สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

5.3

เขียนโดย Bloodlas

วันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 01.18 น.

  68 ห้องเรียน
  26 วิจารณ์
  55.89K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มกราคม พ.ศ. 2562 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) วิหกคืนรัง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

      เช้าต่อมา

  "สองคนตื่นได้แล้ว พวกน้อยลงแล้วต้องไปเดียวนี้"

  "ขอ5นาทีเก็บสำภาระ"

  "ค่ะคุณชู"

             ผมปีนขึ้นยิดตึก แล้วมองดูรอบๆพวกมันน้อยลงมากท่าจะไปก็ต้องไปตอนนี้เท่านั้น ผมหันไปมองซาโยกับซาราเนะสองเสร็จแล้วผมลงไปค่อยๆพาพวกเธอลงจากซากตึก แล้วเลาะตาซอกตึกหลีกเลียงลานที่กว้างมาก มันเสียงที่จะมีเสียงก้องแล้วพวกมันจะมาลุมเรา 

  "คุณชูท่าเราไปด้วยความเร็วขนาดนี้เย็นนี้น่าจะถึงกำแพงค่ะ"

  "เข้าใจแล้ว ต้องภาวนาให้ทางสดวกแบบนี้ตลอดวัน"

           ทั้งสามคนที่มีชูเดินนำหน้าซาโยอยู่ตรงกลางซาราเนะปิดท้าย พวกเค้าเดินมาถึงลานกว้างของเมืองร้าง ถึงมีตอกซอกซอยให้แต่มันอันตรายเกินแล้วมีบ้างก็มีอุปสรรคกีดขวางบ้าง

  "ยังไงเราต้องเดินผ่านลานกว้างนี้ไป"

  "ไปทางอื่นไม่ได้เลยหลอค่ะคุณชู"

  "ยากเลยน่ะ เราต้องแปลงฟอร์เมชั่นเป็นสามเหลี่ยม"

  "แต่มันจะช้านะชู"

  "ช้าหน่อยก็ต้องยอมปลอดภัยไว้ก่อน"

        ผมสามคนหัดหลังชนกันแล้วค่อยๆเดิน หากพวกคุณสงสัยทำไมถึงต้องกลัวลานกว้างกว่าซอก ลานกว้างเรามีโอกาศโดนลุมมากกว่าจำเราและโดนล้อม ในซอกถึงจะมาแยะแค่ไหนแต่เราก็ดวล1-1แน่นอนกว่า และที่สำคัญผมใช้พลังของตัวเองต่อหน้าสองคนนี้ไม่ได้

    กอง กอง กอง กอง

  "ซวยซาโยทิ้งสัมภาณะ วิ้งงงงงงงงงงงงง"

         สิ่งที่ผมกลัวที่สุดมันก็เกิดขึ้น ลมที่แรงมากพัดกระป๋องเจ้ากำล่วงลงแล้วกลิ้งเสียงดังก้องไปทั่วลาน ผมสั่งให้ซาโยทิ้งสัมภาระและให้ทั้งสองคนวิ้งสุดกำลัง ตอนผมออกวิ้งผมมองดูรอบๆ พวกมันเริ่มมากันแล้ว ต้องไปให้ถึงอีกฝากก่อนจะถูกล้อม

  "ซาโย ซาราเนะ ฆ่าแค่ตัวที่ไกล้ที่สุด1-1.5เมตจากตัวเท่านั้น"

         ทั้งสามคนเข้าปะทะกับฟูงแรกด้านหน้าของทั้งสามคน พวกเค้าร่ายรำบนกองซากศพนับสิบนับร้อยนับพันที่กำลังเข้าหาพวกเค้า ตัวแรกผ่านไปตัวที่สองตามาและตามเรื่อยๆเลือดนองเป็นสายน้ำ เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงเลือดดังนับครั้งไม่ถ้วนด้วยการวิ้งที่ไม่หยุด

  "เราไกล้ถึงแล้วคะคุณชู แต่เราแย่แน่ท่าเรายังมีพวกมันตามมาแบบนี้ เค้าจะไม่เปิดประตูให้"

  "แย่แน่แบบนั้นแต่ไม่เป็นไร ก่อนถึงประตู300เมตรฉันจะอยู่ถ่วงเวลาให้"

  "ชูนายจะให้พวกเราอสงคนทิ้งนายเนียนะ"

  "ใช่ฉันมาช่วยเธอซาโย และซาราเนัเสียสละมามากพอแล้วคนต่อไปก็ตาฉันแล้ว"

           ผมวิ้งนำทั้งสองคนเข้าไกล้กำแพงมากขึ้น มากขึ้นจนในที่สุดผมก็เห็นกำแะงเต็มตาผม หยุดวิ้งหนีแล้วหยุดตัวเองหันหลังให้กับสองคน แล้วฟันใบมีดของElectricity Blade หลุดออกไปปักตรงหน้าพวกซากศพ ปลอยกระแสไฟฟ้าช้อตห้พวกมันหยุดนิ้งแต่พวกมันมีแยะเกินไป ใช้ได้อย่างมากก็3นาที

  "ไปซะทั้งสองคน"

  "ชูนายไปกับพวกเราเถอะ"

  "ฉันไปไม่ได้ ซาราเนะพาเพื่อนเธอไปซะ"

         ซาราเนะกระชากแขนซาโยออกวิ้งไปตอนที่ผมกำลังหันกลับมาที่ฟูงซากศพ หางตาผมเห็นสิ่งที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ ผมดึงใบมีดของ Electricity Blade ร่อนออกไปปักที่ตัวมัน ประชากตัวปักลงพื้น สปีริท ผมรีบวิ้งเข้าไปหามันแล้วติดตังใบมีดสำรองอันสุดท้ายทันทีที่ถึงตัวมัน ก็เอามีดแทงลงหัวมันดิ้นจนใบมีดที่ปาออกมาปักมันหักลง   ผมหยุดแล้วหันไปมองสองคนนั้นที่เดินเข้าประตูไป ผมหันกลับไปถึงฟูงซากศพ ที่เริ่มเดินอีกครั้ง

    มุมซาโย 

          ฉันกับซาราเนะเข้ามาในกำแพงแล้วซาราเนะลากแขนฉัน ดินขึ้้นบรรไดไปบนชั้นสังเกตการณ์ มองดูชู

  "ซาโยฉันไม่เข้าใจทำไมเค้าต้องทำอะไรให้เธอขนาดนี้"

  "ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน ฉันกับเค้าเพิ่งเจอกันไม่ถึง1อาทิตย์เลย"

  "เค้ามาที่หอพักมาหาเธอ พอเค้ารู้ว่าเธอหายไปสิ่งแรกที่เค้าทำคือไปเอาวุธแล้วหาคนนำทางมาตามหาเธอ"

  "งั้นหลอ ฉันไม่เข้าใจ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับนิสัยแบบนี้เหมือนเคยได้ยินมาจากไหน"

        ซาโย? จงมองดูฉันอย่าได้ละสายตาหนีจงมองดูวิธีของฉัน วิธีที่ฉันจะสอนเธอ

             ฉันที่ยืนมองดูของตามที่ตระโกนบอก ตัวเค้าตั้งท่าแล้ววิ้งเข้าฟาดฟัน กับฟูงซากศพเค้านั้นร่ายรำถ่วงท่าแห่งดาบถอยออกฟาดฟัน เข้าฟันแล้วก้าวย่างอย่างใจเย็นหลีกเลี้ยง ไม่ให้ตัวเองจนมุม ตัวเค้าคอยๆย้อมเป็นสีแดงอย่างช้าๆ ฉันเอากล้องส่องทางไกลส่องดูเค้าสีหน้าของเค้ามิได้หวาดกลัว แต่กลับสนุกกับมันอย่างหน้ากลัว พวกมันลดลงที่ละตัวที่ละตัวจนบางตาลงเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แต่เค้าไม่มีสีหน้าอาการเหนื่อย จนตัวสุดท้ายล้มลง เค้าเอาคาตานะ Electricity Blade ของเค้าปักลงพื้นแล้วนั่งลงบนซากศพ สีหน้าแววตานิ่งมากแผ่ไปด้วยจิตสังหาร ฉันวิ้งลงไปข้างล่าง พยาจะปิดประตู

  "ไม่เธอปิดไม่ได้"

  "อย่ามาขวางฉันฉันจะเปิด"

           พวกเจ้าหน้าที่ประจำประตูพยายามดึงฉันออกตากประตู ฉันรู้หงุดและโมโห ตอนนี้ฉันแค่อยากไปพาเค้าเข้ามา ฉันไปมองพวกเค้าแล้วแผ่จิตสังหารใส่พวกเค้า ฉันกระตัวล็อกประตูฉุกเฉินกรณีที่ระบบไฟฟ้าไม่ทำงานที่ต้องเปิดด้วยแรงคนออก แล้วเปิดประตูวิ้งออกไป

       จบมุมซาโย

             ผมนั้งลงบนกองซากศพเพื่อระงับสัญชาติญานดิบก่อนจะไปที่ประตู ตอนนั้นผมสัมพัสถึงถึงการมีตัวตนของพวกมันอีกตัวผมหันไปมองมันด้วยแว้วตาที่พร้อมฆ่าทุกเมื้อ แต่ไม่ใช่มันคือซาโย เธอยืนมองดูและทิ้งระหะห่าง 

  "นั้นนายใช่ไหมชู"

  "อ่าใช่ กลัวฉันไหม"

  "กลัวสิ นายมองอย่างกะจะฆ่าฉัน"

  "โทษทีๆ ไปกันเถอะฉันอยากกลับบ้านละ"

  "ลุกมาสิฉันไม่อยากเข้าไปในนั้น"

  "เอาดาบนี้ไปทำความสะอาดละเก็บลงกล่องอย่างเดิม"

            ผมเดินเข้ากำแพงแล้วกลับบ้านทั้งที่ตัวเปื้อนเลือดแบบนั้น คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างมองผม ผมมายืนหน้าบ้านแล้วเปิดประตูบ้านออก แล้วเดินเข้าไป

  "กลับมาแล้ว"

                         ติดตามตอนต่อไป           โอ้ยไปนอนโรงบาลเล่นเพราะPM2.5 โทษทีน้า

     

        

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา