คิไมระ

ในคืนนั้นผมได้คุยกับอาจารย์สองสามคำ จะว่ายังไงดีล่ะ จะบอกว่าเหงาตอนไม่มีท่านอยู่ข้างๆ ก็คงจะไม่ผิดหรอกมั้ง
 
     พอรู้ว่าอาจารย์ยังสบายดี ก็รู้สึกโล่งใจ
 
     รุ่งเช้าต่อมาผมลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการไม่สู้ดี
 
     " ทำไมอยู่ๆ ถึงเจ็บตาขึ้นมาได้ก็ไม่รู้ "
 
     ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ยังทำงานอยู่ มันเร่งพลังด้วยตัวของมันเองจนผมทนไม่ไหวได้แต่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เผื่อว่ามันจะทุเลาลงบ้าง
 
     " อ้ากกกก! "
 
     ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนมันกำลังจะออกมาจากเบ้าตายังไงไม่รู้
 
     และพอมันได้พลังที่ต้องการ ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ก็ปล่อยละอองแห่งแสงกระจายไปทั่วห้องและลามไปถึงด้านนอกจนครอบคลุมเมืองทั้งหมด
 
     ผมไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ จึงได้ใช้ทักษะสาวงามปกปิดพลังนี้ไว้และหยุดการทำงานได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น
 
     อยากรู้เป็นเพราะอะไร แต่สเนลดันไม่อยู่ซะนี่ ถึงจะยังติดต่อได้ แต่คุยแบบเห็นหน้าจะดีกว่าแถมยังส่วนตัวด้วย
 
     ถึงจะบ่นไปก็เท่านั้น ออกไปข้างนอกไปรับลมหน่อยดีกว่า
 
     พอคิดได้ดังนั้น ผมจึงเปิดประตูออกไป แต่สิ่งที่ผมเห็นมันกลับไม่ใช่ด้านหลังของปราสาทสีขาวแต่เป็นป่าทึบแห่งหนึ่ง
 
     ผมมองตาปริบๆ คิดว่าคงจะละเมอ จึงเข้าไปในบ้านพักแล้วออกมาใหม่ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ยังเป็นป่าทึบเช่นเดิม
 
     นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย! 
 
     ผมเดินออกไปแบบกล้าๆ กลัว เพื่อหาทางออก แต่ก็ไม่เจอ 
 
     มองทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้บังจนมิด แม้แต่แสงก็เล็ดลอดเข้ามานิดเดียวจนเห็นภาพตรงหน้าแค่สลัวๆ
 
     ในขณะที่ผมกำลังจะถอดใจและกลับไปยังทางเดิมอยู่นั้น อยู่ๆ ก็ได้มีเสียงปริศนาดังก้องขึ้นมา เสียงนั้นยังกับเสียงร้องโหยหวนของวิญญาณที่ถูกฆ่าตายอย่างทรมาน
 
     มันทำให้ผมแสบแก้วหูจนต้องเอามือทั้งสองมาปิดหูไว้ แต่เสียงมันดังเกินไปจนแค่มือก็ไม่สามารถที่จะดับเสียงหมดได้
 
     เมื่อไม่มีทางเลือก ผมจึงใช้ทักษะของหมูมีเขา ดูดเสียงเข้าไปในปากจนหมด
 
     ถ้าจะถามว่าทำได้ยังไง? ที่ทำได้ก็เพราะผมมีทักษะดูดกลืนที่มีความจุที่ไม่สิ้นสุด
 
     พอต้นเสียงหายไปหมด มันก็เผยร่างจริงออกมา
 
     ร่างจริงของมันนั้นคือ ดอกไม้ยักษ์ที่มีกลีบหกกลีบ จุดกึ่งกลางของดอกไม้มีสิ่งที่เรียกว่า " แก่นพลัง "
 
     สิ่งนั้นเอาไว้สร้างเสียงเมื่อกี้ไม่ผิดแน่!
 
     เมื่อแน่ใจแล้ว ผมก็ลองผสมลมเสียงกับกรดเพื่อสร้างอาวุธ เพื่อโจมตีนั่นก็คือ " ลมกรด "
 
     ผมเล็งไปที่แก่นพลังและให้เจ้าลมกรดนี้โจมตีแบบทางแนวตรงเหมือนปืนฉีดน้ำ
 
     และมันก็โดนเป้าเต็มๆ จนร่างของมันเหี่ยวเฉาเพราะกรดและสลายร่างกลายเป็นอัญมณีสีเขียว
 
     และนั่นก็เป็นหน้าที่ของหนังสือเวทย์ที่จะต้องผนึกมัน
 
     เมื่อโดนผนึกสำเร็จ ร่างของมันก็แตกออกเป็นเศษกระจกและกลายร่างเป็นดอกไม้ที่มีสี่กลีบและมีชื่อกำกับไว้ด้านล่างว่า " วิน โคลเวอร์ "