บ้านคณินธร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

เด็กชายชานนท์กำลังกระโดดไปมารอบๆ ตัวของนิชาด้วยความดีใจที่จะได้ออกไปเที่ยวนอกบ้าน ภาพนั้นอยู่ในสายตาของคณินธรโดยตลอด

เราคงมองเธอผิดไปจริงๆ เธอสามารถทำให้อะตอมยิ้มได้เราคงต้องมองผู้หญิงคนนี้ใหม่เสียแล้ว

*อะตอมหยุดเล่นได้แล้วครับคุณพ่อขับรถมานั่นแล้วเราไปขึ้นรถกันดีกว่าครับ*

*อะตอมนั่งด้านหน้านะครับเดี๋ยวครูจะไปนั่งด้านหลัง*

*ไม่เอาอะตอมจะนั่งตักครู*

*อะไรนะ*

*ครูมานั่งด้านหน้ากับอะตอมนะครับ*

*อะตอม อย่าไปกวนคุณครูสิลูก คุณครูเขาอยากนั่งข้างหลังก็ปล่อยให้เขานั่งไป*

*ไม่เอาอะตอมกลัว*

พออะตอมเริ่มแสดงสีหน้าไม่ค่อยดีนิชาจึงใจอ่อนยอมย้ายมานั่งด้านหน้าคู่กับคณินธรโดยมีเด็กชายชานนท์นั่งอยู่บนตักของเธอ เป็นภาพที่น่ารักมากเพราะคนภายนอกที่ไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกันได้พบเห็นก็คงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่น่ารักมากจริงๆ

เมื่อถึงตัวเมืองคณินธรก็แยกตัวไปทำธุระปล่อยให้นิชาพาเด็กชายชานนท์ไปเดินเล่นเลือกซื้อของกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองคนเดินเล่นกันจนเหนื่อยแล้วจึงมาหาที่นั่งพักในสวนหย่อม

*อะตอมหิวน้ำไหมครับเดี๋ยวพอเรานั่งพักกันแล้วเราจะได้ไปซื้อน้ำที่ร้านกาแฟตรงนั้นกัน*

นิชาพูดพร้อมกับชี้มือไปทางร้านกาแฟที่ตั้งอยู่คนละฝั่งกับสวนหย่อมที่ทั้งสองคนนั่งอยู่

*ผมไม่หิวครับ*

เด็กชายชานนท์พูดพร้อมกับมองตามมือของนิชาไปแต่แล้วเขาต้องเบิกตากว้างด้วยความดีใจเมื่อเขาได้พบกับคนรู้จักซึ่งกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านนั้นด้วย เขารีบบอกนิชาทันที

*เอ๊ะ! นั่น อาหมอนี่ครับ*

*อะตอมหมายถึงใคร ครูไม่เห็นใครเลย*

*ผู้ชายที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟนั่นไงครับ…คนที่ใส่แว่นนั่นละครับ*

หน้าบอกยี่ห้อหมอมาเลยนะ ขาว ตี๋ ใส่แว่น

*ผมไปหาอาหมอก่อนนะครับ*

พูดจบอะตอมก็ลุกจากเก้าอี้วิ่งตรงไปที่ร้านกาแฟทันที แต่ในขณะที่อะตอมกำลังจะวิ่งไปที่ร้านกาแฟนั้นได้มีเด็กผู้ชายสองคนกำลังปั่นจักรยานแข่งกันอยู่และกำลังมุ่งหน้ามาทางอะตอมอีกด้วย เมื่อนิชาเห็นดังนั้นเธอจึงรีบเข้าไปช่วยอะตอมทันที

*อะตอมระวังรถ อะตอม...*

นิชารีบวิ่งเข้าไปดึงร่างของเด็กชายชานนท์มากอดไว้จนแน่นก่อนที่เธอจะกลิ้งตัวหลบรถจักรยานของเด็กทั้งสองคนนั้นได้อย่างหวุดหวิด

*ฮือ ฮือ*

*อะตอมเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ*

*ฮือ ฮือ*

*อะตอมบอกครูสิครับ*

*ฮือ ฮือ ผมกลัว*

*ไม่กลัวนะครับครูอยู่นี่แล้ว*

*ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ผมช่วยนะครับ*

อาหมอของอะตอมเข้ามาสอบถามอาการพร้อมกับช่วยพยุงร่างของนิชาให้ลุกขึ้น

*อะตอม อะตอมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ*

อาหมอพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดของหญิงสาวที่เขาได้ช่วยเหลือไว้คืออะตอมลูกชายของคณินธรเพื่อนสนิทของเขานั่นเอง

*แล้วคุณเป็นใครหรือครับ ทำไมถึงอยู่กับอะตอมได้...หรือว่าคุณคือคุณครูคนใหม่ของอะตอม*

*ใช่ค่ะ*

*ผมว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าครับ*

*ค่ะ*

*โอ๊ย! เจ็บ*

เมื่อเริ่มเดินนิชาถึงได้รู้สึกเจ็บที่บริเวณข้อเท้าด้านขวา

*คุณเป็นอะไรครับ*

*คือ...ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้านะค่ะ*

*ผมว่าเราเดินไปนั่งกันที่สวนหย่อมตรงนั้นดีกว่าครับ คุณคิดว่าพอจะเดินไหวไหมครับ*

*ค่ะ*