พรเเห่งหมู่ดาว

 
  "ขอบคุณนะครับที่ช่วยปกป้องผม เเอสเรียล"
  "ไม่เป็นไรหรอกเด็กน้อย" เเอสเรียลพูดขึ้นด้วยความผ่อนคลาย
  "คือ...ผมก็ไม่อยากจะเซ้าซี้หรอกนะครับ เเต่ผมอยากจะรู้จริงๆว่านี่มันเรื่องอะไรกันเเน่" ผมถามหาคำตอบที่ต้องการเป็นรอบที่ 5 เเล้วมั้ง เเต่ก็ยังไม่มีใครตอบสักที
  "โอเครๆ ฉันคงต้องบอกว่ายินดีต้อนรับก่อนสินะ" เเอสเรียลพูดต่อ  "ที่นี่คืออาณาจักรดวงดาว เป็นสถานที่ที่ผู้คนเคารพเเละบูชาดวงดาว เเละเป็นที่ซึ่งผู้คนจะมีดวงดาวหรือหมู่ดาวอยู่ประจำตัว ซึ่งถ้าผ่านการขัดเกลาฝึกฝนมาเราก็จะสามารถใช้พรของหมู่ดาวประจำตัวได้"
  "เอ่อเเล้วเราจะรู้ได้ไงครับว่า เรามี....." ผมไม่ทันได้ถามจบเเอสเรียลก็พูดเเทรกขึ้นมาก่อน
  "บนเเผ่นหลังไงล่ะ เราทุกคนในอาณาจักรเเห่งนี้จะมีสัญลักษณ์เป็นจุดสีดำ ขึ้นตามจำนวนหมูดาวประจำตัวของคนคนนั้นซึ่งจุดเหล่านั้นจะเรียงตัวกันในลักษณะของหมู่ดาวประจำตัวของเจ้าของร่าง ซึ่งตามปกติเเล้ว คนคนหนึ่งจะมีดาวประจำตัวได้เเค่เเบบเดียวเท่านั้น" เเอสเรียลบอกกับผม
  "เเต่คุณบอกว่าผมมีอยู่ 2 หมู่ดาวนี่ครับ" คำถามมากมายพรั่งพรู้เข้ามาในหัวเรื่อยๆ
  "ใช่เเล้วล่ะ เธอมีพรจากหมู่ดาว2หมู่ดาว เป็นหมู่ดาวที่ทรงพลังทั้ง2หมู่ด้วย คือดาวคนคู่กับคนเเบกงู ซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน"
  "เอ่ออ...ผมว่าเราพอเรื่องนี้ก่อนเถอะครับ ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าผมมาที่นี่ได้ยังไง หวังว่าคุณน่าจะพอบอกผมได้นะครับ"
  "ประเด็นนี้ฉันก็ไม่ค่อยเเน่ใจนัก เเต่เนื่องจากเธอเป็นผู้ใช้พรจากหมู่ดาวคนคู่ ดังนั้นนน.." เสียงของเเอสเรียลขาดช่วงไป
  "ดังนั้นอะไรหรอครับ"
          เเอสเรียลไม่ได้พูดต่อ เเต่เดินไปที่ชั้นหนังสือ เเละหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา เปิดไปที่หน้านึงที่อยู่หลังๆของเล่มเเล้วยื่นมาให้ผมดู
  "นี่ไงล่ะ 1 ในพรของหมู่ดาวนี้ คือการเดินทางไปยังโลกเเห่งคนตาย เเละไปยังโลกเเห่งสวรรค์ ตามตำนานของคาสเตอร์กับพอลลักซ์ ซึ่งฉันคิดว่าถ้าโลกนี้คือโลกเเห่งสวรรค์ตามที่หนังสือเขียนไว้ ฉันก็เลยเดาว่าเธอน่าจะใช้พรนี้มาจากโลกเเห่งคนตายน่ะ"
  "เอ่อ เเต่ที่โลกนั้นผมยังไม่ตายนะครับ" ผมพูดขึ้นอย่างงงๆ
  "เป็นเเค่คำเปรียบเทียบเฉยๆน่ะเด็กน้อย ก็เหมือนกับว่าเธอตายไปจากโลกนี้เเล้วไปอยู่ที่โลกอื่นเเทนโลกนั้นเลยเรียกว่าโลกคนตาย ส่วนเรื่องพรนั้นฉันว่าน่าจะเพราะเธออายุครบ 16 ปีวันนี้้ ซึ่งนั่นจะทำให้เธอเริ่มสะสมพลังจากดวงดาวได้ เเละการที่เธอไม่ได้เรียนรู้ที่จะควบคุมมัน นั่นน่าจะทำให้เกิดความไม่สเถียรขึ้น เธอก็เลยบังเอิญใช้พรเคลื่อนเปลี่ยนโลกมายังที่นี่"
  "อ่าเอ่อ.........เเล้วต้องทำอย่างไงหรอครับผมถึงจะกลับโลกของผมได้"
  "ที่นี่เเหละโลกของเธอ" เเอสเรียลพูดด้วยสีหน้าจริงจังอย่างลืมตัว
  "อะไรน่ะครับ" ผมสะดุ้งเล็กน้อย
  "เอ่อไม่มีอะไรหรอก เธอก็เเค่ใช้พรอีกครั้งนึงก็น่าจะเดินทางกลับได้เเล้วล่ะ"
  "งั้นผมคงไม่จำเป็นต้องรับรู้อะไรมากเเล้วล่ะครับ เเละก็คงไม่รบกวนมากไปกว่านี้เเล้วด้วย เดี๋ยวผมจะใช้พรเเล้วก็กลับไปที่ที่ผมมาเลย"
  "55555" เเอสเรียลลหัวเราะขึ้นราวกับผมเพิ่งยิงมุกตลกไป  "เด็กน้อยเอ้ยย พรเคลื่อนเปลี่ยนโลกเป็นพรบทใหญ่ ถ้าเธอควบคุมพลังดวงดาวไม่ได้หรือว่าควบคุมได้ไม่ดี เธอก็ร่ายพรนั้นไม่สำเร็จกหรอก อีกอย่างนะใหนๆเธอก็มาถึงที่นี่เเล้วจะไม่อยู่ต่อหน่อยหรอ" เเอสเรียลเชิญชวนด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม
          ผมทำหน้าเหมือนกับไม่เชื่อว่าเมื่อกี้ได้ยินอะไรมา
  "เอ่อเผื่อคุณจะไม่ได้สังเกตุนะครับ ทุกคนที่นี่ให้การต้อนรับผมซ้ะอบอุ่นมากกกกกกกกก นั่นทำให้ผมประทับใจจนน้ำตาจะไหลเลยครับ" พอพูดจบผมก็ฉีกยิ้มปลอมๆไปทางเเอสเรยล
          เเอสเรียลยิ้มอย่างไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
  "จริงๆเเล้วคนที่นี่เค้าไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะ เพียงเเต่ว่า" รอยยิ้มบนใบหน้าของเเอสเรียลหายไปก่อนที่จะพูดต่อ  "ที่นอกขอบเขตภูเขานี้มีอาณาจักรที่ปกครองโดยผู้ที่ใช้พรจากหมู่ดาวคนเเบกงูเหมือนกับเธอ เเละเป็นที่รู็กันว่าเจ้านั่นพยายามที่จะรุกรานเเละเข้ามาปกครองอาณาจักรเเห่งนี้ ทำให้เราไม่ค่อยไว้ใจคนเเปลกหน้าเท่าไหร่ โดยเฉพาะคนที่ใช้พรจากดาวคนเเบกงูหรือเกี่ยวข้องกับงูจะยิ่งไม่น่าไว้ใจไปกันใหญ่"
  "เเล้วยังไงกันหรอครับ คนที่ได้รับพรจากหมู่ดาวนี้จะเป็นคนไม่ดีเสมอไปหรอครับ" ผมถามขึ้นด้วยความฉุนเล็กๆ
  "อันที่จริงนะเจ้าหนู หมู่ดาวนึงๆจะอยู่กับเเค่คนๆเดียวเท่านั้นจนกว่าผู้ที่รับพรจากดวงดาวนั้นจะตายไปหรือสละตัวเองที่จะรับพรจากหมู่ดาวนั้น หมู่ดาวนั้นถึงจะไปปรากฎขึ้นกับคนที่จะรับสืบทอดต่อไป ซึ่งตอนนี้ออฟเฟียสผู้ปกครองอาณาจักรข้างนอกเเนวเขาเป็นผู้ใช้พรจากหมู่ดาวนี้อยู่ เลยไม่น่าจะเป็นไปได้เลยที่หมู่ดาวนี้จะมาปรากฎบนตัวเธอ"
  "บางทีออฟเฟียสคนนั้นอาจจะตายไปเเล้วนะครับ ผมถึง.."
  "ไม่มีทางหรอก เจ้านั้นร่ายพรอมตะเอาไว้ไม่มีใครทำอะไรเจ้านั้นได้หรอก"
          พอได้ฟังเรื่องราวต่างๆเข้าไปผมก็รู้เลยว่าสมองน้อยๆของผมไม่สามารถที่จะรับข้อมูลอะไรเพิ่มได้อีกเเล้ว ซึ่งเเอสเรียลก็ดูเหมือนจะดูออกเเละเข้า่ใจสถานการณ์เป็นอย่างดี ก็เลยไล่ผมให้กลับไปนอน พร้อมกับยัดเยียดหนังสือเล่มที่เปิดให้ผมดูมาให้ผมเอากลับไปอ่านด้วย
  "มากเกินไปสำหรับเธอสินะ555 ไปนอนได้เเล้วล่ะเจ้าหนู เก็บข้อสงสัยไว้เดี๋ยววันนึงทุกอย่างก้กระจ่างมากขึ้นเอง"
          ผมกำลังจะพูดออกไปว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะมาอยู่ที่นี่หรอกนะ เเต่ก็ยังไม่ทันจะได้พูดออกไปเเอสเรียลก็ยิ้มเเล้วหันหลังเดินจากไป
 
  "เห้โย่วววเจม"
  "เห้ยย!!" ผมตกใจกับเสียงเรียกตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆนึกออกว่านั่นคือเสียงของเอควอนั่นเอง
          พื้นตรงจุดที่เปียกน้ำค่อยๆมีน้ำไหลซึมขึ้นมาเเล้วก็ค่อยๆไหลต้านเเรงโน้มถ่วงขึ้นมาเเละหลอมรวมเป็นรูปทรงคนกำลังนั่งเก้าอี้อยู่ จากนั้นเอควอก็ปรากฎตัวขึ้นมาจากมวลน้ำนั้นในสภาพเปลือยปล่าวนั่งอยู่บนเก้าอี้
  "นายนี่เอง ว่าเเต่นายจะไม่ใส่เสื้อผ้าหน่อยหรอ" ผมเบือนหน้าๆไปทางอื่นเเล้วก็โยนกระดาษบนลิ้นชักไม้ข้างๆตัวไปให้เอควอ
  "ถ้าใส่เสื้อผ้าด้วยตอนใช้ร่างน้ำมันก็เปียกสิ " เอควอพูดพร้อมกับน้ำเเผ่นกระดาษที่ผมโยนไปให้นำไปปิดพื้นที่ลับเอาไว้
  "ว่าเเต่นี่นายเเอบฟังฉันคุยกับเเอสเรียลหรอ"
  "เเหมก็เรื่องเเบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆนี่นา"
  "เเล้วเป็นไงล่ะประทับใจกับผลที่ได้เเอบฟังไหม" 
  "ก็นิดหน่อยนะ เเต่จริงๆเเล้วฉันไม่ได้อยากจะมาเเอบฟังหรอก ฉันเเค่อยากจะมาชวนนายมาอยู่ทีมเดียวกันในงานเดสตีนี่พรุ่งนี้น่ะ นายคงไม่ลืมใช่ไหมว่าพรุ่งนี้นายต้องเข้าร่วมด้วย"เอควอพูดเตือนความจำผม
  "ถ้านายมาเพราะเรื่องนี้คงต้องเสียใจด้วยนะเพราะฉันคงช่วยอะไรนายไม่ได้หรอก อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็ตั้งใจจะกลับโลกที่ฉันมาเเล้วด้วย ขอโทษจริงๆนะ" ผมตอบเอควอด้วยสีหน้าจริงจัง
  "นายคิดจริงๆหรอว่านายจะใช้พรบทนั้นได้น่ะ นั่นมันพรบทใหญ่นะอย่างที่เเอสเรียลบอกนั่นเเหละ"
  "ฉันไม่สนหรอกนะว่าจะทำได้ไหม เเต่ยังไงฉันก็คงไม่อยู่ที่นี่เเน่ ฉันมีภาระหน้าที่ที่โลกของฉันให้ทำ ฉันมีเเม่ต้องดูเเล นายจะให้ฉันทำราวกับว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่เป็นเรื่องปกติ เเละทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังเเบบนี้ไม่ได้หรอกนะ!!"
 
  "โอเครๆ ถ้านายพูดขนาดนั้นก็ไม่เป็นไรๆ ฝันดีนะ"
           เอควออึ้งๆไปเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าจ๋อย เเล้วก็เดินพาร่างเปลือยปล่าวกลับห้องไป