The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก https://wallhere.com
 
" ว่ายังไง ใครเป็นคนทำเธอ " มาวินยังคงถามเสียงดังจนคล้ายตะโกน สีหน้าอยู่ระหว่างเจ็บปวดและคั่งแค้น
 
" ยะ....อย่าตกอยู่ในความแค้นเลย ยอดรัก เธอตะ....ต้องปล่อยวางนะ และใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข " มารร้ายในคราบจันยังคงแสดงบทคนดีต่อไป มือขวาเอื้อมไปลูบไล้ใบหน้าของมาวิน เพื่อเช็ดหยาดน้ำตาที่อาบสองแก้ม มุมปากพยายามยิ้มอบอุ่น
      
 
       แม้จันจะสอนสั่ง แต่ก็ไม่ช่วยให้จิตใจของมาวินสงบลง กลับพลุ่งพล่านด้วยไฟแค้นและความโศกายิ่งกว่าเดิม เขากัดฟันแน่นจนเริ่มมีเลือดแดงสดไหลออกมาจากริมฝีปาก ดวงตาแข็งกร้าว ราวกับสัตว์ป่า
 
" ไม่มีวัน ชั้นไม่ให้อภัย ใครทำเธอ บอกมาเดี๋ยวนี้ "
      
 
      สีหน้าของจันดูซีดเผือดลงไปทุกขณะ เพราะเสียเลือดไปมากมาย ดวงตาคมเริ่มจะปิดแหล่มิปิดแหล่ บ่งบอกถึงไฟชีวิตที่ใกล้มอดดับ ถึงกระนั้น เธอก็ยังปิดปากเงียบ
 
" บอกมาเถอะ ชั้นขอร้อง คนที่ทำร้ายเธอ สมควรต้องชดใช้ " มาวินเริ่มอ้อนวอนด้วยกระแสเสียงที่โหยหวน ทำให้ดูเหมือนผีเปรตในตำนาน มากกว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ 
      
 
       จันแสร้งทำเป็นอึกอัก แต่ในวินาทีสุดท้ายก่อนสิ้นใจ(แบบหลอกๆ) เธอแกล้งปรายตาไปยังอากิเนะที่ยืนทื่ออยู่ไม่ห่าง จากนั้น ดวงตาคมซึ้งก็ปิดอย่างถาวร พร้อมมือขวาที่ตกลงข้างลำตัว
 
" อึก......"
      
 
       ความเศร้าโศกที่มหาศาลถาโถมเข้าสู่หัวใจของมาวิน ดุจดังน้ำป่าที่โหมกระหน่ำยามฝนตก มันเจ็บปวดรวดร้าวจนคนธรรมดาแทบทนทานไม่ได้ ด้วยสูญเสียคนรักไปแบบไม่ทันตั้งตัว ชั่วครู่ ความรู้สึกดังกล่าวก็กลับกลายเป็นเคืองแค้นอย่างมากมาย ทำให้ไฟโทสะปะทุขึ้นมาเนืองนอง
 
" ฮึ่ม.....อภัยให้ไม่ได้ แก....."
      
 
      มาวินส่งสายตาอาฆาตให้อากิเนะ พร้อมพ่นคำขู่ ไม่ต้องมีปัญญาเลิศล้ำ ก็รู้ทันทีว่าหนุ่มหัวเขียวพุ่งเป้ามาที่ตน เพราะก่อนตาย มารร้ายในคราบจันได้ทิ้งคำใบ้ให้ซะขนาดนั้น
 
" เลี่ยงไม่พ้นจริงๆด้วย เจ็บใจ เสียรู้เจ้ามารร้ายนั่นอีกแล้ว " อากิเนะรู้สึกขัดเคือง แต่ไม่ทันได้คิดการใด มาวินก็ลุกขึ้นยืน แล้วร้องถามเสียงดัง
 
" ยัยกระต่ายน้อย เธอฆ่าจันทำไม "
 
" จะ....ใจเย็นๆก่อน นะ...นายลิง เราขออธิบายก่อน " อากิเนะพยายามไกล่เกลี่ย แต่เธอไม่แน่ใจว่าจะทำสำเร็จ เพราะมาวินดูจะสติหลุดไปแล้ว
 
" ไม่เย็น แก.....บังอาจฆ่าจัน ชั้นจะล้างแค้น ย้าก....." มาวินไม่รับฟังตามคาด พร้อมพุ่งเข้าใส่อากิเนะ
      
 
      ด้วยความที่เด็กสาวหน้าใสระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว เธอจึงร่ายคาถาเพิ่มความเร็วให้ตัวเอง เลยหลบการพุ่งเข้าใส่ของมาวินได้อย่างง่ายดาย ปากก็ร้องห้ามเสียงดัง
 
" หยุดนะ ฟังเราก่อน อะ....เอ่อ คุณจันตัวจริงยังไม่ตาย เราไม่ได้ฆ่าเธอ "
     
 
       ทว่ามาวินไม่คิดรับฟัง เพราะถูกเพลิงแค้นบังตาจนมองไม่เห็นอะไร จึงเข้าจู่โจมต่อเนื่อง พร้อมตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
 
" อย่ามาโกหก ก็เห็นกันอยู่ว่าแกเป็นฆาตกร ทำไมถึงฆ่าจัน "
 
" ไม่นะ ไม่ใช่แบบนั้น " อากิเนะปฏิเสธเสียงสั่น น้ำใสๆเริ่มปริ่มอยู่ที่ขอบตา เพราะสะเทือนใจที่มาวินไม่ยอมเชื่อเธอ
      
 
       แม้อากิเนะจะหลบการชาจน์มั่วๆของมาวินได้ไม่ยาก เพราะรวดเร็วกว่ามาก แต่ในระยะหลัง เธอรุ้สึกว่าหนุ่มหัวเขียวว่องไวขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มตามทัน และทันทีที่เผอเรอ ก็ถูกอีกฝ่ายบีบคอ
 
" อุก.....เป็นไปได้ไง เราร่ายคาถาเพิ่มความเร็วให้ตัวเองแล้วนี่นา มนุษย์ธรรมดาไม่น่าตามทัน " อากิเนะตกใจเป็นอันมาก แต่ไม่ทันไร เธอก็ถูกมาวินดันตัวอัดกำแพงปูน
 
" โครม......"
 
" อั้ก....." อากิเนะร้องไม่ออก เพราะแผ่นหลังกระแทกกับของแข็งจนจุกเสียด แถมยังถูกบีบคอจนรู้สึกอึดอัด โสตประสาทได้ยินเสียงคำราม ดวงตาประสบกับใบหน้าถมึงทึง ราวกับอสูรร้ายจากนรก
 
" ตาย แกต้องตาย "
 
" อุก.....นี่เราต้องมาตายด้วยน้ำมือของนายลิงเหรอเนี่ย...." อากิเนะเริ่มถอดใจ ถึงจะเป็นจอมเวทที่มีพลังวิญญาณเหนือมนุษย์ แต่ทางด้านร่างกาย เธอคือเด็กสาวธรรมดา แต่ในช่วงโค้งสุดท้ายของชีวิต กระต่ายน้อยก็เกิดแรงฮึด
 
" ไม่ เราจะยอมแพ้ง่ายๆไม่ได้ เรามีหน้าที่ต้องพานายลิงกลับไป เพื่อไม่ให้มารตนนั้นทำลายโลกที่สวยงาม "
       
 
       ด้วยแรงใจที่เพิ่มพูน จึงทำให้อากิเนะรวบรวมพลังวิญญาณได้สำเร็จ มือขวาเริ่มเปล่งแสงสีขาว ไม่นาน มันก็แผ่กระจายออกมาจนครอบคลุมไปทั่วบริเวณ
 
" คลื่นแสงศักดิ์สิทธิ์ "
       
 
       ปาฏิหาริย์ที่บังเกิด ทำให้มาวินรู้สึกแตกตื่น ไม่ถึงอึดใจ เขาก็โดนคลื่นแสงกระทบกาย มันสร้างความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ไม่ต่างจากถูกไฟนรกแผดเผาจนต้องร้องโหยหวน
 
" อ้าก.....นี่มันอะไรกัน เจ็บเหลือเกิน "
      
 
       สองมือของมาวินเริ่มคลายจากลำคอบาง พร้อมเปลี่ยนมาลูบคลำกายของตนเอง เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ทำให้อากิเนะเป็นอิสระ เธอจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหลายครั้ง แล้วยิงคาถาเด็ดที่ถนัด
 
" แสงศรศักดิ์สิทธิ์ "
       
 
      แสงรูปลูกศรวิ่งจากมือซ้ายของอากิเนะ จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่มาวินในระยะประชิด ทำให้หนุ่มหัวเขียวหลบไม่ทันและโดนเข้าอย่างจัง เป็นเหตุให้ร่างสันทัดกระเด็นไปชนกำแพง
 
" ตูม.......โครม "
 
" แค่ก แค่ก แค่ก......" อากิเนะไอแรงๆหลายที กำลังกายเริ่มกลับคืน เพราะได้รับออกซิเจนอย่างเต็มที่
 
" เกือบจะถูกนายลิงบีบคอตายแล้ว มันช่างทรมานไม่ต่างจากโลกจริง และถ้าเราสิ้นลมในที่นี้ ก็คงไม่รอด " อากิเนะรู้กฎเกณฑ์ของโลกแห่งจิตใจดี เพราะก่อนจะฝึกคาถานี้ เธอได้ศึกษาจากตำราโบราณมาพอสมควร
       
 
      แต่ไม่ทันที่เด็กสาวจะหายใจคล่องปอด มาวินก็ลุกขึ้นยืน ร่างกายโชกไปด้วยเลือด เพราะถูกกระแทกอย่างหนักหน่วง ไม่ต่างจากแรงปะทะจากรถสิบล้อ สังเกตได้จากซากกำแพงที่พังทลายข้างตัว
 
" นายลิง เอ๊ะ มาวินฟังชั้นก่อน " อากิเนะรีบทักท้วง เธอแปลกใจนิดๆ มาวินไม่น่าลุกขึ้นยืนได้ แต่พอมองเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำของนายลิง เด็กสาวก็เริ่มเข้าใจ
 
" หรือว่า......" อากิเนะเพ่งพินิจอย่างละเอียดอีกครั้ง ในใจพยายามสำรวมจิตให้สงบ ไม่นาน เธอก็เห็นไอดำที่ห่อหุ้มกายของมาวิน
 
" จริงด้วย สาเหตุที่ทำให้นายลิงรวดเร็วและทนทานเหนือมนุษย์ เป็นเพราะจิตของตานั่นกำลังถูกมารร้ายครอบงำโดยสมบูรณ์ "
      
 
      ไอดำที่ลอยรอบกายของมาวินเริ่มพัดแรง เพราะรู้ว่าอากิเนะจับไต๋ได้ มันก่อตัวที่ด้านหลังของหนุ่มหัวเขียวเป็นรูปร่างที่คล้ายชายร่างใหญ่ มุมปากฉีกยิ้มที่ดูวิปริต พร้อมพ่นคำถากถาง
 
" เหอ เหอ เหอ นึกว่าจะโง่งมจนสิ้นลมซะอีก ไม่เลวนี่ นังหนู ดูซิว่าเจ้าจะทำยังไงต่อไป เพราะถ้าโจมตีหนักเกินไป รับประกันว่าเจ้าหนูหัวเขียวได้สิ้นชีวิตไปพร้อมกับข้าแน่ๆ "
 
" หน็อย.....เหลี่ยมจัดจริงๆ " เป็นทีของอากิเนะที่ต้องกัดฟันบ้าง เพราะเธอไม่สามารถฟาดฟันกับมารร้ายได้อย่างเต็มที่ ด้วยมันแฝงตัวอยู่ในจิตของมาวิน แถมการขับไล่ออกไป ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย มันมีเงื่อนไขที่ทำได้ยากจนถึงขั้นเป็นไปไม่ได้
 
" ทำไงดีนะ ถ้าจะโจมตีมารร้ายด้วยพลังเวทแรงๆ ก็ต้องขับไล่มันออกไปจากจิตของมาวินก่อน แต่คงทำไม่ได้ เพราะนายลิงยังคงโกรธเกรี้ยวและเสียใจ อันเป็นจิตด้านลบที่ทำให้สิ่งชั่วร้ายแข็งแกร่งขึ้น " อากิเนะคิดใคร่ครวญ และทางเดียวที่จะทำให้มาวินคลายจิตด้านลบได้ ก็คือ.....พูดให้เขาเข้าใจ
 
" นายลิง ชั้นรู้ว่าเธอได้ยิน ที่นี่คือโลกแห่งจิตใจ มันไม่ใช่ความจริง และจันที่ตายไปเป็นเพียงมารร้ายที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลัง คนรักตัวจริงยังรอเธออยู่ที่โลกข้างนอก ดังนั้น กลับมาเถอะ อย่าจมปลักกับโลกมายาเลย " อากิเนะพูดจบ น้ำใสๆก็เริ่มไหลจากดวงตาคู่งาม ความเสียใจแพร่กระจายไปทั่วดวงจิต ทำให้รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อน เพราะเธอรู้ดีว่าหนุ่มหัวเขียวต้องการผู้ใด
 
" จะ....จันยะ....ยังไม่ตาย และทะ....ที่นี่คือละ...โลกฝัน " ดูเหมือนคำพูดของอากิเนะจะได้ผล เพราะมาวินเริ่มกระตุกนิดๆ ดวงตาที่แดงก่ำกลับกลายเป็นสีขาว น้ำตาลดุจเดิม มือขวายกขึ้นมากุมหน้าผาก ท่าทางสับสนอยู่ไม่หยอก
       
 
       มารร้ายเห็นท่าไม่ดี เพราะเหยื่อที่สิงสู่กำลังคืนสติ จึงพูดกรอกหูด้วยวาจาร้ายๆ เพื่อกดจิตของมาวินให้ตกลงสู่ห้วงเหวแห่งความเลวร้าย
 
" เฮ้ย.....เด็กสาวคนนี้พูดโกหก ที่นี่คือโลกจริง เธอคือปีศาจที่จะลากแกกลับไปยังโลกฝันที่แสนเลวร้าย และตอนนี้ มันก็ยังฆ่าจัน หญิงที่แกรักสุดใจ "
 
" ใช่แล้ว ชั้นถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม นายช่วยล้างแค้นให้ด้วย " เพื่อความสมจริงและตอกย้ำให้มาวินระลึกถึงแต่ความเจ็บปวด มารร้ายจึงแปลงเสียงเป็นจัน แล้วเกลี้ยกล่อมอีกแรง แน่นอนว่ามันได้ผล นายลิงแหงนหน้าขึ้นสูง พร้อมตะโกนดัง
 
" อ้าก........แกฆ่าจันทำไม ไอ้ปีศาจ "
      
 
      อากิเนะสะดุ้งโหยง เธอไม่คิดว่ามารร้ายจะแก้เกมแบบนี้ แต่นั่นไม่ทำให้ตกใจเท่าไหร่ เพราะมีสิ่งที่น่าห่วงยิ่งกว่า นั่นก็คือ.....ออร่าสีดำที่พวยพุ่งจากกายของมาวิน
 
" แย่แล้ว หรือเราจะสายไป นายลิงถูกครอบงำโดยสมบูรณ์จนสามารถใช้พลังของเหล่ามารได้ "
 
 
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter