหายากขนาดนั้นเลยหรอ แต่ที่เราคุยกันอยู่นี่...ก็ไม่ได้หมายความว่า
พวกของผมทั้งสามคน.....จะฟังอยู่กันแค่สามคน.....หรอกน้ะ
//เขาหันไปมอง//:หืม!!! ใครน่ะ!!!
//ไมเคลตกใจ//:เอ้ย!!! ตายล่ะสิ //วิ่งหนีหายไป//
                    ผมกับพวกของผมก็วิ่งตามกันแทบหอบ แต่คนๆนั้นหายไป...เร็วมากเลย
*ผมถาม*:เอาไงดีครับ //หอบ// หายไปแล้ว...
*อิโซโระเดินเข้ามา*: //หยิบแว่นมาใส่// สงสัยคงต้อง...แกะรอยหาแล้วล่ะ หึหึหึ
#เช้าวันต่อมา#
                    เช้าวันนี้ ผมตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงคนแถวนั้นตะโกนลือลั่นกันใหญ่
พวกเค้าตะโกนส่งเสี่ยงทำไมกันน้ะ.....
//รีบวิ่งไปดู//:ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย... //เดินแทรกเข้าไป//
*อิโซโระยืนมองดู*:กิมจิ นายคิดว่าพวกมันหลอกเราเล่ใช่มั้ย //กิมจิมองดูเช่นกัน//
*ผมอึ้ง*:เอ่อ~ ผมว่าพวกเราคงต้องเตรียมตัวตั้งหลักกัน ก่อนดีกว่ามั้ย //เห็นกระดาษ//
มีกระดาษเขียนมา... //หยิบขึ้นมา// กระดาษแผ่นเล็กมาก //อิโซโระมองดู//
#ณ แผ่นกระดาษ#
                    หวัดดีสะหายทีเก่าแก่ของชั้น...ทุกคนเลย วันนี้ไม่มีอะไรจะพูด เลยต้องสั่งให้
ผู้ช่วยส่งมา เอาล่ะ..ฟังไว้...ถึงชั้นจะไม่ได้มาหาพวกนาย ก็ไม่ได้หมายความว่าชั้นจะไม่หยุด
ทำสงครามนี้...เพราะฉนั้น ถ้านายรู้ตัวทันก็คงดี อีกแค่5วินาทีเท่านั้น....
*ผมงง*:5วินาที....หรือว่า!!! //หันไปมอง// ตอปิโดตั้งเวลา //รีบหันไปบอก// ทุกคนวิ่ง~
                    จากนั้น ตอปิโดนั่นก็ระเบิดออก จนผมกับอิโซโระ กระโจนไปข้างหลัง
ผู้คนส่งเสียงหวีดร้องกันใหญ่ แตกตื่นไปหมด
//พลิกด้านหลังกระดาษดู//
#หลังกระดาษ#
                    นี่แค่เตือน...ต่อไปอย่ามาหยามพวกชั้นอีกเป็นอันขาด!!!
*ผมว่างกระดาษลงกับพื้น*:มาจากเรือประจัญบานระดับสูงสิน้ะ....แย่จริงเชี่ยว
*อิโซโระจับใหล่*:ถึงอย่างไง...เราก็มีโอกาสสูงอยู่น้ะ พวกมันจะรู้อะไรดีกว่าพวกเราล่ะ
ท่านยามาโมโตะก็เป็นคนที่วางกลยุทธ์สงครามเองเลยน้ะ แผนแบบเนี้ยะ..ท่านเข้าใจอารมณ์
ของพวกนั้นอยู่หรอก //หันไปห้องบังคับการ// ท่านมองอยู่....
*ผมหันไปมอง*:หืม...ใหน...
#ณ ห้องบังคับการ#
*ยามาโมโตะมอง*:บาร์รอน...นายทำแบบนี้เพื่ออะไร.... //เหล่ตา// จากนี้ไปทุกคนจะไม่
ต้องทนทุกข์อีกต่อไปแล้ว.....
#ณ ป้อมปราการ ยูเอสเอส#
*บาร์รอนเดินมาดูไมเคล*:ไงๆ เป็นไงมั่ง.....ชั้นส่งของขวัญไปให้พวกนั้นแล้วน้ะ
*ไมเคิลถาม*://ส่งสัย//เอ๋...อะไรหรอ ที่ส่งไปอ่ะ
*บาร์รอนยิ้ม*:55 ก็แค่ระเบิดลูกนึง ที่ให้เป็นของกำนันกับพวกญี่ปุ่นเท่านั้นเอง
//หันไปนอกหน้าต่าง// (ยามาโมโตะ อีกไม่นานแล้ว...ที่เราจะได้ทำสงครามกันอีกครั้ง หึหึ)
#####ติดตามตอนต่อไป#####