โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กทั้งสามต่างมองหน้ากันแล้วพร้อมใจก้มลงไปดูเบื้องล่างที่ดำมืดไม่น่าไว้วางใจนั้น   เหมือนว่าพวกเขาจะสามารถมองเห็นบันไดแค่สิบสามขั้น   ส่วนที่ลึกลงไปกว่านั้นแสงจากข้างนอกส่องไปไม่ถึง

 

“ ข้าได้ยินมาว่าโอรีเวียนั้นมั่งคั่ง ”

 

โลธอร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

 

“ บอกข้าหน่อยว่าข้างล่างนี้ซ่อนทองคำเอาไว้   ถ้าคิดจะเสียงชีวิตทั้งทีก็ควรจะมีของล้ำค่าล่อตาล่อใจ   สำหรับคนทั่วไปแล้วเพื่อสนองความละโมบย่อมสังเวยได้ทุกอย่าง   ข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ”

 

“ เดิมทีปัญญาและความรอบรู้คือสมบัติล้ำค่าคู่เมืองโอรีเวีย   แต่ตอนนี้ไม่เป็นดังนั้นแล้ว ”

 

อีเลียสบอก

 

“ ดีแล้วล่ะเพราะข้าไม่นิยมกินหนังสือเป็นอาหารหลักหรือต่อให้เป็นแค่อาหารว่างก็ตามที ”

 

เด็กอ้วนว่า

 

“ แต่เบื้องล่างนี้ ”

 

คนร่างผอมแห้งกล่าวพลางชี้นิ้วลงไป

 

“ ถ้าเดาไม่ผิดมันคือเมืองแพสทรูแลนด์   เมืองเก่าแก่ที่รุ่งเรืองที่สุดและล่มสลายไปในปลายยุคของซาเหวจลอร์ด   ก่อนที่จะมีการสร้างโอรีเวียซ้อนทับไว้ด้านบน ”

 

“ แล้วเหตุใดโอรีเวียไม่อยู่บนกองเนินถ้ามีเมืองเก่าอยู่ข้างล่างจริง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์สงสัย

 

“ เพราะว่าผู้ใช้เวทมนต์ฝังมันลงไต้ดินทั้งสมบัติและเหล่าภูตผี   ทุกสิ่งทุกอย่างได้รวมกันอยู่ในนั้น   ล้วนแล้วแต่เสื่อมโทรม   ดำมืดและชั่วร้าย   น้อยคนนักที่จะรู้เมืองโอรีเวียที่มั่งคั่งและงดงามนั้นยังซ่อนมุมที่น่ากลัว   เศษกระดูกจากสงคราม   สัตว์ปีศาจที่พลัดหลง   วิญญาณร้ายที่คั่งแค้น   ทั้งหมดอยู่เบื้องล่างนั้นพร้อมกับอดีตอันอื้อฉาว   พวกเจ้าลองคิดดูดีๆ ในตอนที่ยังมีโอกาสเปลี่ยนใจ   ว่าคุ้มแล้วหรือที่จะเสี่ยงชีวิต ”

 

“ สมบัติที่ว่ามีมากเท่าไหร่ล่ะ ” 

 

โลธอร์ถามบ้าง

 

“ ข้าว่าตามตำรา   มากหรือน้อยนั้นยืนยันไม่ได้   หลังจบสงครามเมืองแพสทรูแลนด์พังพินาศอย่างหนักและเต็มไปด้วยสิ่งชั่วร้าย   แม้ในยุคนั้นจะมีโจรชั่วและนักล่าสมบัติมากมาย   แต่เมืองที่ถูกถล่มโดยจอมปีศาจจนราบคาบแบบนั้น   มันเสี่ยงเกินไปที่จะขุดคุ้ยหาสมบัติ   ถึงอย่างไรชีวิตก็มีค่ากว่าทองคำหรือไม่จริง ”

 

“ แสดงว่าของมีค่าต่างๆ ยังไม่ถูกขนย้าย ”  

 

เจ้าเด็กร่างอ้วนว่า

ดวงตาเป็นประกาย

 

“ นี่ฟังข้าจบหรือเปล่า   ก็บอกแล้วไงว่านอกจากสมบัติแล้วยังมีผีร้ายอยู่ด้วย   เจ้ากลายเป็นคนละโมบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”

 

อีเลียสโวยวาย

แล้วหันมาทางเด็กชายชาวซีนาร์ย

 

“ ฟิโลโซเฟอร์เจ้าลองคิดดูให้ดี   สิ่งที่กำลังทำอยู่มันคุ้มค่าแล้วหรือ ”

 

เด็กชายตัวน้อยมองดาบสีเงินในมือ

แล้วพยักหน้า

เข้ารู้สึกเป็นห่วงเจ้าของดาบอย่างบอกไม่ถูก

 

“  แล้วเจ้าล่ะอีเลียสอยากลงไปหรือไม่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถามกลับ

 

เจ้าเด็กร่างผอมนั่งลง

ยกมือขึ้นกอดอก

 

“ ข้าไม่แม้แต่จะคิดที่แบบนั้นมีแต่คนเสียสติเท่านั้นที่อยากไป ”

 

“ เช่นนั้นแล้วข้าจะไปคนเดียว   กลับเข้าหอนอนไปเถิด   ขอบใจมากที่อุตส่าห์ช่วยหาทางเปิดประตู ”

 

เด็กชายว่า

 

“ คนเดียวที่ไหน ”

 

โลธอร์ท้วง

 

“ ข้าเกิดในหุบเขา   เรื่องมุดถ้ำขุดเหมืองน่ะคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก   ข้างล่างนี้เป็นเมืองเก่าเต็มไปด้วยสมบัติมากมาย   ข้ามาถึงนี่แล้วไม่คิดลงไปชื่นชมเป็นไปได้หรือ ”

 

“ ให้ตายสิ ”

 

เด็กร่างผอมแห้งร้องด้วยความขัดใจ

 

“ ไม่เป็นไรหรอกน่า   พวกเราไปไม่นาน   เจ้าไปนั่งรออยู่กับฟีไลร่าเดี๋ยวกลับมาคงมีเรื่องสนุกเล่าให้ฟัง ”

 

โลธอร์บอก

 

“ เมื่อเจ้าทั้งสองตัดสินใจเช่นนั้น   ข้ามีทางเลือกอื่นด้วยหรือนอกจากตามไปด้วย   พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วข้าทนนั่งรอฟังข่าวไม่ไหวหรอก ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้

อีเลียสฉลาดก็จริง

แต่เขามิใช่นักสู้

 

โลธอร์กลับชอบใจ

เขารับรองจะดูแลสหายร่างผอมให้ดี

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

 

“ ทางลงที่มืดมิดช่างเป็นลางที่ไม่ดีเอาเสียเลย ”

 

อีเลียสบ่น

 

“ ไม่ต้องกังวลไป   ข้าจะนำแสงสว่างมาให้เอง ”

 

เด็กชายจากหมู่บ้านแห่งการทำเหมืองหยิบตะบันไฟ

แล้วโยนลงไปข้างล่าง

 

แสงไฟสว่างวูบวาบก่อนจะกลืนหายเข้าไปในความมืด

แต่กระนั้นก็ยังส่องให้เห็นบันไดเวียน

ที่ไม่มีราวจับ

หมุนวนลงสู่เบื้องล่าง

 

“ เอาล่ะทีนี้ใครจะไปก่อน ”

 

โลธอร์ถาม

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยก้าวเท้าลงไปโดยไม่เอ่ยความเห็นใด

 

“ ให้ได้อย่างนี้สิ ”

 

อีเลียสจุดคบไฟแล้วส่งไปให้

ฟิโลโซเฟอร์รับมาถือในมือข้างหนึ่ง

ส่วนอีกข้างกำดาบสีเงินเอาไว้อย่างมั่นคง

 

เพทายที่ประดับบนด้ามดาบ

เปล่งประกายสีจาง

 

นั่นทำให้เด็กชายใจคอไม่ดี

เขารู้สึกได้ว่า

มีอำนาจมืดบางอย่าง

รออยู่เบื้องล่าง

 

และดาบเวทมนตร์ของดารีลก็รับรู้ถึงมันเช่นกัน