ข้อความ กระดานดำ!!

 
 
 
     กลางสนามฟุตบอลอันกว้างใหญ่ ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องสาด อาบร่างนักเรียนร่วมพันชีวิตที่ยืนเคารพธงชาติแล้วก็รอฟังโอวาทของผู้อำนวยการโรงเรียน ที่ร่ายยาวถึงกิจกรรมต่างๆ ไม่ว่าจะมีใครมาเยี่ยมชมดูงานสถานศึกษาตัวอย่าง พูดถึงการส่งนักเรียนเข้าประกวดคณิตศาสตร์ รวมไปถึงเรื่องยาเสพติด เด็กติดเกมที่อาจารย์ฝ่ายปกครองเพิ่งไปลากคอออกจากร้านเกมเมื่อวาน และเรื่องที่จะเข้าค่ายลูกเสือและเนตรนารี ซึ่งปีนี้จะจัดภายในโรงเรียน ที่ตอนนี้ก็มีการทำด่านฝึกและแค้มป์ตรงท้ายโรงเรียนที่เป็นป่ารก จะจัดค่ายพักตรงนั้น
 
 
     แดดร้อนแสบผิวครูสาวยืนคุมแถวนักเรียน แบบนี้เสมอยามที่ ผ.อ ได้พูดมักติดลมบน อริณจ้องมองนาฬิกาข้อมือ อีกสองนาทีจะแปดโมงครึ่ง กริ่งสัญญาณเข้าเรียนจะดังหวังว่าท่านคงรู้ตัว เธอก็สงสารแต่เด็กนั่นแหละที่ต้องยืนร้อนมานาน
 
     ทันใดนั้นเองท่ามกลางเด็กนักเรียนทุกระดับชั้น ทุกคนก็ตื่นตะลึงตกใจกันทั้งสนามท่านผู้อำนวยการถึงกับหยุดพูด เมื่อจู่ๆแถวนักเรียนชั้นมอสอง ก็มีเสียงกรีดร้องขึ้น เสียงกรีดร้องนั้นดังออกมาอย่างน่ากลัวทุกคนในสนามตกใจ แถวแตกกระจายแล้วกลายเป็นวงกลมจ้องมองที่เด็กสาวคนนั้น ครูอริณสาวเท้าเข้าไปในวงล้อม ครูคนอื่นๆวิ่งกรูกันมา
 
     ครูมานะอาจารย์วิชาพละศึกษาเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้นที่กำลังนอนเกลืองกลิ้งกรีดร้องดังลั่น ครูหนุ่มยังมิทันถึงร่างก็เกิดปรากฏการณ์ที่ทำให้ช็อคขึ้นอีกครั้งเมื่อมีเสียงกรีดร้องดังมาจากเด็กสาวอีกคน แล้วก็อีกคน จากสองเป็นสามเป็นสี่เป็นห้า เสียงร้องดังขึ้นจากนักเรียนหญิงกว่าสิบคน
 
 
     เสียงกริ่งสัญญาณเข้าดัง ทุกคนอกสั่นขวัญแขวน อริณทีแรกเธอนึกว่าเด็กนักเรียนแค่เป็นลมแต่ตอนนี้เธอก็หาเหตุผลไม่ได้แล้ว เสียงท่านผู้อำนวยการสั่งให้ครูพาเด็กที่กรีดร้องนั้นไปที่ร่ม ซึ่งมีต้นหูกวางปลูกเป็นแนวอยู่ไม่ไกลแล้วสั่งเลิกแถวก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์บานปลายไปมากกว่านี้
 
 
     “อุปาทานหมู่”
 
 
     ครูลดา อาจารย์ที่สอนวิชาคหกรรมอุทาน ทุกคนเก็บคำพูดนั้นไปคิด อุปาทานหมู่ อริณร้องบอกให้นักเรียนชายไปเรียกเจ้าหน้าที่ในห้องพยาบาลมา
 
 
     “ใจเย็นๆค่ะ ใจเย็นๆ เด็กๆแค่เครียดกัน ครูมานะคะบอกให้ภารโรงออกรถมารับนักเขียนไปโรงพยาบาลดีกว่าไหมคะ”
 
     “ครับ” ครูหนุ่มรับคำแต่ก่อนจะพุ่งตัววิ่งออกไป เด็กๆที่กรีดร้องก็ร้องไห้ออกมา ทุกคนหยุดนิ่ง อาจารย์ใหญ่ร่างอุ้ยอ้ายเดินเข้ามา
 
     “มันเกิดอะไรขึ้น”
 
     “อย่ามายุ่งกับพวกกู พวกมึงทุกตัวต้องตาย!” เสียงเด็กสาวคนหนึ่งพูดด้วยเสียงเกรี้ยวกราด ที่น่าพรั่นพรึงคือมันไม่ใช่เสียงของเด็กผู้หญิงวัยสิบสี่แต่มันเป็นเสียงของผู้ชาย!
 
    
     “ช่วยหนูด้วย” ขณะที่ตกตะลึงนั้นอเด็กสาวก็พูดขึ้นคราวนี้เป็นเสียงของผู้หญิง ราวกับว่าข้างในจิตใจของเธอกำลังต่อสู้กัน
 
    
     อริณเห็นทุกคนยืนนิ่ง เธอจึงแอบถามเพื่อนๆของเด็กคนนั้นว่าว่าเด็กคนที่พูดนั้นชื่ออะไร เมื่อรู้ก็หันมาพูดปลอบกับเด็กสาว
 
     “ทำใจดีๆก่อนสุภาภรณ์”
 
   
    “กูไม่ใช่สุภาภรณ์ !” เด็กสาวเสียงผู้ชายตวาด
 
     “หยุดเล่นได้แล้ว” ผ.อ ตวาด
 
     “กูไม่ได้เล่น! พวกมึงจำไว้ให้ดี ห้ามมาลบลู่กูอีก ไม่งั้นกูเอาพวกมึงถึงตาย” แล้วร่างของเด็กสาวก็สลบไปพร้อมๆกับเด็กผู้หญิงคนอื่นก็หยุดร้องไห้
 
    
     เด็กทุกคนถูกส่งไปโรงพยาบาล อริณเดินกลับขึ้นห้องอย่างมึนหัว คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น โดยไม่รู้ว่าครูพละเดินตามมา
 
     “ครูอริณนี่มีสติดีกว่าใครเลยนะครับ ผมเองยังได้แต่ยืนดู เกิดมาผมก็ไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้หรอกครับ”
 
     ครูสาวหันหลังไปมอง “เป็นห่วงเด็กมากกว่าคะ เลยอยากจะช่วยโดยเร็วไว”
 
     “ว่าแต่มันเรื่องอะไรหรือครับนี่ ผีหรือครับ”
 
     “ฉันว่ามันเป็นอุปาทานมากกว่าอย่างที่ครูลดาว่าเด็กชื่อสุภาภรณ์เธอคงป่วย บวกกับตากแดดนานๆไข้จึงขึ้นสูงทำให้เพ้อ แล้วเด็กผู้หญิงตกใจก็เลยกรีดร้องตามๆกัน” อริณบอก
 
      “คงจะอย่างนั้นนะครับ ผมไม่อยากคิดไปในเรื่องที่ไม่ดีเลย ผมไปก่อนนะครับครู ต้องไปช่วยครูท่านอื่นสร้างแคมป์ลูกเสือ” ครูหนุ่มเอ่แล้วเดินจากไป
 
     ลมหนาวพัดมาวูบหนึ่งหอบเอาใบแห้งของต้นหูกวางมาที่เธอ ลมนั้นช่างเย็นถึงไขสันหลัง…
 
 
 
...มาต่อได้อีกนิดหน่อย ตอนหน้าคงจบ