ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
ตื่นมาก็เที่ยงกว่าๆผมก็เข้าไปอ่าบน้ำแต่งตัวและลงไปข้างล่าง บ้านเงียบมากๆ
 
 
ผม-คนอื่นไปไหนกันหมดล่ะครับ
พ่อบ้าน-แขกทุกท่านกลับไปกันหมดแล้วครับคุณท่าน
ผม-เอ๋ กลับไปแล้วหรอครับ
พ่อบ้าน-ครับ
 
 
ผมก็เลยเดินไปหาฮารุที่ห้องอาหารเข้าไปมีแค่ฮารุกับยัยพลอยและชิสึ
 
 
ฮารุ-ที่รักคะมาทานข้าวได้แล้วนะคะ
ผม-ครับ
ฮารุ-นี่จะบ่ายแล้วนะคะ แล้วอาหารเย็นวันนี้ล่ะคะ
ผม-อืมมมม ไม่รู้สิครับ
ฮารุ-อ่อฮารุรู้แล้วค่ะเด๋วฮารุมานะคะ
 
แล้วฮารุก็วิ่งออกไป
 
ผม-ยัยพลอยฮารุซังเค้าจะทำอะไร
พลอย-ไม่รู้สิ
ผม-แล้วไอ้พวกบ้ากลับกันไปหมดแล้วหรอ
พลอย-ทุกคนเค้ากลับไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะหลังทานจากข้าวเช้าเสร็จ เห็นทิ้งจดหมายไว้ให้พี่ชายนี่คะ ทานากะซังคงเอา
ไปวางไว้ให้ในห้องทำงานแล้วล่ะมั้ง
 
ผม-เอ๊ะ เมื่อกี้เจอทานากะซังไม่เห็นพูดอะไรนะ
พลอย-ก็ลองเดินไปดูก่อนสิคะทานากะซังอาจจะลืมบอกก็ได้
 
 
ผมก็เลยเดินออกไปที่ห้องทำงานพอเข้าไปก็เจอกระดาษA4 วางอยู่บนโต๊ะในนั้นมีข้อความของแต่ละคน
 
 
อาจารย์จิโตะเสะ-บ้านสวยมากเลยนะบิกคุคุงขอบใจสำหรับทุกอย่างนะจ๊ะ
นาคาสะ-ขอให้บิกคุคุงกับฮารุซังมีความสุขมากๆนะขอบคุณที่ดูแลนะ
อิจิโร่-โอ้ยเห็นแกมีความสุขก็ดีแล้วละนะขอบใจนะ
จิสึรุ-อาหารอร่อยมากเลยนะ ไว้จะมาเที่ยวอีกนะ
 
 
พอผมอ่านจบแล้วไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกดีทั้งๆที่ปกติแล้วผมเองก็ไม่ใช่คนที่จะชอบอยู่ในที่ๆคนเยอะๆอยู่แล้วแต่ตอนนี้กลับ
อยากจะชวนเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันทุกคนมาปาร์ตี้ที่บ้าน เฮ้อออคิดถึงวันเก่าๆจังเลยน้าาาาา
ก๊อกๆ
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ
ผม-ครับ มีอะไรหรอครับ
ฮารุ-ฮารุโทรไปสั่งอาหารมาสำหรับเย็นนี้นะคะ
ผม-อืมมก็ดีเหมือนกันนะ ทุกคนจะได้พักจริงๆไม่ต้องมานั่งเตรียมอาหารสำหรับพวกเราทุกคน แต่มันจะพอหรอครับบ้าน
เรามีกันตั้งหลายคน
 
ฮารุ-งั้นสั่งมาเยอะๆเลยนะคะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วฮารุก็กดมือถือโทร
 
 
ฮารุ-ซานาเอะซังคะ บิกคุซังบอกว่าสั่งมาเยอะๆหน่อยนะคะ
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-จ๊ะ ขอบใจจ๊ะ
 
 
แล้วฮารุก็วางสายไป
 
ผม-ซานาเอะซังนี่คือ
ฮารุ-ที่รักจำเลขาตัวเองไม่ได้หรอคะ
ผม-เอ๊ะแล้วซานาเอะซังเค้าไปทำงานร้านอาหารแล้วหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะครับ
ฮารุ-ร้านอาหาร? ที่รักพูดเรื่องอะไรหรอคะ
ผม-แล้วทำไมถึงโทรไปสั่งอาหารกับซานาเอะซังล่ะครับ
ฮารุ-ฮารุไม่ได้สั่งให้ซานาเอะทำอาหารสะหน่อยนะคะ ฮารุแค่ให้ซานาเอะซังสั่งอาหารจากร้านอาหารในโรงแรมให้มาส่ง
ที่บ้านเองค่ะ
 
ผม-ระ ร้านอาหารในโรงแรมของเราหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-แต่แถวบ้านเราไม่มีโรงแรมสาขาใก้ลบ้านเราเลยนะครับ
ฮารุ-สาขาที่ใก้ลสุดน่าจะเป็นแถวฮิโรชิมะค่ะ
ผม-เอ๋!!! สั่งจากที่นั่นเลยหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-นะ นี่ฮารุซัง ค่าอาหารกับค่าส่งนี่
ฮารุ-ค่าอาหารฮารุให้ซานาเอะซังโทรสั่งลงบัญชีของที่รักค่ะ ส่วนค่าส่งไม่มีหรอกนะคะเพราะฮารุให้นานามิซังจัดการ
โทรสั่งให้รถโรงแรมมาส่งที่บ้านแล้วค่ะ
 
ผม-ดะ เด๋วสิครับฮารุซังทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ
ฮารุ-ทำไมละคะ คุณพ่อเองยังทำแบบนี้เลยนะคะเวลาคุณแม่อยากทานอาหารในโรงแรม
ผม-ก็นั่นมันคุณพ่อนะครับ
ฮารุ-ที่รักก็ทำได้นี่คะฮารุโทรไปบอกซานาเอะซังกับนานามิซังทั้ง2คนยังไม่ตกใจเท่าที่รักเลยนะคะ
ผม-ตะ แต่ว่า
ฮารุ-ที่รักคะทำงานหนักแล้วก็หัดใช้สวัสดิการของบริษัทบ้างเถอะนะคะ
ผม-สวัสดิการของผมหรอครับ ผมมีด้วยหรอครับ
ฮารุ-ก็ต้องมีสิคะ สวัสดิการของที่รักน่ะเท่ากับของคุณพ่อเลยนะคะ
ผม-เอ๊ะอย่าบอกนะครับว่าฮารุไปโวยกับคุณพ่อมา
ฮารุ-ฮารุไม่ได้ทำค่ะ คนที่ทำคือคุณแม่ค่ะ
ผม-คุณแม่หรอครับ
ฮารุ-ค่ะ คุณแม่เป็นคนบอกคุณพ่อให้จัดการค่ะ
ผม-เฮ้อออ คุณแม่เองหรอกหรอครับ
ฮารุ-คุณแม่ก็เป็นห่วงที่รักนะคะ เจอฮารุทีไรคุณแม่จะพูดบ่อยๆว่าให้ที่รักพักบ้าง
ผม-คุณแม่ใจดีจังเลยนะครับ
ฮารุ-คุณแม่ก็ใจดีจริงๆนั่นแหละค่ะ แต่ที่รักก็ทำงานหนักเกินไปด้วยนะคะ
ผม-ขะ ขอโทษครับ
ฮารุ-จริงสิคะที่รักทำไมวันนี้ที่รักไม่โทรเรียกนานามิซังกับซานาเอะซังมาล่ะคะ
ผม-เอ๊ะ มาทำไมหรอครับ
ฮารุ-ที่รักคะ ทั้ง2คนเค้าก็ต้องทำงานหนักเพราะที่รักนะคะ น่าจะตอบแทนทั้ง2คนบ้างนะคะ
ผม-ผมก็พาไปทานอาหารบ้างนะครับช่วงเย็นถ้ามีเวลา
ฮารุ-ราเมงนั่นหรอคะ
ผม- มันอร่อยจริงๆนะครับ
ฮารุ-เฮ้อออ ที่รักคะเลี้ยงทั้งทีเลี้ยงดีๆหน่อยสิคะ
ผม-กะ ก็ ได้ครับ นี่ฮารุวันนี้ไปเดทกับผมนะ
ฮารุ-เอ๊ะ เดทหรอคะ ที่รักหมายถึงพวกเรา3คนไปเที่ยวกันหรอคะ
ผม-เอ๋ ไปกัน3คนจะเรียกว่าเดทได้ยังไงล่ะครับ มันก็ต้องมีแค่ผมกับฮารุสิครับไปด้วยกันมั้ยครับ
ฮารุ-ปะ... ไปค่ะ
ผม-งั้นเด๋วผมขอไปเปลื่ยนชุดก่อนนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
 
แล้วผมกับฮารุก็เดินออกมาจากห้องทำงานผมก็ขึ้นไปเปลื่ยนชุดแล้วลงมาหาฮารุ
 
 
ฮารุ-ทะ ที่รักคะทำไมจู่ๆถึงเอาเสื้อตัวนี้มาใส่คะที่รักไม่ชอบเสื้อตัวเล็กๆไม่ใช่หรอคะ
ผม-นานๆทีอยากลองเปลื่ยนดูบ้างแล้วผมก็เอาเสื้อแจ๊คเก๊ตยีนส์มาด้วยเพื่อหนาว ครับ
ฮารุ-งะ งั้น...ฮารุใส่เสื้อยีนส์ให้นะ
ผม-เอ๊ะใส่เลยหรอครับ ไว้ไปใส่ตอนถึงข้างนอกก็ได้ครับ
ฮารุ-สะ ใส่ตอนนี้เลยนะคะ
ผม-คะ ครับงั้นพวกเราไปกันเถอะนะครับวันนี้แดดออกด้วยนะครับ
ฮารุ-ทานากะซังเปิดโรงรถด้วยจ๊ะ
ผม-ไม่ต้องครับ วันนี้เด๋วจะมีคนเอาอาหารเย็นมาส่งนะครับเอาไปให้พลอยจังเลยนะครับแล้วที่เหลือพลอยจังจะเป็น
คนจัดการให้ครับงั้นผมฝากบ้านด้วยนะครับทนากะซัง
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วผมก็เดินไปเปิดประตูรถ240z
 
 
ผม-เชิญครับ คุณภรรยา
ฮารุ-เอ๊ะ ให้ฮารุนั่งคันนี้ได้จริงๆหรอคะ
ผม-จริงสิครับของผมทุกอย่างก็เป็นของฮารุซังด้วยนะครับ
 
แล้วฮารุก็วิ่งมาจุ๊บแก้มผม
 
ฮารุ-ฮิฮิวันนี้จะไปเดทที่ไหนกันดีคะ
ผม-อืมมงั้นก็ไปบริษัทก่อนละกันนะครับ
ฮารุ-เอ๋!!!! ไหนที่รักชวนฮารุมาเดทไม่ใช่หรอคะ
ผม-ก็ใช่ครับแต่ขอผมแวะไปทำธุระแปปนึงนะครับแล้วอีกอย่างพวกเราจะเอารถไปจอดที่บริษัทด้วยนะครับผมไม่อยาก
เอาคันนี้ไปจอดที่อื่น
 
ฮารุ-ค่ะๆไปกันเถอะนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
แล้วพวกผมก็ขับรถออกมาจากบ้านไปที่บริษัทระหว่างทางก็มีกดบ้างถ้าเอาความเร็วอยู่100-160กม/ชม เครื่องเดิมๆที่
ทำมาใหม่ถือว่าสบายเลยช่วงล่างก็หนึบดีนะเนี่ยยว้าววว
 
 
ฮารุ-ที่รักคะยิ้มอะไรหรอคะ
ผม-เอ๊ะ ก็แบบว่า รถคันนี้มันออกมาดีมากๆเลยครับแล้วตั้งแต่ได้มาผมก็ยังไม่มีโอกาสได้ลองขับเลยนะครับนี่เป็น
ครั้งแรกที่ผมได้ขับคันนี้ผมก็เลยรู้สึกดีใจ
 
 
พอไปถึงบริษัทผมก็เอารถไปจอดแล้วเดินเข้าบริษัทไปกับฮารุพอขึ้นมาถึงห้องทำงานก็เจอนานามิกับซานาเอะนั่งอยู่
 
 
นานามิ-เอ๊ะบิกคุซังวันนี้วันหยุดมาทำอะไรหรอคะ
ซานาเอะ-สวัสดีค่ะบิกคุซังคุณหนู
ฮารุ-จ๊ะ
ผม-วันนี้ผมมาจ่ายเงินค่าอาหารน่ะครับ
ซานาเอะ-อ่อที่คุณหนูโทรมาสั่งหรอคะ
ผม-ครับ รบกวนช่วยจ่ายให้ผมด้วยนะครับ
ซานาเอะ-จ่ายเรียบร้อยแล้วค่ะบิกคุซัง
ผม-งั้นเด๋วผมพาฮารุซังเดินดูห้องทำงานใหม่หน่อยนะครับ
นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ
 
 
ผมก็พาฮารุเดินดูห้องทำงานใหม่พอเปิดประตูเข้าไปผมก็ถอดเสื้อนอกออกเอามาถือแทนเพราะในตึกมันอุ่นอยู่แล้วสิ่ง
แรกที่ฮารุพูดคือ
 
 
ฮารุ-เนี่ยนะห้องทำงาน
ผม-เอ๊ะทำไมหรอครับ
 
 
 
ฮารุก็ไม่ตอบอะไรผมแล้วฮารุก็เดินดูรอบๆห้องทำงานผมสักพักก็ออกไปเดินดูทั้งชั้นกันไปเลยผมก็ได้แต่เดินตามเงียบๆ
พอเดินวนจนครบปุ๊บฮารุก็เดินกลับมาที่ตรงหน้าลิฟต์
 
 
 
ฮารุ-ใช้ไม่ได้
ผม-อะไรใช้ไม่ได้หรอครับฮารุซัง
ฮารุ-ที่รักคะห้องทำงานของทีรักไม่มีของอะไรเลยนะคะ
ผม-เอ๊ะ ของหรอครับ
ฮารุ-นานามิซัง ซานาเอะซัง ให้คนขึ้นแต่งห้องทำงานบิกคุซังใหม่ช่วยจัดการด้วยนะคะ
นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะคุณหนู
ผม-เอ๊ะฮารุซังจะทำอะไรหรอครับ
ฮารุ-ฮารุก็จะทำให้มันสมกับเป็นห้องทำงานจริงๆน่ะสิคะ
ผม-ตะ แต่ว่าฮารุซังแบบนี้มันรบกวนคนอื่นนะครับ
ฮารุ-บิกคุซัง
ผม-เอ๊ะ ขอโทษครับ
ฮารุ-ถ้าเสร็จงานแล้วพวกเราก็ไปเดทกันเถอะนะคะ
ผม-ครับ นานามิซังซานาเอะซังผมฝากด้วยนะครับ ถ้ามีงานด่วนเข้ามารบกวนโทรบอกผมด้วยนะครับ
นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ
 
 
 
พอพวกเราลงมาข้างล่างพอออกมาจากลิฟต์พวกคนที่อยู่ชั้นล่างก็มองมาที่พวกผมกันหมดเลยตอนแรกผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจ
อะไรแล้วจู่ๆเสื้อที่ผมถืออยู่ก็โดนดึงออกไป
 
 
 
ฮารุ-บิกคุซัง ใส่เสื้อได้แล้วนะคะ
ผม-เอ๊ะอ่อลืมไปเลยสิครับพอดีข้างบนมันร้อนผมเลยถอดออก
ฮารุ-ยังจะพูดอีกรีบๆใส่เสื้อได้แล้วค่ะ
 
 
 
แล้วฮารุก็กางเสื้อให้ผม ผมก็เลยต้องเอาแขนใส่เข้าไปแล้วพอใส่เสร็จผมก็หันไปมองพวกคนที่อยู่ตรงนั้นพอผมหันไป
ปุ๊บพวกเค้าก็หลบตาผมปั๊บ
 
 
 
ผม-เฮ้อออ
ฮารุ-ไปเดทกันได้แล้วนะคะ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซังไม่ต้องพูดเสียงดังก็ได้นะครับ
ฮารุ-ฮารุจะพูดค่ะ
ผม-เป็นอะไรครับเนี่ยอยู่ๆก็โมโห
ฮารุ-บิกคุคุงบ้า
 
 
แล้วฮารุก็วิ่งหนีออกไปผมก็เลยวิ่งตามไป
 
 
ผม-เด๋วสิครับฮารุซังเราค่อยๆเดินไปเดทไปก็ได้นะครับ
 
แล้วฮารุก็หยุดวิ่ง
 
ผม-เป็นอะไรไปครับฮารุซัง
 
ฮารุไม่ได้ตอบอะไรผมแต่เดินเข้ามาแล้วดึงแขนผมไปกอด
 
ผม-ฮารุซังจะกอดแขนผมแล้วเดินไม่ได้นะครับ
ฮารุ-ฮารุจะกอดค่ะ
ผม-เฮ้อ เข้าใจแล้วครับงั้นพวกเราไปเดินเล่นกันเถอะนะครับ เดินตรงไปอีกหน่อยเด๋วก็ถึงตรงหน้าสถาณีชิบูย่าล่ะฮารุซัง
อยากได้อะไรมั้ยครับ
 
ฮารุ-ที่รักจะซื้อให้หรอคะ
ผม-ครับ
ฮารุ-ขอบคุณนะคะ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินเล่นกันไปเรื่อยๆ ฮารุนี่ได้เสื้อผ้ามาอย่างเยอะแน่นอนว่าคนถือของคือผมเหมือนเดิมพอเดินกันมาสัก
พักก็มาถึงร้านเสื้อผ้าผู้ชายพวกเราก็เดินเข้าไปดู
 
 
ผม-ฮารุซังเสื้อตัวนี้ สวยดีนะครับ
ฮารุ-ก็สวยอยู่หรอกนะคะแต่อืมมมมม เหมือนมันจะใหญ่สุดแค่ตัวนี้อ่ะค่ะ
ผม-มันก็น่าจะเท่ากับตัวที่ผมใส่อยู่ตอนนี้ไม่ใช่หรอครับที่ฮารุซังชอบซื้อมาให้ผม
ฮารุ-มันก็ใช่อยู่หรอกนะคะ แต่ฮารุมาคิดดูแล้ว ใส่ตัวใหญ่ๆหน่อยดีกว่านะคะ
ผม-เอ๊ะ แต่ว่าฮารุซังบอกว่าไม่ชอบให้ผมใส่ตัวใหญ่ๆไม่ใช่หรอครับเพราะงั้นหลังจากนี้ผมว่าจะเปลื่ยนมาใส่เสื้อแบบที่
ฮารุซังชอบ
ฮารุ-ไม่เอาแล้วค่ะ
ผม-เอ๊ะทำไมละครับ
ฮารุ-ใส่ที่บ้านก็พอแล้วค่ะไอ้ตัวเล็กๆแบบนี้
ผม-ฮารุซัง........หรือว่าที่โมโหเมื่อกี้เพราะ หะ...หึงผมหรอครับ
ฮารุ-พึ่งจะรู้ตัวหรอคะ ตาทึ่ม
ผม-เอ๋ ก็ผมเห็นฮารุซังชอบให้ผมใส่แบบนี้อีกอย่างคนพวกนั้นเค้าก็แค่มองนะครับ
ฮารุ-ขนาดฮารุยืนอยู่ตรงนั้นด้วยแท้ๆนะคะถ้าฮารุไม่อยู่ คุณไม่โดนลากไปแล้วหรอคะ
ผม-โดนลากหรอครับมะ ไม่มีใครทำแบบนั้นหรอกนะครับ
ฮารุ-ไม่สนค่ะ อ่ะนี่เอาตัวใหญ่ๆเอาไปใส่เลยค่ะ ขอโทษนะคะไซร์นี้มีอีกมั้ยค่ะ เอามาหมดเลยค่ะ
ผม-เด๋วสิครับฮารุซังซื้อแค่ 2-3ตัวก็พอแล้วนะครับเด๋วเราต้องเดินไปที่อื่นต่อนะครับ
ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ งั้นเอาแค่นี้ค่ะ
 
 
พอจ่ายเงินเสร็จพวกเราก็เดินออกจากร้าน
 
 
ผม-ฮารุซังครับ พวกเราจะซื้อของอะไรให้คุณพ่อคุณแม่ดีล่ะครับ
ฮารุ-อืมมมมเราสั่งพวกเค้กกับขนมไว้ดีมั้ยคะพรุ้งนี้ให้เค้าส่งไปที่บ้านคุณพ่อ
ผม-อันนั้นผมสั่งอยู่แล้วล่ะครับ แต่ว่าผมอยากซื้อของอะไรที่มันแพงสักหน่อยให้คุณพ่อกับคุณแม่อ่ะครับ
ฮารุ-เอ๋ไม่ต้องแพงก็ได้นะคะ
ผม-นาฬิกาดีมั้ยครับ
ฮารุ-แต่คุณแม่ไม่ได้ชอบใส่นาฬิกานะคะ
ผม-งั้นซื้อให้คุณพ่อก่อนละกันนะครับ
 
 
 
พวกเราก็เดินไปหาร้านนาฬิกาแบรนดังไฮโซหมาเห่า พอเดินเข้าไปก็มีหลายรุ่นให้เลือกเยอะแยะไปหมดแต่ผมไปสะดุด
ตากับตัวลิมิเต็ดผมว่ามันสวยมากแต่ราคามันก็ลิมิเต็ดสุดๆเหมือนกันผมก็ยืนมองๆอยู่สักพัก
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ อันนี้มันไม่แพงไปหน่อยหรอค่ะ
ผม-แต่ผมว่าอันนี้สวยที่สุดในร้านแล้วนะครับ
ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิคะ มันแพงที่สุดในร้านนี่คะ
ผม-ขอโทษนะครับสินค้าตัวที่โชว์นี่ยังมีของอยู่มั้ยครับ
พนง-ยังมีอยู่ครับ
ผม-แล้วมันลิมิเต็ดยังไงหรอครับ
พนง-ตัวนี้จะเป็นสีลิมิเต็ดครับแล้วก็ผลิตมาจำนวนน้อยมากๆเลยครับ ด้านหลังตัวเรือนนาฬิกาจะมีหมายเลขบอกครับว่า
ตัวนี้ผลิตออกมาตัวที่เท่าไหร่
ผม-อืมมมม
ฮารุ-ที่รักคะจะดีหรอ
ผม-งั้นเอาอันนี้ครับ รบกวนห่อของขวัญให้ด้วยนะครับ
พนง-ทราบแล้วครับคุณลูกค้า สดวกชำระเงินเป็นบัตรหรือเงินสดครับ
ผม-บัตรครับ
 
แล้วผมก็ยื่นบัตรให้เค้าไป
 
ฮารุ-ที่รักคะราคามันแพงพอๆกับแหวนแต่งงานของที่รักเลยนะคะจะดีหรอคะ
ผม-ดีสิครับ อีกอย่างตอนนี้พอผมต้องทำงาน2ที่ผมก็ได้เงินเพิ่มด้วยนะครับ เพราะงั้นเรื่องเงินก็น่าจะพอจ่ายไหวอยู่นะ
ครับ
 
ฮารุ-แต่ที่รักคะเด๋วที่รักก็จะซื้อบ้านที่ไทยอีกไม่ใช่หรอคะ พวกเราใช้เงินเยอะขนาดนี้จะดีหรอคะ
ผม-เอ๊ะเงินเก็บเราไม่พอหรอครับ
ฮารุ-มันก็พออยู่หรอกนะคะ แต่ฮารุแค่กลัวว่าพวกเราจะใช้เงินกันเยอะเกินไป
ผม-เพราะงั้นชีวิตผมถึงขาดฮารุซังไม่ได้ไงละครับ ผมมีฮารุซังดูแลเรื่องเงินอยู่ผมถึงไม่ห่วงอะไร
ฮารุ-แล้วของคุณแม่ละคะ
ผม-เอาอะไรดีน้าาาา
ฮารุ-กระเป๋ามั้ยคะ
ผม-อืมมม ก็ดีนะครับเวลาออกงานคุณแม่ก็จะได้ใช้ด้วย
ฮารุ-งั้นเด๋วเราไปเลือกกระเป๋ากันนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
หลังจากที่พวกผมได้ของเสร็จก็ไปเดินดูกระเป๋าพอได้กระเป๋าเสร็จพวกเราก็ไปเลือกซื้อของขวัญให้พวกทานากะซังกว่า
จะได้ของครบก็เริ่มจะมึดละพวกผมก็สั่งเค้กผลไม้ไว้ให้เค้าไปส่งที่บ้านพรุ้งนี้แล้วพวกเราก็เดินกลับมาเอารถที่บริษัทเอา
ของเก็บในรถแล้วพวกเราก็ขับรถกลับมาที่บ้านผมก็เอารถไปจอดที่หน้าบ้าน แล้วขนของเข้าไปในบ้านของพวกคุณพ่อ
กับคุณแม่ผมฝากฮารุไว้แล้วก็เอาถุงของขวัญพวกทานากะเดินเข้าไปที่ห้องอาหารเพราะคิดว่ายัยพลอยคงเตรียมทุก
อย่างไว้แล้ว
 
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่านคุณผู้หญิง
ฮารุ-จ๊ะ
ผม-ยัยพลอยเตรียมงานเสร็จรึยัง
พลอย-เสร็จแล้วค่ะพี่ชาย
ฮารุ-วันนี้ทำงานคนเดียวเหนื่อยมั้ยจ๊ะ
พลอย-ไม่เหนื่อยเลยค่ะพี่ฮารุ
ผม-ทานากะซังช่วยไปเรียกทุกคนมาที่ห้องอาหารด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
ฮารุ-ที่รักจะเดินไปไหนคะ
ผม-จะไปหยิบของหน่อยครับ แล้วก็นี่ถ้าทุกคนมาแล้วก็ฝากเอาของขวัญให้ด้วยนะครับ
ฮารุ-ค่ะ กลับมาเร็วๆนะคะ
 
 
แล้วผมก็เดินไปเอาไวน์ที่ซื้อเก็บไว้ ผมแบกขึ้นมา1ลังแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องอาหารทุกคนก็มายืนรอกันแล้ว
 
 
พ่อบ้าน-คุณท่านเด๋วกระผมช่วยยกนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับ เอาล่ะถ้ามากันพร้อมแล้วทุกคนเชิญนั่งครับ
พ่อบ้าน-นั่งที่โต๊ะอาหารนี่หรอครับ
ผม-ใช่ครับ
 
 
ทุกคนก็กล้าๆกลัวๆ ทานากะก็นั่งเป็นคนแรกแล้วทุกคนก็เริ่มนั่งตาม แล้วยัยพลอยก็เริ่มเดินแจกจานให้ทุกคน
 
 
อายะ-คุณหนูพลอยเด๋วพวกเราทำให้นะคะ
ผม-อายะซังครับ
อายะ-ขอโทษค่ะ
 
แล้วผมก็หยิบไวน์ออกมา
 
ฮารุ-ที่รักคะ ไวน์นี่มัน.....เอาออกมาหมดเลยหรอคะ
ผม-ครับ
ฮารุ-เอ๊ะ แต่ที่รักบอกว่ามันหาซื้อยากไม่ใช่หรอคะ
ผม-ถึงไวน์นี้จะหาซื้อยากก็จริงแต่สำหรับผมทุกคนในที่นี้หายากกว่าไวน์ขวดนี้อีกนะครับ
ฮารุ-แล้วเอามาเปิดหมดเลยแบบนี้มันจะดีหรอคะ
ผม-ดีสิครับ เพราะผมมีทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ผมถึงได้ทำงานได้เต็มที่และไม่ต้องมานั่งห่วงเรื่องที่บ้านเรื่องของฮารุซังหรือ
เรื่องของพลอยจัง ทุกคนขอบคุณนะครับ
 
 
แล้วผมก็เดินเสิร์ฟไวน์ให้ทุกคนทีละแก้วๆจนครบส่วนฮารุก็เดินแจกของขวัญ
 
 
พ่อบ้าน-คุณท่าน นี่คือ
ผม-ยัยพลอยมานั่งที่ได้แล้ว
 
ยัยพลอยก็วิ่งมานั่งที่
 
ผม-อาหารทั้งหมดบนโต๊ะฮารุซังเป็นคนสั่งมาเลี้ยงทุกคนในที่นี้ส่วนของขวัญนี่ก็เป็นการตอบแทนทุกคนที่ดูแลผมฮารุ
ซังและพลอยจังตลอดที่ผ่านมาครับ เพราะงั้นคืนนี้ขอให้ทุกคนสนุกไปกับปาร์ตี้ในคืนนี้นะครับ
 
ทุกคน-เย้!!!!!!!!
 
 
หลังจากที่พวกเรานั่งกินนั่งดื่มกันจนสะใจแล้วพวกผมก็ขึ้นมาบนห้องปล่อยให้คนอื่นอยู่กันต่อเพราะเด๋วเช้าพวกผมต้อง
รีบตื่นไปเตรียมของแล้วก็เข้าไปที่บ้านฮารุกว่าผมจะตื่นมาก็เกือบบ่ายโมงล่ะผมก็รีบอ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง
 
 
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องก็เห็นพวกฮารุกับยัยพลอย เตรียมของกันวุ่นไปหมด
 
 
ผม-ผมตื่นล่ะครับฮารุซัง
ฮารุ-ที่รักคะ จะไปที่บ้านคุณพ่อกี่โมงคะ
ผม-ก็ไปได้เลยนะครับถ้าเตรียมของเสร็จแล้ว
ฮารุ-แล้วจะให้ขนของใส่คันไหนดีคะ
ผม-ใส่คันฮารุซังเลยครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
แล้วพวกอายะซังก็เอาของไปใส่ในรถพอใส่ของเสร็จฮารุก็เอากุญแจรถมาให้ผม
 
 
ผม-ครับ?เอามาให้ผมทำไมหรอครับ
ฮารุ-ก็ที่รักจะเอารถฮารุไปไม่ใช่หรอคะวันนี้
ผม-อ่อ ใช่ครับ งั้นยัยพลอยแกไปบอกนิชิโนะซังให้ไปส่งที่บ้านคุณพ่อแล้วเอาของไปด้วยนะ ชิสึซังก็ขึ้นรถไปกับยัย
พลอยด้วยเลยนะครับ
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
 
แล้วพวกยัยพลอยก็เดินไปขึ้นรถที่โรงจอดรถ
 
ฮารุ-ที่รักคะแล้วพวกเราล่ะคะไม่ไปที่บ้านคุณพ่อหรอคะ
ผม-ไปสิครับ ป่ะงั้นเราไปขึ้นรถกันเถอะนะครับ
 
 
แล้วผมก็เดินไปที่หน้าบ้านเปิดรถ240zให้ฮารุแล้วก็ขับรถออกไปพอเข้าไปถึงพวกโอคะวะซังก็ออกมายืนรอกันอยู่หน้า
บ้านผมก็เลยขับรถจะไปจอดที่โรงรถ
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ คุณพ่อโบกมือเรียกให้ไปที่หน้าบ้านค่ะ
ผม-เอ๊ะ ไม่จอดในโรงรถหรอครับ
ฮารุ-ทีอยู่บ้านคันนี้ยังจอดหน้าบ้านเลยนะคะ
ผม-แต่ว่า
ฮารุ-ไปจอดหน้าบ้านได้แล้วค่ะ
 
 
ผมก็วนรถไปจอดหน้าบ้าน
 
 
โอคะวะซัง-รถเสร็จแล้วหรอเนี่ยยย เป็นไงบ้างขับดีมั้ย
ผม-สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ รถขับดีมากเลยครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-หรอ สีแดงก็ออกมาสวยนะเนี่ย
สึคุยะซัง-นี่ลูกซื้อรถมาใหม่อีกแล้วหรอจ๊ะ
ผม-คะ ครับ คุณแม่
สึคุยะซัง-นี่ลูกซื้อรถบ่อยๆแบบนี้เด๋วรถก็เต็มบ้านเหมือนของคุณพ่อพอดีนะจ๊ะ
ผม-ฮ่าๆครับ
โอคะวะซัง-จริงสิบิกคุคุงแล้วงานช่วงนี้เป็นไงบ้าง
ผม-ช่วงนี้งานก็ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ครับผมพอจะมีเวลาว่างอยู่บ้างครับ
สึคุยะซัง-นี่คุณคะ ชวนลูกๆเข้าบ้านได้แล้วนะคะ
โอคะวะซัง-นั่นสิ เข้าบ้านกันก่อนเถอะนะ
 
 
แล้วพวกโอคะวะซังก็พาพวกเราไปที่ห้องนั่งเล่นพวกผมก็ช่วยกันขนของเข้าไปในบ้านแล้วพวกผม5คนก็นั่งคุยกันอยู่ใน
ห้องพวกของที่ผมเอามาก็ให้ชิสึเอาเข้าไปในครัวพวกผมก็นั่งคุยกันระหว่างรอ
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้เรามาทำอะไรอย่าลืมสิคะ
ผม-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วผมก็หยิบของที่เตรียมไว้ ให้โอคะวะซังกับสึคุยะซัง
 
 
สึคุยะ-นี่คืออะไรหรอจ๊ะ
ผม-เอ่อ คือมันเป็นของขวัญจากพวกผม3คนครับ ที่ซื้อมาให้คุณพ่อกับคุณแม่
ฮารุ-ของคุณแม่ฮารุเป็นคนเลือกเองค่ะ แต่ของคุณพ่อบิกคุคุงเป็นคนเลือกค่ะ
 
 
แล้วทั้งคู่ก็แกะของขวัญ
 
 
สึคุยะ-ว้าว กระเป๋าสวยจัง ขอบใจนะจ๊ะทุกคน
ผม-ครับถ้าคุณแม่ชอบพวกผมก็ดีใจครับ ไว้ผมจะซื้อมาให้บ่อยๆนะครับ
ฮารุ-คุณพ่อชอบรึป่าวคะ
โอคะวะซัง-นี่มัน
สึคุยะ-เอ๋ นี่มันอันที่คุณจะซื้อตอนนั้นนี่คะ
โอคะวะซัง-อะ อืม
ผม-อันนี้ผมเห็นมันสวยดีครับ แล้วมันยังเป็นรุ่นลิมิเต็ดด้วยนะครับ
สึคุยะซัง-หรอจ๊ะ วันนั้นคุณพ่อของลูกก็บ่นว่าอยากได้อยู่ด้วยนะใช่มั้ยคะ
โอคะวะซัง-ใช่แต่ว่าบิกคุคุง มันแพงไม่ใช่หรอรุ่นนี้
ฮารุ-ก็ต้องแพงน่ะสิคะ อันนี้แพงที่สุดในร้านแล้วค่ะ
ผม-มะ ไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอกนะครับคุณพ่อ
ฮารุ-ไม่แพงได้ยังไงราคามันพอๆกับแหวนแต่งงานของที่รักเลยนะคะ
ผม-ฮารุซังพวกเราไม่ควรพูดเรื่องราคาที่นี่นะครับ
ฮารุ-ขะ ขอโทษค่ะ
สึคุยะซัง-นี่ลูกมีเงินใช้กันรึป่าวจ๊ะซื้อของแพงๆแบบนี้
ผม-มะ..มีครับคุณแม่ หลังๆมาคุณพ่อก็ให้เงินเดือนผมเพิ่มขึ้นเยอะผมคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรครับ
โอคะวะซัง-เฮ้อออ ขอบใจนะทุกคน แต่บิกคุคุงทีหลังไม่ต้องซื้อของแพงๆแบบนี้มาหรอกนะ
ผม-คะ ครับ
 
ก๊อกๆ
 
ชิสึ-ขออนุญาตค่ะ
สึคุยะซัง-นี่ลูกมาบ้านนี้ยังจะเอาเมดมาอีกหรอ
ผม-เอ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับที่ผมให้ชิสึซังมาด้วยเพราะผมให้ชิสึซังเป็นเมดประจำตัวฮารุซังน่ะครับ
สึคุยะซัง-ฮารุมีเมดประจำตัวที่บ้านแล้วหรอเนี่ย
ฮารุ-จู่ๆบิกคุคุงก็บอกให้ชิสึซังมาเป็นเมดประจำตัวให้หนูค่ะคุณแม่
ผม-คือผมอยากให้มีคนคอยช่วยฮารุซังครับ เพราะงานในบ้านก็เยอะด้วยนะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-หรอจ๊ะแล้วที่บ้านคนจะพอหรอ
ผม-คือว่าเรื่องนั้นผมให้เค้ารับสมัครคนเพิ่มแล้วล่ะครับ
สึคุยะซัง-จริงสิเด๋วแม่จะส่งคนไปให้นะพอดีมีคนมาสมัครงานพอดีเป็นผู้ชาย1คนกับผู้หญิง1คนเป็นพี่น้องกันนะจ๊ะ
ผม-แต่ว่า
ฮารุ-คุณคะ
ผม-ขอโทษครับคุณแม่ งั้นผมขอรับไว้ด้วยความเต็มใจครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ แล้วตอนนี้ลูกชินกับบริษัทรึยังจ๊ะ
ผม-ผมทำงานนี้มาจะ5ปีแล้วตอนนี้ก็เริ่มชินแล้วล่ะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-แล้วมีเวลาพักบ้างรึป่าวจ๊ะ
ผม-ก็
ฮารุ-จะไปมีได้ยังไงละคะคุณแม่ มีแค่ช่วง2-3วันนี้นั่นแหละค่ะ ที่ยอมออกห่างจากงานแล้วไปทำอย่างอื่น แถมฮารุสั่ง
อาหารโรงแรมให้มาส่งที่บ้านบิกคุคุงก็ดุหนูด้วยนะคะคุณแม่
 
ผม-ดะ เด๋วสิครับฮารุ
โอคะวะซัง-นี่ลูกแค่อาหารในร้านอาหารของตัวเองไม่เห็นเป็นอะไรเลย ถ้าอยากทานก็สั่งมาได้ตลอดเลยนะ
สึคุยะซัง-นี่ลูกอย่าบอกนะว่าลูกยังไม่รู้ว่าทำงานบริษัทเนี่ยมันต้องมีสวัสดิการของพนักงานนะจ๊ะลูกรู้บ้างรึป่าวจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้นผมทราบดีครับคุณแม่
สึคุยะซัง-แล้วทำไมลูกไม่รู้จักใช้สวัสดิการเพื่อทำให้ตัวเองสบายขึ้นสักหน่อยล่ะจ๊ะ อย่างเช่นทานอาหารดีๆ ปกติลูกชอบ
ให้นานามิซังไปซื้อข้าวกล่องแช่แข็งบ่อยๆใช่มั้ยจ๊ะ
 
ผม-คะ ครับ
สึคุยะซัง-เฮ้ออออ นี่คุณคะ....ทำไมคุณถึงปล่อยให้ลูกทำงานหนักแบบนี้คะ
โอคะวะซัง-ดะ เด๋วสิ ทำไมมาลงที่ผมล่ะ
สึคุยะซัง-คุณก็หาคนมาช่วยงานลูกหน่อยไม่ได้หรอคะ ลูกทำงานหนักก็เพราะคุณเอาแต่ไปเล่นไม่ยอมเข้าไปทำงาน
ไม่ใช่หรอคะ
 
โอคะวะซัง-คะ คือว่าเรื่องนั้นมัน.... นะ นี่บิกคุคุงทีหลังก็หัดใช้คนอื่นทำงานสะบ้างนะ แม่เค้าก็พูดขนาดนี้แล้ว
ผม-คะ...คือว่าคุณแม่ครับอย่าไปว่าคุณพ่อเลยนะครับ
สึคุยะซัง-ลูกไม่ต้องมาช่วยคุณพ่อเลยนะ คนนึงก็เอาแต่ไปเที่ยวเล่น อีกคนก็ทำแต่งานไม่ยอมพักสะบ้าง
ผม-คะ...ครับ
 
 
ผมก็ไม่รู้จะทำไงดีอยู่บ้านนี้มาก็หลายปีเพิ่งจะเคยเห็นคุณแม่เป็นแบบนี้ครั้งแรกปกติจะใจดีกับผมเสมอ ผมก็เลยหันไป
หาฮารุ
 
 
ฮารุ-ไม่รู้ไม่ชี้จัดการเองสิคะ
ผม-ตะ แต่
 
 
ผมก็เลยหันไปหาที่พึ่งสุดท้ายละ ยัยพลอย ยัยนี่มันต้องช่วยผมแน่ๆเพราะผมช่วยมันตั้งหลายอย่าง
 
ผม-นะ นี่ยัยพลอยทำไรสักอย่างสิ
 
ยัยพลอยมันก็ทำเก๊กเท่ แล้วก็กินน้ำชาต่อ
 
พลอย-ซู๊ดดดดดด.......เรื่องนี้หนูไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนี่คะพี่ชายหนูช่วยไม่ได้หรอกนะคะ
ผม-ยะ ยัยนี่....
 
ผมหันกลับไปทั้ง2คนก็ยังเถียงกันอยู่ผมก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน จู่ๆก็นึกคำของเตี่ยได้ เตี่ยเคยบอกผมไว้ว่าถ้าไม่รู้จะทำ
ยังไง ลองขอโทษดูก่อนอาจจะดีขึ้นก็ได้ ผมก็เลยยืนขึ้นแล้วก็ก้มหัว
 
 
ผม-คุณแม่ คุณพ่อ ผมขอโทษนะครับ
 
 
แล้วทั้ง2คนก็หยุดเถียงกันแล้วก็หันมามองที่ผมแทน
 
 
โอคะวะซัง-นะ...นี่ลูกทำอะไรน่ะ
สึคุยะซัง-นะ...นั่นสิจ๊ะลูกไม่เห็นจะต้องขอโทษเลยนะ
ผม-คือว่าคุณแม่ครับเรื่องสวัสดิการของบริษัทนั้นผมรู้ดีครับแต่ผมไม่รู้ว่าผมใช้ได้แค่ไหนผมก็เลยใช้ของ พนง.ทั่วไปมา
ตลอดเลยครับผมต้องขอโทษด้วยนะครับคุณแม่ และในครั้งนี้ผมก็ทำให้คุณพ่อต้องเดือดร้อนไปด้วยผมต้องขอโทษ
จริงๆนะครับคุณพ่อ
 
ฮารุ-ที่รักคะไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนะคะ เด๋วทั้ง2คนเค้าก็เลิกเถียงกันเองนั่นแหละค่ะ
สึคุยะซัง-นี่ลูกเงยหน้าขึ้นมาได้แล้วนะจ๊ะ
ผม-คะ..ครับ
สึคุยะซัง-นี่ลูกถ้าไม่นับคุณพ่อแล้วในบริษัทใครมีอำนาจในการตัดสินใจอนุมัติเรื่องงานต่างๆกันหรอจ๊ะ
ผม-เอ๊ะเรื่องนั้น...... ผะ..ผมเองครับคุณแม่
สึคุยะซัง-เพราะงั้น สวัสดิการของลูกก็มีเท่ากับของคุณพ่อยังไงละจ๊ะ
ผม-ตะ..แต่แบบนั้น
โอคะวะซัง-นี่ลูกถ้าแม่เค้าพูดแบบนี้ก็ทำตามไปนั่นแหละ
ผม-ครับคุณพ่อ
สึคุยะซัง-เอาละนี่ก็บ่าย2โมงกว่าๆละ แม่เริ่มอยากทานของว่างสะแล้วสิ นี่พลอยจังเอาของว่างเป็นอะไรดีจ๊ะ
พลอย-นะ หนูทานอะไรก็ได้ค่ะ คะ คุณ.....แม่
สึคุยะซัง-นี่ลูกสั่งได้ทั้งหมดในเมนูเลยนะจ๊ะ
ฮารุ-เอ๋นี่มันร้านเค้กในโรงแรมที่คุณแม่ชอบไม่ใช่หรอคะ
สึคุยะซัง-ใช่แล้วจ๊ะ ฮารุลูกอยากทานอันไหนจ๊ะ
ฮารุ-นี่ๆ พลอยจังอันนี้น่าทานมากเลยนะ
พลอย-ว้าวจริงด้วยสินะคะพี่ฮารุ
ฮารุ-เอาอันไหนดีนะ พลอยจังช่วยพี่เลือกหน่อยสิ
พลอย-ตะ แต่ว่า
สึคุยะซัง-นี่พลอยจังก็อีกคนนะ ไม่เห็นต้องเกรงใจกันเลยนี่จ๊ะ
พลอย-ขะ ขอบคุณนะคะ
ฮารุ-นี่พลอยจัง เค้กอันนี้รูปแอ๊ปเปิ้ลด้วยนะน่ารักมาเลยเนอะฮิฮิ
พลอย-อาจจะเป็นเค้กแอ๊ปเปิ้ลรึป่าวคะ
สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุงลูกอยากทานอันไหนหรอจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ ผมไม่ค่อย
ฮารุ-บิกคุคุงทานแค่เค้กผลไม้รวมเท่านั้นแหละค่ะคุณแม่
สึคุยะซัง-หรอจ๊ะ
ผม-คะ ครับ
สึคุยะซัง-แล้วคนอื่นเลือกกันได้รึยังจ๊ะ
ฮารุ-นี่พลอยจังพวกเราทานชีสเค้กอันนี้กันมั้ย
พลอย-ว้าววววดูน่าทานมากเลยค่ะ แต่พี่ฮารุคะอันนี้มันแพงกว่าอันก่อนหน้านี้อีกนะคะ ทั้งที่เป็นชีสเค้กเหมือนกัน
ฮารุ-อันนี้อร่อยกว่าตอนพี่เด็กๆคุณแม่จะสั่งมาให้ประจำเลยล่ะจ๊ะ พี่ก็ไม่ได้ทานนานแล้วเหมือนกัน
พลอย-สั่งจากร้านนี้หรอคะ
ฮารุ-จ๊ะ
พลอย-งั้นหนูเลือกอันเดียวกับพี่ฮารุค่ะ
สึคุยะซัง-ชีสเค้กกับเค้กผลไม้รวม อย่างละก้อนนะจ๊ะ
ฮารุ-ค่าาาา
สึคุยะซัง-บิกคุคุงโทรสั่งให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ
ผม-ดะ..ได้ครับคุณแม่ร้านเบอร์อะไรหรอครับ
สึคุยะซัง-โทรไปบอกนานามิซังก็ได้จ๊ะ ให้เค้าจัดการให้นะ
ผม-เอ๊ะ นานามิซังหรอครับ
ฮารุ-ที่รักคะ บอกนานามิซังว่าร้านเค้กอยู่ในโรงแรมเดียวกับเมื่อวานที่สั่งอาหารนั่นแหละค่ะ
สึคุยะซัง-งั้นรบกวนด้วยนะจ๊ะ
ผม-คะ..ครับคุณแม่
 
 
แล้วผมก็เลยหยิบมือถือโทรหานานามิซังแต่พอมันไม่ใช่เรื่องงานแล้วรู้สึกมันพูดไม่ค่อยออกเลยแหะ
 
 
นานามิ-ฮัลโหลค่ะ บิกคุซัง
ผม-สะ..สวัสดีครับ นานามิซัง
นานามิ-มีอะไรหรอคะ
ผม-คะ..คือว่าขอโทษนะครับที่ผมโทรมารบกวนในวันหยุดแบบนี้ ผมอยากจะรบกวนนานามิซังโทรสั่งของให้หน่อยครับ
นานามิ-อ่อถ้าเรื่องนั้นสบายมากเลยค่ะ บิกคุซังอยากได้อะไรหรอคะ
ผม-คะ คือว่าผมอยากสั่งเค้กจากร้าน ที่ขายอยู่ในโรงแรมสาขาที่ฮารุซังสั่งอาหารเมื่อวานอ่ะครับ
นานามิ-อ่อได้ค่ะแล้วบิกคุซังจะรับวันไหนคะ
ผม-อะ เอาตอนนี้เลยครับรบกวนช่วยบอกให้รถของโรงแรมมาส่งที่บ้านท่านประธานด้วยนะครับ
นานามิ-วันนี้บิกคุซังอยู่กับท่านประธานหรอคะ
ผม-คะ ครับ เอาเค้กผลไม้รวม1ก้อนครับแล้วก็เอาชีสเค้กพรีเมี่ยม1ก้อนครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ เด๋วจะโทรสั่งให้เลยนะคะ
ผม-ครับขอบคุณนะครับนานามิซัง
นานามิ-ค่ะ สบายมากเลยค่ะบิกคุซังอยากได้อะไรอีกก็โทรมาได้เลยนะคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
ผมก็วางสายกับนานามิไป
 
 
สึคุยะซัง-เป็นไงบ้างจ๊ะ
ผม-กะ ก็โทรสั่งเรียบร้อยแล้วครับคุณแม่
ฮารุ-คุณแม่ไม่ได้ถามเรื่องนั้นสะหน่อยนะคะ ที่คุณแม่หมายถึงคือที่รักได้ใช้งานเลขาตามที่ควรจะทำแล้วเป็นยังไงบ้าง
ล่ะคะ
 
สึคุยะซัง-ใช่จ๊ะ
ผม-เอ๊ะ
ฮารุ-ที่รักคะ คุณแม่แค่โทรทีเดียวก็ได้เค้กแล้วนะคะ นี่มันร้านโปรดของคุณแม่นะคะที่รัก
ผม-คะ คือว่าเรื่องนั้นผมก็ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ครับ
สึคุยะซัง-อยากจะได้อะไรก็บอกนานามิซังกับซานาเอะซังได้เลยนะจ๊ะ
ผม-คะ ครับคุณแม่
สึคุยะซัง-จริงสิเด๋วหลังทานเค้กเสร็จ ฮารุจัง กับพลอยจัง พวกเราไปข้างนอกกันหน่อยมั้ยจ๊ะ จะได้ซื้อของกลับมาบ้าน
ด้วยสำหรับเย็นนี้
 
ฮารุ-ไปค่ะ
พลอย-ค่ะ
สึคุยะซัง-โอเคจ๊ะ แต่ก่อนไปขอแม่บ่นเด็กดื้อต่อก่อนนะจ๊ะ
พลอย-เด็กดื้อหรอคะ
สึคุยะซัง-จ๊ะ บิกคุคุง
ผม-เอ๊ะ คะ..ครับคุณแม่
สึคุยะซัง-เอกสารในบริษัททั้งหมดใครเป็นคนทำจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ กะ..ก็มีทั้งผมทั้งคุณพ่อแล้วก็คนอื่นๆด้วยครับ
สึคุยะซัง-แล้วทำไมลายเซ็น ในเอสารทั้งหมดมันถึงมีแต่ชื่อลูกล่ะ
ผม-คะ คือว่า
สึคุยะซัง-แสดงว่าที่ฮารุพูดว่ากลับบ้านมาก็นั่งทำงานยันเช้าทุกวันเสาร์เป็นเรื่องจริงสินะ
ผม-มะ..ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-แล้วทำไมลูกถึงไม่ให้งานคนอื่นทำบ้างละ
ผม-ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่น่าไว้ใจ
สึคุยะซัง-นี่ลูก พนง. ในบริษัทเราก็คัดมาแล้วนะ
ฮารุ-นั่นสิคะ
พลอย-คือว่าพี่ชายเป็นคนที่ไม่เคยไว้ใจใครสักคนค่ะ
ฮารุ-เอ๋!!
ผม-ยัยพลอย
ฮารุ-ที่รักคะห้ามว่าพลอยจังนะคะ
ผม-เฮ้อออ มันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ ผมไม่ใช่คนที่ไม่ไว้ใจใคร แต่แค่งานที่ผมทำนั้นมันมีความสำคัญต่อบริษัท
เราอย่างมาก เพราะบางทีแค่คุณพ่อเห็นลายเซ็นต์ผมคุณพ่อก็เซ็นได้เลยโดยที่ไม่ต้องอ่านเอกสารนั่นทั้งหมดมัน เลย
ไม่ใช่ใครก็ได้ที่ผมจะให้ทำงานนี้
 
ฮารุ-แต่ว่าที่รัก
โอคะวะซัง-มันก็จริงของบิกคุคงนะลูก เอกสารหลายๆอย่างมันก็เป็นเอกสารสำคัญถ้าไม่อ่านให้ดีๆมันจะส่งผลเสียกับเรา
เยอะมากเลยนะลูก
 
สึคุยะซัง-นี่มันเป็นงานของคุณไม่ใช่หรอคะ ยูคิซัง
โอคะวะซัง-ตะ....แต่ บิกคุคุงก็ทำงานนี้ได้ดีนะ
ฮารุ-ไม่ใช่แค่ตอนนี้นะคะ เมื่อก่อนตอนที่ฮารุช่วยงานคุณพ่อ คุณพ่อก็ชอบโดดงานประจำเลยนะคะคุณแม่
สึคุยะซัง-คุณคะ! ครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดอีกหรอคะ ดีละงั้นครั้งนี้จะลงโทษให้แรงกว่าเดิม
โอคะวะซัง-ดะ..เด๋วสิคุณ
สึคุยะซัง-ฮิโระช่วยเปิดโรงรถของคุณท่านทีสิจ๊ะ
โอคะวะซัง-ดะ..เด๋วสิ นะ..นี่ อย่าเอารถไปขายอีกเลยนะ
สึคุยะซัง-ก็เพราะว่าวันๆคุณเอาแต่โดดงานไปอยู่กับรถนี่ไงละคะ
ผม-คะ..คุณแม่ครับ
สึคุยะซัง-นี่ลูกจะมาช่วยคุณพ่อของลูกอีกแล้วหรอ
โอคะวะซัง-บะ..บิกคุคุง
ผม-คะ..คือว่าคุณแม่ครับเรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของคุณพ่อนะครับ
สึคุยะซัง-เฮ้อออ ก็ได้ 2คนนี้นี่รักกันขนาดไหนนะถึงได้ออกตัวรับผิดแทนกันแบบนี้
ผม-ดีใจด้วยนะครับ คุณพ่อ
โอคะวะซัง-ขอบใจมากนะบิกคุคุง
สึคุยะ-นี่ลูก แม่จะให้เวลาลูก1ปี ถ้าลูกยังหาคนมาช่วยงานไม่ได้อีกแม่จะให้ฮารุกลับไปทำงานช่วยลูกนะ
ผม-เอ๋!! ดะ..เด๋วสิครับคุณแม่ แบบนั้นฮารุก็
สึคุยะซัง-ถ้าไม่อยากให้ฮารุต้องไปทำงานเหนื่อยๆ ลูกก็ควรจะหาคนมาช่วยงานให้ได้ไวๆนะจ๊ะ
ผม- ขะ..เข้าใจแล้วครับคุณแม่
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิง เค้กมาส่งแล้วครับให้ยกออกมาเลยมั้ยครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะยกออกมาเลยฮิโระ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
สึคุยะซัง-เอาละ งั้นพวกเราไปเลือกกันเถอะนะ ว่าเราจะขายรถคันไหนดีนะ
โอคะวะซัง-เอ๋!!!
ผม-ดะ..เด๋วสิครับคุณแม่เมื่อกี้คุณแม่บอกว่าจะให้เวลาผม1ปีไม่ใช่หรอครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ แต่เรื่องที่คุณพ่อของลูกโดดงานก็ไม่เปลื่ยนไปหรอกนะจ๊ะ
ผม-ฮารุ ชะ..ช่วยผมหน่อยสิครับ
ฮารุ-เฮ้ออฮารุก็อยากช่วยนะคะ แต่คุณพ่อเองก็ผิดจริงๆนี่คะที่โดดงานบ่อยๆ
ผม-มันก็ใช่ครับ แต่คุณพ่อเป็นถึงเจ้าของ จริงๆไม่จำเป็นต้องมานั่งทำงานเองเลยนะครับ
สึคุยะซัง-ถ้าลูกพูดแบบนั้น งั้นแม่จะให้คุณพ่อออกมาแล้วลูกต้องเป็นประธานบริษัทแทนคุณพ่อนะจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้นมัน.........
สึคุยะซัง-ว่ายังไงละจ๊ะ
โอคะวะซัง-บิกคุคุง รับไปเถอะนะลูกก็แค่ทำงานปกติแบบที่ลูกทำมาก็พอแล้วนะ
ผม-ตะ..แต่ว่า ผะ...ผมว่าเด๋วพวกเราค่อยไปซื้อรถกันใหม่ก็ได้นะครับคุณพ่อรอบนี้ให้คุณแม่ขายไปก่อนเถอะนะครับ
ฮารุ-คิคิคิคิ คุณพ่อโดนบิกคุคุงทิ้งแล้วค่ะ คุณแม่เก่งจังเลยนะคะทำไมถึงจับทางบิกคุคุงได้ละคะ
สึคุยะซัง-ฮิฮิ ไว้แม่จะสอนให้ฮารุนะจ๊ะ
โอคะวะซัง-แต่บิกคุคุง
ผม-ผมเข้าใจครับคุณพ่อ ไว้เด๋วช่วงบ่ายพวกเรามานั่งคุยเรื่องรถกันทั้งวันเลยดีมั้ยครับ ผมเองก็อยากเอารถใหม่ขับไป
ไกลๆหน่อยเหมือนกันครับตั้งแต่ได้มา ก็ยังไม่ได้ไปไหนเลยครับ
 
โอคะวะซัง-อะ อืม
ผม-ไม่ต้องเศร้าไปหรอกนะครับ
ฮารุ-คุณแม่คะพวกเรามาทานเค้กกันก่อนเถอะนะคะ เด๋วพวกเราค่อยไปเลือกรถที่จะขายแล้วก็ไปซื้อของกัน
สึคุยะซัง-จ๊ะ
 
 
พวกเราก็มานั่งโต๊ะกินเค้กกันพอกินเสร็จทางกลุ่มผู้หญิงก็ออกไปที่โรงรถไปเลือกรถกันส่วนผมกับโอคะวะซังพวกเราได้
แต่ยืนดูรถผมอยู่หน้าบ้านสักพัก
 
 
โอคะวะซัง-แล้ววันนี้ลูกอยากจะขับไปไหนละ
ผม-ผมแค่อยากไปขับรถเล่นครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-งั้นเด๋วขอไปเปลื่ยนชุดก่อนนะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วโอคะวะซังก็เข้าไปในบ้านทางกลุ่มผู้หญิงก็ขึ้นรถกันออกไป
 
 
พ่อบ้าน-บิกคุซังยืนทำที่อะไรหน้าบ้านหรอครับ
ผม-อ่อเด๋วผมกับคุณพ่อว่าจะไปขับรถเล่นกันหน่อยครับ คุณพ่อโดนบังคับขายรถแบบไม่เต็มใจคงเสียใจอยู่ ผมเลย
อยากจะทำอะไรให้คุณพ่ออารมดีขึ้นมาหน่อยครับ
 
พ่อบ้าน-อย่างงั้นหรอครับ
ผม-จริงสิครับแล้วเมื่อกี้ คุณแม่เค้าพูดว่าจะขายรถคันไหนหรอครับ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงสั่งให้เอารถของคุณท่านไปขาย2คันครับ
ผม-เอ๋ 2คันเลยหรอครับ
พ่อบ้าน-ครับ
ผม-เฮ้อออ จะทำยังไงดีนะ
พ่อบ้าน-บิกคุซังจะทำอะไรหรอครับ
ผม-อ่อพอดีผมคิดว่าถ้าเกิดผมเอารถ2คันที่คุณแม่เลือกไปเก็บที่บ้านผมจะได้รึป่าว
พ่อบ้าน-ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะครับ คุณผู้หญิงสั่งให้เอารถไปขาย
ผม-งั้น ผมจะซื้อรถ2คันนี้เองครับ
พ่อบ้าน-เอ๋!! แต่ว่า ถ้าคุณผู้หญิงรู้เข้าจะทำยังไงล่ะครับ
ผม-ผมมีความคิดอะไรดีๆแล้วละครับ เด๋วผมจะให้เงินฮิโระซังไปแล้วฮิโระซังก็เอาเงินที่ผมจ่ายเอาไปให้คุณแม่ แล้วผม
ก็เอารถไปเก็บที่บ้านผมทีนี้ รถก็เป็นชื่อของคุณพ่อเหมือนเดิม คุณแม่ก็ได้ขายรถตามที่อยากจะทำ
 
พ่อบ้าน-แต่ว่า...ผมไม่คิดว่าแบบนั้นมันจะดีเท่าไหร่นะครับบิกคุซัง
ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับ
พ่อบ้าน-งั้นเอาอย่างงี้ดีมั้ยครับเอารถไปขายที่ร้านรถมือสอง แล้วบิกคุซังก็ไปซื้อคืน
ผม-มันก็ได้อยู่หรอกนะครับ
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วผมขอไปเตรียมตัวก่อนนะครับ
ผม-ครับ
 
 
ผมก็หยิบมือถือโทรหาทานากะซัง
 
 
พ่อบ้าน-ครับ คุณท่าน
ผม-ทานากะซังครับ ผมอยากให้ทานากะซังกับนิชิโนะซังมาหาผมที่บ้านนี้หน่อยครับ
พ่อบ้าน-จะให้ไปตอนไหนดีครับ
ผม-มาตอนนี้เลยครับ ไม่ต้องเอารถมานะครับให้ใครก็ได้ที่ขับรถเป็นให้ขับรถมาส่งนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วผมก็วางสายไปแปปนึงฮิโระก็ออกมาหน้าบ้าน
 
ฮิโระ-บิกคุซังเด๋วผมขอตัวก่อนนะครับเด๋วจะให้อีก2คนขับรถไปขาย
ผม-รอเด๋วก่อนได้มั้ยครับ พอดีผมให้คนมาหาอยู่ผมจะให้เค้านั่งไปกับทั้ง2คนด้วยเลยครับ
ฮิโระ-ทราบแล้วครับบิกคุซัง
 
 
พวกผมยืนรอแปปนึงพวกทานากะกับนิชิโนะก็มา
 
 
ทานากะ-กระผมมาแล้วครับคุณท่าน
ผม-ขอบคุณนะครับ เด๋วทานากะซังกับนิชิโนะซังช่วยนั่งรถไปกับ2คนนี้ด้วยนะครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-แล้วก็นี่ ผมไม่รู้เค้าจะขายเราเท่าไหร่งั้นเอาเงินไปทั้งหมดที่ผมมีก่อนแล้วกันนะครับถ้าเค้าจ่ายผ่านบัตรได้ก็จ่ายผ่าน
บัตรของผมได้เลยนะครับ และก็ทานากะซังช่วยทำหน้าที่คุยแทนผมด้วยนะครับผมต้องการรถ2คันนี้โดยที่ห้ามเปลื่ยน
ชื่อเจ้าของรถเด็ดขาด
 
ทานากะ-กระผมจะทำให้เต็มที่ครับคุณท่าน
ผม-พอได้รถแล้วให้เอารถ2คันนี้ไปจอดในโรงรถที่คนเข้าไปใช้น้อยที่สุดนะครับ งั้นผมรบกวนด้วยนะครับทานากะซัง นิชิ
โนะซัง
นิชิโนะ-ครับคุณท่าน
ทานากะซัง-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วพวกทานากะซังก็นั่งรถกันออกไป
 
 
โอคะวะซัง-เฮ้อออ รถไปแล้วหรอ
ผม-อ่อครับ แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะครับ
โอคะวะซัง-นี่ลูกอย่าบอกนะว่าให้เอารถไปเก็บที่อื่นน่ะ
ผม-ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันและก็จะซื้อนั่นแหละครับแต่ฮิโระซังบอกว่าคุณแม่ไม่ให้ขายผมครับ
โอคะวะซัง-งั้นพวกเรารีบไปทีร้านกันเถอะ
ผม-ถ้าเกิดคุณแม่ไปถามแล้วรู้ว่าพวกเรา2คนเป็นคนไปซื้อจะทำยังไงละครับ
โอคะวะซัง-นะ..นั่นสินะ
ผม-คุณพ่อพวกเราไปขับรถเล่นกันมั้ยครับ
โอคะวะซัง-อืม
ผม-คุณพ่อไม่ต้องห่วงเรื่องรถหรอกนะครับ ผมจัดการไปเรียบร้อยหมดแล้วครับ และผมก็ให้ทานากะซังกับนิชิโนะซังนั่ง
รถไปกับรถ2คันนั้นด้วยแล้วนะครับคิดว่าวันนี้รถคงไปจอดในโรงรถที่บ้านผมแน่นอนครับ
 
โอคะวะซัง-นะ..นี่ลูก
ผม-ก็ผมเป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นใช่มั้ยละครับผมเลยอยากรับผิดชอบอะไรสักอย่างครับ
โอคะวะซัง-เฮ้ออออ พ่อนี่ใช้ไม่ได้จริงๆเลยนะต้องให้ลูกมาช่วยตลอด
ผม-เอ๋ ไม่จริงหรอกนะครับคุณพ่อ แค่ให้โอกาสผมได้เข้าทำงานที่บริษัทใหญ่ๆแถมได้เงินเดือนเยอะๆอีก ไม่รู้ว่าผมจะ
ตอบแทนคุณพ่อกับคุณแม่ให้หมดได้ยังไง
 
โอคะวะซัง-นี่ลูก ยังจะพูดแบบนี้อีกหรอเด๋วลูกก็แต่งงานกันแล้วนะ พวกเราก็ครอบครัวเดียวกันเพราะงั้น จะไม่ให้ลูก
สืบทอดตำแหน่งประธานบริษัทได้ยังไงกันละ แล้วลูกอยากจะเป็นประธานบริษัทรึยังละ
 
ผม-มะ...ไม่ไหวหรอกครับ ผมยังไม่เก่งพอที่จะรับตำแหน่งนั้นได้ครับ
โอคะวะซัง-หรออ พ่อคิดว่าจะได้เลิกทำงานแล้วสะอีกนะ
ผม-เอ๋ คุณพ่อ ถ้าคุณพ่อไม่อยู่ผมจะทำยังไงละครับ
โอคะวะซัง-ก็ทำงานแบบที่เคยทำก็พอแล้วไม่ใช่หรอ
ผม-ผมยังไม่มั่นใจครับ ยังไงผมต้องรบกวนคุณพ่อ ต่ออีกสักระยะได้มั้ยครับ
โอคะวะซัง-ฮ่ะๆงั้นหรอ ก็ได้ ลูกขอทั้งที
ผม-งั้นพวกเราไปกันเลยดีมั้ยครับ
โอคะวะซัง-ป่ะ ขอพ่อขับนะ
ผม-ได้สิครับ
 
 
พวกเราขึ้นรถแล้วก็ขับรถออกจากบ้านไปวนที่แถวๆท่าเรือฮิโรชิม่าในระหว่างทางพวกเราก็คุยเรื่องรถรุ่นนั้นรุ่นนี้กันไป
ตลอดทาง
 
 
โอคะวะซัง-ลูกที่แม่พูดก็จริงนะลูกควรจะแบ่งงานให้คนอื่นทำบ้าง หาเวลาไปพักผ่อนบ้างนะ
ผม-นะ..นั่นสินะครับ
โอคะวะซัง-ค่อยๆคิดไปก็ได้นะยังไงแม่ก็ให้เวลาตั้ง1ปี
ผม-ผมจะพยายามมองๆคนไว้บ้างละกันนะครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-อื้ม อยากได้คนไหนมาช่วยงานก็บอกนานามิหรือซานาเอะได้เลยนะ
ผม-ได้ครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-จริงสิลูกอยากได้รถคันใหม่มั้ย
ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับคุณพ่อ
โอคะวะซัง-เด๋วพ่อจะซื้อให้
ผม-เอ๋ ไม่ดีกว่านะครับ
โอคะวะซัง-ไม่เอาจริงๆหรอ
ผม-คะ...คือว่าจริงๆแล้วผมก็อยากได้ มัสแตงอยู่เหมือนกันครับ แต่ยังไม่เจอที่ถูกใจเลยครับ
โอคะวะซัง-งั้นหรอแล้วทำไมเราไม่ไปซื้อมือ1เลยละ
ผม-ที่ผมอยากได้คือรุ่นเก่าอ่ะครับ
โอคะวะซัง-หรอ
ผม-คะ..ครับ ผมก็พยายามตามหามาสักพักแล้วละครับ ก่อนที่จะมาเจอคันนี้อีกครับคุณพ่อแต่มันหาไม่ได้เลย
โอคะวะซัง-นี่ลูกทำการาจได้แล้วนะ
ผม-นั่นสินะครับ ผมเองก็คิดอยู่เหมือนกันครับเพราะตอนนี้รถคันนี้จอดหน้าบ้านตลอดเลยครับ ผมว่าจะทำการาจแล้วเอา
คันนี้เข้าไปจอด
 
โอคะวะซัง-ดีสิแบบนั้น
ผม-ก็คิดไว้บ้างแล้วครับ แต่ผมยังตัดสินใจไม่ได้เลยล่ะครับ
โอคะวะซัง-แล้วลูกชอบแบบไหนละ
ผม-อืมมม ผมชอบแบบกระจกรอบด้านครับ จะได้โชว์รถได้ทุกด้านของรถแล้วก็จะติดไฟที่พื้นแล้วส่องเข้าไปที่ตัวรถ
ครับ ส่วนด้านในผมอยากจะทำเป็นห้องเล่นเกมส์ครับเอาไว้ซื้อเกมส์แข่งรถมาเล่นกันผมว่าจะซื้อมา4ชุดครับ ส่วนด้าน
บนชั้นลอยผมยังไม่ได้คิดเลยครับว่าจะเอาไว้ทำอะไร
 
โอคะวะซัง-ดีนี่ พ่อเองก็อยากจะเล่นเกมส์แบบนั้นบ้างจัง
ผม-งั้นไว้ผมจะซื้อมาให้ที่บ้านคุณพ่อด้วยนะครับ
โอคะวะซัง-ขอบใจนะบิกคุคุง
ผม-ครับ
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็คุยเรื่องเกมส์แข่งรถ กับการาจที่ผมจะทำใหม่และก็คุยกันในหลายๆเรื่อง ช่วงหลังๆมานี้ผมเริ่มชิน
กับการเรียกคุณพ่อกับคุณแม่มากขึ้นรู้สึกว่าพวกเราสนิทกันมากขึ้นยังไงก็ไม่รู้
พวกเราขับรถกันมาสักพักกว่าจะถึงบ้านก็เกือบจะมึดพอดีพวกผมกลับมาถึงก็เอารถไปจอดหน้าบ้าน
 
 
 
พ่อบ้านฮิโระ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน บิกคุซัง
ผม-กลับมาแล้วครับ
โอคะวะซัง-อ่า
พ่อบ้านฮิโระ-คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องอาหารนะครับ
โอคะวะซัง-เข้าใจแล้ว
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินเข้าบ้านมา
 
 
สึคุยะซัง-ไปไหนกันมาจ๊ะหนุ่มๆ
ผม-พะ..พวกผมไปขับรถเล่นที่แถวฮิโรชิมะ มาครับ
ฮารุ-ที่รักคะมานั่งได้แล้วนะคะ วันนี้ฮารุซื้อของกลับมาเยอะเลยนะ
ผม-แล้วยัยพลอยไปรบกวนอะไรรึป่าวครับ
ฮารุ-เอ๋ รบกวนอะไรคะ
สึคุยะซัง-จริงสิลูก พวกเรา3คนคุยกันแล้วนะจ๊ะถ้าพลอยจังเรียบจบแม่จะให้พลอยจังเข้าไปทำงานที่บริษัทนะจ๊ะ
ผม-ดะ..เด๋วสิครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ทำไมหรอจ๊ะพลอยจังก็เรียนด้านการตลาดมาด้วยนะ แม่ว่าจะให้มาเป็นหัวหน้าแผนกการตลาด ลูกว่าไม่ดีหรอ
โอคะวะซัง-นะ..นี่คุณ ให้เวลาลูกหน่อยสิ ไหนคุณบอกว่าจะให้เวลาบิกคุคง1ปีไงละ
สึคุยะซัง-ก็แค่คุยไว้ก่อนนี่คะ นะจ๊ะลูก
ผม-ตะ..แต่ว่าพลอยจังเพิ่งจะเรียนอยู่ปี1เองนะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ทีลูกยังทำงานได้เลยนี่จ๊ะ ถ้าลูกไม่อยากให้พลอยจังไปทำงานงั้นแม่ก็คงไม่มีทางเลือกต้องให้ฮารุจังไป
ทำงานแทนแล้วละนะ
 
ผม-เอ๋!! คุณแม่ครับ ผมจะทำเองนะครับ
สึคุยะซัง-นี่ลูก รู้มั้ยทำไมถึงต้องให้คนที่อยู่ข้างๆตัวลูกเข้าไปทำงาน ก็เพื่อจะได้ช่วยลูกทำงานจะได้มีเวลาพักผ่อนนะ
ผม-ตะ..แต่
ฮารุ-พลอยจังบอกพวกเราหมดแล้วค่ะ วิธีที่จะทำให้คุณเอางานให้คนอื่นทำบ้าง
ผม-ยัยพลอย
พลอย-ขอโทษค่ะพี่ชาย
ฮารุ-หยุดเลยนะคะ ห้ามว่าพลอยจังนะคะ บิกคุคุงนั่นแหละผิด
ผม-เฮ้อออ คุณแม่ครับ แต่ผมไม่สามารถให้พลอยจังทำหน้าที่หัวหน้าแผนกการตลาดได้จริงๆครับเพราะทางเราเองก็มี
คนเก่งๆอยู่แล้วด้วยนะครับคุณแม่
 
โอคะวะซัง-งั้น ให้พลอยจังไปช่วย เรื่องงานเอกสารของลูกดีมั้ยละ อย่างน้อย ก็ได้ช่วยงานลูกบ้างก็ยังดีนะ ส่วนเงิน
เดือนเด๋วทางบริษัทจะจ่ายให้พลอยจังเอง
 
ผม-ตะ...แต่
สึคุยะซัง-นี่ลูก จะไม่เอาอะไรสักอย่างเลยไม่ได้นะจ๊ะ
ผม-ขะ..เข้าใจแล้วครับ
สึคุยะซัง-แล้วก็นะบิกคุคุง
ผม-เอ๋ ผะ..ผมอีกแล้วหรอครับคุณแม่
สึคุยะซัง-จ๊ะ ก็ลูกเป็นเจ้าของบ้านนี่ ตั้งแต่อยู่บ้านใหม่มาก็จะครบปีแล้วนะ ทำไมไม่จัดปาร์ตี้สักหน่อยล่ะจ๊ะ
ผม-ปาร์ตี้หรอครับ ผมก็จัดอยู่นะครับคุณแม่ เมื่อวานพวกเราก็จัดปาร์ตี้เลี้ยงคนในบ้านไปเองนะครับ
ฮารุ-คุณแม่หมายถึงปาร์ตี้เปิดบ้านแบบที่พวกเราเคยไปที่บ้านชิโระไงคะที่รัก
ผม-เอ๋!! มะ..ไม่ดีหรอกมั้งครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ทำไมละ นานๆทีไม่เป็นไรหรอกนะแล้วอีกอย่าง พวกเราก็ต้องจัดปาร์ตี้ฉลองให้การหมั้นของลูกด้วยไม่ใช่หรอ
ผม-ตะ...แต่ว่า จะดีหรอครับแบบนั้น
สึคุยะซัง-นี่ลูกไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนะ ปาร์ตี้เปิดบ้านน่ะ
ฮารุ-นั่นสิคะ
พลอยจัง-มันเป็นยังไงหรอคะพี่ฮารุ
ฮารุ-มันก็แค่เชิญเพื่อนมาเล่นที่บ้านเรานั่นแหละจ๊ะ เจ้าของบ้านก็จะจัดปาร์ตี้ไว้ต้อนรับ มันก็ประมาณนี้
สึคุยะซัง-นี่พลอยจังสนุกมากเลยนะ
พลอยจัง-เอ๋ งั้นก็น่าสนุกนะคะมีคนมาเล่นที่บ้าน
ผม-นี่ยัยพลอย แกคงเข้าใจไปคนละทางแล้วละ งานปาร์ตี้ที่พูดถึงกันอยู่คือ เหมือนงานเลี้ยงปาร์ตี้ของพวกไฮโซที่จัด
เป็นงานเลี้ยงพบปะกัน หลักๆก็มีไว้ให้พวกคุณหนูทั้งหลายได้มาเจอกันเอง เพราะทุกคนที่มางานล้วนแล้วแต่เป็นระดับ
เจ้าของบริษัทใหญ่ๆกันทั้งนั้น
 
พลอยจัง-คะ..คุณหนูหรอคะ เอ๋ งานแบบนั้น ให้หนูเข้าร่วมด้วยจะดีหรอคะ
ฮารุ-ดีสิ
พลอยจัง-ตะ...แต่ว่า มะ..มันงานของคุณหนู นะคะ
สึคุยะซัง-มันก็ใช่นะ แล้วพลอยจังเข้าร่วมด้วยมันแปลกตรงไหนละจ๊ะ
พลอยจัง-กะ..ก็หนู........ ไม่ใช่ คะ...คุณหนู นี่คะ
สึคุยะซัง-พูดอะไรแบบนั้นละจ๊ะ
ชิสึ-คุณหนูพลอยก็คือ คุณหนูพลอยของพวกเรานะคะ
พลอยจัง-เอ๋ ชิสึซัง
สึคุยะซัง-นี่ ชิสึซังขอถามอะไรสักหน่อยนะ บิกคุคุง และฮารุจัง เป็นอะไร สำหรับเธอ
ชิสึ-บิกคุซังคือ คุณท่าน ค่ะ ส่วนฮารุซัง คือคุณผู้หญิงของพวกเราค่ะ
สึคุยะซัง-แล้วพลอยจังละจ๊ะ
ชิสึ-พลอยจัง คือคุณหนู ของพวกเราค่ะ
สึคุยะซัง-งั้นพลอยจังก็เข้าร่วมได้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ
พลอย-ตะ..แต่ว่า พี่ชาย
ผม-เฮ้ออ ก็ตามที่ชิสึซังพูดนั่นแหละ
สึคุยะซัง-แล้วก็พรุ้งนี้ฮารุจังช่วยรอรับคนงานใหม่อีก2คนด้วยนะจ๊ะเด๋วแม่จะส่งคนไปให้
ฮารุ-ค่ะ คุณแม่
โอคะวะซัง-งั้นพวกเรามาทานข้าวกันเถอะนะ
สึคุยะซัง-นั่นสินะคะ
 
 
แล้วหลังจากนั้น พวกเราก็กินข้าวกันสักพัก พอกินกันเสร็จผมก็เลย โทรหานิชิโนะให้เอารถออกมารอรับพลอยจังกับชิสึ
ซังกลับบ้าน
 
 
สึคุยะซัง-จริงสิหลังจากนี้ พลอยจังจะต้องมานอนที่บ้านนี้นะจ๊ะ
พลอย-เอ๋ ทำไมหรอคะ
สึคุยะซัง-ก็เพราะ ว่า แม่น่ะอยากจะอุ้มเด็กแล้วนี่จ๊ะ
ฮารุ-เอ๋ คะ...คุณแม่คะ พูดอะไรแบบนี้คะ
พลอย-นั่นสินะคะ งั้นหนูขอรบกวนด้วยนะคะ
ฮารุ-ดะ..เด๋วสิพลอยจัง
โอคะวะซัง-นั่นสิลูก น่าจะมีกันได้แล้วนะ
ฮารุ-คุณพ่อคะ
ผม-มีอะไรกันหรอครับฮารุซัง
ฮารุ-ก็
สึคุยะซัง-ก็พวกเราอยากได้เด็กเล็กๆสักคนนี่จ๊ะ แม่เลยว่าจะให้พลอยจังมานอนที่บ้านนี้สักพักนะ
ฮารุ-โธ่คุณแม่คะ
ผม-อืมมม......นั่นสินะครับ
ฮารุ-ที่รักคะ ช่วยพูดอะไรหน่อยสิคะ
ผม-เอ๋ ก็ฮารุซังบอกไม่ให้ผมว่าพลอยจังนี่ครับ ส่วนอีกคนก็คุณแม่ผมว่าอะไรไม่ได้อยู่แล้วครับ ฮารุซังจะให้ผมทำยังไง
ดีละครับ
 
สึคุยะซัง-ฮิฮิ นั่นสินะ ฮารุจังง
โอคะวะซัง-พวกเราอยากได้เด็กน้อยๆแล้วนะ
ฮารุ-ดะ..เด๋วเถอะยังไม่หยุดกันอีกหรอคะ คุณพ่อ
 
 
ผมก็เลยเดินไปกอดฮารุจากด้านหลัง
 
 
ผม-นี่ฮารุ คุณพ่อคุณแม่ก็พูดขนาดนี้แล้ว พวกเรามาลองมีลูกกันมั้ยครับ
ฮารุ-นะ..นี่ คุณพูดอะไรคะ ปล่อยมือเลยนะคะ โธ่ คุณก็เป็นไปกับเค้าด้วยหรอคะ
โอคะวะซัง-ฮ่ะๆ
สึคุยะซัง-นะฮารุจัง
ผม-คุณแม่พูดขนาดนี้แล้วนะครับ งั้นคืนนี้พวกเรากลับบ้านกันเถอะนะครับ
ฮารุ-อือ
 
 
ฮารุตอบแบบก้มหน้าตลอดผมก็เลยเอามือลูบหัวฮารุ
 
 
ผม-คุณพ่อคุณแม่ งั้นคืนนนี้พวกผมกลับบ้านก่อนนะครับ ไว้พวกผมจะเข้ามาหาใหม่นะครับ
โอคะวะซัง-เด๋วจะให้คนไปส่งนะ
ผม-ไม่เป็นไรครับคุณพ่อผมโทรเรียกนิชิโนะซังให้มารอ พลอยจังกับชิสึซังแล้วละครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ
โอคะวะซัง-งั้นหรอ พรุ้งนี้เจอกันที่บริษัทนะลูก
ผม-ครับคุณพ่อ
 
 
แล้วพวกผมก็เดินออกมาที่หน้าบ้านก็เจอนิชิโนะมาจอดรถรอแล้ว
 
 
ผม-ขอบคุณนะครับ นิชิโนะซัง
นิชิโนะ-ไม่เป็นไรครับคุณท่าน
ผม-งั้นรบกวนพา พลอยจัง กับชิสึซังกลับบ้านด้วยนะครับ
นิชิโนะ-เชิญขึ้นรถครับ คุณหนูพลอย
พลอย-ขะ ขอบคุณนะคะ
สึคุยะซัง-พลอยจังเองก็ต้องเริ่มชินได้แล้วนะจ๊ะ
พลอย-ค่ะ
 
 
ผมก็เดินไปเปิดประตูรถให้ฮารุ
 
 
ผม-เชิญครับ คุณภรรยา
ฮารุ-ค่ะ
ผม-งั้นคุณพ่อคุณแม่ผมกับฮารุไปก่อนนะครับ
สึคุยะซัง-จ๊ะ
 
 
แล้วผมก็ขับรถกลับมาที่บ้าน มาถึงบ้าน ผมก็แยกย้ายกันกลับมานอนที่ห้อง ผมอ่าบน้ำเสร็จก็ลงมานอนสักพักฮารุก็อ่า
บน้ำออกมาผมก็เลยหันไปคุยกับฮารุ
 
 
ผม-นี่ฮารุ.....
 
ภาพที่ผมเห้นคือฮารุเดินออกจากห้องน้ำมาไม่ใส่ชุดอะไรเลยแล้วก็เดินไปปิดไฟ
 
ผม-นะ...นี่ ฮารุ มะ..ไม่ใส่เสื้อผ้าเด๋วไม่สบายนะครับ
ฮารุ-ก็ที่รักบอกอยากจะมีลูกไม่ใช่หรอคะ
ผม-เอ๋ ดะ..เด่วสิครับฮารุใจเย็นๆก่อนนะ
 
 
แล้วฮารุก็จับผมไปจูบหลังจากนั้นคงไม่ต้องบรรยาย