writedreamonpaperเขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต เก่า

พวกคุณเคยเลี้ยงสัตว์รึป่าว ตอนผมยังร่อนเร่อยู่ผมก็มีเพื่อนตัวนึงชื่อว่า โอเลี้ยง  มันเป็นหมาพันธุ์
ไทยหลังอานสีดำ ตอนนั้นมันยังเป็นลูกหมาตัวเล็กอยู่ในกล่องลังเน่าๆใบนึง ซึ่งผมเดาเลยว่ามัน
ถูกทิ้งแล้ว แต่ผมก็...คิดนะว่า ผมจนขนาดนี้แล้วจะไปเลี้ยงมันได้ไง ผมได้แต่วิ่งหนีซึ่งโอเลี้ยง
มันก็วิ่งตามผมตลอดจนผมตัดใจไม่ได้เลี้ยงมัน มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ในตอนนั้นผมได้เริ่มเขียน
เรื่องชีวิตของผมแล้ว และเดินทางไร้จุดหมายต่อไปท่ามกลางเสียงนินทาของบุคคลรอบกาย
"แกดูดิ พวกโฮมเลสไร้บ้าน สกปรกอ่ะ"."อี๋ คนบ้าเดินชุดเยินๆ"."อี๋ เศษขยะ". ซึ่งคำเหล่านั้น
มันสะท้อนเข้าหูของผม ผม...เสียใจ ผมได้แต่เดินเช็ดน้ำตาต่อไป ชุดที่เด็กน้อยให้มาผมก็เอาหิ้ว
ไว้เพื่อห่มนอนกับเจ้าโอเลี้ยง  บางทีโชคดีก็มีคนเอาข้าวมาให้ บางทีโชคร้ายก็โดนปาหินใส่....
ชีวิตของผมมันคงแค่....เศษขยะเดินได้สินะ....ไม่มีใครสนใจ..ไม่มีใครเหลียวแล....ช่างน่า
สมเพชจริงๆ...ผมมันบ้าที่อยากออกมา...ถ้าผม..ไม่ออกมา....พี่สาวก็จะไม่เสียใจ...พี่สาวก็จะ
เชื่อใจผม...และผมเองก็....จะไม่ถูกทิ้ง.... ผมได้แต่เดินร้องไห้ไปโดยไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง
"นี่เธอน่ะ.."เสียงชายหนุ่มอายุราวๆ30ต้นๆเรียกผมสีหน้าของเขาดูดุมาก ผมมองเขาตัวของผม
สั่นไม่หยุดกอดสมุดเล่มเล็กพร้อมกับมีโอเลี้ยงคอยบังให้ ผมมองหน้าเขาด้วยแววตาหมาขี้ขลาด
เขายืนมองผมซักพักหนึ่งแล้วโยนของให้ผม
"อ่ะ ข้าวเอาไปกินซะ แล้วก็ในถุงมีอาหารหมากระป๋องด้วยเอาไปด้วยล่ะ"เขาพูดน้ำเสียงดูเข้ม
แต่จริงๆเขาอ่อนโยนมาก ถุงๆนั้นมีข้าวผัดกล่องของเซเว่นแล้วอาหารหมากระป๋อง ผมดีใจมากๆที่
ผมได้มีข้าวกิน โอเลี้ยงเองก็ดีใจเช่นกัน ในโลกใบนี้..มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดนี่นา.....แต่แล้ว
ก็มีหญิงสาวในชุดสีขาวสวยงามดุจนางฟ้า...สวยอะไรขนาดนี้กันนะ..... หญิงสาวคนนั้นเดินตรง
มาที่ผม นางฟ้าคงจะโปรดผมแน่เลย ตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นนะแต่....เธอไม่ใช่นางฟ้าแต่เธอ
คือ....ซาตานในลุคนางฟ้า เธอพาผมไปที่ซอกแห่งหนึ่งแล้วจู่ๆ ชายหนุ่ม2คนก็เดินมาจากไหน
ไม่รู้...
"แกน่ะ...มีเงินรึป่าว"เสียงเข้มของชายหนุ่ม เขากระชากคอเสื้อของผมก่อนจะผลักผมเต็มกำแพง
ผมเจ็บมากๆ พยายามจะส่งเสียงออกมาแต่ชายหนุ่มอีกคนก็เอามืออุดปากเอาไว้
"อี๋...สกปรก แกน่ะมีเงินรึป่าว"ผู้หญิงคนนั้นถาม ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนเตรียมมีดไว้ ผมน้ำตา
ไหลออกมาไม่หยุด โอเลี้ยงก็เห่าออกมาเสียงดัง
"ไอหมาบ้า หยุดเห่าซะทีสิวะ!!"ชายหนุ่มเตะโอเลี้ยงเข้าเต็มเปา ซึ่งทำให้ผมร้องไห้มากขึ้น หญิง
สาวหยิบถุงพลาสติกของผม ก่อนจะหยิบอาหารสุนัขและข้าวกล่องไป อาหารของคุณอาผู้ใจดีดัน
โดนหยิบไปแล้ว อาหารของผม...อาหารของโอเลี้ยง แต่แล้วพระเจ้าก็สงสาร ประทานคุณยาม
ออกมา 
"เห้ย!!!!! พวกเอ็ง3คนทำบ้าอะไรตรงนี้วะ!! มานี่!ฉันจะจับส่งตำรวจ!!!!!"คุณลุงยามหยิบไม้
ตะบองอันใหญ่พร้อมกับโทรหาตำรวจ โจรสามคนรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับของในถุงพลาสติก
"ฮึก..ฮือ...ฮือ......"ผมพยายามจะกลั้นเสียงแล้วโอบกอดโอเลี้ยงที่นอนแน่นิ่งไปแน่น ลุงยาม
เดินตรงมาหาผมด้วยสีหน้าดุดันผม..กลัว......
"พ่อหนุ่มน้อยเอ้ย...เป็นอะไรรึป่าว"คุณลุงยามถามผมด้วยสีหน้าเอ็นดู แล้วอุ้มโอเลี้ยงและพาผม
ไปที่ๆหนึ่ง....ที่นั่นคือ คลีนิกสัตว์หมอมาว ผมเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแหละแต่มันนานมาแล้ว... 
"สวัสดีค่ะลุงยาม...อ้าว!หนูอรุณนิจ้ะ"ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวในชุดกาวโบกมือให้ผม เธอคนนี้ชื่อ
'หมอมาว'ครับ เป็นสัตวแพทย์ของคลีนิกนี้ตอนนั้นผมก็เรียกสัตวแพทย์ว่า หมอหมาแหละครับ
คลีนิกนี้เป็นโรงแรมสัตว์เล็กๆด้วย ผมเคยไปเล่นอยู่...มีแต่หมาแหละครับ
"สะ...สวัสดี ฮึก....ครับ"ผมสะอื้นเพื่องจากเหตุการณ์เมื่อชั่วครู่ไม่หาย หมอมาวเองก็น่าจะรู้สึกได้
ลุงยามวางตัวโอเลี้ยงลงบนเตียงตรวจและให้หมอมาวตรวจดูร่างกายของโอเลี้ยงและรับหน้าที่ดูแล
ผมชั่วคราว ส่วนลุงยามก็ไปทำหน้าที่ต่อ ผมนั่งทำใจเรียกสติอยู่สักพักก่อนจะรีบวิ่งไปดูโอเลี้ยง
"น้องไม่เป็นไรหรอกจ้ะแค่ฟกช้ำนิดหน่อยเดี๋ยวเดียวก็หายปล่อยหลับไปซักพัก อ้อ! ส่วนเธอน่ะมา
นั่งใกล้ๆหมอหน่อยสิจ้ะ"หมอมาวอธิบายแล้วกวักมือเรียกผม ผมไปนั่งข้างๆหมอมาวซึ่งเธอก็ยิ้ม
ให้ผม ผมรู้....ว่าผม...ต้องทำอะไร....