Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

ฉันเดินเข้าไปในบ้าน แปลกที่วันนี้พ่อไม่ได้นั่งดูทีวีเหมือนทุกวัน และฉันเดินเข้าไปในครัวแต่ก็แปลกใจเหมือนกันที่ไม่เห็นแม่ทำอาหาร แต่ประตูบ้านไม่ได้ล็อคหนิ พวกเขาต้องอยู่ที่บ้านนี่แหละ
"อ้าว!พิ้นกลับมาแล้วหรอลูก"พ่อที่กำลังเดินลงมาจากบันไดเรียกฉัน ฉันรีบวิ่งไปที่พ่อ
"สวัสดีค่ะพ่อ หนูคิดว่าไม่มีใครอยู่บ้านซะแล้ว "ฉันบอกพ่อไป
"พ่อ ขึ้นไปเข้าห้องน้ำมา ห้องน้ำชั้นล่างก๊อกน้ำมันเสียน่ะ"พ่อบอกกับฉัน
"ว่าแต่คุณแม่ไปไหนหรอคะ ปกติป่านนี้ต้องทำอาหารอยู่ในครัว "ฉันสงสัย
"แม่อยู่กับนิมข้างบนน่ะ"พ่อตอบฉัน และเดินลงไปดูทีวี
"อ๋อ. ค่ะ"
จริงสิ ฉันลืมเรื่องนิมไปเลย ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันคิดในใจ ด้วยความสงสัย
"พี่พิ้น กลับมาแล้วหรอ ไปเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง"น้องสาวสุดที่รักยืนอยู่ที่บันไดชั้นบนสุดแล้วกำลังเดินลงมา พร้อมพูดกับฉัน
"อ๋อ...ก็...ดี "พร้อมฉีกยิ้มกว้างๆ ฉันอึกอักนิดหน่อยเพราะวันนี้ฉันเจอเรื่องซวยได้ไปเรียนที่ไหนกันเล่า
"เป็นไงเรา เมื่อวานไปไหนมา "ฉันตัดสินใจถามเธอไปตรงๆ
"นิมก็ไม่รู้นะ รู่แค่ตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่ในร้านที่ปาร์ตี้กันเมื่อคืน แล้วภายในร้านก็เหมือนว่าโต๊ะเก้าอี้กระจัดกระจายเต็มไปหมด "เขาเล่าฉันละเอียด
"แล้ว..."ฉันเอานิ้วชี้มาที่บริเวณคิ้วของฉันแล้วพยักหน้าให้เธอ นั่นหมายความว่าแผลนั้นมาจากไหน
เขาก็บอกฉันว่าคงเป็นตอนเกิดเรื่องหัวของฉันคงไปกระแทกกับอะไรบ้างสิ่งเลยทำให้ฉันสลบไปล่ะมั้ง
" ฮือ ทีหลังก็ระมัดระวังด้วยล่ะ"ฉันบอกนิมแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอน
แสงอ่อนๆในยามเช้าเริ่มส่องมากระทบหลังคาสีแดง
"พี่พิ้นไปโรงเรียนได้แล้ว นิมมีกิจกรรมตอนเช้า"เสียงนิมตะโกนเรียกฉัน
"ค่ะๆคุณนิม "ฉันตอบประชด แล้วก็หลุดหัวเราะ
พวกเราเดินมาถึงหน้าโรงเรียน มีผู้คนมากมาย ทำให้รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
"โอ้ยย อยากเจอเพื่อนจะแย่แล้ว"
"อ๊ะ ! ก็พี่เจอเพื่อนแล้วไม่ใช่หรอเมื่อวานจะคิดถึงอะไรขนาดนั้น"นิมทักฉัน
ฉันเผลอบ่น ออกมาจนลืมไปว่า เมื่อวานฉันมาโรงเรียน แต่ดันเจอเรื่องที่ไปโรงเรียนไม่ได้
"เอ่อ...ค...คือ ก็ไม่ได้เจอหลายเดือนไง แค่วันเดียวจะหายคิดถึงได้ไงเล่า "ฉันแถไป
"จ้ะ!พี่สาว"
"แอล!"ฉันโบกมือให้เขาที่ยืนอยู่ที่ซุ้มข้างๆประตูทางเข้าโรงเรียน เขาก็พยักหน้ากลับมาให้ฉันแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน
"พี่พิ้นๆ พี่รู้จักผู้ชายคนนั้นด้วยหรอ"นิมถาม
"ฮื้ม!แน่นอนสิ นั่นมันเพื่อนห้องฉันน่ะ"ฉันตอบไป
"ถามทำไมเนี่ย"พรางเดินเข้าไปในโรงเรียน
"เปล่า! ก็ไม่ค่อยเห็นพี่มีพื่อนผู้ชาย"
ฉันได้แต่ยิ้มแล้วเราทั้งสองก็แยกย้ายกันไปห้องเรียน
ตอนนี้ถ้าไปยืนกลางสนามพระอาทิตย์คงตรงหัวพอดี
"เบว ตอนเย็นเลี้ยงหนมหน่อยสิ"ฉันอ้อนเพื่อนรัก
"พิ้นไปไหนมาคะ เมื่อวานวันแรกก็โดดเลยนะคะ"เปสแซวฉัน
"นั้นสิไปไหนมาหรอ"เน ถามด้วยเสียงใสซื่อ
"โหย!พวกแกก็จะอยากรู้อะไรเบอร์นั้นคะ บางทีพิ้นมันอาจไปคลอดลูกก็ได้ ฮ่าๆ"เรด้าพูดขึ้น
"เดี๋ยวๆ ตอนแรกฉันก็คิดว่าแกจะช่วยพิ้นนะ ไหงเป็นนั้นวะอีเรด้า "เปสพูด
ฉันเห็นรอยยิ้มของเพื่อนเวลามีความสุขฉันก็มีความสุขมากเหมือนกัน นี่ก็อดนึกถึงตอนม.6ที่จะต้องแยกย้ายกัน น้ำตาฉันต้องนองแน่ๆ
ฉันนั่งดูเพื่อนพูดคุยกัน แต่ตาอันดีของฉันเหลือบไปเห็น ผู้หญิงมายืนอยู่หน้าประตูหลังห้อง มาทำอะไรกันนะ
"ไอ้แอล! พี่นุ่นมาหาเว้ยเร็วๆเลยเดี๋ยวความรักสั่นคลอนนะเว้ย ฮ่าๆ " เจมส์หัวหน้าห้องตะโกนเรียกพร้อมทิ้งท้ายด้วยการแซวแอลที่นั่งอยู่หน้าห้อง ฉันเห็นแอลเดินออกไปหาเขา เขาชื่อนุ่น รุ่นพี่ม 6 เขาทั้งสองต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ ต่อมอยากรู้ของฉันทำงานแล้วล่ะ
"พวกแก เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำแป๊บนะ"ฉันขัดการสนทนาอย่างมีความสุขของเพื่อน
ฉันเดินไปหยิบรองเท้าที่วางเรียงอยู่บนชั้นวางหลังห้อง ฉันยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก เพื่อแอบฟังแอลกับพี่นุ่นพูดกันหน้าประตู จนแอลโบกมือลาพี่นุ่นอะไรนั่น แล้วเขาก็กลับไปนั่งที่โต๊ะทำการบ้านต่อ
ฉัน ก็ยืนถือรองเท้าอยู่ในมือ
"พิ้น! ไหนบอกจะไปห้องน้ำไง"
"เอ่อ...ฉันไม่อยากไปแล้วอ่ะ นี่ก็จะเข้าเรียนแล้ว"
"แหม!ปกติก็เข้าสายตลอดใช่ไหมพวกมึง "เปสพูดกับฉันแล้วหันไปพูดต่อกับเพื่อนในแก็งที่เหลือ
ฉันวางรองเท้าแล้วเดินมานั่งที่เดิม ระหว่างเดินมานั่งสายตาของฉันมองไปที่แผ่นหลังแอลที่นั่งอยู่มุมหน้าต่างไม่ละสายตาย นี่มันเป็นความรู้สึกยังไงกันนะ
 
 
ช่วยติให้ด้วยนะคะ จะได้ปรับปรุงค่า