The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

9.7

เขียนโดย Jalando

วันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 19.53 น.

  174 LV
  22 วิจารณ์
  139.36K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2566 01.31 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

108) คองโกล่า

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

 เครดิตภาพจาก  https://wallpapersafari.com
 
“ ธะ.... เธอว่าไงนะ เสียงที่ดังเมื่อครู่นี้ปะ.....เป็นขะ.....ของ….เจ้าคองอะไรซักอย่าง ใช่มั้ย ” มาวินทวนคำด้วยสำเนียงที่ฟ้องถึงการติดอ่าง  
 
“ ใช่ ” เด็กสาวร่างสูงตอบสั้นๆ ดวงตาจ้องมองไปยังทิศทางที่เกิดเสียง
           
 
      ใบหน้าของมาวินซีดเผือดอย่างฉับพลัน เพราะไม่ว่าโง่ปานใด ย่อมต้องอยู่แล้วรู้ว่าเจ้าตัวที่กำลังเดินมา น่าจะมีขนาดใหญ่ยักษ์ เนื่องจากฝีเท้าของมันนั้นหนักแน่นและดุดัน
 
“ เหอๆ เธอแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าเป็นมัน ” มาวินยังไม่ยอมแพ้ 
 
“ ฟังจากเสียงคำรามและเสียงฝีเท้า ชั้นขอยืนยันด้วยเกียรติของฮันเตอร์ระดับสามเลยว่ามันคือ…..คองโกล่า ไม่ผิดแน่ ” คราวนี้เป็นฝ่ายโจจี้ที่ตอบกลับ น้ำเสียงดูเครียดขึ้ง อันผิดไปจากบุคลิกขี้เล่นยามปกติ
 
“ คร่อก...... แฮ่...... ”
 
" ตึง ตึง ตึง "  
            
 
      เสียงฝีเท้า เสียงขู่คำรามเริ่มทวีความรุนแรง ทุกสิ่งชวนเขย่าขวัญจนทำให้วัยรุ่นทั้งสามเริ่มเขยิบเข้าหากันโดยไม่รู้สึกตัว  แต่ก่อนที่เหตุการณ์จะเลวร้ายไปมากกว่านี้ ทุกสรรพสิ่งก็พลันสงบลงอย่างไร้ร่องรอย ราวกับว่าความบ้าคลั่งเมื่อครู่เป็นเพียงฝันร้าย
           
 
       เหมยลี่และโจจี้ต่างพากันสงบนิ่ง เพื่อเตรียมรับศึก ส่วนมาวินได้แต่เหลียวซ้ายแลขวา ท่าทางร้อนรน สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามพรรคพวกด้วยเสียงที่สั่นเทา 
 
“ เออ..... ทำไมเสียงถึงได้เงียบหายไปซะล่ะ หรือว่ามันจะหนีไปแล้ว ” 
 
“ หึๆ ” โจจี้หัวเราะเหี้ยมๆ
 
“ หัวเราะแปร่งๆนะ พี่ชายผมทอง ตกลงนายรู้อะไร ก็รีบบอกมา ” มาวินเอ่ยถามรัวเร็ว เพราะเด็กหนุ่มรู้สึกหลอกหลอนจนขนหัวลุก
 
“ ก็จะไม่ให้หัวเราะได้ยังไงเล่า ในเมื่อคองโกล่าตัวเป็นๆได้ปรากฏตรงหน้าของชั้นแล้ว ” โจจี้ตอบกลับเร็วปรื้อ บ่งบอกว่าหนุ่มผมทองก็รู้สึกเกร็งเช่นกัน 
 
“ หา......มาแล้วเหรอ ” มาวินร้องอุทานเสียงหลง พร้อมหันหน้าไปยังทิศที่โจจี้มอง 
          
 
        สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นในตอนนี้ก็คือ…..ตัวอะไรซักอย่างที่ยืนจังก้า ประเมินคร่าวๆ น่าจะสูงประมาณ 4 เมตร ร่างกายอุดมไปด้วยมัดกล้ามและเส้นเลือด ใบหน้าคล้ายคน แต่จมูกกลับย่นอย่างประหลาด ปากแบะหนา ดวงตาลึกลงไปในเบ้า อันมีประกายทมิฬซุกซ่อนอยู่ภายใน เมื่อประกอบกับขนสีดำที่รกรุงรังทั้งตัว ยิ่งทำให้มันดูละม้ายคล้ายบางสิ่งที่เคยเห็นบนโลกมนุษย์
 
“ เหวอ..... นั่นมันกอริลลานี่นา.... ” มาวินรีบถอยหลัง เขารู้สึกหวาดกลัว 
 
“ นั่นมันคือ…คองโกล่าเฟ้ย เจ้างั่ง เรียกให้มันถูกสิฟะ ” โจจี้ยกดาบขึ้นสูงด้วยท่าเตรียมประจัญบาน ปากก็ตวาดด่าเต็มสตรีม 
           
 
       แม้มาวินจะโดนโจจี้ตวาดด่าเสียงดัง แต่คราวนี้เด็กหนุ่มกลับไม่โต้ตอบ เพราะมัวแต่หวาดกลัวสัตว์ประหลาด           
        
 
        เหมยลี่สังเกตเห็นอาการสั่นของมาวิน เธอนิ่งคิดอยู่อึดใจ จากนั้นก็ศอกเข้าไปที่สีข้างของเด็กหนุ่ม พร้อมกล่าวเสียงเข้ม 
 
“ เจ้าลิงหัวเขียว ครั้งนี้นายจะมัวแต่กลัวเหมือนตอนสู้กับงูยักษ์โบราณไม่ได้ เพราะลำพังแค่พวกชั้น ไม่อาจล้มคองโกล่าได้อย่างแน่นอน ” 
           
 
         มาวินสะดุ้งนิดหนึ่ง เขาเริ่มรู้สึกตัว แต่กายยังคงสั่นไม่หยุด ปากก็ตอบตะกุกตะกัก 
 
“ อะ..... เอ่อ..... กะ......ก็อยากจะหยุดหรอกนะ ตะ.....แต่ว่ามะ.....ไม่ว่าจะทำยังไง ขะ.....ขาก็ยังสั่น ” 
          
 
        แววตาของเหมยลี่ดูอ่อนโยนลงชั่วขณะ อาจเป็นเพราะเธอนึกสงสาร แต่มันปรากฏเพียงพริบตา วินาทีต่อมา ก็แปรเปลี่ยนวาวโรจน์ เด็กสาวกระชากคอเสื้อของมาวินเข้ามา พร้อมตะคอกใส่อย่างดุดัน 
 
“ เลิกกลัวได้แล้ว นายไม่อยากกลับไปหาจันรึไง ” 
           
 
       ทันทีที่มาวินได้ยินคำว่า “จัน” เด็กหนุ่มหัวเขียวก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน มันปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงจนสามารถปัดเป่าความหวาดกลัวในจิตใจออกจนหมด พลังนั้นคือ.....จิตใจที่ไม่ยอมแพ้ 
 
“ ใช่แล้ว เราต้องกลับไป กลับไปหาทุกคน กลับไปหาจัน กลับไปให้ได้ ” มาวินท่องคำนี้ไว้ในใจ ดวงตาเล็กเรียวเปล่งประกายเจิดจรัสออกมา ใบหน้าขมวดนิ่วและจริงจังจนกลายเป็นคนละคน
           
 
       หลังเห็นความเปลี่ยนแปลง โจจี้ก็ยิ้มนิดๆ เขายอมรับว่า.....ถ้าแผนล่าคองโกล่าขาดมาวินไปซักคน คงล้มเหลวอย่างแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนี้ หนุ่มผมทองจึงเสียบดาบคาตานะเข้าฝัก พร้อมตั้งสมาธิ เพื่อเตรียมใช้ท่าไม้ตายสูงสุด
            
 
       พอเหมยลี่เห็นว่าทุกอย่างเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทาง เธอจึงกล่าวเบาๆ เพื่อบอกแผนการกับมาวิน 
 
“ หน้าที่ของนายคือการใช้ความเร็ว ก่อกวนไม่ให้คองโกล่าเข้าถึงตัวโจจี้ พอหมอนั่นรวบรวมพลังจนเต็ม ก็รีบถอยฉากออกมา เพราะท่าดาบผ่าหินผานั้นรุนแรงมาก เข้าใจมั้ย เจ้าลิงหัวเขียว ” 
 
“ อื้อ....เข้าใจแล้ว วางใจได้เลย ” มาวินตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยว สีหน้าดูจริงจังจนน่ากลัว 
           
 
       ระหว่างที่ทั้งสามกำลังปรึกษากัน คองโกล่าก็ยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ ดวงตาฉายแววดุร้ายอย่างชัดเจน วินาทีต่อมา มันก็ย่างสามขุมเข้าหากลุ่มวัยรุ่น พร้อมร้องคำรามเสียงดัง 
 
“ แฮ่......... ” 
           
 
      เหมยลี่ไม่รอให้คองโกล่าเป็นฝ่ายบุก เพราะถ้าเข้าถึงตัวโจจี้ซึ่งเป็นผู้เดียวที่สังหารมันได้ ทีมนักล่าย่อมถึงกาลอวสานอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้นเด็กสาวจึงชิงเปิดก่อน 
 
“ ลุยได้ เจ้าลิงหัวเขียว ” 
            
 
        สิ้นเสียงสัญญาณ มาวินก็พุ่งเข้าหาคองโกล่าอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตา เขาก็มาถึงระยะสามก้าวก่อนถึงตัว
 
“ แฮ่..... ” คองโกล่าคำรามดัง พร้อมเหวี่ยงหมัดขวาเข้าไปที่ใบหน้าของมาวิน เพื่อหวังให้ตายในทีเดียว แต่ก่อนกระทบถูก เด็กหนุ่มก็ฉากหลบไปทางขวาสุดกำลัง ทำให้กำปั้นนั้นจั่วลม
 
“ เป็นไงเล่า งงอ่ะดิ ชั้นเร็วจนตามไม่ทันเลยล่ะซิ ฮ่าๆ ” มาวินคึกคะนอง แต่พอเด็กหนุ่มพูดจบ เขาก็รู้สึกถึงแรงลมที่ด้านหลัง
 
“ เฮ้ย นี่มันอะไรกันฟะ ” มาวินเสียขวัญ เพราะทันทีที่เหลียวหลัง เขาก็เห็น…….คองโกล่า สัตว์ร้ายร่างยักษ์ 
            
 
        คองโกล่าแสยะยิ้มออกมาด้วยความพอใจ (มั้งนะ) พร้อมยกมือขวาขึ้นสูง หวังทุบหัวศัตรูให้จมธรณีในทีเดียว ในระยะประชิดแบบนี้ มาวินไม่มีทางหลบทันอย่างแน่นอน 
 
“ ซวยแล้ว ทำไงดี ” มาวินหน้าตื่น เขารีบยกการ์ดขึ้นสูง เพื่อป้องกันศีรษะและใบหน้า
 
“ เปรี้ยง........ ”  
           
 
       เสียงปะทะดังกึกก้องและยาวนาน มาวินหลับตานิ่ง พร้อมยกการ์ดค้างเอาไว้ เพื่อเตรียมรับแรงปะทะ แต่เมื่อเวลาผ่านไปอึดใจ เขาก็นึกสงสัยว่า.....ทำไมยังไม่รู้สึกเจ็บปวด เพราะเท่าที่ฟังจากเสียง คาดว่าน่าจะทำให้อวัยวะบางส่วนหลุดออกจากร่างกาย 
 
“ เอ.....หรือว่าเราจะตายไปแล้วนะ ” 
           
 
       มาวินนึกสงสัยในข้อนี้ เขาจึงค่อยๆลดการ์ดลงและมองดูเหตุการณ์ ทำให้พบว่ามีใครบางคนหยัดยืนอยู่เบื้องหน้า คนๆนั้นก็คือ…..เหมยลี่ 
 
“ ยัยโย่ง เธอ ” มาวินร้องเสียงหลง ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่า......ในชั่วเวลาเป็นตาย เหมยลี่ได้พุ่งเข้ามาซัดคองโกล่าสุดแรงจนทำให้มันกระเด็นไปหลายก้าว 
 
“ สงสัยจะให้นายรับหน้าที่ก่อกวนคองโกล่าคนเดียวไม่ได้ซะแล้ว เจ้ามอนสเตอร์ตัวนี้ มันเร็วกว่าที่คิด เราคงต้องสู้ร่วมกัน คอยตามชั้นให้ดีๆ ” เหมยลี่กล่าวเรียบๆ ดวงตาจับจ้องไปที่คองโกล่าที่ยืนสะบัดหัวไปมาด้วยอาการมึนงง
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดารค์ไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา