โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์เฝ้ามองหอสูงจากทางพื้นดินเบื้องล่าง   เขารู้สึกหวั่นใจอย่างประหลาดกับเสียงกระซิบกระซาบรอบด้าน   ดารีลนั้นคือผู้ต้องสงสัย   เขามีปัญหากับอาจารย์โดเฮเกนก่อนเกิดเรื่องสยองขึ้น   เด็กน้อยนั้นยังอ่อนด้อยนักจึงได้แต่หวาดกลัวปัญหาที่กำลังจะตามมา

 

วันนี้การเรียนการสอนต้องหยุดพักไปอีกวัน   มีการตรวจค้นไปทั่วปราสาทแต่ไม่พบสิ่งใด   ทั้งนักเรียนและครูผู้สอนต่างกระวนกระวายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเข้าไปนั่งกันในสวนหย่อม   ต่างปรึกษากันถึงเรื่องมากมาย   ทั้งข่าวลือการตายของอาจารย์โดเฮเกน   ทั้งเรื่องผู้ใช้มนต์ดำและเลยไปถึงชะตากรรมของดารีล

 

 

            เป็นเวลาบ่ายคล้อยเมื่อเด็กๆ ได้เห็นพ่อมดน้อยคนนั้นเดินผ่านไป   ฟิโลโซเฟอร์ตะโกนเรียกเขาแต่ก็ไร้การตอบรับทุกประการ   เขาทั้งนิ่งเฉยและเย็นชา 

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้ลุกพรวดขึ้น   เขาวิ่งตามหลังไปท่ามกลางเสียงห้ามปรามของเพื่อนฝูง   เด็กน้อยตามมาทันเมื่อเกือบจะพ้นซุ้มประตูใหญ่ของปราสาทขาวออกไปแล้ว

 

“ ดารีลนี่มันอะไรกัน   เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ ”

 

เด็กน้อยถามพลางหอบพลาง

แต่คนอายุมากกว่านั้นยังนิ่งเงียบ

และไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลงเลย

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นไม่ยอมแพ้

เขากัดฟันไล่ตามไปตลอด

 

“ เจ้าจะตามข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน ”

 

อยู่ๆ ดารีลก็หยุดเดิน

เขาถามทั้งที่ไม่ได้หันหน้ากลับมา

 

“ แล้วเจ้าล่ะกำลังจะไปไหน ”

 

เด็กชายตัวน้อยถามกลับคืนไปบ้าง

 

ดารีลเองก็ไม่ตอบเช่นกัน

เขาเดินไปโน้มกิ่งแอปเปิ้ล

 

เด็ดมาลูกหนึ่งแล้วโยนให้ฟิโลโซเฟอร์

เด็กชายตัวน้อยเพิ่งสังเกตเห็นว่า

 

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในตรอกแคบๆ

ที่เต็มไปด้วยบันไดหิน

 

กับต้นแอปเปิ้ลเก่าแก่

ที่ดูคุ้นตา

 

ในคืนหนึ่งที่ผ่านมานาน

มันเคยมีเทียนหอมมากมายวางเรียงรายอยู่ข้างใต้

 

กิ่งก้านสาขา

ที่มีผลดกเต็มต้น

 

“ ต้นไม้ต้นนี้   ข้าเคยปีนมิใช่หรือ ”

 

เด็กชายทักขึ้น

หนุ่มน้อยคนนั้นหมุนตัว

และออกเดินอีกครั้ง

 

“ นี่เดี๋ยวสิ   ใยไม่บอกข้าว่าเจ้าจะไปแห่งใด ”

 

พวกเขาเดินมาด้วยกันจนถึงสะพานหินข้ามคลอง

แล้วหยุดยืนอยู่ที่กลางสะพาน

 

ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับก้มลงกุมท้อง

หอบเหนื่อยจนตัวโยน

 

“ นี่ดารีลข้าเหนื่อยจะแย่แล้วนะ   เจ้าเป็นอะไรไป ”

 

หนุ่มน้อยยืนหลังพิงราวสะพาน

เขาหันมามองเด็กชายด้วยแววตาที่มีประกายแห่งความเศร้าหมอง

 

“ แล้วใครใช้ให้เจ้าตามมากันล่ะ ”  

 

เขาว่าแล้วก้มลงดูเรือที่ผ่านไปมาทางใต้สะพาน

เด็กชายชาวซีนาร์ยวิ่งไปยืนเคียงข้าง

แล้วเกิดความคิดหนึ่ง

 

“ พายเรือเล่นกันดีไหม ”

 

ดารีลส่ายหน้าทันที

 

“ ไม่ล่ะ   ข้ายังไม่อยากตัวเปียกน้ำ ”

 

“ แต่ข้าฝึกว่ายน้ำมาแล้วนะ ”

 

เด็กชายยังต่อรอง

 

หนุ่มน้อยไม่สนใจคำพูดนั้น

เขาก้าวเดินต่อไป

 

และเด็กชายตัวน้อยก็ยังคงไล่หลังตามมา

อย่างไม่ลดละ

 

“ ที่ประชุมวันนี้มีอะไรหรือเปล่า ”

 

นอกจากจะไม่ยอมตอบคำถามของเขา

แล้วดารีลยังก้าวเท้าเร็วขึ้น

 

จนเด็กชายตัวน้อยต้องวิ่งตาม

 

โดยปรกติดารีลนั้นเดินเร็ว

แต่ตอนนี้เกินกว่าเร็วไปอีก

 

“ ให้ตายสิดารีล   ถ้าเจ้าไม่ชอบใจก็แค่สั่งให้หุบปากไปไม่ดีกว่าหรือ   เล่นเดินหนีกันแบบนี้ข้าจะไม่ไหวเอานะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เริ่มโอดครวญ

 

อยู่ๆ พ่อมดน้อยก็หยุดเดินไปเสียดื้อๆ

ทำเอาเด็กชายที่วิ่งตามหลังมาชนโคลมเข้าให้

 

“ อะไรอีกหล่ะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บ่นอุบ

 

เด็กหนุ่มคนนั้นยังนิ่งขรึม

สายตาจ้องเข้าไปในอาคารนั้น

 

มันเป็นตึกสูงในย่านที่โอ่อ่า

ด้านบนเปิดเป็นห้องพัก

ส่วนด้านล่างคือร้านอาหาร

 

ฟิโลโซเฟอร์จำได้

นี่คือร้านอาหารที่พวกเขาเคยมานั่งกินด้วยกัน

เป็นครั้งแรก

 

เด็กชายตัวน้อยคว้ามือเพื่อนรักเอาไว้

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะ

ก้าวเข้าไปในนั้น

 

“ อย่าเลยนะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ ทำไมล่ะ   หรือร้านนี้ไม่อร่อย   เจ้าไม่ชอบ ”

 

คนอายุมากกว่าถาม

 

“ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก   แต่เราอย่าเข้าไปเลย ”

 

ดารีลจ้องมองพระอาทิตย์

ที่กำลังคล้อยต่ำลงไป

 

“ นี่ก็เย็นมากแล้วเจ้าไม่หิวหรือ ”

 

“ ร้านนี้แพงจะตายข้าจ่ายไม่ไหวหรอก ”

 

เด็กชายตัวน้อยว่าพลาง

ทั้งลากทั้งดึงดารีลให้เดินออกมา

 

“ ข้ามีปัญญาจ่ายเจ้าเดือดร้อนอะไรด้วยล่ะ ”

 

ดารีลแย้ง

แต่ก็ยอมตามมาแต่โดยดี

 

พวกเขาเดินไปตามถนนที่วกไปวนมาของโอรีเวีย

เหมือนว่าไม่มีจุดหมายปลายทาง

 

และไร้ที่สิ้นสุด

 

ดารีลนั้นไม่ยอมตอบคำถามใดๆ อีกเลย

เขานั้นนิ่งขรึมลงเรื่อยๆ

 

เหมือนพระอาทิตย์ในยามนี้

ที่คล้อยต่ำลง