บ้านคณินธร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
เด็กชายชานนท์กำลังกระโดดไปมารอบๆ ตัวของนิชาด้วยความดีใจที่จะได้ออกไปเที่ยวนอกบ้าน ภาพนั้นอยู่ในสายตาของคณินธรโดยตลอด
เราคงมองเธอผิดไปจริงๆ เธอสามารถทำให้อะตอมยิ้มได้เราคงต้องมองผู้หญิงคนนี้ใหม่เสียแล้ว
*อะตอมหยุดเล่นได้แล้วครับคุณพ่อขับรถมานั่นแล้วเราไปขึ้นรถกันดีกว่าครับ*
*อะตอมนั่งด้านหน้านะครับเดี๋ยวครูจะไปนั่งด้านหลัง*
*ไม่เอาอะตอมจะนั่งตักครู*
*อะไรนะ*
*ครูมานั่งด้านหน้ากับอะตอมนะครับ*
*อะตอม อย่าไปกวนคุณครูสิลูก คุณครูเขาอยากนั่งข้างหลังก็ปล่อยให้เขานั่งไป*
*ไม่เอาอะตอมกลัว*
พออะตอมเริ่มแสดงสีหน้าไม่ค่อยดีนิชาจึงใจอ่อนยอมย้ายมานั่งด้านหน้าคู่กับคณินธรโดยมีเด็กชายชานนท์นั่งอยู่บนตักของเธอ เป็นภาพที่น่ารักมากเพราะคนภายนอกที่ไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกันได้พบเห็นก็คงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่น่ารักมากจริงๆ
เมื่อถึงตัวเมืองคณินธรก็แยกตัวไปทำธุระปล่อยให้นิชาพาเด็กชายชานนท์ไปเดินเล่นเลือกซื้อของกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองคนเดินเล่นกันจนเหนื่อยแล้วจึงมาหาที่นั่งพักในสวนหย่อม
*อะตอมหิวน้ำไหมครับเดี๋ยวพอเรานั่งพักกันแล้วเราจะได้ไปซื้อน้ำที่ร้านกาแฟตรงนั้นกัน*
นิชาพูดพร้อมกับชี้มือไปทางร้านกาแฟที่ตั้งอยู่คนละฝั่งกับสวนหย่อมที่ทั้งสองคนนั่งอยู่
*ผมไม่หิวครับ*
เด็กชายชานนท์พูดพร้อมกับมองตามมือของนิชาไปแต่แล้วเขาต้องเบิกตากว้างด้วยความดีใจเมื่อเขาได้พบกับคนรู้จักซึ่งกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านนั้นด้วย เขารีบบอกนิชาทันที
*เอ๊ะ! นั่น อาหมอนี่ครับ*
*อะตอมหมายถึงใคร ครูไม่เห็นใครเลย*
*ผู้ชายที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟนั่นไงครับ…คนที่ใส่แว่นนั่นละครับ*
หน้าบอกยี่ห้อหมอมาเลยนะ ขาว ตี๋ ใส่แว่น
*ผมไปหาอาหมอก่อนนะครับ*
พูดจบอะตอมก็ลุกจากเก้าอี้วิ่งตรงไปที่ร้านกาแฟทันที แต่ในขณะที่อะตอมกำลังจะวิ่งไปที่ร้านกาแฟนั้นได้มีเด็กผู้ชายสองคนกำลังปั่นจักรยานแข่งกันอยู่และกำลังมุ่งหน้ามาทางอะตอมอีกด้วย เมื่อนิชาเห็นดังนั้นเธอจึงรีบเข้าไปช่วยอะตอมทันที
*อะตอมระวังรถ อะตอม...*
นิชารีบวิ่งเข้าไปดึงร่างของเด็กชายชานนท์มากอดไว้จนแน่นก่อนที่เธอจะกลิ้งตัวหลบรถจักรยานของเด็กทั้งสองคนนั้นได้อย่างหวุดหวิด
*ฮือ ฮือ*
*อะตอมเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ*
*ฮือ ฮือ*
*อะตอมบอกครูสิครับ*
*ฮือ ฮือ ผมกลัว*
*ไม่กลัวนะครับครูอยู่นี่แล้ว*
*ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ผมช่วยนะครับ*
อาหมอของอะตอมเข้ามาสอบถามอาการพร้อมกับช่วยพยุงร่างของนิชาให้ลุกขึ้น
*อะตอม อะตอมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ*
อาหมอพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดของหญิงสาวที่เขาได้ช่วยเหลือไว้คืออะตอมลูกชายของคณินธรเพื่อนสนิทของเขานั่นเอง
*แล้วคุณเป็นใครหรือครับ ทำไมถึงอยู่กับอะตอมได้...หรือว่าคุณคือคุณครูคนใหม่ของอะตอม*
*ใช่ค่ะ*
*ผมว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าครับ*
*ค่ะ*
*โอ๊ย! เจ็บ*
เมื่อเริ่มเดินนิชาถึงได้รู้สึกเจ็บที่บริเวณข้อเท้าด้านขวา
*คุณเป็นอะไรครับ*
*คือ...ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้านะค่ะ*
*ผมว่าเราเดินไปนั่งกันที่สวนหย่อมตรงนั้นดีกว่าครับ คุณคิดว่าพอจะเดินไหวไหมครับ*
*ค่ะ*