Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

เมื่อแสงแรกจากดวงอาทิตย์ส่องประกายพ้นขอบฟ้า
  ภายใต้ผ้าห่มขนาดธรรมดาสำหรับคนปกติแต่บัดนี้กลับกลายเป็นวัตถุที่มีขนาดใหญ่มหึมาสำหรับร่างที่กำลังขยับเขยื้อนอยู่ ณ ตอนนี้ เธอกำลังคืบคลานออกมาสู่ภายนอกอย่างช้าๆ
 
  ฉันชูแขนขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสายรับเช้าวันใหม่แต่แล้วก็มีลมกระโชกพัดผ่านตัวฉันไป มันควรเป็นอากาศที่สดชื่นบริสุทธิ์แต่ทำไมถึงได้อบอวลไปด้วยกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์แบบนี้ ฉันยกมือขึ้นปิดจมูกเอาไว้และกวาดตามองหาเดรก เขาหายไปไหน? ในตอนนั้นเองฉันก็ได้พบกับต้นเหตุที่ปล่อยลมกลิ่นเหม็นเน่านั้นออกมา วัตถุกลมๆสีดำอมน้ำตาล ตรงกลางเป็นโพรงสองโพรงมันดูชื้นแฉะและมีขนปกคลุมเหมือนจมูก? ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริง มันคงเป็นจมูกที่มีขนาดใหญ่โตที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเพราะฉันสามารถเอาตัวเองยัดเข้าไปในนั้นได้แบบสบายๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกจริงไหมล่ะ ฉันละความสนใจจากไอ้เจ้าสิ่งนั้นและเริ่มตะโกนเรียกเดรกจากตรงนั้น
 
“เดรก”
 
แคร่ก แคร่ก
 
ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างช้าๆที่ด้านหลังของตัวเอง หรือจะเป็นเดรกนะ ว่าแล้วจึงหันหลังกลับไปมอง ในตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันควรเป็นเดรกที่เป็นมนุษย์แต่กลายว่าเป็นหมีกรีซลีสีน้ำตาลตัวยักษ์ที่นอนแผ่หลากำลังอ้าปากยาวๆหาวจนเห็นคมเขี้ยวเรียงรายเบียดกันแน่นอยู่ภายในปากกว้างๆ อุ้งตีนขนาดใหญ่เผยกรงเล็บแหลมคม ดวงตาอันน่าสะพรึงกลัวเหลือกลืมขึ้นและจ้องมองมาที่ฉันซึ่งอยู่ห่างออกมาเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น
 
“เอลี่” มันคำรามใส่
 
ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจในทันทีและวิ่งด้วยขาสั้นๆไปหลบยังโขดหินใกล้ๆ ขอร้องล่ะอย่าให้มันเห็นฉัน
 
‘เดรกพี่อยู่ที่ไหน’ ฉันนั่งขดตัวสั่นและภาวนาว่าเดรกจะกลับมาทันก่อนที่ฉันจะโดนมันเขมือบลงกระเพาะ
 
“เอลี่” หมีตัวนั้นยังคำรามใส่ฉันไม่เลิกราและฉันก็ได้แต่เอามืออุดหูไว้
“เธอเป็นอะไรไป” เสียงของมันใกล้เข้ามาทุกทีๆ
จากนั้นตัวของฉันก็ลอยสูงขึ้นจากพื้นดิน “เอลี่”
“ไอ้หมีบ้าปล่อยฉันนะ!” ฉันดิ้นตะเกียดตะกายภายใต้กรงเล็บของมัน
“เธอเป็นอะไรไปทำไมถึงได้อยู่ในสภาพนี้”
“เดรกพี่อยู่ที่ไหน!ช่วยฉันที”
“เธอพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ”
 
เจ้าหมีฟังที่เอลิซ่าพูดไม่รู้เรื่อง เธอพูดไม่เป็นคำเขาได้ยินเธอร้องแค่จี๊ดๆเหมือนเสียงของแมลงเท่านั้น
 
“ไอ้หมีอ้วน ฉันบอกว่าให้ปล่อยไงเล่า!”
 
มันทำให้ฉันหงุดหงิด โชกดีที่ฉันหัวไวคว้าหินติดมือมาด้วยก่อนที่ไอ้หมีบ้าจะเกี่ยวฉันขึ้นมา
 
“นี่แหนะ!”
ฉันปาหินไปยังที่บริเวณดวงตาของมันจนมันตกใจและยอมปล่อยเอาและก็เอาแต่ร้องโอดครวญ ร่างของฉันจึงล่วงหล่นลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกใบนี้ ฉันคงต้องตายเพราะตกจากที่สูงเพราะคออาจหัก ทางเดียวที่ดีที่สุดที่ฉันทำได้ในขณะนี้ก็คือหลับตาให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้แต่ทำไมถึงนานจัง ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรและคอก็ไม่หักด้วย ฉันลืมตาที่หลับสนิทขึ้นแล้วก็พบว่าอีกเพียงคืบเดียวเท่านั้นเท้าฉันก็จะแตะพื้นดิน นี่ฉันลอยอยู่อยู่งั้นหรอ ฉันลอยได้ ‘ปีก’ ฉันมีปีก ฉันเหลือบมองปีกใสๆที่กางสง่าอยู่ข้างหลัง
 
“เอลี่ เธอทำอะไรกับตาของฉัน!” เจ้าหมีร้องโหยหวน
 
มันทำท่าว่าจะลุกขึ้นมา ฉันจึงรีบออกตัววิ่งฉิว บ้าจริงขาดันมาสั้นอีก จริงสิ!ฉันมีปีก บิน ฉันต้องบิน ฉันลองขยับปีกที่มีแล้วขยับให้ถี่ขึ้น ร่างของฉันก็เริ่มลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ฉันทำได้ และเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้บินจึงทำให้บินตุปัดตุเป๋ไปบ้างแต่ก็ยังดีกว่าใช้เท้าวิ่งจริงไหม
 
“เอลี่ นั่นเธอจะไปไหนกลับมาก่อน”
 
เจ้าหมีอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง แต่พอจะลุกขึ้นวิ่งตามเอลิซ่าไปก็ทำไม่ได้เพราะมีอะไรบางอย่างรัดตึงที่ขาทั้งสองข้างของมันไว้ มันล้มลงไปและทำได้แค่เพียงมองเอลิซ่าที่กำลังบินห่างออกไปไกลทุกทีๆ
 
 ฉันรอดพ้นจากหมีตัวนั้นมาได้ แต่ฉันจะทิ้งเดรกที่ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงไว้ไม่ได้ และดูเหมือนว่าจะมีเพียงทางเดียวคือฉันต้องกลับไปหาหมีตัวนั้น
 
ฉันหยุดยืนหยัดอยู่ตรงหน้าของมัน
“เอลี่” เจ้าหมีเงยหน้าขึ้นมามอง ฉันควรสั่งสอนมันหน่อยจริงไหม
“ไอ้หมีบ้า!”
 
ป๊าบ ฉันใช้ไม้ฟาดไปที่หัวของมันแบบไม่ยั้งมือ สำหรับฉันมันเป็นไม้ที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ฉันแบกมันไหวแต่เจ้าหมีคงไม่รู้สึกอะไรไปมากว่าแค่คันๆเท่านั้น แต่แล้วทันใดนั้นมือของฉันก็ถูกดึงไปจากคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่มีรูปร่างลักษณะแบบเดียวกันกับฉัน
 
“เธอเป็นใคร?” ฉันเอ่ยถามในขณะที่ถูกหญิงแปลกหน้าพาบินไป
“อย่าเพิ่งถาม รีบหนีก่อน”
“ไม่ ฉันไปกับเธอไม่ได้” ฉันรั้งแขนเธอไว้จนยอมหยุด
“ฉันต้องกลับไป” ฉันบอกเสียงเข้ม
“เจ้าจะกลับไปหาหมีนั่นน่ะหรอ” หญิงแปลกหน้ากล่าว
“เจ้าบ้าไปแล้วแน่ๆ” เธอส่ายหน้า
“ฉันไม่ได้บ้าแต่ไอ้หมีนั่นมันอาจจับพี่ชายฉันไป”
“เราไม่มีทางจักการกับหมีตัวนั้นได้” เธอรีบสวน
 
“มาเถอะเราต้องรีบเพราะเถาวัลย์เส้นบางถ่วงเวลาหมีนั่นได้ไม่นานหนักหรอก ส่วนเรื่องพี่ชายของเจ้าเอาไว้ข้าจะจัดการให้ทีหลัง”
 
“ขอบใจเธอมาที่ช่วยฉันไว้ แต่ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันทิ้งเขาไว้กับหมีนั่นไม่ได้” ฉันบิดข้อมืออกแล้วบินกลับไป
 
“ไม่ว่ายังไงเจ้าก็จะกลับไปให้ได้ใช่ไหม” เสียงหญิงแปลกหน้าดังไล่ตามมา
“บลูม่าจัดการเธอที!”
 
ฉันได้ยินเสียงหญิงแปลกหน้าส่งเสียงให้ใครสักคนออกมาแล้วทันใดนั้นเองก็มีแมลงเต่าทองตัวหนึ่งโผล่มาขวางทางฉันไว้แล้วมันก็โยนเยื่อสีขาวเส้นบางคลุมร่างของฉันไว้ทันที
 
“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันพยายามฉีกเยื่อบางๆนั้นให้ขาดออกแต่มันเหนียวเกินไป
“ไม่ต้องดิ้นให้เปลืองแรงหรอกเพราะเจ้าไม่มีทางทำอะไรกับเยื่อใยแมงมุมเฮริบเบิลได้”
เธอฉีกยิ้มแล้วออกคำสั่งให้แมลงเต่าทองของเธอพาฉันบินไป
“ไม่นะ”ฉันกระโวยกระวาย พวกเขากักขังฉันไว้และฉันทำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น
“เดรก” ฉันได้แต่มองภาพเบื้องหลังของตัวเอง พวกเขาพาฉันห่างออกมาไกลทุกทีทุกที