โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กทั้งสามต่างมองหน้ากันแล้วพร้อมใจก้มลงไปดูเบื้องล่างที่ดำมืดไม่น่าไว้วางใจนั้น   เหมือนว่าพวกเขาจะสามารถมองเห็นบันไดแค่สิบสามขั้น   ส่วนที่ลึกลงไปกว่านั้นแสงจากข้างนอกส่องไปไม่ถึง
 
“ ข้าได้ยินมาว่าโอรีเวียนั้นมั่งคั่ง ”
 
โลธอร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
 
“ บอกข้าหน่อยว่าข้างล่างนี้ซ่อนทองคำเอาไว้   ถ้าคิดจะเสียงชีวิตทั้งทีก็ควรจะมีของล้ำค่าล่อตาล่อใจ   สำหรับคนทั่วไปแล้วเพื่อสนองความละโมบย่อมสังเวยได้ทุกอย่าง   ข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ”
 
“ เดิมทีปัญญาและความรอบรู้คือสมบัติล้ำค่าคู่เมืองโอรีเวีย   แต่ตอนนี้ไม่เป็นดังนั้นแล้ว ”
 
อีเลียสบอก
 
“ ดีแล้วล่ะเพราะข้าไม่นิยมกินหนังสือเป็นอาหารหลักหรือต่อให้เป็นแค่อาหารว่างก็ตามที ”
 
เด็กอ้วนว่า
 
“ แต่เบื้องล่างนี้ ”
 
คนร่างผอมแห้งกล่าวพลางชี้นิ้วลงไป
 
“ ถ้าเดาไม่ผิดมันคือเมืองแพสทรูแลนด์   เมืองเก่าแก่ที่รุ่งเรืองที่สุดและล่มสลายไปในปลายยุคของซาเหวจลอร์ด   ก่อนที่จะมีการสร้างโอรีเวียซ้อนทับไว้ด้านบน ”
 
“ แล้วเหตุใดโอรีเวียไม่อยู่บนกองเนินถ้ามีเมืองเก่าอยู่ข้างล่างจริง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์สงสัย
 
“ เพราะว่าผู้ใช้เวทมนต์ฝังมันลงไต้ดินทั้งสมบัติและเหล่าภูตผี   ทุกสิ่งทุกอย่างได้รวมกันอยู่ในนั้น   ล้วนแล้วแต่เสื่อมโทรม   ดำมืดและชั่วร้าย   น้อยคนนักที่จะรู้เมืองโอรีเวียที่มั่งคั่งและงดงามนั้นยังซ่อนมุมที่น่ากลัว   เศษกระดูกจากสงคราม   สัตว์ปีศาจที่พลัดหลง   วิญญาณร้ายที่คั่งแค้น   ทั้งหมดอยู่เบื้องล่างนั้นพร้อมกับอดีตอันอื้อฉาว   พวกเจ้าลองคิดดูดีๆ ในตอนที่ยังมีโอกาสเปลี่ยนใจ   ว่าคุ้มแล้วหรือที่จะเสี่ยงชีวิต ”
 
“ สมบัติที่ว่ามีมากเท่าไหร่ล่ะ ” 
 
โลธอร์ถามบ้าง
 
“ ข้าว่าตามตำรา   มากหรือน้อยนั้นยืนยันไม่ได้   หลังจบสงครามเมืองแพสทรูแลนด์พังพินาศอย่างหนักและเต็มไปด้วยสิ่งชั่วร้าย   แม้ในยุคนั้นจะมีโจรชั่วและนักล่าสมบัติมากมาย   แต่เมืองที่ถูกถล่มโดยจอมปีศาจจนราบคาบแบบนั้น   มันเสี่ยงเกินไปที่จะขุดคุ้ยหาสมบัติ   ถึงอย่างไรชีวิตก็มีค่ากว่าทองคำหรือไม่จริง ”
 
“ แสดงว่าของมีค่าต่างๆ ยังไม่ถูกขนย้าย ”  
 
เจ้าเด็กร่างอ้วนว่า
ดวงตาเป็นประกาย
 
“ นี่ฟังข้าจบหรือเปล่า   ก็บอกแล้วไงว่านอกจากสมบัติแล้วยังมีผีร้ายอยู่ด้วย   เจ้ากลายเป็นคนละโมบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”
 
อีเลียสโวยวาย
แล้วหันมาทางเด็กชายชาวซีนาร์ย
 
“ ฟิโลโซเฟอร์เจ้าลองคิดดูให้ดี   สิ่งที่กำลังทำอยู่มันคุ้มค่าแล้วหรือ ”
 
เด็กชายตัวน้อยมองดาบสีเงินในมือ
แล้วพยักหน้า
เข้ารู้สึกเป็นห่วงเจ้าของดาบอย่างบอกไม่ถูก
 
“  แล้วเจ้าล่ะอีเลียสอยากลงไปหรือไม่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามกลับ
 
เจ้าเด็กร่างผอมนั่งลง
ยกมือขึ้นกอดอก
 
“ ข้าไม่แม้แต่จะคิดที่แบบนั้นมีแต่คนเสียสติเท่านั้นที่อยากไป ”
 
“ เช่นนั้นแล้วข้าจะไปคนเดียว   กลับเข้าหอนอนไปเถิด   ขอบใจมากที่อุตส่าห์ช่วยหาทางเปิดประตู ”
 
เด็กชายว่า
 
“ คนเดียวที่ไหน ”
 
โลธอร์ท้วง
 
“ ข้าเกิดในหุบเขา   เรื่องมุดถ้ำขุดเหมืองน่ะคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก   ข้างล่างนี้เป็นเมืองเก่าเต็มไปด้วยสมบัติมากมาย   ข้ามาถึงนี่แล้วไม่คิดลงไปชื่นชมเป็นไปได้หรือ ”
 
“ ให้ตายสิ ”
 
เด็กร่างผอมแห้งร้องด้วยความขัดใจ
 
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า   พวกเราไปไม่นาน   เจ้าไปนั่งรออยู่กับฟีไลร่าเดี๋ยวกลับมาคงมีเรื่องสนุกเล่าให้ฟัง ”
 
โลธอร์บอก
 
“ เมื่อเจ้าทั้งสองตัดสินใจเช่นนั้น   ข้ามีทางเลือกอื่นด้วยหรือนอกจากตามไปด้วย   พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วข้าทนนั่งรอฟังข่าวไม่ไหวหรอก ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
อีเลียสฉลาดก็จริง
แต่เขามิใช่นักสู้
 
โลธอร์กลับชอบใจ
เขารับรองจะดูแลสหายร่างผอมให้ดี
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
 
“ ทางลงที่มืดมิดช่างเป็นลางที่ไม่ดีเอาเสียเลย ”
 
อีเลียสบ่น
 
“ ไม่ต้องกังวลไป   ข้าจะนำแสงสว่างมาให้เอง ”
 
เด็กชายจากหมู่บ้านแห่งการทำเหมืองหยิบตะบันไฟ
แล้วโยนลงไปข้างล่าง
 
แสงไฟสว่างวูบวาบก่อนจะกลืนหายเข้าไปในความมืด
แต่กระนั้นก็ยังส่องให้เห็นบันไดเวียน
ที่ไม่มีราวจับ
หมุนวนลงสู่เบื้องล่าง
 
“ เอาล่ะทีนี้ใครจะไปก่อน ”
 
โลธอร์ถาม
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยก้าวเท้าลงไปโดยไม่เอ่ยความเห็นใด
 
“ ให้ได้อย่างนี้สิ ”
 
อีเลียสจุดคบไฟแล้วส่งไปให้
ฟิโลโซเฟอร์รับมาถือในมือข้างหนึ่ง
ส่วนอีกข้างกำดาบสีเงินเอาไว้อย่างมั่นคง
 
เพทายที่ประดับบนด้ามดาบ
เปล่งประกายสีจาง
 
นั่นทำให้เด็กชายใจคอไม่ดี
เขารู้สึกได้ว่า
มีอำนาจมืดบางอย่าง
รออยู่เบื้องล่าง
 
และดาบเวทมนตร์ของดารีลก็รับรู้ถึงมันเช่นกัน