แอนดรอยด์ที่รักผม

       ผมสะดุ้งตื่นเมื่อตอนตีสองเพราะมือถือผมดังขึ้น ซึ่งมาจากเพื่อนนักวิจัยที่อยู่กรุงเทพ

 

           "มานิต ตื่นเร็วเข้า แล้วรีบหนี"

 

           "หนี หนีอะไร แล้วหนีไปใหน"ผมถามด้วยความงัวเงีย

 

"ไปที่มหาลัย พวกเราจะรอนายที่นั่น ตอนนี้อเมริการู้แล้วว่าเราสร้างแอนดรอยด์พวกเขาว่ามันคือภัยคุกคามและพวกมันกำลังไปหานาย" เสียงต้นสายเต็มไปด้วยความกังวลและตกใจ ทำให้ผมสะดุ้งตื่นรีบไปปลุกam-02 และไปเตรียมรถตู้ที่อยู่ในโรงรถ

 

"จะไปใหนเหรอรีบร้อนจัง"เอมอรตื่นขึ้นมากลางดึก

 

"เอมอรไปปลุกป้าเนียนเราต้องไปแล้ว"ผมสั่งเอมอรอย่างกะวนกระวาย

 

 

 

สักครู่ป้าเนียนก็ลงมาพร้อมปืนแมชชีนกันและโยนให้ผมกระบอกนึง 

 

"คิดไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงคุณรีบไปเลย ป้าจะสกัดไว้เอง"ป้าเนียนพูดพลางขึ้นนกไปพลาง ท่ามกลางความงงของเอมอรและผมที่ยังตกตะลึง

 

เสียงฮอลิคอปเตอร์ดังสนั่นเข้ามาไกล้ ผมรีบพาam-01ขึ้นรถตู้และเรียกให้เอมอรขึ้นมาด้วยแต่เอมอรปฎิเสธ

 

"ถ้าแม่ไม่ไปฉันก็ไม่ไป" เธอตะโกนลั่นพร้อมน้ำตา

 

"ไปซะยัยโง่ ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ ฉันเป็นทหารคอยปกป้องห้องแลปนี้"ป้าเนียนผลักเอมอรให้มาหาผม

 

"แม่"เธอยังตะโกนแข่งกับเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังมา 

 

ท่ามกลางความสับสน เฮลิคอปเตอร์ อาปาเช่ ติดอาวุธครบก็บินมาถึงสองลำ ไม่พูดพร่ำทำเพลง มิซไซด์ ก็พุ่งไปที่บ้านอย่างจัง เสียงระเบิดและแรงระเบิดทำให้พวกเรากระเด็นไปคนละทาง เสียงปืนจากแมชชีนกันของป้าเนียนระเบิดแข่งกับเสียงเฮลิคอปเตอร์ แต่ไม่สะเทือนมันเลย และมันก็สวนมาด้วยกระสุน 20มม. ผมรีบสตาร์จรถแต่ช้าไป มิซไซด์อีกลูกก็พุ่งมาที่โรงรถ ทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง รถตู้ที่พวกเรานั่งมากลิ้งตามแรงระเบิด หลายร้อยเมตร ก่อนที่ผมจะสลบไปผมเห็น บ้านระเบิดอีก สามครั้ง และเสียงปืนจากแมชชินกันหายไป เฮลิคอปเตอร์บินกลับโดยไม่สนใจซากที่เละเทะของบ้านที่จมกองเพลิง ซากรถตู้ที่ยับเยินไม่แพ้กัน

 

 

 

ผมตื่นขึ้นมาที่แห่งนึงที่ผมรู้จัก ห้องวิจัยลับของทางภาคเหนือ ผมได้รับการประถมพยาบาล กระดูกขาผมร้าวเพื่อนๆทุกคนต่างเข้ามาเยี่ยมว่าดวงแข็งมาก

 

"เอมอรเป็นยังไงบ้าง และam-02ล่ะเป็นยังไงบ้าง"ผมถามด้วยความกังวล

 

 

 

"เราเสียใจด้วยนะ แอนดรอยด์นั่นปกป้องนายอย่างเต็มที่และตอนนี้สภาพตอนนี้คงซ่อมไม่ไหวแล้ว "เพื่อนๆบอกให้ผมทำใจ และผมขอตัวไปหาเธอ

 

ผมขเยกขาอย่างช้าๆออกมาจากห้องพยาบาลก็เห็นเอมอรยืนเนื้อตัวมอมแมม ผมจะบอกเธอยังไงดีว่าam-02พังเสียแล้วดูเธอออกจะรักมันมาก ผมเดินเข้าไปปลอบเธอ

 

"เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่ฉันเสียใจเรื่อง..."ผมชงักเพราะผมคิดผิดพลาดไปอย่างมาก

 

"ด็อกเตอร์ เอมอรเจ็บสาหัสมาก ดอกเตอร์ซ่อมเธอได้ใหม"ผมตกใจนั่นไม่ใช่เอมอร และเอมอรไม่ใช่มนุษย์ แต่เธอเป็นหุ่นยนต์ 

 

ผมเดินเข้ามาในห้อง ห้องแลปขาวสะอาด เตียงตรงกลางมีร่างของเอมอรทีช่วงบนซีกขวาแหว่งหายไปและแขนเพียงข้างเดียวถูกผ้าพันแผลพันไว้รอบตัว

 

 

 

เธอยิ้มเหมือนทุกครั้งเพียงแต่วันนี้กลับดูเสร้าๆ

 

"ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฉันไม่ใช่มนุษย์"เธอพูดกับผมที่กำลังนั่งกุมขมับที่เก้าอี้

 

"ฉันมีเลือดออก ฉันฉันมีน้ำตา และทั้งๆที่ฉันมีความรัก แต่แต่ฉันไม่ใช่มนุษย์"เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น ทำให้ผมสะเทือนใจเหมือนกัน ความอบอุ่นนั้นมันอะไรกัน 

 

น้ำตาผมก็ไหลออกมา

 

"ไม่ เอมอรเธอมีตัวตน เธอมีความรู้สึก และฉันจะรักษาเธอเอง"

 

 

 

ผมตัดสินใจแน่แน่วว่าต้องทำให้เธอกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง สาบานด้วยชีวิต เพราะผมรู้สึกในตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนคนกำลังอกหักอย่างรุณแรง และพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ

 

..................................................................................................................

       Am-02เดินถือกาแฟมาเสริฟให้ผมแต่ทว่ายิ่งผมเห็นหน้าเธอผมกลับรู้สึกเจ็บใจ

 

            "เธอขอให้ฉันบอกด็อกเตอร์ว่าพักผ่อนให้เพียงพอค่ะ  " เธอพูดด้วยน้ำเสียงเดียวกันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเศร้า

 

            " กอดฉันหน่อย เอม ปลอบฉันด้วย" ผมในตอนนี้รู้สึกอ่อนแอเป็นอย่างมาก อ้อมกอดของ am-02เย็นเฉียบ แต่กลิ่นหอมช่างเหมือนกัน น้ำตาผมไหลออกมา

 

           " คงไม่อบอุ่นเหมือนต้นแบบใช่ใหมคะด็อกเตอร์ที่รัก" เธอถามด้วยรอยยิ้ม แล้วเธอก็เอามืออันเย็นลูบหัวผม

 

           " ปู่ของด็อกเตอร์สร้างฉันให้เหมือนต้นแบบ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ความเป็นเครื่องจักรในตัวฉันกลับเด่นชัดกว่า แต่ท่านไม่เคยกล่าวว่าฉันเป็นความผิดพลาด เพราะฉนั้น ถึงดํอกเตอร์จะไม่สามารถซ่อมต้นแบบของฉันให้เหมือนเดิมได้ ก็ไม่ใช่ความผิดของด็อกเตอร์ " เธอพูดแบบยิ้มที่ไร้ชีวิตชีวาแต่ทำให้ผมเขินอย่างประหลาด

 

          " คำปลอบโลกใหนของเธอกัน"ผมพูดปนเสียงหัวเราะ ไม่รู้ว่าความฮึกเหิมมาจากใหน ตอนนั้นผมไม่ได้สังเกตุความผิดปกติของเธอเลย 

 

 

 

วันรุ่งขึ้นข่าวก็ประกาศว่านักวิทยาศาสตร์ทดลองงานผิดพลาดเลยเกิดเหตุระเบิดขึ้น. 

 

 

 

เอมอรยังเงียบไม่พูดอะไรเลย เรื่องที่เธอไม่ใช่มนุษย์คงทำให้เธอช็อคไม่ใช่น้อย

 

 

 

     "นี่เอมอร ฉันจะกลับไปที่บ้านอีกครั้ง บางทีอาจมีร่างที่ใช้สร้างเธอขึ้นมาใหม่ได้ รอฉันนะ" ผมพูดไกล้ๆเธอ

 

     " อย่านะ อันตรายมากนะไม่เข้าใจเหรอ ตอนนี้คงมีพวกสายลับจับตาดูอยู่แน่ๆ" เอมอรดุผม ทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศเก่าๆ

 

     " ใช่ มานิต อเมริกากล่าวหาว่าเราละเมิดข้อห้ามของพระเจ้า สร้างมนุษย์ขึ้นมา แต่สิ่งที่พวกนั้นกลัวน่าจะเป็น กลัวเราเอามาใช้ในการทหารมากกว่า เรื่องมันเกินพวกเราเคลื่อนไหวกันเองแล้วล่ะ" พวกเพื่อนนักวิจัยต่างห้ามปราม

 

       " ฉันปล่อยให้เธออยู่ในสภาพนี้ไม่ได้หรอก เธอช่วยชีวิตฉันนะ " ผมยืนกราน เอมอรนิ่งเงียบ ทุกคนก็นิ่งเหมือนกัน 

 

        " ฉันจะไปกับด็อกเตอร์ด้วยค่ะ" am-02ยกมือกล่าวในห้องแลป

 

         " ไม่ได้นะ เธอคือข้อยืนยันกับ un ถึงความสำเร็จของเรา" ทุกคนทักท้วง และต่างส่งเสียงเซ็งแซ่

 

         "ฉันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือ และ กู้ภัย นี่คือสิ่งยืนยันถึงตัวตนของฉันไม่ใช่เหรอคะ และอีกอย่าง ฉันสามารถปกป้อง ด็อกเตอร์ได้ดีกว่าทหารที่มีเลือดเนื้อและความเจ็บปวดแน่นอนค่ะ" คำพูดของเธอทำให้ทุกคนนิ่งเงียบ 

 

         " เอมอร รอก่อนนะ ฉันจะรีบมา" เธอไม่พูดอะไรเลยเพียงแต่พยักหน้าแค่นั้น

 

         ผมกับam-02นั่งเครื่องบินมาลงที่ค่ายทหารราบไกล้ๆ พวกเราได้รับการต้อนรับและสนับสนุนอย่างดี 

 

         " พวกเราจะไปส่งคุณไกล้ๆ และขอให้พระอยู่ข้างคุณ" ผบ.ทบ.กล่าวสดุดีกับพวกเรา ผมและเธอได้ใส่ชุดทหารครั้งแรก และได้รับปืนพก คนละกระบอก แต่am-02ไม่รับเพราะเธอมีกฎสามข้อของแอนดรอยด์ เธอไม่สามารถฆ่ามนุษย์ได้จึงไม่จำเป็น

 

 เเป็นไปตามคาด ที่นี่มีทหารจีไอ เฝ้าอยู่ หลายนาย

 

 

 

          " ฉันจะแสกนพื้นที่แบบ360องศากรุณารอสักครู่นะคะ" เธอเชื่อมต่อกับดาวเทียมและนั่งนิ่งไปหลายนาที และลืมตาขึ้น 

 

          "เจอแล้วค่ะด็อกเตอร์"

 

 

 

                      เธอยิ้มออกมาอย่างเรียบๆเช่นเคย

  ==========================================