บ้านคณินธร

เย็นวันนั้น ณ บ้านคณินธร
*อะตอมวันนี้ลงไปทานข้าวเย็นกับพ่อนะครับ*
*ผมไม่หิว*
*แล้วถ้าเป็นเรื่องของคนคนนี้ละอะตอมจะสนใจไหม*
คณินธรส่งมือถือที่มีรูปของนิชาให้กับเด็กชายชานนท์
*ครูนิชา...พ่อตามหาครูนิชาเจอแล้วหรือครับ*
*ครับ...ลูกอยากพบเธอไหม*
*ครับ*
*ถ้าอย่างนั้นลูกก็ต้องกินข้าวเยอะๆ จะได้มีแรงไปหาเธอดีไหม*
*ดีครับ…เรารีบไปกินข้าวกันเถอะครับ*
รอยยิ้มของอะตอมที่ขาดหายไปตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาได้คืนกลับมาแล้ว แต่เราจะบอกกับอะตอมยังไงดีว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกต่อไป
สามวันผ่านไป
ณ บ้านของนิชา
*นี่แกลางานอีกแล้วเหรอแล้วคุณคณินเขาไม่ว่าหรือไง*
*เขาไม่ว่าหรอกค่ะ*
*ทำไม*
*หนูขอโทษค่ะแม่*
นิชาพูดพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาทำให้คุณพิไลตกใจมากทีเดียว
*แกเป็นอะไรไปยัยนิ...ทำไมอยู่ดีๆ ถึงร้องไห้ละ*
*นิลาออกจากงานแล้วค่ะ*
*อะไรนะนี่แกไม่ได้ทำงานกับคุณคณินแล้วอย่างนั้นหรือ ทำไมละ*
*นิคิดว่านิชอบเขาเข้าแล้วละค่ะ ฮือออออ*
*แค่ชอบเจ้านายตัวเองทำไมจะต้องลาออกด้วยละแกต้องบอกความจริงกับแม่มาให้หมดเลยนะ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าแกไม่บอกฉันก็ช่วยอะไรแกไม่ได้*
เมื่อได้ยินคุณพิไลพูดแบบนั้นนิชาจึงยอมสารภาพเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับคณินธรให้คุณพิไลฟังทั้งหมด
ยี่สิบนาทีผ่านไป
*ถ้าแกอายุน้อยกว่านี้ละก็ฉันจะตีแกจริงๆ ด้วย*
*หนูขอโทษค่ะแม่ตอนนี้หนูไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใครจริงๆ ความผิดทั้งหมดมันเกิดจากความเห็นแก่ตัวของนิเอง นิลืมคิดถึงความรู้สึกของอะตอมกับคุณคณิน นิอยากจะแก้ไขให้มันถุกต้อง แม่ช่วยนิได้ไหมค่ะ*
*แกรู้จักเรียนผูกก็ต้องรู้จักเรียนแก้ด้วยตัวเองสิ ในเมื่อแกยังไม่ได้หย่าขาดจากเขา เพราะฉะนั้นแกก็ควร…*
*จริงด้วย...นิทราบแล้วค่ะว่านิควรจะทำยังไงขอบคุณมากนะค่ะแม่…นิคิดไม่ผิดเลยที่กลับมาหาแม่*
ด้วยความดีใจนิชาจึงเข้าไปสวมกอดและหอมแก้มคุณพิไลอยู่หลายรอบ
*นี่แกปล่อยฉันได้แล้วฉันไม่ใช่คุณคณินของแกนะ*
*แม่อ่ะ...อย่าล้อกันแบบนี้สิค่ะ*
*ฉันจะบอกให้แกรู้เอาไว้นะว่าถ้าแกคืนดีกับคุณคณินไม่ได้แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกต่อไปเข้าใจไหม*
*รับทราบ...รักแม่ที่สุดเลย*
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันอยากจะได้คุณคณินมาเป็นลูกเขยละก็ฉันไม่ช่วยแกหรอก
คุณพิไลแอบคิดในใจ
สามวันต่อมา
ณ บ้านคณินธร
*คุณคณินค่ะมีแขกมาขอพบค่ะ*
*วันนี้เป็นวันหยุด...ผมไม่ได้นัดใครนี่ครับ*
*คุณคณินลงไปก็ทราบเองละค่ะ*
ป้าอุ่นพูดพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย แต่คณินธรไม่ทันสังเกตเพราะว่าเขามัวแต่สนใจกับกองเอกสารตรงหน้า
*ครับ...เดี๋ยวผมตามลงไปครับ*
เมื่อคณินธรเดินมาถึงหน้าห้องรับแขกก็ต้องหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเพราะน้ำเสียงที่เขาคุ้นหูกำลังพูดจาหยอกล้ออยู่กับลูกชายของเขา
*อะตอมยกโทษให้ครูแล้ว ถ้าอย่างนั้นครูขอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่นะครับ*
*ครับ*
*ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้*
*ไม่ต้องมีใครอนุญาตฉันก็มีสิทธิเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ไม่ใช่หรือค่ะ*
*ไหนคุณลองพูดอีกทีซิว่าคุณมีสิทธิอะไร*
คณินธรพูดพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบาง
*เอ่อ! คือ...*
นิชาพูดพร้อมกับเดินถอยหลังไปด้วย
*สิทธิอะไร*
คณินธรพูดตะคออกใส่หน้านิชา
*สิทธิในการเป็นภรรยาของคุณยังไงละ*
นิชาพูดตะโกนใส่หน้าคณินธรเช่นกัน
*ปากดีนักนะ คุณต้องรับผิดชอบกับคำพูดของคุณด้วยละ...มานี่เลย*
คณินธรพูดพร้อมกับฉุดรั้งร่างบางของนิชาให้เดินตามเขาขึ้นชั้นบนไป
*เดี๋ยวครับคุณพ่อ...คุณพ่อจะพาคุณครูไปไหนครับ...คุณพ่อ*
*อย่าค่ะคุณหนู คุณพ่อกำลังโกรธ ปล่อยให้คุณครูกับคุณพ่อคุยกันตามลำพังเถอะค่ะ*
*แต่ว่า...*
*เชื่อยายนะค่ะคนดี*
*ครับ*
เด็กชายชานนท์รับคำด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย