รักครั้งแรกแห่งทวิภพ2

อะไรกัน !  เกิดอะไรขึ้น !  เขายังไม่ตาย !
เพียร์ตื่นขึ้น เพราะแสงตะวันแดงก่ำยามเย็นจัดจวนค่ำ  มันส่องผ่านบานหน้าต่างกระทบใบหน้า
ของเขาจนรู้สึกร้อนผ่าว  นี่เขาหลับไปกี่ชั่วโมงแล้วนะ  เพียร์สยกแขนพลางเพ่งตาดูนาฬิกา
ข้อมือสีทอง มันหยุดนิ่งไม่วิ่งเที่ยงตรงเหมือนอย่างเคย  เป็นเรื่องบังเอิญที่แสนประหลาด 
เมื่อเขาเดินมาที่ห้องนั่งเล่น  เขาก็พบว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไปแล้ว เพราะนาฬิกาทุก
เรือนในบ้านของเขาก็ตายเหมือนๆ กันทุกเรือน   และยังจำเพาะเจาะจงตายเวลาเดียวกันอีก
ด้วย  นั่นคือ เวลาเที่ยงคืนของเมื่อวานนี้  ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง  รถราที่เคยวิ่ง
พล่านสวนกันไปมาหายไปใหนกันหมด  นี่มันเกิดอะไรขึ้น  ทำไมเขาถึงรู้สึกเศร้าจนแทบอยาก
จะร้องให้  ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ ตัวเขาก็เงียบงัน ไร้วี่แววของเสียงกระซิบจากธรรมชาติ
ใดใด  เสียงนกจิบจับที่เขามักได้ยินทุกๆวันในเวลาเย็น  มาวันนี้เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
เขารู้สึกเหมือนยืนอยู่ในบ้านของคนอื่นทั้งที่มันเป็นบ้านของตัวเขาเอง  ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า
อะไรๆ  ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน  ทุกอย่างมันดูเศร้าไปหมด 
"  นี่มันเกิดอะไรขึ้น !  เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ! "
เพียร์สวิ่งพล่านไปตามถนน เขาไม่พบใครเลย  ไม่มีใครเลยซักคน ทุกอย่างดูเวิ้งว้างว่างเปล่า
เมืองที่เขาเห็น  เมืองที่เขาอยู่  เมืองที่เขาเคยเที่ยวเตร่สนุกกับเพื่อนๆ  กลับกลายเป็นเมือง
ร้าง ปราศจากผู้คนชั่วข้ามคืนที่เขาหลับไป 
รึนี่อาจเป็นแค่ความฝัน  ใช่  มันต้องเป็นความฝันแน่
เขาอยากจะเชื่อเช่นนั้น  แต่ทำไมหัวใจถึงสั่นไหวด้วยความกลัวอย่างบอกไม่ถูก 
"  ทุกคนหายไปใหนกันหมด ...ด...ด...ด.....ด...."
ชายหนุ่มตะโกนก้อง  มีเพียงเสียงสะท้อนเท่านั้นที่ดังกลับมา  นี่เขาตายแล้วใช่ใหม  เพียร์ส
นั่งลงแล้วร้องให้  แล้วนรกหล่ะ   สวรรค์หล่ะ   สวรรค์อยู่ที่ใหน
หากเขาตายจริง เหตุใดลมหายใจยังไหวอยู่  เขากลัว  กลัวว่าเขาจะเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวบนโลก
อ้างว้างใบนี้  ความเงียบสนิททำให้เขาคิดซ่านไปไกล  ชายหนุ่มยังคงวิ่งไปทุกที่  ทั้งหอบ 
ทั้งอ่อนแรง  เส้นทางคำตอบจบลงตรงที่ๆเขานอนพักลงด้วยความเหนื่อยหอบ 
เมื่อตื่นฟื้นจนมีแรง  เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นนานสองนาน  นั่งลอยใจไปเรื่อย เขาสิ้นหวัง สิ้น
หวังแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง  เขาตาย  แถมตายอยู่ท่ามกลางปรโลกอันเงียบเหงา 
 สวนสาธารณะใจกลางเมืองใหญ่ยามเย็นดูสวยสดงดงามด้วยแสดแสงอัสดงร่ำไรจวนค่ำ
หากแต่ช่วงเวลานี้กลับแฝงเร้นด้วย  บรรยากาศแห่งความเศร้า
ใช่
ที่นี่มีแต่เรื่องแปลกๆ
เขา...........
  เขาเพิ่งสังเกตุเห็นเมื่อสักครู่นี้เองว่า  ที่ปรโลกเวลาไม่เคยเดินเลย เหตุผลคงเพราะ เวลา
ของที่นี่คือสิ่งไม่มีค่า  หรือไม่ก็เพราะ  ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีเวลา   เขานั่งมานานสองนานแล้ว 
พระอาทิตย์  ปลายฟ้าก็ไม่ยักจะตกลงสักที
มันลอยต่ำอยู่ที่เดิมเหมือนวินาทีแรกที่เขาเห็นมัน  ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังสวนสาธารณะทั้งที่รู้
ว่าจะไม่มีอะไร รอเขาอยู่ นอกจากความว่างเปล่า  วินาทีแรกที่ขาข้างหนึ่งของเขาก้าวข้าม
ธรณีสวน  สายลมรุนแรงเฮือกหนึ่งพัดผลิว  ปลิวกร่อนกาย  เหมือนแวะมาทักทายเป็นเพื่อน
ให้หายเหงา  ในขณะนั้นเอง  เขามองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนเหม่อลอยอยู่ริมน้ำ   
ช่างอัศจรรย์ !   เพียร์สโล่งอก  ชายหนุ่มดีใจเนื้อเต้น  เขาไม่เคยดีใจมากเช่นนี้มาก่อน เขาจะ
ไม่ต้องเป็นผีเร่ร่อนอยู่คนเดียวอีกแล้ว
เพียร์สรีบวิ่งไปหาเธอพร้อมตะโกนโบกมือเรียก  เสียงตะโกนของเขาทำให้ผู้หญิงคนนั้นหันมา
ผ่างงงงงงงงงงงงงงง   !!!!
ใบหน้านั้นทำให้เขาชงักหยุดทันที  เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ฉับพลันทันทีที่เขาเห็น
เธอ  เรื่องราวทุกอย่างจากเศษเล็กๆของความทรงจำที่ลึกที่สุดก็ผุดขึ้นมา  เหมือนกับว่าเขา
กำลังประกอบเศษแก้วที่แตกละเอียดทีละนิดจนค่อยๆขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง อดีตที่ซุกซ่อนไว้นาน
แสนนาน  ทำให้เขาเอ่ยคำๆหนึ่งออกมาเบาๆ  ซึ่งเป็นคำที่ตัวเขาเองก็แปลกใจ
"  อะ เอลิ ! "   ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธออึ้งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะเอ่ยออกมาเช่นกัน
"  เพียร์ส ! " 
จะเป็นมนต์วิเศษอะไรก็ตามแต่  มันทำให้เขาและเธออึ้งงันสบตากันอยู่ค่อนนาทีราวกับเราทั้ง
สอง  ถูกหยุดเวลาเพื่อให้เราได้มองหน้าสบตากัน  น้ำตาของเธอร่วงหล่น  ดั่งเม็ดฝนใหล
อาบผ่านเรียวใบก่อนร่วงจากยอดไม้
บัดนี้    ความทรงจำและเรื่องราวต่างๆ ที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ ก็ใหลรุมมารวมอยู่ที่หัวเขา  มันคือ
ปฏิหารเหนือคำบรรยาย  และก็เหนือสิ่งอื่นใด  เธอคือคนรักของเขานั่นเอง
"  เอลิ  "   เพียร์สวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้ทันที  แต่ร่างของเขากลับทะลุผ่านและล้มลงกระแทก
พื้น  ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น  เขาสัมผัสจับต้องอะไรเธอไม่ได้เลย  เหมือนร่างของ
เธอกลายเป็นแค่อนุภาคบางๆที่คงรูปร่างไว้เท่านั้น  เพียร์สน้ำตาคลอหน่วย  ดวงตาสีนิลกาฬคู่
นั้นกำลังร่ำให้ออกมาอย่างเจ็บปวด   เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนและหันมาสบตาหญิงสาวที่กำ
 ลังยืนร้องให้
"  ดูสิ.....จนป่านนี้แล้วเธอยังร้องให้อยู่อีก  " เพียร์สน้ำตาใหลเอ่อขณะเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างขื่น
ขม  มันยากจริงๆที่จะบอกเป็นคำพูด  เขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่กลับรู้สึกว่าเขาเคย
รักผู้หญิงคนนี้มาแล้วหนหนึ่ง
"  เพียร์ส นายกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย  "  เอลิพูดทั้งน้ำตาจนฝ่ายตรงข้ามรู้สึกสงสารจับใจ
"  ใช่ ฉันกลับมาหาเธอแล้ว  อย่าร้องให้อีกเลยนะ "  เพียร์สพูดอย่างอ่อนโยนเอลิพยักหน้ารับ
พลางใช้มือปาดน้ำตาและยิ้มออกมาอย่างดีใจ  ..............