เมียนอกสายตา

 
​แม้สถานะของเขาสำหรับเธอจะเปลี่ยนไป แต่เมื่อใดที่อยู่บริษัทเธอก็ยังคงต้องทำตัวเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคงจะมีแค่เขา...
สำหรับเธอเขาได้เปลี่ยนสถานะไปแล้ว แต่สำหรับเขาเธอคงเป็นได้แค่...ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่นอกสายตา
“เอกสาร...”ยังไม่ทันที่ฑิฆัมพรจะเอ่ยจบเสียงกดโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“คุณรี เข้ามาพบผมหน่อย”
                หญิงสาวเริ่มรู้สึกเหมือนตนเป็นเพียงอากาศตั้งแต่วันนั้นเขาก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว สายตาที่เคยมองเมื่อก่อนตอนนี้กลับมีเพียงความเย็นชาจนน่ากลัว
นารีรัตน์มองใบหน้าที่ดูซีดเผือดจนเกือบจะเป็นสีขาวของรุ่นน้อง
คาดการได้ไม่อยากว่าเกิดอะไรขึ้น
“ท่านประธานเรียกดิฉันมามีอะไรหรือคะ?”
“คุณเป็นเลขาผมใช่มั้ย?”น้ำเสียงเยือกเย็น
คนที่เข้ามาใหม่แสดงสีหน้าแปลกใจที่ถูกเอ่ยถามเช่นนั้น
“ค่ะ”
“งั้นคุณก็ควรทำหน้าที่ของคุณให้เต็มที่ ผมจ้างคุณมาทำงานไม่ใช่ให้ใช้คนอื่นมาทำแทน ต่อไปนี้หน้าที่ต่างๆที่ต้องเข้ามาในห้องผมอย่าใช้นักศึกษาฝึกงานเข้ามาอีก”
หญิงสาวรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวไม่คิดว่าแค่เรื่องวันนั้นจะทำให้คนๆหนึ่งเปลี่ยนไปขนาดนี้ จากคนที่ยิ้มแย้มให้กันตอนนี้มีเพียงแววตาที่ฉายชัดถึงความเกลียดชัง
“ค่ะ”นารีรัตน์หันมองหญิงสาวข้างกายสลับกับผู้เป็นเจ้านายอย่างไม่เข้าใจกับท่าทีเมินเฉยที่ทั้งคู่มีต่อกัน
พอรู้ตัวว่าเป็นเพียงส่วนเกินของห้องเธอจึงเดินออกไปในทันที โดยที่มีสายตาของใครบางคนมองตามด้วยท่าทางหยามเหยียด
 
หญิงสาวรุ่นพี่หย่อนก้นลงนั่งข้างๆเธอ ทอดมองใบหน้าที่ดูไม่ค่อยสดใสเหมือนก่อนอย่างนึกประหลาดใจ รู้สึกว่ารอบๆกายในตอนนี้มีพลังงานบางอย่างลอยวนอยู่ตลอดเวลา เป็นพลังงานด้านลบเสียส่วนใหญ่
“เป็นอะไรหรือเปล่าน้องฟ้า?”
“เปล่าค่ะ”ทำเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆที่ในใจนั้นอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ทำไม่ได้
เธอก้มมองนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังที่ๆหนึ่ง นารีรัตน์มองตามรุ่นน้องด้วยความสงสัยแต่ก็หันกลับมาทำงานต่อเมื่อเห็นว่าเธอนั้นไปทำอะไร
“กาแฟค่ะ”
ชายหนุ่มยกขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะเทมันลงถังขยะพร้อมกับกระแทกแก้วจนหญิงวัยสามสิบปลายๆสะดุ้งสุดตัว
เอาแล้วไง นรกมาจนได้
เธอเริ่มหวาดกลัวกับสีหน้าของเจ้านายทันที สายตาคมตวัดมองเลขาส่วนตัวอย่างเอาเรื่อง
“ใครชง”ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว
“น้องฟ้าค่ะ”
“คุณชงเองไม่เป็นหรือไง ทำไมต้องใช้นักศึกษาฝึกงาน ถ้าแค่ชงกาแฟคุณยังทำไม่เป็นก็เตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย”
“เอ่อ...ขอโทษค่ะท่าน เดี๋ยวดิฉันจะรีบไปชงมาให้นะคะ”รีบหยิบแก้วบนโต๊ะก่อนจะสาวเท้าออกมา พอพ้นประตูแห่งความตาย จึงสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดราวกับว่าห้องนั้นไม่มีแม้อากาศให้หายใจ
ฑิฆัมพรทอดมองแก้วกาแฟก่อนจะเข้าใจในทุกอย่าง เขาเอาจริงสินะ เขาคงจะเกลียดเธอที่ไปพรากเขามาจากคนรัก แต่เธอก็มีเหตุผลที่ทำแบบนี้ซึ่งมันไม่ใช่เหตุผลเดียวกับสิ่งที่เขานั้นคิดไปเอง เหตุผลที่ทำให้เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีเพื่อมาแต่งงานกับเขา ยอมให้คนๆหนึ่งประณามว่าเป็นผู้หญิงที่อยากได้ผัวจนตัวสั่น
 
ฑิฆัมพรเอนกายลงบนเตียงหลังใหญ่ ค่อยๆหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย รู้สึกเหมือนร่างกายจะแหลกสลาย เหนื่อยเกินที่จะรับไหวแต่ก็ต้องทำเป็นเข้มแข็ง เจ็บแค่ไหนก็ต้องยิ้มให้ได้ ดวงตาคมค่อยๆหลับลงช้าๆก่อนจะเข้าสู่ห่วงนิทราอย่างง่ายดาย
กรอบแกรบๆๆ
เสียงนั้นดังก้องไปทั่วโสตประสาท เสียงที่ไม่เคยลืม เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินย้ำใบไม้ในสถานที่ๆมืดสนิท เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้านวล ร่างบางสั่นเทาด้วยความกลัวก่อนที่จะสะดุ้งตื่น
“ฟ้าลูก ตื่นๆ ฟ้า”
เสียงหอบหายใจของบุตรสาวทำให้ผู้เป็นแม่สวมกอดเธอไว้อย่างไม่รีรอ มือเหี่ยวย่นลูบหัวเธอเบาๆอย่างปลอบประโลม
“ไม่มีอะไรแล้ว แม่อยู่นี้ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว”
ร่างบางที่เพิ่งผ่านการฝันร้ายมาหมาดๆสะอื้นไห้ด้วยความกลัว แม้มันจะเป็นเพียงฝันแต่ความกลัวที่เธอรู้สึกมันคือความจริง