บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่
ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก
*ครูนิชาค่ะท่านประธานเชิญที่ห้องอาหารค่ะ*
*ทำไมถึงปลุกแต่เช้าเลย...ขอนอนต่ออีกหน่อยนะค่ะแม่…ไม่ใช่สิ...ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่บ้านนี่นา...ตายแล้ว เขาต้องต่อว่าเราแน่ๆ เลย เราก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อนเลยนะ เพราะเรื่องเมื่อวานทำเหตุแท้ๆ ทำให้เรานอนดึกเลยตื่นสาย*
ยี่สิบนาทีผ่านไป
*อย่าบอกนะว่าคุณหาห้องอาหารอยู่*
นิชารู้ว่าคณินธรแกล้งว่าเธอแต่วันนี้เธอจะไม่อารมณ์เสียจนกว่าเธอจะทานอาหารเสร็จ
*..........*
นิชาไม่ตอบคำถามของคณินธร เธอทำเพียงแค่นั่งทานอาหารเช้าเงียบๆ เท่านั้น
*วันนี้บ้านเงียบดีจัง*
*...........*
นิชายังคงนั่งทานอาหารต่อไปไม่สนใจคำพูดของคณินเลยแม้แต่น้อย...คณินเป็นฝ่ายหมดความอดทนก่อนเขาจึงดึงเรื่องงานมาพูดกับเธอ
*วันนี้คุณจะเริ่มสอนลูกของผมหรือยัง*
*ค่ะ*
ครั้งนี้คณินธรทำสำเร็จนิชายอมตอบคำถามเขา
*เรื่องเมื่อคืนผมพูดแรงไป ผมขอโทษ*
*ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นเจ้านายจะพูดอะไรก็ได้ อย่ามาใส่ใจกับลูกจ้างอย่างฉันเลยค่ะ ฉันจะทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุดค่ะ ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะค่ะ*
*เดี๋ยวก่อน...แล้วคุณรู้หรือว่าห้องของลูกชายผมอยู่ที่ไหน*
*คงไม่ยากเกินความสามารถของฉันหรอกค่ะ...ขอตัวก่อนนะค่ะ*
*จองหอง อวดดี*
คณินต่อว่านิชาตามหลังไป
เวลาผ่านไปสิบห้านาทีแล้วนิชาก็ยังหาห้องนอนของเด็กชายชานนท์ไม่พบ
*ห้องของเด็กน้อยอยู่ไหนนะ ถ้าพ่อเขารู้ว่าเราเข้าสอนช้าเขาจะว่าเราแอบอู้งานไหมนะ...สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ ไม่น่าไปพูดจาอวดดีกับเขาเลย*
แต่สวรรค์ยังพอมีเมตตากับนิชาอยู่บ้างเมื่อเธอได้พบกับเด็กชายชานนท์ที่ห้องนั่งเล่นบนชั้นสองนั่นเอง
*นี่เธอมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมถึงไม่รอครูอยู่ที่ห้อง ครูตามหาตัวเธอไปทั่วบ้านเลย*
*จริงหรือครับ...ที่ครูตามหาคือตัวผม ไม่ใช่ตามหาห้องของผมหรือครับ*
เด็กคนนี้รู้ทันเราจริงๆ เลย...ทำไมถึงพูดเหมือนกับรู้ความเคลื่อนไหวของเราตลอดเวลาอย่างนั้น..น่าสงสัยจัง
*วันนี้วิชาช่วงเช้าคงเรียนไม่ทันแล้ว ครูว่าเรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่านะครับ*
*ผมไม่อยากรู้จักครู*
*ทำไมครับ*
*ครูยังไม่ผ่านบททดสอบ*
*อะไรนะ*
*ถ้าครูไม่ทำภารกิจที่ผมมอบหมายให้จนสำเร็จ ผมจะไม่เรียนกับครูแล้วครูก็จะโดนคุณพ่อไล่ออก*
*นี่เธอกำลังไล่ครูทางอ้อมนะถ้าเธอไม่อยากเรียนทำไมถึงให้คุณพ่อจ้างครูละ*
*ผมแค่ต้องการเพื่อนเล่นเท่านั้น...*
*อะไรนะ...ต้องการเพื่อนเล่น*
*จริงๆ แล้ว ผมเรียนเองก็ได้ไม่ต้องให้ใครมาสอนผมหรอก*
*นี่เธอเห็นครูเป็นแค่เพื่อนเล่นของเธออย่างนั้นเหรอ*
*ใช่*
*นี่เธอ...ครูไม่รู้จะใช้คำพูดอะไรกับเธอดี...ครูจะบอกพ่อของเธอ*
*พ่อผมทราบดี*
*อะไรนะ...*
สงสัยว่าจะเป็นโรคจิตกันทั้งบ้านหรือไงนะ...บ้ากันทั้งพ่อทั้งลูกเลย
*ครูได้ยินไม่ผิดหรอกครับพ่อทราบดีว่าครูของผมไม่เคยอยู่ได้นานเกินสามวัน แต่คุณพ่อก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมผมถึงให้คุณพ่อจ้างครูมาสอนผม ทั้งๆ ที่ครูคนก่อนๆ ผมไม่เคยบอกให้คุณพ่อจ้างเลย*
*เธออย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนเลือกครู*
*จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้*
*แล้วครูเคยพบกับเธอหรือ...เธอรู้จักครูเหรอ*
*ผมเคยตามคุณพ่อไปที่โรงเรียนแล้วก็ได้พบกับคุณครูโลกสวยอยู่คนหนึ่ง เธอทั้งซุ่มซ่าม แล้วก็ใจดีกับสัตว์มาก ก็แค่นั้น ผมคิดว่าเธอมีนิสัยน่ารักดี ผมก็เลยให้คุณพ่อจ้างเธอมา*
 
*ถึงครูจะรักสัตว์แต่ครูก็ไม่ใช่คนโลกสวยเท่าไหร่ แล้วครูก็ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามด้วย*
*จริงหรือครับ…จะให้ผมพูดวีรกรรมของครูให้ฟังไหมครับ ครูชอบเดินสะดุดสายยางรดน้ำต้นไม่ทุกวัน ครูขึ้นรถเมล์ผิดสาย ครูทำหนังสือหล่นน้ำ ครูเดินชนประตูห้องเรียน ครูช่วยลูกนกที่ตกจากต้นไม้ ครูให้อาหารแมวจรจัด แล้วก็...*
*พอ...พอแค่นั้นล่ะ...นี่เธอตามสืบชีวิตประจำวันของครูเหรอ*
*เปล่า ผมแค่ดูในกล้องวงจรปิดก็เท่านั้น*
*แล้วมันต่างกันตรงไหน*
*ต่างตรงที่ผมเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน...ผมก็แค่ดูความเป็นไปในโรงเรียนแล้วบังเอิญมีครูอยู่ในนั้นก็เท่านั้นเอง*
*เท่านั้นเองเหรอ...โอ๊ย! ฉันอยากจะบ้า...ถ้าความเป็นส่วนตัวของครูไม่มีแบบนี้ ครูขอลาออกจากการเป็นครูของเธอตั้งแต่วันนี้เลยดีกว่า เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปก็คงจะไม่พ้นต้องโดนเธอสอดแนมชีวิตส่วนตัวของครูตลอดเวลาแน่ๆ...ลาก่อน*
ทำไมฉันจะต้องมาเจอครอบครัวจิตไม่ปกติแบบนี้ด้วยนะ แอบสืบเรื่องของเราอย่างนั้นเหรอ นี่พวกเขาคิดว่าเขาเป็นใคร เงินของพวกเขาใหญ่มากใช่ไหม ถึงได้ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของคนอื่นแบบนี้
*ครูไม่กลัวตกงานหรือครับ*
*ครูกลัวอยู่กับพวกโรคจิตมากกว่า*
เมื่อได้ยินคำพูดต่อว่าของนิชา  สีหน้าของเด็กชายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขึ้นมาทันที
*ผมจะฟ้องคุณพ่อ ผมจะให้คุณพ่อรายงานประวัติของครูไปทุกโรงเรียนว่าครูทำร้ายนักเรียน*
*ครูทำร้ายนักเรียนเหรอ ครูทำร้ายใคร ครูทำร้ายเธอเหรอ*
*ครูทำร้ายจิตใจของผม*
แล้วเด็กชายก็กรีดร้องเสียงดังทำให้ป้าแม่บ้านรีบวิ่งเข้ามาทันที
*คุณหนู...คุณหนูเป็นอะไรไปค่ะ ยายอุ่นอยู่นี่แล้วค่ะหายใจเข้าลึกๆ นะค่ะ คนดี*
เด็กคนนี้เป็นอะไรกันแน่เมื่อครู่นี้ยังพูดจาดีๆ อยู่เลย
*คุณทำอะไรลูกผม*
คณินธรพูดพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหานิชาอย่างรวดเร็ว
*ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย...*
นิชาพูดด้วยสีหน้าที่ตกใจเป็นอย่างมาก
*คุณตามผมมานี่เลย*
พูดจบคณินก็จับข้อมือบางของนิชาให้เดินตามเขาไป