บันทึกที่สาปสูญแห่งผู้พเนจรไร้นาม

ตอน เพลงละอองดาว
เพียงหนึ่งในฝุ่นละอองสองปรมาณู...ที่ลอยลิ่วพลัดปลิวจากกันไกลสุดห่างในห้วงมหาอนันตจักรวาลเวิ้งว้างร้างไร้ที่สุดสิ้น
 
นับนานเนิ่นกาล...อสงไขยหลงไปเปะเปรอะเลอะเลื่อนสะเก็ดดาวเปลวตะวันผ่านฝุ่นเดือนข้าเคลื่อนคล้อยลอยลับหาย
 
เห็นเขาเสกอิฐสร้างทางสวรรค์บันไดตะกายฝันศิลาฉายป้อมเพชรแก้วเงินทองกองเรียงรายละอองอื่นมากมายก็ฟุ้งปลิว
 
สัมผัสกลิ่นอายเคยคุ้นแผ่วใช่แล้วหรือไม่ข้าเลือนหลอนอนิจจา...คำตอบเพื่อนฝุ่นตัดรอนข้ามิใช่...ฝุ่นเม็ดนั้น...ของเธอ
 
ในวังวนแห่งกาลเวลา...ข้ายังคงแสวงหาเช่นเดียวกับละอองดาราทั้งหลายต่างเวียนว่ายส่ายตามองข้ามลิบไกลคำตอบใครอยู่ใกล้...หรือไม่มี?
 
ต่างอยู่อ้างว้างโดดเดี่ยว ท่ามกลางหมู่ละอองก่ายกองรอบข้าง...นับอนันต์ ฯ
(28 สิงหาคม 2550)