โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

พวกเขาเดินมุ่งไปข้างหน้าตรงที่แนวป่าทอดยาวรอท่าอยู่   เมื่อเดินเข้าไปใกล้พวกเขารู้สึกว่าตัวเองเล็กลงในขณะที่ป่าใหญ่โตขึ้นและดูเหมือนว่ามันจะโอบล้อมเข้ามาอย่างมุ่งร้าย   พอผู้เฒ่าชาโคลลับไปจากสายตาเบื้องหลังก็มีแต่ความเวิ้งว้างเมื่อมองไปรอบกายก็พบแต่ความโดดเดี่ยว   ภายในป่ารกครึ้มปรากฏความนิ่งสงัดไร้การเคลื่อนไหวดุจดังสัตว์ป่าที่หมอบนิ่งรอให้เหยื่อเดินเข้าไปหา   อาเธอร์เริ่มไม่มั่นใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้แต่เขาก็ยังเดินนำเข้าไปในป่าโดยมือข้างหนึ่งยังกระชับดาบไว้มั่น   พวกเขาเดินย่ำลงบนกิ่งไม้แห้งเปราะเกิดเสียงแกรกกรากสะท้อนไปในความเงียบ   ป่าเบื้องบนกิ่งไม้และเถาวัลย์เกาะเกี่ยวกันหนาแน่นจนแสงแดดแทบจะส่องลงมาไม่ถึง   แต่นั่นคงไม่ทำให้รอดพ้นจากสายตาของมังกรดำไปได้ถ้าหากว่ามันกำลังแสวงหาเหยื่อ

เสียงนกบินดังพรึบขึ้น

ฟิโลโซเฟอร์ยกธนูตามทันที

แต่ถูกอาเธอร์คว้าเอาไว้ก่อนที่ลูกศรจะปล่อยออกไป

“ อย่าลูกเราจะไม่ล่าสัตว์ถ้าไม่จำเป็น   และลูกธนูจำนวนมีจำกัดที่   เจ้าต้องทำตอนนี้คือรีบเดินทางให้เร็วที่สุด ”

เด็กชายตีสีหน้าผิดหวังแต่ก็ยอมเก็บลูกศรเข้าซองเก็บแต่โดยดี  

ซองนี้ทำมาจากหนังกวางแช่เกลือร้อยด้วยเชือกที่ทำจากเส้นเอ็น

บิดาของเขาเป็นคนทำให้และแน่นอนเขาเองก็มีส่วนช่วยอยู่เหมือนกัน

“ ข้านึกว่าจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ในนี้ซะแล้ว ”

คาโลไรน์พูดขึ้นบ้าง

“ มีสิ   แต่พวกมันแอบซุ่มอยู่เงียบๆ มันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว ”

อาเธอร์บอก

เมื่อพวกเขาหยุดคุยกันความเงียบก็ถาโถมเข้าแทนที่มันเป็นความเงียบที่ชวนให้อึดอัด  

ป่าดูหนาทึบและรกขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพวกเขาเดินลึกเข้าไป  

กระรอกน้อยสีขาวเกาะอยู่บนคาคบไม้สูงลิ่ว

มันเอียงคอมองกลุ่มคนที่เดินผ่านไปเบื้องล่างอย่างสงสัยใคร่รู้   

ด้วยว่ามันไม่เคยเห็นมนุษย์มาก่อน

พวกเขาเดินเกาะกลุ่มไปกันเงียบๆ ผ่านต้นไม้และเถาวัลย์ที่ห้อยระโยงละยาง   

อากาศเริ่มเย็นชื้นเมื่อเข้ามาถึงกลางป่า

มอสส์สีเขียวคล้ำผุดขึ้นประปรายตามพื้นที่เป็นหินและโคนต้นไม้

คายเมือกเหนียวลื่นออกมาทำให้การเดินผ่านมันไปนั้นยากลำบากแต่พวกเขาก็ยังคงเร่งฝีเท้า

คาโอเรียเบียดอยู่ข้างมารดานางดึงเสื้อคลุมให้กระชับแล้วโอบกระต่ายลูเข้าแนบอก   

ไออุ่นจากสัตว์ตัวน้อยไม่ทำให้ความเย็นเยือกลดลงเลย   

นางไม่ชอบอากาศที่เย็นชื้นแต่นางก็ไม่ใช่เด็กงอแงนางจึงเดินไปเงียบๆ โดยไม่ปริปากบ่น  

ผิดกับพี่ชายของนางที่ร่าเริงอยู่เสมอยิ่งได้บุกเข้าไปในป่าหรือสถานที่แปลกๆ เขาก็ยิ่งคึกคัก  

คาโอเรียเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าเดินมาไกลเท่าใดและไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน  

เด็กหญิงเหนื่อยจนแทบก้าวขาไม่ออกแต่นางก็ไม่อยากอยู่ในป่าแห่งนี้นานนักจึงต้องกัดฟันเดินต่อไปเรื่อยๆ

            เสียงสายน้ำกระทบหินดังมาแว่วๆ พอได้ยินคณะเดินทางเร่งรีบมุ่งหน้าไปตามทางนั้น   เสียงน้ำไหลดังชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อเดินเท้าใกล้เข้าไป   อากาศในบริเวณนั้นเย็นยะเยือกไปด้วยละอองน้ำ   พื้นดินชุ่มฉ่ำมอสส์สีเขียวอมน้ำเงินลามไปทั่ว   กล้วยไม้หลากสีห้อยระย้าลงมาตามกิ่งก้านของต้นไม้   ผึ้งกลุ่มใหญ่บินวนเวียนอยู่ท่ามกลางดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานละลานตากลิ่นหอมของดอกไม้นาๆ พันธุ์ตลบอบอวนไปทั่ว  คาโอเรียตื่นตะลึงกับหมู่มวลดอกไม้ตรงหน้า   นางไม่เคยเห็นดอกไม้มากมายขนาดนี้แต่ก็ไม่กล้าอ้อยอิงอยู่นานจึงได้แต่ทอดสายตาอาลัยพลางเดินจากมา   ไม่น่าเชื่อในดงสยองยังมีความงามซ่อนอยู่ 

กิ้งกือสีส้มแสดตัวใหญ่ค่อยๆ ไต่ไปตามขอนไม้ผุๆ ที่มีเห็ดสีขาวขึ้นเบียดเสียดอยู่เต็ม   เมื่อมันไต่ขึ้นไปบนเห็ดดอกเห็ดก็เรืองแสงสีฟ้าออกมาทำไห้กิ้งกือออกอาการมึนงง   ฟิโลโซเฟอร์ขว้างมันด้วยหอยทากที่เขาเก็บจากพื้นมันม้วนตัวเป็นวงก่อนจะกลิ้งตกลงมา   ทำให้อาเธอร์คิดไปถึงกิ้งกือที่แม่มดผ่าออกมาจากหัวฝีของเด็กชายบุตรคนเลี้ยงแกะ

            ในที่สุดพวกเขาก็เดินทะลุมาถึงสายน้ำใหญ่มันเป็นช่วงที่น้ำกว้างและไหลรุนแรง   กลางลำน้ำเต็มไปด้วยโขดหินแหลมคมอาเธอร์เอากระติกน้ำไปเติมจนเต็มทุกกระติก   เขามองดูน้ำที่ไหลกระทบหินจนแตกเป็นฟองฝอย   หนุ่มใหญ่อดใจไม่ไหวเขายื่นเท้าลงไปแช่ในน้ำที่เย็นฉ่ำชั่วขณะเขานึกถึงการเดินทางที่โลดโผนและอิสระเสรีในครั้งก่อนนั้นที่เขากับบิดายังญาติดีกันอยู่   เขานั่งเพลินจนไม่ทันสังเกตว่ามีดอกไม้เล็กๆ สีขาวลอยมาติดขากางเกง

อาเธอร์ก้มลงมอง   เขาจึงพบว่าท่ามกลางฟองฝอยของกระแสน้ำมีดอกไม้กำลังล่องลอยอยู่   กลิ่นของมันหอมลึกล้ำและสงบสุขชวนให้คิดถึงคืนวันอันแสนสุขของซีนาร์ย   อาเธอร์ช้อนมันขึ้นมาหลายดอกเพื่อนำไปฝากคาโลไรน์   นางยังไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้แต่เขามั่นใจว่านางต้องชอบ   ดอกไม้งามคงร่วงจากต้น ณ ที่ใดที่หนึ่งสายน้ำได้ซัดมันมาไกลโดยไร้จุดหมาย   อา....ชะตากรรมของคนจะเป็นเช่นไร

            คาโลไรน์แกะห่อผ้าหยิบอาหารออกมาบางส่วน   นางอยากอุ่นอาหารสักหน่อยแต่สถานที่ไม่สะดวกเป็นอย่างมาก   จึงจัดวางลงบนใบไม้ไปทั้งอย่างนั้น   ฟิโลโซเฟอร์ตามบิดาออกไปหาผลไม้ป่า   ขณะเดินผ่านลำธารอาเธอร์มองเห็นปลาน้อยใหญ่มากมายในน้ำ   เขาอยากจะจับปลาเหล่านั้นเพื่อว่าจะได้มีเนื้อปลาทานแทนเนื้อแห้งรมควันที่ทั้งเหนียวและแข็ง   ชายหนุ่มรู้ว่าในนั้นมีปลามากมายลำน้ำส่วนนี้ตื้นเขินคงหาวิธีจับมันได้ไม่ยากแต่เขายังไม่อยากเสี่ยงก่อกองไฟและพวกเขาคงไม่กินปลาทั้งที่ยังดิบๆ 

ขณะที่อาเธอร์กำลังคิดถึงความอิ่มท้องของทุกคนบุตรชายของเขาก็เอาแต่วิ่งเล่น   เด็กน้อยกำลังสำรวจพื้นที่อย่างสนุกสนาน   ฟิโลโซเฟอร์มาหยุดอยู่ที่ต้นไฟคัสต้นหนึ่งรากของมันห้อยระย้าลงมาเหมือนม่านบังตา   สูงขึ้นไปนกเงือกหลายตัวกำลังสำราญอยู่กับลูกไม้สีสดที่มีอยู่ดกดื่น   ไม่สนใจมนุษย์ตัวน้อยที่กำลังจ้องมองมันอยู่   เด็กชายมีธนูอยู่ในมือแต่เขารู้ดีว่ายังไม่จำเป็นต้องใช้ตอนนี้เขาคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงมังกรดำ   เมื่อคืนเขาเห็นมันเพียงรางๆ แต่มันช่างใหญ่โตเหลือเกิน   ถ้าจะสอยมันด้วยธนูคันนี้เขาก็ยังสงสัยอยู่ว่าลูกธนูจะระคายผิวหรือเปล่าเท่าที่ได้ยินมาเก็ดมันแข็งพอๆ กับก้อนหินเลยทีเดียว

“ ท่านแม่คืนนี้เราจะนอนยังไงกันจ๊ะ ”

คาโอเรียจ้องมองไปรอบๆ แล้วอดที่จะโอดครวญไม่ได้  

ดูเหมือนที่แห่งนี้จะไม่มีทีให้นางซุกหัวนอนอย่างอบอุ่นได้เลย

คาโลไรน์ลูบผมบุตรสาวอย่างอาธร

“ ถึงเวลาก็จะรู้เองแหละลูกตอนนี้ต้องอดทนให้มากพอถึงโอรีเวียทุกอย่างคงจะดีขึ้น ”

คาโอเรียทำหน้ามุ่ยพลางนวดเท้าน้อยๆ ของตัวเอง 

ลูสะบัดขนสีขาวจนฟูนุ่มดวงตาสีส้มจับจ้องมาที่เด็กหญิงอย่างอบอุ่น

คราวนี้ไม่ทำตัวซุกซนเหมือนเคยแค่จะคอยเบียดอยู่ใกล้   

คาโอเรียสอดนิ้วเข้าไปในความนุ่มนวลของเส้นขนสีขาวอย่างใจลอย

นางกำลังคิดถึงเด็กหญิงผมดำม้วนเป็นหลอดผู้มีดวงตาสีฟ้าเข้ม

ใครๆ ก็เรียกเธอผู้นี้ว่าลีเดียนางกับคาโอเรียสะนิดสนมกันมาก

“ แต่ลูกไม่รู้จักใครที่นั่นไม่มีเพื่อนไม่มีใครเลย ”

คาโอเรียพูด

“ พอไปถึงโอรีเวีย   พ่อจะส่งลูกเข้าโรงเรียน   ที่นั่นมีเด็กมากมายบางทีลูกอาจจะมีเพื่อนใหม่เป็นคนต่างเมืองด้วยก็ได้ ”

อาเธอร์ปลอบ

“ ใช่   เรื่องเพื่อนไม่เป็นปัญหาหรอก ”

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

“ เมืองใหญ่ออกปานนั้น   เจ้าจะหาเพื่อนใหม่สักกี่คนก็ได้   เว้นแต่เจ้าจะยึดติดกับลีเดียเกินไป   จนไม่เปิดใจรับผู้อื่น ”

“ ผู้คนมากมายใช่ว่าจะเจอคนที่ถูกใจได้ง่าย   ว่าแต่เจ้าเถอะฟิโลโซเฟอร์   คนแบบพี่เนี่ยจะมีใครยอมคบหาหรือไม่ ”

เด็กหญิงย้อน

“ เหลวไหลข้าออกจะนิสัยดี   ใครบ้างไม่อยากรู้จัก   คอยดูนะเด็กชายคนแรกที่ข้าพบที่โอรีเวีย   คนๆ นั้นต้องเป็นเพื่อนกับข้าจนวันตาย ”

“ ไม่เอาน่า ”

คาโลไรน์ยกมือปาม

“ เจ้าไม่รู้หรอกว่าจะพบเจอคนแบบไหนบ้างในเมืองนั้นอย่าคิดสร้างข้อผูกมัดให้ตัวเองเลย ”

ฟิโลโซเฟอร์ส่งกระติกน้ำให้น้องสาว 

นางรับมาจิบด้วยความกระหายน้ำนั้นเย็นสดชื่นมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของมวลดอกไม้

ถ้าไม่ได้มาเห็นกับตาคงไม่เชื่อว่าน้ำนี้ไหลมาจากเทือกเขาเงาปีศาจ

            คาโอเรียอยากให้การเดินทางครั้งนี่นางอยากให้กลายเป็นว่าพวกนางกำลังเดินทางกลับไปยังซีนาร์ย   นางก็ไม่แน่ใจว่าลีเดียจะยังคงปักหลักอยู่ที่เดิมหรือว่าโยกย้ายไปแล้ว   แต่ชาวซีนาร์ยได้ชื่อว่าเป็นชนที่รักบ้านเกิดดังนั้นไม่ว่าต้องโยกย้ายไปไหนสุดท้ายก็จะขวานขวายกลับมาอยู่ที่เดิมจนได้   ไม่แน่ว่าหากคาโอเรียมีโอกาสได้กลับบ้านอีกครั้งนางอาจได้พบกับเพื่อรักคนนี้   ถ้าหากวันนั้นมีอยู่จริง