ข้อความ กระดานดำ!!

 
 
          “เรารักยุทธนะ ร้ากๆๆ มากๆๆเลย คิดถึงจริงๆนะ"
 
          ครูสาวยิ้มทันทีที่ เข้าห้องมาแล้วข้อความบนกระดานดำ ครั้งแรกก็รู้สึกหงุดหงิด ที่เห็นข้อความแสดงความรักบนกระดานดำที่ใช้เพื่อ เขียนถ่ายถอดความรู้ให้นักเรียน แต่ข้อความนั้นก็มีขึ้นทุกๆเช้าทุกคราที่เธอเข้ามาเปิดห้อง มันเหมือนข้อความต้อนรับเธอก่อนจะเริ่มทำงานสอน
 
          ข้อความนั้นเป็นข้อความตอบโต้ของชายหนุ่มกับหญิงสาว หากเช้าวันนี้ เราได้อ่านข้อความบนกระดานเขียนบอกรักของหญิงสาวอีกวันก็จะมีข้อความบอกรักของชายหนุ่มสลับกันไป ข้อความนั้นก็เหมือนดอกไม้สดใสที่ทำให้มีความสุขทุกครั้งที่อ่าน แม้จะต้องลบทุกเช้าเธอก็เต็มใจ อย่างน้อยข้อความนี้ก็เหมือนทำให้เธอนึกย้อนไปตอนเรียนหนังสือตอนมัธยมกับความรักใสๆ
 
          เธอเพิ่งย้ายมาประจำโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอเล็กๆที่ซุกซ่อนในหุบเขา โรงเรียนที่เรียบง่าย อยู่ไม่ห่างกับธรรมชาติไม่มีรถพลุกพล่าน ได้ทำงานที่ตัวเองรักได้สอนหนังสือให้ เด็กนักเรียนมีความรู้นั่นก็นับว่าความสุขแล้ว อะไรๆก็ดีไปหมด แม้แต่การได้อ่านข้อความน่ารักๆสดใสๆก็ชุ่มชื่นใจครูสาววัยเบญเพศเป็นที่สุด
 
          “ยิ้มอะไรคะ ครูอริน ใจลอยหาหนุ่มคนไหนหรือเปล่าคะ” นักเรียนสาวหัวหน้าห้องทักก่อนทั้งห้องจะหัวเราะเสียงดัง
 
          “อ่อ เปล่าจ๊ะ ว่าแต่เราถึงไหนกันแล้วละ”
 
          “ใจลอยจริงๆด้วย ครูคะ ครูมีแฟนหรือยัง อันนี้พี่ชายหนูฝากถามมานะค่ะ” เด็กสาวอีกคน ถามก่อนจะหัวเราะ
 
          “มีแล้วค่ะ เอาละเลิกสนใจเรื่องครูได้แล้ว ข้ามไปที่บทที่4 พัฒนาการการเมืองการปกครองของไทย ทำแบบฝึกกหัดท้ายเล่ม…”
 
          เสียงครางอย่าโอดโอยของบรรดาลูกศิษย์ ที่ครูสั่งงาน
 
          “อย่ามาทำหน้าแบบนั้นครูยังพูดไม่จบ แล้วอ่านเขียนสรุปย่อทั้งบทนี้มาส่งครูวันจันทร์ เราจะเริ่มเรียนจริงๆวันนั้น เอาละค่ะเลิกได้” พอพูดจบเสียงครางยิ่งดังไปอีก ครูสาวยิ้มชำเลืองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเก็บตำราการเรียนการสอน พร้อมกระเป๋าสพายเดินออกไปเข้าห้องพักครู
 
          
 
          “ยุทธก็รัก ก้อยจริงๆจ๊ะ”
 
          ข้อความในตอนเช้าทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง นอกจากมีข้อมความบนกระดานดำ แล้วยังมีรูปวาดรูปหัวใจดวงใหญ่
 
          “ช่างหวานเลี่ยนเสียจริง” อรินพึมพำกับตัวเองแล้วก็อดอมยิ้มเสียไม่ได้
 
          คิดไปคิดมาชักอยากจะรู้เสียจริง ว่าใครกันที่เขียนข้อความนี้ การบอกรักผ่านกระดานดำช่างล้าสมัยเสียเหลือเกิน ไม่คิดว่าในยุคนี้จะมีใครมาบอกรักผ่านชอล์กกับกระดานดำ ต้องเป็นคนที่กล้ากล้ามากๆที่ให้คนอื่นเห็น เพราะการเขียนบนกระดานแบบนี้เท่ากับประกาศให้คนรู้
 
          บางครั้งเธอไม่ลบ เพราะอยากรู้ว่าเด็กในห้องจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนเขียน แต่เด็กที่ชือยุทธกับก้อยก็ไม่มีในห้องนี้สักคน เมื่อทุกคนเห็นแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรกันเธอจึงลบไป
 
          เหตุการณ์ก็เกิดขึ้นทุกวันแบบนี้ ข้อความรักก็ปรากฎอยู่บนกระดานทุกเช้า ทั้งสองคนดูจะรักมั่นคงต่อกันเสียจริง ถ้าข้อความที่ปรากฎมาในตอนเช้าแสดงว่าคนเขียนก็ต้องเขียนมันในตอนเย็น         
 
          ฉะนั้นเย็นวันหนึ่ง เธอที่เป็นอาจารย์เวรในวันนั้นจึงออกตรวจตึกและห้องต่างๆ เวลาตอนนี้ก็ประมาณสิบแปดนาฬิกา ฟ้าเริ่มสลัวมัวแสงลง พระอาทิตย์เตรียมจะลาลับขอบฟ้าเปล่งแสงสุดท้ายของวันเป็นสีส้มแดง เมื่อเดินมาก็พบภารโรงเข้ามาทำความสะอาดห้องแล้วก็ล็อคห้องเสร็จ
 
          “ล็อคห้องแล้วเหรอค่ะ”
 
          “ครับ คุณครูลืมอะไรหรือเปล่าครับ” นักการภารโรงวัยปลายห้าสิบถาม
 
          “เปล่าหรอกค่ะ เพียงแต่เมื่อกี้ลุงเข้าไปเห็นกระดานมีใครเขียนอะไรไหมคะ”
 
          นักการโคลงศรีษะ “ไม่มีครับครู ถ้ามีผมก็ลบไปหมดแล้วครับ หรือครูจะไม่ให้ลบครับ ตายจริงผมลบไปหมดแล้วไม่รู้ครูเขียนการสอนไว้หรือครับ”
 
          “ไม่ค่ะ แค่ถามดูเฉยๆ” ครูสาวบอก ‘ถ้าไม่เขียนตอนนี้ก็คงเขียนตอนเช้า’ เธอคิด
 
          “ครูจะเข้าไปดูไหมครับ ผมจะเปิดให้”
 
          “ไม่ละค่ะ ”
 
          “งั้นผมไปก่อนนะครับ”
 
          “ค่ะ” เธอยืนมองไปที่ประตูห้องเรียน มันเป็นประตูที่มีกระจกเพื่อให้มองเข้าไปในห้องได้ ในห้องนั้นมืดมิด เธอมองผ่านกระจกช่องเล็กตรงประตู กวาดตาไปรอบห้อง แวบแรกเธอเห็นอะไรบางอย่างนั่งอยู่โต๊ะหลังห้อง แต่หันไปมองอีกทีก็ไม่เห็นอะไร
 
          ‘ถ้าจะบ้านี่เรามาคิดสงสัยอะไร ช่างเถอะ มีเรื่องให้ได้อ่านได้ยิ้มทุกวันก็พอใจแล้ว’
 
          ครูสาวเดินไปแล้ว แต่ในห้องนั้นกลับมีเงาดำปรากฎตรงโต๊ะเรียนหลังห้อง!
 
 
 
 
 
เป็นเรื่องสั้นที่เขียนมานานแล้ว น่าจะเป็นปีแล้วแต่ไม่ได้ต่อให้จบ เอาลงให้คนอ่านถือเป็นการบังคับตัวเอง555