The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

9.7

เขียนโดย Jalando

วันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 19.53 น.

  174 LV
  22 วิจารณ์
  139.33K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2566 01.31 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

47) เกมมหัศจรรย์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
เครดิตภาพจาก  https://www.pexels.com
 
 
“ เฮ้ รอด้วยดิ อย่าเดินเร็วนัก ” มาวินร้องตะโกน พร้อมไล่ตามมาติดๆ ถึงกระนั้น เหมยลี่ก็ยังไม่หยุด ส่งผลให้เด็กหนุ่มต้องวิ่งต่อไป เมื่อเข้าถึงตัว เขาก็เอื้อมมือไปคว้าแขนของเด็กสาว
 
“ นี่....หยุดก่อนได้มั้ย ” 
       
 
      ทันทีที่เหมยลี่รู้สึกว่าถูกฉุดรั้ง เธอก็หันกลับมามอง แววตาดูเงียบขรึมและนิ่งเฉยจนทำให้มาวินนึกกลัว เขาจึงชักมือกลับ พร้อมยิ้มแหยๆ  
 
“ แฮะๆ ขอโทษจ้า ” มาวินพยายามปั้นหน้าให้ดูเป็นมิตรที่สุด สองมือยกขึ้นฟ้าเป็นเชิงยอมแพ้      
      
 
       เด็กสาวมองหน้ามาวิน ท่าทางที่แน่วนิ่ง ทำให้เขารู้สึกกดดันอย่างรุนแรง 
 
“ เฮือก..... น่ากลัวกว่าตอนสู้กับเจ้ากอริลลาและเจ้าหน้าผีซะอีก (หมายถึง กาสเซ่และโกส )”         
      
 
       ไม่นาน สถานการณ์ก็คลายตัว เด็กสาวเลิกสนใจ แล้วไปต่อ มาวินจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็เดินตามอย่างสงบ อันเป็นพฤติกรรมที่ค้านกับสัญชาติลิงโดยสิ้นเชิง 
         
 
       มาวินเดินตามอยู่หลายนาที ก็เกิดอาการคันปาก เพราะถึงยังไง ลิงย่อมเป็นลิง มันจะทิ้งสัญชาตญาณเดิมไปไม่ได้ เขาจึงลองเอ่ยถามอีกครั้ง 
 
“ นี่ ยัยโย่ง เราจะไปไหนกันเหรอ บอกหน่อยดิ ” 
        
 
       สิ้นคำ เหมยลี่ก็หยุดกะทันหัน เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ท่าทางแบบนี้ทำให้หัวใจของมาวินแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ภายในแอบขบคิด……. 
 
“ ตูทำอะไรพลาดไปรึเปล่านะ ” 
         
 
       แต่ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะหายสงสัย เหมยลี่ก็ตอบกลับมา โดยไม่หันกลับมามอง 
 
“ ไปดูการแข่ง ROD ไง นี่ก็ใกล้จะเริ่มแล้ว ” 
           
 
       พอเด็กหนุ่มได้ยิน ก็แทบหลงลืมทุกอย่าง ในหัวมีแต่ความตื่นเต้นผสมดีใจจนแทบจะกระโดดไปถึงดวงจันทร์ เขายิ้มกริ่มจนแก้มป่อง พร้อมตอบกลับด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
 
“ เย้…..ไปกันเลย ชั้นอยากดูเกมการแข่งเต็มแก่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ” 
 
……………………..
         
       สองหนุ่มสาวเดินลัดเลาะไปตามถนน มีผู้คนเดินสวนไปมาไม่ขาดสาย บ่งบอกถึงจำนวนประชากรที่อยู่อาศัยกันอย่างล้นหลาม
 
“ ว้าว….. จะว่าไป ที่นี่ก็ดูคล้ายบ้านของชั้นแฮะ คนเยอะเป็นบ้า แถมออกไปทางแฟนตาซี เพราะแต่ละคนแต่งตัวประหลาดเหลือเกิน ฮะ ฮะ ฮะ ” เด็กหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวา ก่อนพูดพล่ามสลับหัวเราะ
          
 
       เด็กสาวแอบมองมาวินด้วยหางตา จากนั้นก็หันไปมองทาง ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มชินกับความบ้าบอของอีกฝ่าย จึงไม่ถือสาหาความกับคำพูดที่ดูประสาท แต่พอผ่านไปได้พักหนึ่ง ลิงหัวเขียวก็เอ่ยถาม
 
“ ว่าแต่......ไอ้เกม ROD นี่มันเล่นยังไงเหรอ  เหมือนฟุตบอลในโลกของชั้นมั้ย” 
         
 
       เมื่อเหมยลี่ได้ยินคำถาม เธอก็นึกสงสัย เนื่องจากเด็กหนุ่มชอบพูดคำว่า “โลกของชั้น” อยู่หลายครั้ง ทำให้เกิดความคิดที่ว่า….. 
 
“ หรือนายคนนี้จะมาจากโลกต่างมิติจริงๆ ” 
         
 
       เหมยลี่คิดแบบนั้นได้ไม่นาน เธอก็สลัดทิ้งไป เพราะมันค่อนข้างเหลือเชื่อ สิ่งที่เป็นไปได้มากกว่าก็คือ…..เด็กหนุ่มคนนี้เป็นพวกสติเฟื่องและหนักไปทางเพี้ยน ชอบจินตนาการไปต่างๆนาๆ ดังนั้นเธอจึงเลือกตอบในประเด็นที่สมควร
 
“ ROD เป็นกีฬาที่เล่นเป็นทีม โดยจะแบ่งออกเป็นสองฝ่าย แต่ละฝ่ายมีผู้เล่นห้าคน ตัวสำรองอีกสาม ” 
 
“ โอ้โห อย่างกับเกมฟุตบอลเลย แล้วมันแพ้ชนะกันยังไง ยิงลูกบอลเข้าประตูรึไง ” มาวินดูตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง ทำให้รู้เลยว่าเขาเป็นคนที่ชื่นชอบการแข่งขันชนิดเข้าเส้น 
       
 
       เหมยลี่ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง ภายในสมองพยายามขบคิดว่ามีกีฬาอะไรที่ใช้ลูกบอลในการเล่นบ้าง แต่เท่าที่นึกออกคือ….ไม่มี ไม่นาน เธอก็เลิกสนใจและอธิบายกติกาของเกมต่อไป
 
“ ไม่ เราไม่ได้ยิงลูกบอลเข้าประตู แต่จะแพ้ชนะกันด้วยการทำลายป้อมปราการหลักของฝ่ายตรงข้าม ” 
 
“ ยะฮู้ แค่ฟังกฎการแข่งก็มันแล้ว เอ…..แต่ถ้ามาในรูปแบบนี้ ก็ต้องมีการปะทะกันใช่มั้ย ” มาวินถามต่อ กายสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น 
 
“ อืม…..บู๊กันกระจายเลยล่ะ ทุกคนในทีมต้องร่วมแรงร่วมใจกัน เพื่อน็อคผู้เล่นฝั่งตรงข้ามให้ได้ หลังจากนั้นก็ต้องทำลายป้อมเล็กที่ตั้งอยู่ระหว่างทางและฝ่าเข้าไปทำลายป้อมใหญ่ที่ฐานหลักของอีกฝ่าย ” เด็กสาวเริ่มอธิบายถึงรายละเอียด แท้จริงแล้ว เธอเองก็ชื่นชอบกีฬานี้อยู่เหมือนกัน 
 
“ เยส...... สุดยอด แต่ก็นะ กีฬาแบบนี้ มันมักจะมีตำแหน่งโน่นนี่นั่น อย่างฟุตบอลที่บ้านชั้นก็มีกองหน้า กองกลาง กองหลัง ประตู แล้ว ROD มันมีตำแหน่งอะไรบ้างล่ะ ” เด็กหนุ่มตบไม้ตบมือ ท่าทางชอบใจ
         
 
       เหมยลี่เหลือบมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง ในใจนึกชมเชย......เจ้าลิงหัวเขียวเป็นคนที่ละเอียดใช้ได้เหมือนกัน เพราะรู้จักถามอะไรที่สำคัญ เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะแถลง เพื่อคลายความสงสัย
 
“ ROD ก็มีตำแหน่งที่ต่างกันออกไป อาทิเช่น แทงค์ อัสซัสซิน ไฟท์เตอร์ แครี่ เมจ ซัปพอร์ต ” 
 
“ อืม....แล้วแต่ละตำแหน่งทำหน้าที่อะไรบ้างล่ะ ” เด็กหนุ่มยังสงสัยไม่เลิก ซึ่งเหมยลี่ก็ไม่เบื่อที่จะตอบ
 
“ แทงค์เป็นตำแหน่งที่ต้องปะทะ เพื่อหยุดการโจมตีของฝ่ายตรงกันข้าม ” 
 
“ พวกถึก ใช้กำลังสินะ ผู้เล่นในตำแหน่งนี้ต้องเป็นคนตัวใหญ่และแข็งแรงมากแน่ๆ ” มาวินอ้าปากเหวอ ซึ่งเหมยลี่ก็พยักหน้ารับคำ จากนั้นก็อธิบายต่อ 
 
“ ลำดับถัดไปคือ อัสซัสซิน เป็น….พวกนักฆ่าที่อาศัยความรวดเร็วในการลอบเข้าไปจู่โจมศัตรู ” 
 
“ ชั้นน่าจะเล่นตำแหน่งนี้ได้นะ ต่อไปล่ะ ” เด็กหนุ่มอุทานดัง เขาดูสนใจ 
 
“ ต่อมาคือ ไฟท์เตอร์ หรือตำแหน่งนักสู้ พวกนี้จะเข้าปะทะในระยะประชิด หน้าที่ใกล้เคียงกับแทงค์ แต่จะเน้นไปที่การโจมตีศัตรู ” เด็กสาวแจกแจง 
 
“ โห…. นี่มันตำแหน่งของเธอชัดๆ ” เด็กหนุ่มร้องเหวอ 
 
“ ใช่แล้ว ชั้นเล่นเกมนี้ทีไร ได้ทำหน้าที่ไฟท์เตอร์ทุกที ” เด็กสาวตอบกลับเร็วจี๋ด้วยความลืมตัว ดูเหมือนเธอจะอินกับการเล่นพอสมควร
 
“ อ้าว.....เธอเคยเล่นเกมนี้ด้วยเหรอ ” มาวินถามกลับ สีหน้าดูงงๆ 
          
 
       เหมยลี่สะดุ้งนิดนึง เธอลืมตัวจนเผลอเล่าบางส่วนในชีวิตออกมา จึงรีบแก้เกี้ยวด้วยการอธิบายกฎการแข่งต่อ
 
“ ตำแหน่งต่อมาคือ แครี่ หรือ พวกใช้อาวุธระยะไกล เขาจะอยู่แถวสอง เพื่อคอยยิงอาวุธสนับสนุน ” 
 
“ ไม่ชอบตำแหน่งนี้แฮะ มันดูขี้ขลาดๆยังไงชอบกล ” มาวินบ่นงึมงำ หลังรับรู้ถึงรายละเอียดของตำแหน่ง
        
 
       เด็กสาวยิ้มนิดๆ เธอรู้ดีว่าตำแหน่งนี้สำคัญกว่าที่มาวินประเมิน แต่ก็ไม่ได้ชี้แจงให้เข้าใจ พร้อมกล่าวถึงตำแหน่งต่อไป 
 
“ ต่อไปคือ เมจ หรือผู้ใช้เวท พวกนี้เล่นคล้ายแครี่ เพียงแต่การโจมตีที่ออกมาจะเป็นพลังเวท ” 
 
“ เฮ้อ…..พวกขี้ขลาดอีกแล้ว ต่อไปเถอะ ” เด็กหนุ่มโบกมือ พร้อมตีหน้าเซ็ง 
 
“ นายประมาทเกินไป ลืมไปแล้วเหรอ พวกนักสู้ระยะประชิดแบบเรามักแพ้ทางผู้ใช้เวทเสมอ ” เหมยลี่จำเป็นต้องแจงให้เข้าใจ ซึ่งหลังจากที่ได้ยิน มาวินก็หน้าถอดสี เพราะหวนนึกถึงความยากลำบากในการต่อสู้กับโกส (เนโครมันเซอร์ ผู้ควบคุมความตาย) จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
 
“ โอเค แล้วตกลง ไอ้ตำแหน่งซับเพิร์ต มันคืออะไร ” 
 
“ เขาเรียกว่าซัปพอร์ต นี่นายเคยพูดอะไรถูกบ้างมั้ยเนี่ย ” เด็กสาวร้องค้าน พร้อมทำตาเขียวใส่ ด้วยรู้สึกรำคาญที่มาวินมั่วทุกที 
 
“ เออ น่านแหละ ไอ้ซับอะไรน่ะ อ้อ ซัปพอร์ต ตกลงมันทำหน้าที่อะไร ” มาวินโบกมือไปมา ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจในความผิดพลาดของตัวเอง
        
 
       เด็กสาวส่ายหัวด้วยความระอา ก่อนจะเริ่มขยายความ 
 
“ ซัปพอร์ตเป็นตำแหน่งสนับสนุน พวกเขาสามารถใช้ได้ทั้งอาวุธระยะไกลและเวทมนตร์ ทว่าพลังโจมตีไม่รุนแรงเท่าเมจและแครี่ ” 
 
“ อ้าว.....งั้น เจ้าพวกนี้ก็กากน่ะซิ เหอ เหอ เหอ ” มาวินตัดสินโดยพลัน พร้อมหัวเราะเยาะตามสันดานลิง
 
“ ใครบอกล่ะ พวกนี้ต่างหากที่น่ากลัวที่สุด แม้โจมตีไม่หนักเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้ช้าและอ่อนกำลังลง บางทีอาจถึงขั้นสลบไปชั่วขณะ เป็นผลให้ผู้เล่นในตำแหน่งอื่นเข้ามาเล่นงานได้ ” เด็กสาวอธิบายช้าๆ เธอพยายามไม่ใส่ใจในท่าทางกวนบาทาของอีกฝ่าย ด้วยกลัวว่าตัวเองจะประสาทไปเสียก่อน
 
“ โห……ตัวป่วนของแท้เลยนะเนี่ย ” ดวงตาของเด็กหนุ่มลุกโพลง ดูเหมือนเขาจะเจอตำแหน่งที่ชอบแล้ว 
 
“ อย่างนายก็พอจะเล่นตำแหน่งนี้ได้เหมือนกัน ” เด็กสาวยิ้มมุมปาก พร้อมสนับสนุนความคิดของมาวิน
          
 
       ทั้งสองเดินไปตามทาง เพื่อมุ่งสู่สนามแข่ง ระหว่างนั้น มาวินได้เอ่ยถาม
 
“ เอ่อ.....ทีมอะไรซักอย่างที่เป็นแชมป์นั่น เก่งมั้ย ”  
          
 
       เด็กสาวมองหน้ามาวินนิ่งๆประมาณว่า….ไปอยู่ไหนมา ถึงไม่รู้เรื่องแบบนี้ ครู่หนึ่งก็ตอบกลับ ท่าทางเครียดนิดๆ 
 
“ ทีมนี้มีชื่อว่า ราส มาจากแคว้นเยอมาเนีย เมื่อต้นปีที่ผ่านมา เพิ่งคว้าแชมป์ ROD WOLRDCUP เป็นสมัยที่แปดติดต่อกัน ” 
 
“ โห…..เก่งสุดๆเลยดิ ท่าทางจะดังกันทั้งทีม ” เด็กหนุ่มดูตื่นเต้น 
 
“ ใช่ สุดยอดกันทั้งทีม แต่ที่น่าจับตามากที่สุดก็คือ ผู้เล่นในตำแหน่งแทงค์ที่มีชื่อว่า แมกซ์ ชายผู้นี้ทั้งแข็งแกร่งและทนทาน แถมยังมีร่างกายที่สูงใหญ่กว่าสองเมตร แทบทำให้คู่ต่อสู้ยอมแพ้ไปตั้งแต่เผชิญหน้า ” เด็กสาวอธิบายยาวเหยียด ท่าทางจะนิยมชมชอบผู้ที่ถูกกล่าวถึงอยู่ไม่น้อย 
 
“ โห…..ตัวใหญ่อย่างกะยักษ์เลย ชั้นน่าจะสูงแค่ราวนมของหมอนั่น บรื้อ..... น่ากลัวเป็นบ้า ”  เมื่อจินตนาการไปถึงตอนที่เจอกับแทงค์ชื่อดัง ใบหน้าของมาวินก็ขาวซีดในทันที
         
 
       เหมยลี่ไม่กล่าวอันใด เธอเดินไปยังสนามแข่ง ROD ที่อยู่ใจกลางเมือง การนำทางต่อเนื่องแบบไม่ติดขัด บ่งบอกถึงความชำนาญในเส้นทางได้เป็นอย่างดี ไม่นานนัก ทั้งสองก็มาถึงที่หมาย  
          
 
       สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็คือ…..…โคลอสเซียมทรงกลมขนาดใหญ่ กะคร่าวๆ น่าจะกว้างประมาณสองสนามฟุตบอลต่อกัน ส่วนความสูง คงใกล้เคียงกับตึก 6 ชั้น สนามแห่งนี้ถูกสร้างด้วยหินปูนเนื้อหยาบสีหม่นๆ มีประตูทางเข้าหลายสิบ ผู้คนจำนวนมหาศาลเข้าแถวยาวเหยียด เพื่อเตรียมเข้าไปชมการแข่งนัดอุ่นเครื่องระหว่างทีมแชมป์โลกและทีมประจำเมือง 
        
 
       ทั่วบริเวณมีผู้คนมากมาย รถเข็นขายของเกือบร้อยคอยให้บริการ นอกจากนี้ รอบโคลอสเซียมยังมีร้านอาหารและเครื่องดื่มประจำการไม่ต่ำกว่าสิบ ถึงกระนั้นก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการของฝูงชน  
 
“ ว้าว…..คนดูเยอะมาก คล้ายมหกรรมการแข่งฟุตบอลทีมชาติในโลกของชั้นเลย อลังการงานสร้างจริงๆ ” มาวินเหลือบมองรอบข้าง ท่าทางตื่นเต้น 
            
 
      เหมยลี่ไม่ใส่ใจกับคำพูดเพี้ยนๆของเด็กหนุ่ม เพราะอยากเข้าไปดูกีฬายอดนิยม มิหนำซ้ำ ทีมที่กำลังลงแข่งก็คือแชมป์โลกแปดสมัยติด 
 
“ เข้าไปดูกันเถอะ เจ้าลิงหัวเขียว ” เด็กสาวร้องบอก ท่าทางดูตื่นๆ ทำให้มาวินนึกงง เพราะเขาไม่เคยเห็นโมเมนต์นี้ของเพื่อนร่วมทาง
        
 
       ทั้งสองต่อคิวและซื้อบัตร จากนั้นก็ค่อยๆไหลไปตามฝูงชนที่แห่กันผ่านประตูทางเข้า เพื่อไปชมเกมนัดหยุดโลกที่เฝ้ารอ 
         
 
       เมื่อเข้าสู่ภายใน สิ่งแรกที่ได้เห็น แทบทำให้เด็กหนุ่มตกตะลึงจนตาค้าง สิ่งนั้นก็คือภาพบรรยากาศของโคลอสเซียม
       
 
      อัฒจันทร์ถูกออกแบบให้เป็นทรงกลม มีทางเดินเล็กๆวางซ้อนกันหลายร้อยชั้น อันดูไม่ผิดไปจากขั้นบันได เมื่อสังเกตอย่างละเอียด พบว่า 80 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่มีผู้คนจับจองอยู่ ประเมินด้วยสายตา น่าจะไม่ต่ำกว่า 30,000 คน  
          
 
       เด็กหนุ่มมองไปที่กึ่งกลางของโคลอสเซียมซึ่งอยู่ล่างสุด เขารู้ทันทีว่านั่นคือลานประลอง แต่รูปทรงกลับเป็นวงรีและมีขนาดใหญ่กว่าสนามฟุตบอลเล็กน้อย ในนั้นถูกตีเป็นสามเลน ตรงกลางเป็นทางยาว ส่วนเลนซ้ายและขวาตีวงโค้งติดกับขอบสนาม แต่ละเลนกว้างประมาณรถม้าวิ่งเรียงกันได้สามคัน สิ่งที่คั่นกลางระหว่างถนนคือป่าไม้รกครึ้มที่มีช่องว่างให้เดินผ่านไปได้ เพื่อข้ามจากเลนหนึ่งไปยังอีกเลนหนึ่ง
 
“ สนามบ้าอะไรเนี่ย เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห็น ” มาวินอุทานดัง ส่วนเด็กสาวได้แต่อมยิ้ม สายตาเหลือบแลไปรอบๆ เพื่อหาที่นั่ง
         
 
       หลังจากทั้งสองนั่งประจำที่ ก็พบว่ามีผู้เข้าชมมากขึ้น ในตอนนี้แทบจะเต็มความจุของสนามแล้ว 
 
“ คนดูเยอะมาก สมกับเป็นการแข่งของทีมแชมป์จริงๆ ” มาวินร้องดัง ขนทั่วกายลุกชูชัน
 
“ แน่นอน ทีมราสไปแข่งที่ไหน ไม่มีเก้าอี้ว่างอยู่แล้ว เพราะพวกเขาคือแชมป์ไร้พ่าย ” เด็กสาวตอบกลับเร็วปรื้อจนผิดวิสัย สีหน้าท่าทางดูตื่นเต้นไม่แพ้มาวิน ระหว่างนั้นเอง เสียงประกาศของชายหนุ่มก็ดังกังวานจนทุกคนในโคลอสเซียมได้ยิน  
 
“ สวัสดีทุกท่าน ผมคือ…อาเธอร์ โดแนล มาทำหน้าที่โฆษก เพื่อบรรยายการแข่งนัดหยุดโลกระหว่างมัฟฟิน ทีมประจำเมืองแกรนด์ยารด์อันเป็นที่รักของเรา ” 
        
 
      สิ้นคำประกาศ ก็มีเสียงตบมือแปะๆพอเป็นพิธีไม่ให้น่าเกลียด นอกจากนี้ ยังมีเสียงกรีดร้องดังแว่วเข้ามาแผ่วเบา ( ถ้าตั้งใจฟังนะ ) 
         
 
       หลังประกาศชื่อทีมเหย้าเสร็จ นายอาเธอร์ โดแนล ผู้บรรยายเสียงหล่อก็เว้นช่วงไปอึดใจหนึ่ง ก่อนประกาศชื่อทีมเยือน 
 
“ ส่วนทีมเยือนจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกเสียจาก ทีมราส..... แชมป์ผู้ไร้พ่าย ” 
         
 
        พอผู้บรรยายประกาศเสร็จ ก็ปรากฏเสียงตบมือดังสนั่นจากผู้คนนับหมื่นจนมาวินรู้สึกว่าพื้นดินกำลังสะเทือน เสียงกรีดร้องและเอะอะโวยวายดังไม่ได้ศัพท์ ดูโกลาหลราวกับโลกจะแตก 
 
“ กรี๊ด….. เฮ….. ราส….. ” 
         
 
       เสียงของผู้ชมดังนานและต่อเนื่อง มันดูยิ่งใหญ่ รุนแรง และบ้าคลั่งจนมาวินแทบนั่งไม่ติด เขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้พลุกพล่านไปมากกว่านี้ แต่สุดท้าย ก็ทำไม่ได้ จึงลุกขึ้นยืน พร้อมตะโกนดัง
 
“ ราสจะแน่ซักแค่ไหนกัน เก่งจริงมาเจอกับชั้นสิฟะ ”
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา