Love to You ฉันจะรักเธอคนเดียว

               แสงแดดหรือพระจันทร์ เวลาไหนมันก็ยังดูสวยและอยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง  ไม่ว่าจะเช้าหรือกลางคืน มันก็ยังคงดูสวยและบางวันก็ดูมืดมิดไปหมดตลอดเวลา มันเป็นเหมือนสิ่งที่บ่งบอกว่าในทุกๆวัน เราจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนการกระทำมันก็ขึ้นอยู่กับตัวของเราเอง
 
          เวลาช่วงเช้า 6.00 น. บ้านชิกะ
 
          " พี่จ๊า  ตื่นได้แล้วเดี่ยวสายนะจะบอกไห้ " เสียงของน้องสาวจอมป่วนได้ปลุกเรียกชิกะไห้ตื่นขึ้น ในช่วงเช้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำรับประทานอาหารไปเรียน
          " รู้แล้ว  เดี่ยวพี่ลงไปนะมานะจัง " ชิกะได้เดินไปเปิดประตูห้องของตนเพื่อเดินลงมา จะไปอาบน้ำล้างหน้า เขาก็ได้ผงาดเมื่อพบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน
          " ตัวอะไรกานเนี้ยยยย  เว้ยๆๆๆๆ    เอามันออกไปทีกลัวแล้วก๊าบบบบบ "  เสียงร้องของชิกะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ มันทำไห้เสียงของบุคคลผู้หน้ากลัวเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงหัวเราะ ที่ฟังแล้วต้องผวา
          " แฮะๆ...แฮะๆ " "  เป็นยังไงบ้างละพี่ชายนั้นคือเจ้าสุรุมิ  ตุ๊กแกที่ไหญ่ที่สุดในแถบนี้มันคือเพื่อนไหม่ของหนู มันอยากทักทายพี่ชายหนูเลยปล่อยไห้มันไปหาพี่ยังไงละคะ " " แฮะๆ...แฮะๆ "
          " อะจ๊ากๆๆๆๆ   สัตว์เลี้ยงแบบนี้จะเอาไปไหนก็เอาไปพี่ม่ายชอบบบบบ  ม่ายยย   เหอๆ เง็กๆ "  สีหน้าที่มองเห็นเจ้าตุ๊กแกตัวไหญ่เท่าฝ่ามือ มันทำไห้ชิกะล้มเป็นลมสลบอยู่หน้าห้อง มันทำไห้มานะจังยืนขำไม่หยุด  และตลกพี่ชายตัวเองอย่างที่สุด
" งั้นนอนต่อไปนะคะพี่ ไปเรียนก่อนละ ไปไห้ทันนะคะ แฮะๆ " น้องสาวของชิกะก็ได้หยิบตุ๊กแกออกมาจากหน้าห้องของพี่ชายที่สลบอยู่ และเขาก็เอามันติดไว้หน้าห้องของ มานะเอง
          " พี่ชิกะเนี่ยหลอกง่ายจริงๆ ตุ๊กแกปลอมตัวนี้เหมือนจริงสุดๆจนทำไห้พี่เขาถึงกับเป็นลมไปเลย แฮะๆ " น้องสาวของชิกะก็ได้เดินไปโรงเรียนก่อนอย่างร่าเริงทีเดียว
 
               8.15 น. เวลาเข้าเรียนภาคเช้า ชิกะที่สลบลงไปได้ตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยความงง อยู่ได้ไม่นานเขาก็มองไปที่นฬิกาที่ติดอยู่กับฝาผนังบ้านมันเป็นเวลาเริ่มเรียนคาบแรกเสียแล้วสิ
 
          " ตายๆๆๆ วันนี้ โดนอาจารย์หน้าโหด ฆ่าตายแน่เลยไปสาย2วันซ้อน "ชิกะก็ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารีบวิ่งไปโรงเรียนสุดชีวิตหวังที่จะไห้โดนโทษเหมือนเมื่อวาน
 
   โรงเรียนอิชิกานะ  8.35 น.
 
          แหะๆ..." สายเกินไปแล้วเรา " ชิกะก็ได้วิ่งเข้าไปในโรงเรียน แต่ฉะไหนเจออาจารย์ท่านนั้นอีกครั้งเสียแล้วสิ
          " หยุดอยู่ตรงนั้นแหละอย่าขยับเจ้าชิกะวันนี้มาสายวันที่2 " เสียงอาจารย์ฟังแล้วน่าวังเวงขนหัวลุกซู่ หน้าของอาจารย์เหมือนผ่านสงครามมานับไม่ถ้วน มันทำไห้ใจของชิกะแป้วเลยทีเดียว
          " พรุ่งนี้ผมจะไม่สายอีกแล้วครับอาจารย์ ชุไซ " ชิกะยืนก้มหน้าอย่างใจแป้วพร้อมที่จะรับชะตากรรมอย่างทรมาณ
          " วันนี้ไปคอยดูคนทิ้งขยะ เดี่ยวฉันจะไห้ฮานะจัง ห้องA ไปยืนดูคอยเก็บขยะที่ห้องอาหารเป็นเวลา1อาทิตย์ "
          " เอะ " " ฮานะจังคอยคุมเรา1 อาทิตย์  ไชโย้ๆ  ห้าๆ " จากชิกาที่คิดว่าจะมีแต่เรื่องซวยเข้าหาก็มีเรื่องดีเข้ามาบ้างแล้ว1 เรื่อง มันทำไห้เขายิ้มและยอมรับชะตากรรมที่เกิดขึ้นอย่างภาคภูมิ
          " งั้นไปได้แล้ว ชิกะอย่าไห้เห็นเป็นครั้งที่3ไม่งั้นโดนบทร้ายแน่เข้าใจไหม "เสียงของอาจารย์ ชุไซ ดุร้ายราวสัตว์ป่ามันทำไห้ชิกะใจแป้วตกไปอยู่ตาตุ่มในทันตาเห็น
          " ครับอาจารย์งั้นผมไปละนะคับ " ชิกะได้วิ่งขึ้นห้องเรียนเพื่อรายงานตัว เข้าห้องช้ากับอาจารย์ประจำวิชา และเขาก็ได้นั่งเรียน ด้วยสีหน้าที่ดีใจแบบแปลกๆ
          " เป็นอะไรละนั้นเจ้าชิกะ  สีหน้าดูเหมือนคนมีความรักเลยวุ้ย  "เพื่อนสทิทของเขาเอ่ยขึ้น ด้วยท่าทีสงสัย
          " เปล่าสักหน่อยเจ้าจินวันนี้ คิดว่าจะเจอแต่เรื่องไม่ดีละดิแต่ก็มีเรื่องดีมาจนได้วุ้ย "
          " เรื่องอะไรละชิกะเอ๋ย "
          " ก็เอาน่า เดี่ยวก็รู้เองเรียนๆไปเหอะน่า จินเอ้ย "
          " ก็ได้ฉันจะรอดูอันไหนที่มันมีความสุขของแกกันแน่วะนั่น "
 
             ติ๊งๆ  ต่อง   ติ๊ง  ด่อง ช่วงพักเที่ยง
 
               การสอนได้ผ่านไป ถึงเวลาช่วงเที่ยง ของการพักสมองไปรับประทานอาหารพวกเขาก็กำลังเดินไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหาร หญิงสาวที่ทุกคนหมายตาอยู่ดีๆเขาก็ได้เดินออกจากห้องA ที่เขาเรียนมารอใครบางคนอยู่ห้องC  
          " เอะ ! " ฮานะจังดาวโรงเรียนมายืนรอใครกันเนี่ยแปลกดีแฮะ "
          " ไม่รู้ดิ  ยืนรอข้ามั้งห้าๆ "
          " อย่ามาโม้น่า  รอข้ามากกว่าเว้ย ......"
          เสียงของเพื่อนห้อง ข้างเคียงและคนต่างๆพากกันพูดไม่หยุดปาก ชิกะเดินออกมาพร้อมกับจินเพื่อนสนิทของเขา ได้เดินออกมาจากห้อง C เขาก็ได้ยินเสียงของฮานะทักมาหาเขาที่หน้าห้อง
          " ชิกะคุง ได้เวลาแล้วนะคะ ไปกันเถอะ " สีหน้าที่ฮานะจังยิ้มมาพร้อมด้วยคำพูดนั้นมันทำไห้ทุกคนหยุดนิ่งและทำไห้ชิกะ ตกใจ
          " อะ อะ อะได้ ได้เวลาแล้วสินะ ไปกันเถอะฮะ ฮานะจัง " เสียงของชิกะก็ได้พูดออกไปและเขาสองคนก็ได้เดินลงไปที่ห้องอาหาร
          " เห้ยๆๆเดี่ยวนี้เจ้าชิกะเสน่ห์แรงวะ  ขนาดดาวโรงเรียน ที่พวกเราไฝ่ฝันมานานยังยืนรอมันเลยเว้ย"
          " เออนั้นดิอย่างนี้มันต้องฟาดไห้เข็ดห้าๆๆ " 
          " เดี่ยวเลิกเรียนค่ามันเลยบังอาจมาแย่งสาวสวยในโรงเรียนห้าๆๆ "
 
          เสียงปากต่อปากของเพื่อนร่วมห้องและคนทั้งชั้น ได้กล่าวถึงเรื่องของชิกะกับฮานะ ไม่หยุดปากและก็ไปถึงหูของมานะผู้ที่เป็นน้องสาว
          " อะไรกันนะคนไม่เอาไหนแบบนี้พี่นี่นะพี่ฮานะถึงกับมายืนรอ " มานะจังก็ได้รีบวิ่งลงไปดูห้องอาหารและแอบมองอยู่ห่างๆ  
          " ที่แท้ก็โดนทำโทษที่มาสายนี้เอง กลับบ้านก่อนพี่ชิกะ ตายแน่ แฮะๆ "เสียงหัวเราะที่น่าสพรึงกลัวของน้องสาวได้บังเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งเสียแล้วสิ
 
          ชิกะก็ได้เดินเก็บขยะ ที่ห้องอาหารฮานะก็ได้ยืนดูและช่วยชิกะเก็บขยะ มันทำไห้เหงื่อของชิกะไม่ไหลลงมาสักหยดเพราะเขามีกำลังใจเต็มร้อยที่มีฮานะจังอยู่ไกล้ๆ
          " ไม่เป็นไรก็ได้นะฮานะจังเดี่ยวฉันเก็บเองคนเดียว "เสียงพูดขึ้นทำไห้ฮานะจังหยุดนึ่งชั่วขณะ และเธอก็ได้เอ่ยพูดขึ้นมา
          " ไม่เป็นไรจ่ะ ชิกะคุงฮานะก็เก็บด้วยจะได้เสร็จไวๆ ไม่เหนื่อยหรอกแค่นี้เอง " เสียงของเธอมันช่างอ่อนหวานและฟังกี่ทีก็สบายหูเธอเป็นคนที่น่ารักที่สุดทีเจอมา
          " งั้นขอบใจนะฮานะจัง " เขาทั้งคู่ก็ได้ยิ้มไห้กันมันมีความสุขที่ในแต่ละครั้งพวกเขาได้จ้องมองและยิ้มไห้กันอยู่เสมอมันเป็นครั้งที่2เท่าที่นับได้ที่พวกเขา ได้ยิ้มด้วยกันแบบนี้
          " ได้เวลาเข้าเรียนแล้วคะชิกะคุง ไปกันเถอะค่ะ "
          " ออ  อื่ม  ได้เวลาแล้วสินะยังไม่เหนื่อยเลย haha ไปกันเถอะขอบคุณมากนะฮานะจัง "
          " ไม่เป็นอะไรค่ะ มีอะไรช่วยเหลือกันก็ถูกแล้วไม่ไช่หรอคะ  ^_^ "
          " ขอบคุณอีกครั้งนะ "  ชิกะพูดจบก็ได้เดินไปส่งฮานะจังที่ห้องเเล้วเขาก็เดินกลับมาห้องตัวเองเพื่อเรียนต่อ ในคาบบ่าย
 
          " แกเจ้าชิกะ  แกต้องตายบังอาจเดินมาคู่กับคุณฮานะจังของพวกฉัน ห้าๆๆๆๆ "
          " เหวยๆๆ  ไม่เอาน่า  แค่ไปทำหน้าที่คนมาสายเก็บขนะเองยังไงเล่าไม่มีไรมาก "
          " งั้นก็แล้วไปห้าๆๆ   แต่ก้ไม่เลวนี่หว่าชวนคุณฮานะจังคุยได้เนี่ย "
          " ก็ไม่รู้ เหมือนกันเขาคุยด้วยก็ดีแล้วแหละ "  ทุกคนก็ได้เรียนต่อไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงเลิกเรียนเป็นช่วงเวลากลับบ้านที่ฮานะจังได้นัด ชิกะเอาไว้
          " เอ " "มานะจังมาหรือยังนะ "ชิกะยืนรอมานะ อยู่หน้าโรงเรียน เพื่อจะบอกว่าวันนี้มีนัดพิเศษสำหรับเขาอยู่
          " มาแล้วค่ะพี่ชิกะจอมห่วย กลับบ้านกันเถอะคะ " น้องสาวจอมโหดก็ได้เดินมาหาพี่ชายของเธอ
          " วันนี้กลับไปก่อนนะมานะจังพี่ต้องไปกินข้าวกับ คุณฮานะจังน่ะ นัดพิเศษด้วย " 
          " งั้นก็ได้ค่ะงั้นหนูไปก่อนนะคะพี่ชิกะ " 
          " อื้มบายนะ มานะจัง เดี่ยวพี่ซื้อกับข้าวไปไห้ด้วย "
          " จ๊ะเดี่ยวน้องสาวคนนี้จะรอกินนะคะ "
 
          ฮานะจังก็ได้เดินออกมา เสร็จเสียงของชิกะกับมานะ ชิกะก็ได้เดินไปหาฮานะจังและเขาก็ได้เดินไปด้วยกันด้วยสีหน้าที่ร่าเริง มานะจังก็ได้เดินกลับบ้านคนเดียว ด้วยสีหน้าที่เย็นชา
 
          " อันนี้ก็อร่อยนะ ฮานะจัง กินแล้วอร่อยดี "
          " อันนี้ก็อร่อยนะคะชิกะคุง ลองทานดูสิ  "
          " ห้าๆๆ  อื้มๆๆ " พวกเขาทั้ง2คนดูกินอาหารอย่างมีความสุข  มันเป็นการเดินหน้าที่ เริ่มไปได้สวยเสียแล้วสิ  ต่อจากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่สวนต้นซากุระและก็นั่งดูพระอาทิตย์ตกลงมายังผืนดินมันเป็นวันแรกก็ว่าได้ที่พวกเขาได้ไกล้ชิดกัน  ดูเหมือนความสุขของพวกเข้าจะมีได้ตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน แสงพระอาทิตย์ที่ลับของฟ้า เเสงของพระจันทร์เริ่มส่องลงมาถึง มันเป็นเหมือนเวลาบ่งบอกว่าได้เวลากลับบ้านเสียแล้ว 
 
          " งั้นฮานะจังกลับก่อนนะคะได้เวลากลับแล้วค่ะ "
          " เดี่ยวฉันไปส่งนะฮานะจัง "ชิกะพูดออกไปพร้อมยิ้มไห้ฮานะจังคนที่เขาแอบมองและแอบชอบ
          " ได้จ๊ะ  งั้นฝากด้วยนะคะ " เสียงของฮานะมันทำไห้ใจของชิกะว้าวุ่นมันทำไห้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้นลงตรงนั้นเสีย
 
          ชิกะก็ได้ส่งฮานะกลับถึงบ้าน และเขาก็ได้เดินกลับไป พร้อมสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ของเขาแต่ชิกะก็ลืมไปว่ามานะรอรับประทานอาหารอยู่เขาจึงรีบวิ่งไปไม่รอช้าเพื่อซื้อ  ราเม็ง  ร้านที่เปิดอยู่ไกล้ๆ และรีบวิ่งกลับบ้านโดนทันที เพราะเขาเริ่มเป็นห่วงน้องสาวของตนเสียแล้ว
          " เอะ พี่ชิกะเมื่อไหร่จะมาสักที หิวข้าวแล้วสิ " เสียงพูดอันแผ่วเบาของมานะจังพอจบเสียงๆนั้นเธอก็ได้หลับไปบนโต๊ะกับข้าว ด้วยสีหน้าที่อ่อนแรง
 
          20นาทีผ่านไป 
 
          " พี่กลับมาแล้วหลับหรือยังมานะจัง " ชิกะก็ได้เปิดประตูเข้าไปดูเห็นน้องสาวของเขาหลับอยู่บนโต๊ะอาหาร  เขาจึงไปนำผ้าห่มบนห้องของเขามาห่มไห้กับน้องสาวจอมป่วนไห้อุ่นขึ้น
          " ถึงจะแก่นยังไงมานะจังก็ผู้หญิงละนะ  ขอโทษด้วยนะมานะจังพี่มาช้าไป แต่ราเม็งนี้เธอคงได้กินตอนเช้านะ  ฝันดีน้องสาวสุดที่รัก "   ชิกะก็ได้เลื่อนเก้าอีก ข้างๆมานะออกก็หลับลงไปที่ข้างๆน้องสาวของตนเอง  และก็หลับไปในที่สุด   ถึงน้องสาวจะแก่นแค่ไหนหรือดูโหดแค่ไหนยังไงเขาก็เป็นแค่ผู้หญิ่งที่ต้องได้รับการปกป้องอยู่ดี
 
               โปรดติดตามตอนต่อไปนะคับ