โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เช้าวันต่อมาอากาศแจ่มใสไม่มีเค้าของพายุใดๆ   น้ำแข็งก็เริ่มละลาย   แสงแดดอุ่นๆฉาบไล้ไปทั่วผืนดิน   อาเธอร์ตื่นขึ้นเพื่อทำงานในส่วนของเขา   แม้ยังคงต้องดื่มยาแต่เขาก็แข็งแรงพอ   คนอื่นๆ ก็เช่นกัน   มีเพียงดารีลเท่านั้นที่ยังดูโรยแรง   ทำให้ต้องนอนนิ่งๆ บนเตียงเพราะถูกคาโลไรน์บังคับ   เขาเอื้อมมือไปผลักบานหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงให้เปิดออก   นกเรเวนตัวนั้นบินมาเกาะกรอบหน้าต่าง   สายตาจ้องมองพ่อมดน้อยนิ่งงัน
 
 
ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง   สิ่งผิดปรกติเหมือนจะอันตรธานหายไปจนหมดสิ้นแล้ว  
 
 
ดารีลหยิบดาบโบราณเล่มนั้นขึ้นมาดู   นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามรูปสลักอันวิจิตรบนฝักดาบ   ใบหน้าของเขาฉายแววเหนื่อยล้าและเศร้าหมอง   เขาเลื่อนมือไปจนถึงอัญมณีสีแดงเม็ดนั้นแล้วหลับตาลง   คลื่นพลังมากมายไหลผ่านเขาไปดังพายุ   ร่างเงาสีดำพลันปรากฏตรงหน้า   สูงใหญ่น่าเกรงขาม   ดวงตานั้นเป็นสีแดงเพลิงและกรงเล็บแหลมคม
 
หนุ่มน้อยสะดุ้ง   ปล่อยมือจากดาบในทันที   ภาพมายาก็หายวับไป
 
“ เกิดอะไรขึ้น ” 
 
ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
เขาเดินเข้ามา
และทันได้เห็นกิริยาเมื่อครู่
 
“ ไม่มีอะไร ”   
 
ดารีลตอบ
 
“ ข้าแค่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเท่านั้นเอง ”
 
ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปิดตา
ราวกับจะพยายามสลัดภาพเมื่อครู่ให้พ้นไป
 
เด็กชายตัวน้อยถอนหายใจ
แล้วนั่งลงข้างๆ
 
“ ข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง ”
 
ดารีลหันมามองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
 
“ เช่นนั้น   ช่วยไปบอกแก่มารดาของเจ้า   ว่าข้าต้องกลับบ้านแล้ว ”
 
“ เห็นจะยาก   หรือบางทีพ่อของข้าอาจเอารถม้าไปส่ง ”
 
ดารีลส่ายหน้า
 
“ ข้าขี่ม้าไปเองไวกว่า ”
 
ว่าแล้วเขาก็ดีดนิ้วหยอกล้อกับนกสีดำตัวนั้น
 
 
            หลังรับประทานอาหารเช้าพ่อ   มดน้อยก็เตรียมตัวกลับโดยไม่ฟังคำทัดทานใด   เขาบอกว่าบ้านคือที่เดียวที่จะทำให้เขาดีขึ้น   เพราะที่นั่นมีสมุนไพรต่างๆ ครบถ้วน
 
ม้าสีขาวปราดเปรียวของเขาวิ่งมารอรับ   มันสวยงามและขาวสะอาด   แต่ทว่าดวงตานั้นกลับแดงฉาน  
 
“ ท่านแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ข้าไปส่ง ”
 
อาเธอร์ถามด้วยความเป็นห่วง
 
“ ท่านอย่ากังวลไปเลย   ม้าตัวนี้ฉลาดนัก   มันสามารถวิ่งกลับบ้านได้เองโดยทิ้งข้าไว้ข้างหลัง ”
 
ดารีลบอก
เหมือนม้าจะฟังรู้เรื่องว่าโดนจิกกัด
มันก้มหัวลงแล้วพุ่งชนเจ้านายเบาๆ
 
“ ถ้าเช่นนั้นข้าขอให้ท่านเดินทางอย่างปรอดภัย ”
 
คนเป็นเจ้าของบ้านกล่าวอวยพร
 
“ อ้อเดี๋ยวก่อน   ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านช่วย ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
 
“ ข้ายินดีช่วยท่านทุกเรื่อง   อย่าว่าแต่เรื่องเดียวเลย   ต่อให้เป็นร้อยเป็นพันข้าก็จะพยายาม ”
 
“ ข้าไม่รบกวนท่านขนาดนั้นหรอก ”
 
ดารีลว่าพลางหยิบห่อผ้าห่อหนึ่งออกมา
มันผูกปมเป็นสี่เหลี่ยมแน่นหนา
 
“ ท่านรู้จักหมู่บ้านนอกกำแพงใช่หรือไม่ ”
 
“ ข้าเคยผ่านแต่ไม่เคยเข้าไปข้างในเสียที ”
 
อาเธอร์ตอบตามจริง
 
“ นั่นและ   คราวนี้ท่านต้องเข้าไป   กลางหมู่บ้านจะมีบ่อน้ำอยู่   ท่านจงแอบเอาสิ่งนี้โยนลงในน้ำ ”
 
“ นี่คือ ”
 
อาเธอร์ถามพลางยกห่อขึ้นดมรู้สึกกลิ่นคุ้นๆ
 
“ คนในหมู่บ้านมีอาการป่วยเหมือนๆ กับพวกท่านและนี่คือยารักษา ”
 
“ ข้านึกว่าต้องต้มเสียอีก ”
 
“ อันที่จริงต้มย่อมดีกว่า   แต่ข้าไม่อยากให้เอิกเกริก   โยนยานี่ลงน้ำ   มันเป็นบ่อน้ำดื่มของทั้งหมู่บ้าน   พวกเขาทุกคนจะต้องดื่มน้ำจากบ่อนั้นและค่อยๆ ทุเลาจนหายดี   แบบนั้นน่าจะดีกว่า   ข้าเป็นพ่อมดถ้าเข้าไปเองคงวุ่นวายไม่น้อย   ให้ทุกคนคิดว่าเป็นการป่วยไข้ทั่วไปจะได้ไม่ต้องตื่นกลัวคำสาป ”
 
“ ข้าเข้าใจแล้ว ”
 
“ ดี   ถ้าอย่างนั้นข้าลาก่อน   ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง ”
 
ดารีลว่า
 
“ ท่านก็เช่นกัน ”
 
ม้าสีขาวเชิดหัวขึ้น
ดารีลกระโดดขึ้นหลังม้าได้อย่างสง่างามแม้จะดูอ่อนแรง
 
ทั้งคู่วิ่งออกไปรวดเร็วและนุ่มนวลราวกับสายลมยามเช้า  
พวกเขามองหนุ่มน้อยค่อยๆ ห่างออกไปจนลับสายตา
 
หลังจากกลับเข้าบ้านอาเธอร์ก็เตรียมม้า
 
“ ท่านพ่อจะไปที่หมู่บ้านนั่นใช่หรือไม่ข้าอยากไปด้วย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ มันจะอันตรายหรือเปล่าคะ ”
 
คาโลไรน์เป็นกังวล
 
“ ไม่หรอก   มันก็แค่หมู่บ้านเล็กๆ หมู่บ้านหนึ่ง   และคนที่อาศัยอยู่ในนั้นก็เป็นคนธรรมดาไม่ใช่สัตว์ประหลาดแต่อย่างใด   เจ้าอย่าได้คิดมากเลย ”